Vísir Sunnudagsblað - 06.07.1941, Blaðsíða 5

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
Innilegt bros. Þessi lilli drengur var brottnuminn af bóf-
um, en er nú kominn beim til sín aftur að Hillborugh, Cali-
fornia. Móðir bans sagði að hún liéldi að hann hefði liaft bið
mesta gaman af brottnáminu.)
með það um gólf og raulaði
vögguvísu.
Stormurinn raulaði við þekj-
una. Kýrin baulaði í íjósinu.
Litla, Ijósliærða. telpan bafði
gleymt kuldanum og var nú í
önn með að telja á sér tærnar.
Tær saggadropi glitraði uppi í
rjáfrinu, — og féll á gólfið með
þungu hljóði.
Þegar barnið var mett lagði
hún það frá sér í vögguna og
læddist hljóðlega að hvílu
skáldsins. Hún stóð lengi við
fótagaflinn, beygðu Iiöfði, og
Iiox-fði á þjáningar hans. Varir
hennar bæi’ðust í bæn.
Hann var aftur meðvitundar-
Iaus og bylti sér aftur og fram
i rúminu i sótthitanum. Svitinn
perlaði niður enni lians. Hann
var með óráð og muldraði í
sifellu eittlivað fyrir munni
sér. Bækurnar hans höfðu hrat-
að niður iá gólfið.
Hún beygði sig niður að lion-
um og reyndi að lieyra hvað
hann sagði.
— Þeir hljóta að taka tillit lil
k'væðanna minna á þinginu,
sagði hann. Þeir liljóta að út-
hluta mér einhverri upphæð.
Þeir geta ekki látið skáld, eins
og mig, deyja hungurdauða.
Þannig hélt hann áfram að
muldra fyrir munni sér.
Hún settist á rúmstokkinn og
grúfði andlitið í höndum sér.
Þegar hann væri dáinn, hvað
tæki þá við? Á hverju ætti hún
þá að lifa og börnin tvö? Ó,
guð! hrópaði hjarta hennar. Þú
mátt ekki taka liann frá okkur!
Þú mátt ekki taka hann frá
okkur!
Herðar hennar kipptust til í
ekkanum. Hún grét. Hún liafði
vakað svo lengi yfir skáldinu
dauðvona. Hún var svo óum-
ræðilega einmana, — og þreytt,
— og syfjuð. Augnalok liennar
þyngdust nxeir og nxeir, —
böfuð liennar lineig, — lengra,
— og leixgra, og lá að lokum á
koddanum við hlið hans. -—
Hafði hún sofið? Hiin reis
upp með andfælum og neri
stírurnar úr augunum. Hvað
hafði vakið hana?
Hann hafði sezt upp í rúm-
inu og teygði hendurnar frarn
fyrir sig eins og liann væri að
taka við einhverri gjöf. Það
lék bros um varir bans og augu
hans geisluðu af gleði. Hvað var
það, sem hann sá svona fallegt
i í’okkinni baðstofunni?
— Eg vissi það alltaf, næstum
hrópaði lxann. Eg vissi, að mér
yrðu laUnaðar þjáningar mínar,
— að lokum! íslenzka þjóð! Eg
vissi alltaf, að þú myndir launa
skáldum þinunx að vei’ðleikum!
Tvö þúsuixd, Erla! Tvö þúsund,
elsku börnin mín! Loksins get-
ur okkur öllúm liðið vel, —
loksins!
Hann breiddi út faðminn íxióti
bamingjunni seixi beið lians, —
blóðgusan rann úr íxxunni hans
niður á hvita sængina, — og
liann féll stynjandi áftur á bak
á koddann.
Vöggubarnið liafði vaknað
við Iiróp bans, og grét. Litla
Ijósliærða stúlkan liafði skotist
út úr rúniinu sínu og stóð nú
bei’fætt við banabeð föður
síxxs.
— Pabbi, pabbi! brópaði hún
i örvæntingu. En hún fékk ekk-
ert svar. Hann var dáinn.
II.
— Hversvegna er liún svona
hrædd og viðbi’igðin? Hvers.
vegna svitnar hún og getur
ekki sofið? Hversvegna er svona
hljótt og dimmt í kringum
liana? Hefir slokknað á lamp-
anum ?
Hún læðist skjálfandi fram úr
rúnxinu í leit að eldspýtunum.
Það marrar i gólffjölunum og
hún rekur sig’ á í myi’krjnu. Jú,
þarna voru loks eldspýturnar.
Hún kveikti á lampanum.
Di-agsúgúrinn lxafði vist slökkt
á honum, því hann var ennþá
lxálffullur af olíu. Skuggarnir
byi’juðu á nýjan leik að flökta
um baðstofuna og elta hvern
annan. Allt var óbreytt í bað-
stofunni siðan í gærkveldi. Lík-
ið lá kvrrt i rúminu, sveipað
livítu laki. Börnin sváfu vært.
Hún var berfætt og skalf af
kulda. Klukkan bafði stanzað á
yeggnunx. Snjórinn skóf glugg-
ann, og liún vissi ekkert hvað
timanum leið. Var nótl eða dag-
ur ?
Hún klæddi sig í. sokka og
kjól, og fór svo að bjástra við
prímusinn. Brátt suðaði hann i
takt við andardrátt barnanna
og livinanda stormsins. Hún brá
vatni yfir priixiusinn, settist á
rúniið sitt, tók prjónana sína
fram og bvrjaði að prjóna.
Hún var óróleg og lii’ædd, —
einnxana íxxóðir nppi í öræfxxm,
— með 2 sofandi börn við blið
sér, — og líkið á börunum, —
og stormurinn hveinar xiti. Hún
leit fljótlega til líksins, — livað
eftir annað, og fannst það allt-
af vera að rísa upp af börun-
um, — en þegar hún gáði betur
að var það missýning, hi’æðsla,
suðið í prinxusnuixi og brestirnir
í húsveggjunum, þegar stornx-
hviðurnar riðu yfir.
Hún beygði sig yfir prjónana
brædd og einmana, soi’gmædd
kona, og reyndi að fjaxlægja
liugann þessari hrýllilegu til-
vex’u.
Hún neyddi sjálfa sig til að
rifja upp lifsferil lxennar og
hans, en hún var sífellt á nálum
með , að líkið væri að rísa upp
af börunum.
— Gunnar, hugsaði lxún, —
fallegur var liann fyrir tíu ái’-
xxm, þegar þau sáust fyrst. Þau
voru saixibekkingar siðasta árið
í Menntaskólanunx og di’ógust
fljótlega hvort að öðru. Síðan
gat læplega lieitið, að þau liefðu
skilið.
Faðir lians var rikur og vildi
láta liann halda_ áfram námi i
Háskólanum og verða læknir,
en Gunnar var á öðru nxáli.
Hann ætlaði sér að vei’ða skáld
og ekkert annað, -— lieimsfi’ægt
skáld. Og ef pabbi lians rnyndi
ekki vilja styðja liann fjárliags-
lega, til að verða það, þá sagðist
hann ekki myndi þiggja hjálp
lians í neinni nxynt fi’aixiar.
Faðir lians neitaði, — og Gunn-
ar rauk að heiman.
— Ó, drottinn minn, hrópaði
bjarta liennar. Hvaða neyðaróp
var þetla? En það var þá aðeins
stormurinn, sem hvein í í’eyk-
háfnum. Þetta var önxurlegur
staður. Úti snjóaði og stormur-
inn livein. Hvernig færi ef
þanng liéldi áfram lengi, — án
uppstyttu — lengi — lengi? Og
bærinn fennti í kaf og hún kæm-
ist ekki til byggða með börnin,
— og þannig liði langur tími og
likið farið að rotna, — nálykt-
ina legði fyi’ir vit liexxnai’, — ó-
geðslega og kæfandi, — holdið
dvtti af beinunum og, — og'—
Hana liryllti við hugsunum
sínum, og leit á klukkuna, til að
róa sig. En klukkan stóð, eins
og fyr. Bráðum var vatnið orðið
lieitt á prínxusnum. Hún grúfði
sig yfir pi’jónana, — og skalf af
hræðslu.
— Gunnar keypli þetta kot,
þegar liann hóf skáldaferil sinn.
Hún fylgdi lionum eftir, trú og
dygg, — of ástfangin.
Fi’ægðin barði ekki að dyrunx,
eins fljótt og liaixn bjóst við.
Með tímánum urðu vonbi’igðin
fleiri og fleii’i, fátæktin byrjaði
að þjaka, og vonlejrsið jókst í
huga lians.
Stundum gaf hann upp alla
von, lagði fi’á sér pennann, barði
sér á brjóst, réri fram i gnáðið,
— og' gx’ét. Stundum, þegar
þröngt var i búi, formælti lxann
sjálfum séi’, fyrir að liafa tælt
lxana út á þessa vitfirrtu, von-
lausu leit að fi’ægðinni, sem
ekkert gaf í aðra liönd, aixnað
en þjáninguna.
Hún brosti við lionum, sti’auk
bliðlega yfir hár hans, — frið-
aði sál lians, — gaf honum
kjai’kinn aftur. Oft sagði liamx
við hana:
— Hvers virði væri þetta lif,
ef þú værir ekki til? Og hann