Vísir Sunnudagsblað - 13.07.1941, Blaðsíða 3

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
3

Hulda:
Hinn ljúfi Maí er kominn með lauf og grein á kvist.
Nú lifi hver, sem getur, í sorg og fangavist.
Sem skýin blælétt berast um bláan himingeim
svo ber mig hugarþrá út í viðan, víðan heim.
Guð verndi ykkur, faðir og móðir munarblíð.
Nú má ég ekki tefja, mig kalla von og tið,
og ótal götur liggja, þar aldrei ber ég fót,
en ótæmdur hver bikar frá lífsins hjartarót.
Ó, fjarlægð, ó fjarlægð! Þú frjálsa æskulund,
þá fyllir andi himinsins brjóstið hverja stund.
Og hjartað sólglatt syngur í sumarbláan geim:
Hve sælt er og fagurt um víðan, viðan heiin.
(Þýtt úr þýzku, brot).
Farfiifflaiöngvar
Öræfin kalla:
æska komdu fljótt!
uppi við fjöll
er enginn skuggi af nótt.
Sveitirnar grænar,
um syngjandi ár
stikla ■sterkir laxar,
—- við strönd sviflir már.
Bifreiðainar þjóta
um brunasand og liraun,
fegursta fjallsýn
er ferðamanns laun,
I.
IV.
efsta frá tindi,
eygir hann mar
í útsuðri og norðri —
svo víðsýnt er þar.
Sæluhús nýbyggð seiða,
sýður í livera borg,
gufur frá laugum líða
— líður úr brjósti sorg'.
Gleðin og æskan eiga
einar hinn langa dag,
syngja með flúðum og fossum
frelsisins lag.
Fjall af fjalli, stall af stalli
steypast fossar, duna fljót.
Jöklar skríða, jötnar smíða
jakaskip við gljúframót.
Hærri og liærri, stærri og stærri
standberg halda i bratta vörð.
Lausagrjótið hruni hótar,
hækka skriður, þrýtur svörð.
Stígsins leita, stuðning veita,
fótur fæti, liendi hönd,
unz við stöndum ofar löndum ■
efst við hvíta jökulrönd.
Snær á fjallsins faldi kallar:
Fagra æska, heil sért þú!
Alla leið i himinheiðið
hugsjón bendir, frjáls og trú.
II.
Hve ilmbjörkin angar, hve himininn er hár,
hve hlýtt er í hvömmum og flötur vatna blár,
við elfarnið
og ótal fugla klið
nú út i sumardýrðina göngum við.
Á tindi fjalls var fagurt
og ferðin gekk í vil.
Hér stund skal nema staðar
við straumhvítt lækjargil,
þar foss af fossi sindrar
og frelsishörpu slær,
en geisla gullregn tindrar
og grjótið jafnvel lilær.
Kom sæll, litli lækur, kom sæll, þú Ijúfi blær
og sælt veri blóm hvert, er meðfram stígnum grær.
1 dag er hlýtt
og landið frjálst og frítt,
því förum við að skoða hve allt er nýtt.
III.
Við náðum efstu eggjum
og allt var skýrt og bjart,
við sáum land og leiðir
og langra dala skart.
Frá liafsins strönd að heiðum
var horft og spurt og tjáð
um landnám, sögn og sögu
og sælli framtið spáð.
Hellirinn i hrauninu
er hrjúfur og hlár,
með ótal skrítnum ranghölum
og undir loftið hár.
Kom, kom, kom!
segir hvelfingin blá.
Ivom, kom, kom!
og skiftumst vinar orðum á.
.............•••••••••♦•♦•••.....t
Ef logn og hiti lamar fót
og langt er að hæ
er gott að hafa í lielli hvíld
í húmi og svölum blæ.
Ró, ró, ró!
hvíslar gola um göng.
Ró, ró, ró! •
Hér er ei stundin leið né löng.
V.
Til baka leiðir lágu,
en lækjargilið frítt
bauð gestum hvild — i hvammi
var livílst, við nónskin hlýtt.
Þó grjótið skorti gróður
það geislans drekkur skál
og drangar enduróma
vorn æskusöng og mál.
Heim, heim! Nú hallar degi
og hjartað glatt og rikt
af dagsins dýrð, ltýs húmið
af draumsins englum vígt.
Við þökkum fossi og flugum
og fögrum sumargeim,
já, öllu, sem við eygðum
— og ánægð hverfum heim.
9
éiéééiééiiié