Vísir Sunnudagsblað - 13.07.1941, Blaðsíða 5

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
stund, flatmagaði sinnulaus í
hvilubekk, fullum af skraut-
saumuðum koddum og púðum.
Dvrnar opnuðust liljóðlega,
Þórunn kom inn og staðnæmd-
ist við borðið án þess að mæla
orð. Eg virti fyrir mér útlit
hennar í rökkurskímunni. Hún
var i ljósbleikum kjól með stutt-
um og viðum ermum, hárið lið-
að í mörgum aflíðandi stöllum.
Fögur var liún og tíguleg,
drottning, prinseása, fertug í
næsta mánuði. Ljósgullið hár
yfir enninu, kúptu með flögr-
andi brúnum, ávalar kinnar,
sem í fullbirtu sýndu nokkrar
smárósir á mjallhvítum fleti,
varirnar ómálaðar, brosmildaf
yfir snjóhvítum ófölsuðum
tönnum, skarð í liökuna, spé-
koppar við munnvikin. Barm-
nrinn hvelfdur, brjóstin fremur
lítil, en kvik af örlæti, joegar
slikt átti við. Hún starði hljóð út
í vesturgluggann. Líklega hefir
liún séð við hafsbrún þessar
dulræðu veraldir skýjanna, sem
fagna kveðjandi degi með und-
ursamlegum skrautbúnaði. Ein-
lvver dásamleg fegurð hlaut að
speglast í vitund liennar.
Eg lá þarna rétt eins og stein-
gerfingur. Blárósótti púðinn,
sem Þórunn hafði nýskeð lokið
við að sauma, fór dásamlega vel
undir lmakkanum á mér. Já,
þessi blessaður kollur, hvílíkur
undrasjóður staðgóðra vits-
muna. En livað var að Iionum
l>essa stundina? Var það einhver
framandi kraftur að verki? Var
þar einhver falsmvnt i launhólf-
um, sem allt í einu fór að hringla
meðal gullkornanna? Umbrot
þessi leiddu geigvæna strauma
til fjarstu liluta líkamans. -—
Hvað sérðu, Þórunn? skauzt
fram á varir mínar. — Ekki
neitt, svaraði liún, færði sig að
bekknum og setlist á brún lians
fyrir framan mig. Að augna-
bliki liðnu féllu gullnu lokkarn-
ir hennar í bylgjum niður um
andlit mitt, langur titrandi koss
fór um varir mínar, hjartsláttur
við brjóst mitt — og svo var
hún horfin úr stofunni. Hún
fór eins og vofa.
Það varð litið úr námi hjá
mér um kvöldið.
Að morgni, þegar eg fór i
skólann, rakst eg á kvenmann i
forstofunni, hún var að seilast
upp á snaga til að hengja þar
kápu sína. Það gekk illa, snag-
inn var ofhlaðinn fyrir. Eg
hjálpaði henni til. Einhvern
veginn skynjaði eg, að hún
mundi vera fyrirsæta Þorvarðar
á málarastofunni. Eg liafði ald-
rei séð hana fyr, en duldist þó
ekki kostir hennar sem fulltrúa
þjóðarinnar á kvenlegri fegurð-
arsýningu. Hún þakkaði mér
hjálpina.
Nú gataði eg i skólanum í
fyrsta sinn á þessum vetri. Eg
skammaðist min og beit mig í
vörina. Var eg orðinn svikari við
köllun núna? Svéi því. Déskot-
ans falsmyntin í kollinum á
mér skyldi þó ekki trufla mig
aftur í kvöld. En eitthvað
glamraði þar í sifellu, líkt og
vekjaraklukka, sem ekki verður
stöðvuð. Glamrið fékk með
köflum form — Þórunn, Þór-
unn, mynd, sem kemur eins og
draumsýn, snertir eins og ham-
ingjan, hverfur eins og vofa.
Þórunn — og stúlkan í gangin-
um, fyrirsætan. Eg gat ómögu-
lega munað hvernig kjóllinn
hennar var litur, hún var eins og
landssýn í fjarska. Mundi Þor-
varður kunna þar nánari skil-
greiningu ?
Skólabræður mínir sendu mér
glósur að skilnaði.
Eg fór upp á herbergi mitt og
las. í ljósaskiptunum byrjaði
falsmyntin al'tur að glamra,
kollurinn afsagði bóklestur. Eg
rölti niður i dagstofuna, kind-
arlegur eins og þjófur, sem
stolið hefir eggjum á hænsna-
búi, vitandi það að hænsnin
horga stuldinn daginn eftir og
veita tækifæri til endurtekning-
ar. Og viti menn. Þórunn sat í
bekknum og liallaði sér aftur á
bak að veggteppinu. — Gott
kvöld, sagði eg og staðnæmdist
við borðið. í kvöld var Jiað eg,
sem horfði vestur í dagsetrið.
Svona var upphaf syndarinn-
ar.
Nú er veturinn liðinn og vorið
að Jónsmessu. Eg fór í gegn um
prófið svo, að ekki var um að
sakast. Það var annað verra sem
falsmyntin í kollinum liafði
gert mér. Eg var orðinn svívirði-
legur glæpamaður — eg sjálfur,
Ásmundur Bjarnason, hug-
sjónamaðurinn, körinn af guði
til að berjast fyrir andlegri vel-
ferð minnar eigin þjóðar. Mað-
urinn sem liafði þá köllun að
lesa syndumspilltu þjóðfélagi
pistilinn, var orðinn stærsti
syndarinn meðal þeirra.
Þórunn sat við lílið mér i
bekknum olckar sæla. Það var
alvörublær yfir viðræðum okk-
ar, hógvær og dularfullur. Þang-
að til hún sagði: Eg geng með
barn af þínum völdum. Hún
sagði það blátt áfram, eins og
það væri þýðingarlaust.
Eg féll í stafi við orð hennar.
Nú sé eg að slíkt var furðulegur
bjánaskapur. Vissi eg svo sem
ekki hvað gerzt hafði. Fávíst
barnið, hafði eg trej7st því, að
hún sæi þar öllu borgið.
Hún hélt í hönd mína. Eg
tautaði stöðugt einhverja regin-
vitleysu, sem eg býst ekki við að
hún hafi heyrt. Þangað til allt í
einu að eg hrópaði við eyra
hennar: — Eg hefi svívirt þig,
svívirt allt, svívirt köllun mína.
Eg hlýt að devja, deyja deyja.
Eg veit ekki hvað lengi eg
hef grátið við barm liennar. Það
fyrsta, sem eg vissi greinilega
til mín eftir það, að húsmóðir
,mín talaði, sama móðurlega
röddin og í gamla daga, töfra-
víman fokin út i buskann.
Litli drengurinn minn, sagði
hún og strauk jdir hár mitt. Nú
hefir þú grátið nóg, grátið synd
þína burt. Köllun þín veit ekki
neinar sakir á hetjuna sína.
Enginn fær að vita það, sem eg
hefi sagt þér í kvöld, né annað
sem gerst hefir, nema við tvö,
þú og eg, og svo Þorvarður,
máðurinn minn. Eg var ekki
lengur nógu góð til að sitja fyrir
lijá honum.
ítölsk móðir fór til framandi
lands með son sinn ungan.
Drengurinn skildi ekki nokkurt
orð af því, sem liann lieyrði tal-
að. Og ekki lieldur neitt af þvi,
sem mamma hans sagði við
þetta ókunnuga fólk. Honum
leiddist þetta, sem von var. Svo
bar það til einn daginn, að gelt-
andi hundur þaut fram hjá þeim
mæðginunum. Þá varð drengur-
inn liarla glaður og sagði við
móður sína: — Mamma,
mamma! Hundurinn talar it-
ölsku!
— Farir þú inn í þessa and-
styggilegu knæpu, Jörundur, þá
fagnar andskotinn og fer með
þér.
— Hann um það! En ekki
horga- eg það sem hann drekk-
ur!
— Manuna! Við krakkarnir
ætlum að skreppa út og athuga
sólmyrkvann.
—- Já, en elskurnar mínar
góðu — gætið þess nú vel, að
koina ekki of nærri.
KOMST EKKI UNDAN. — George P. Whittington er í Bandaríkjahernum og er bílstjóri. Einu sinni
lenli liann „á því“, náði í hil og lögreglan veitti honum eftirför. Flóttanum lauk með því, að George
— sem situr á öskutunnu l. v. á myndinni — ók á brunahana og braut hann, með þeim afleiðingum,
sem myridin sýnir.