Vísir Sunnudagsblað - 27.07.1941, Blaðsíða 3

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
íns spyrnir hún sér út í loft-
hafið með djúpu kverkliljóði.
Ungarnir láta nú til sín taka.
Þeir teygja tifandi hálsinn upp
með bringu móðurinnar og
biðja, sárbiðja um bita með
sogandi kvabbliljóði. Hreiður-
lægjan virðist gefa þessu kvabbi
og tifi lítinn gaum. Hún vindur
til böfðinu eftir því sem ung-
inn teygir sig upp að því, þang-
að til bún allt í einu glennir upp
ginið og hvolfir sér yfir ungann
og höfuð og háls ungans liverf-
ur upp í súluna, sem gerir eina
gidjbbreyfingu. Eftir nokkrar
sekúndur réttir súlan sig upp
og ungahausinn kemur smjatt-
andi í ljós.
Unginn smjattar góða stund,
en byrjar svo aftur kvabb sitt
um meiri bita og móðirin verð-
ur við þrábeiðninni og matar á
sama hátt 3—4 sinnum. Þegar
unginn er mettur kúrir liann
sig ofan í hreiðrið, en hreiður-
lægjan byrjar að „skipta á“
barniriu sínu. Unginn er mesti
sóði. Hann gerir öll sín stykki
i vögguna. Foreldrið hefir langt,
sterlct nef, sem er til allra hluta
nothæft: Snyrtitæki, veiðitæki,
vopn og m. fl. Nú er því stungið
ofan i forina í hreiðurbotninum
og því síðan lyft upp og forinni
slett af með höfuðhristu. Þetta
gengur í langan tíma, unz
mesta forin er horfin, þá tínir
hreiðurlægjan fíngerðustu
svarðartuskurnar og rofalíurn-
ar og með því að troða þeim
niður í lireiðrið þurrkar liún
hreiðrið og breiðir nýtt „lak“
undir ungviðið.
Nú er sífelt lendingar-arr,
fagnaða-atlot með brýning.
um, súlusöng og súlugöngu.
Makarnir, sem hafa verið
í fríi, streyma inn á bæli,
en hinir fara eftir viðeig-
andi kveðjuathafnir. Ungarnir
kvabba. — Hreiðurlægjurnar
hrista forug nefin. Nú eru
mestu heimilisannir, fram að
því, að það hitnar af sólu. Þá
hefst slæpingjalífið. Unginn
leggst út af og fær sér blund,
en foreldrið situr vfir honum
og hristir kverk og neðri skolt
álcaft vegna hitans. Malcana, er
eg hafði lokkmerkt og sem
flugu út um lcl. 5, sé eg aldrei
koma inn á bælið eða svífa hjá
fyrr en að 11 tímum liðrium, að
Imba lendir með viðeigandi
lendingararri utan í lireiður-
hrauk. Makarnir láta vel hver
að öðrum. Þeir skipta um há-
sætissetuna. Bera efni að i
skjólgarðinn, taka lagið einum
eða tvisvar sinnum, vappa um
með virðulegu góni upp í há-
loftið og svífa svo þöndum
vængjum út yfir matarbúrið,
SLUNGINN SMYGLARL
gTÓRT Atlantshafsgufuskip
hafði þegar legið margar
klukkustundir á höfninni i New
York.
Farþegaösin, sem hafði
streymt niður landgöngubrúna
var fjTÍr löngu liorfin, og að-
eins einstaka seinlátir ferða-
langar sáust við og við vera að
yfirgefa skipið, um leið og þeir
litu þunglvndislegu augnaráði á
auðan hafnarbakkann, þar sem
enginn beið komu þeirra. -
Hinir glæsilegu og þægilegu
fyrsta farrýmis klefar voru
auðir, að undanteknum einum
þeirra.
Mr. Pétur Sampson, sá sem
búið hafði í klefanum á leið-
inni, stóð fyrir öðrum enda
borðsins. Hann tottaði vindil-
inn ákafar en hann annars var
vanur. Það og svo nokkrir
svitadropar, sem runnu niður
enni hans, voru einu merki þess
að hann var i geðshræringu. —
Svo settist hann við borðið, tók
sjálfblekunginn sinri upp úrvasa
sínum og byrjaði að teikna
myndir af liáum og grönnum
manni í ameriskum tollþjóns-
búningi.
— Sú síðasta er alls ekki svo
slæm, en það er nefið, sem allt-
af er eitthvað vitlaust teiknað.
Reynið þér aftur, sagði toll-
þjónninn.
— Má eg spyrja, hve lengi
ætlið þér að halda manninum
mínum innilokuðum, eins og
einhverjum glæpamanni? Mér
finnst það nokkuð langt geng-
ið, að amerískur borgari, sem
greiðir árlega yfir 100.000 doll-
ara í skatt til ríkissjóðs, skuli
verða að spilla sínum dýrmæta
tíma, vegna þess að óbreyttur
Atlantshafið. Yíðfeðmi þess og
duttlungar hafa tillilct þennan
tignarlega bjargbúa, súluna.
Svifliæfnin gefur henni
möguleika til þess að fylgja
bráðinni og lyfta h'enni upp yfir
liina lágfleygu sunjdfugla, svo
að hún hefir orðið víðsýnni yfir
matborðið en keppinautar
hennar, hvalir og selir, fuglar
og fislcar. — Hún hefir dýra
bezt náð í sig' hæfninni að lifa
úthafslífinu. Á þöndum vængj-
um svífur liún yfir útliafinu,
með örskotshraða sækir hún
bráðina niður í hafdjúpið. Á
háum lireiðurhraukum utan í
kaldranalegum liamraveggjum
útskerja situr hún með konung-
legu yfirbragði, þessi drottning
Atlantshafsins.
tollþjónn imyndar sér, að mað-
urinn minn reyni að svíkja toll-
eftirlitið um nokkur þúsund
dollara, sagði hávær konurödd.
Mr. Darrel frá ameríska toll-
eftirlitinu hneigði sig háðslega i
afsökunarskyni. Hann liorfði
heillaður inn í dökkbrúnu aug-
un hennar frú Sampson. Svo
varð honum litið á saman-
kreppta liönd hennar, sem á
var hringur með glitrandi rú-
bínsteini, sem tindraði jafnvel
meir en hin eldsnöru augu frú-
arinnar. — Iiann naut þessarar
stundar. Það voru svona mál,
sem liann elskaði að fást við,
þar sem menn fengu tækifæri
til þess að sjá fallegar konur
varpa af sér liinum heillandi
ham fegurðar og geðstillingar,
en taka upp ham reiðinnar.
Hann brosti vinalega.
— Þér megið trúa mér, frú,
að mér er það svo mjög á móti
skapi að valda yður og manni
yðar hinna minnstu óþæginda,
en eg er neyddur til þess að
gera skyldu mína. Við höfum,
eins og eg áður liefi sagt yður,
fengið áreiðanlegar upplýsingar
um það, að maður yðar keypti
tvær perlur i París, sem kost-
uðu 30.000 dollara. Manninum
yðar liefir ekki fundizt það ó-
maksins vert að sýna okkur
þær, og þar sem þær liafa ekki
komið í ljós við fyrstu tollskoð-
un, verðum við því miður að
láta fara fram nákvæmari rann-
sókn.
Það er reyndar von min, að
þessari rannsókn verði sem
fyrst lokið, en meðan á henni
stendur verð eg að biðja yður
að hafa þolinmæði, því perlurn-
ar verðum við að finna.
— En eg hefi sagt ykkur það
i eitt skipti fyrir öll, að eg hefi
alls engar perlur, þó að þið leit-
ið á mér til dómsdags, öskraði
nú eiginmaðurinn i bræði sinni.
— Þér verðið að afsaka, en
við höfum fengið upplýsingarn-
ar beint frá verzluninni, þar
sem þér keyptuð perlurnar, og
þér hljótið að geta gert grein
fyrir því, livað þér hafið gert
við þær, svaraði Mr. Darrel.
Mr. Sampson. þagði og gnísti
tönnum af bræði.
— Þér sjáið, hversu óskyn-
samlega maður yðar fer að ráði
sínu. I stað þess að hjálpa okk-
ur, tefur hann allt málið. En
við höfum líka þolinmæði,
sagði Mr. Darrel brosandi.
Frú Sampson snéri baki við
honum án þess að segja nokk-
uð.
QRÐIÐ perla var farið að
liringsnúast með sífellt
meiri og meiri hraða i höfðinu
á frúnni. Hvers vegna hafði Pét-
ur ekki í bréfum sínum til
hennar minnst einu orði á þess-
ar perlur, sem hann hafði keypl
í París ?
Það var vissulega dálitið
grunsamlegt. Auðvitað gat það
verið, að liann hafi þagað yfir
þeim, vegna þess, að þær liafi
átt að vera afmælisgjöf handa
henni, en það var alls ekki líkt
Pétri, að haga sér þannig.
Og það var alveg ómögulegt.
að liann væri svo heimskur, að
ætla sér að reyna að smygla
þeim inn í landið. Hann hlaut
að vita hvað tollþjónarnir eru
fundvísir á þess háttar, og hvað
fólk þurfti að borga í sekt, ef -
upp um það komst,
Nei, það var eitthvað leynd-
ardómsfullt við þetta, og ægi-
legur grunur kom smátt og
smátt fram í huga hennar.
Nú var bankað á klefadyniar.
— Ekkert tollsvikið hefir
fundizt við aðra skoðun á far-
angrinum tilkynnti tollþjónn,
sem skaut höfðinu inn um
dyrnar.
Hin alúðlega rödd Mr. Darr-
els varð allt í einu hörkuleg og
nístandi:
— Mér ]Dykir leitt, Mr.
Sampson, að ný rannsókn i
klefanum og á yður er nauð-
synleg. Má eg biðja yður að ó-
náða yður inn i næsta klefa á
meðan.
Mr. Sampson leit á kvalara
sinn, svo hætti hann að teikna
og reis hægt og silalega á fæt-
ur. Og án þess að tala orð fylgdi
hann tollþjóninum til rann-
sóknarinnar.
Þegar rannsóknin var á enda
kom Mr. Sampson aftur inn i
klefa sinn í fylgd með Mr. Darr-
el, sem var nú orðinn mun
gremjulegri en nokkru sinni
fyrr. Allt liafði verið rannsak-
að: fötin, úrið, skóhælarnir, allt
sem liugsanlegt var sem felu-
staður, en allt reyndist jafn ár-
angurslaust.
— Jæja, funduð þér perlurn-
ar, spurði frú Samþson.
TUf ÉR þykir fyrir því, frú.
Við fundum alls ekki
neitt. En ennþá er eftir að rann-
saka klefann.
Rödd Mr. Darrels var orðin
nokkuð liranaleg, því hann
vissi, að vonin um, að eitthvað
mvndi finnast í klefanum var
mjög fánýt. Sampson hlaut að