Vísir Sunnudagsblað - 27.07.1941, Blaðsíða 4

4
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Hér birtist mynd af tveim liðþjálfum. Þeir eru eins og menn munu sjá Adolf Hitler og Napo-
leon Bopaparte. Báðir iiafa gert tilraun til að sigra alla Evrópu. Napoleon dó í útlegð á eyjunni St.
Helena. — Hver skyldu verða örlög Hitlers?
liafa fundið eittlivert ráð til
þess að smygla perlunum inn i
landið.
— Þetta eru afleiðingarnar
af þvi, að tolleftirli tið hlustar á
allar lygasögur, sem því eru
sagðar, sagði Sampson liáðs-
Iega, og reyndi ekkert að leyna
því.
En brosið hvarf allt í einu,
þegar kona hans, náföl í andliti,
þaut að honum óviðbúnum,
eins og í skyndiárás. Hann reis
á fætur, en var hrint ofan í
hægindastól, sem til allrar ham-
ingju var fyrir aftan liann. Og
áður en liann fékk tækifæri til
þess að verja sig, var eiginkon-
an búin að stinga hendinni nið-
ur í jakkavasa hans og hafði
náð í vasabókina, sem þar var.
Þögull af undrun horfði Mr.
Darrel á þessar kynlegu aðfarir.
Mr. Sampson kallaði strax:
— Dorothy, livernig vogarðu
þér .... en svo steinþagnaði
hann, þegar honum var litið i
konuna, og hann sá grimmd-
ina, sem skein út úr andliti
hennar.
I hægri hendi liélt frú, Samp-
son á rauðri mynd, sem ilmaði
af fjólulykt, sem streymdi um
herbergið. Með skjálfandi liendi
tók hún hana upp úr umslag-
inu.
— Frá stúlku, franskri tjásu
— æpti hún, yfir sig reið.
— Viljið þér gera svo vel og
lesa það, sem skrifað er á hana,
Mr. Darrel, eg skil ekki frönsku.
Mr. Darrel leit á þetta sem
skipun. Hann leit snöggvast á
hinn óhamingjusama eigin-
mann, sem fannst hann sjá sín
óumflýjanlegu örlög. Það var
engrar undankomu auðið. Mr.
Darrel varð að lesa það, sem
stóð á myndinni, — og svo las
hann:
Elsku Pési minn!
Hvers vegna ertu að gefa mér
svona dýrar gjafir. Hafðu ástar-
þökk fyrir. Þetta eru aðeins lít-
il og hlýleg orð, en það verður
að nægja í þetta skipti.
í hv®rt skipti, sem eg hengi
perlumar í eyrun, — eyrun, sem
þú kysstir svo heitt kVöldið
góða, þegar við í fyrsta skipti
drukkum „champagne“ saman,
hugsa eg um þig og ást þína.
Þú verður að koma bráðlega
aftur til Parísar, svo við getum
upplifað aftur þessar yndislegu
stundir. Mikið hlakkar mig til.
Vertu sæll, og sjáumst aftur
heil! Þín elskandi
Lisette.
Mr. Darrel þagnaði og snéri
sér strax undan, en fékk þó
tíma til þess að sjá frú Samp-
son henda vasabókinni í höfuð-
ið á manni sínum. — Og hann
gat elcki komist hjá að lieyra
eftirfarandi:
— Þetta eru þá launin fyrir
mína tryggu ást til þín, þorpar-
inn þinn. Og þetta kallarðu
mikilvæga viðskiptaferð, sem
ómögulegt var að komast hjá.
En þú mátt vita það, að þetta
skilnaðarmál skai verða þér
dýrt spaug. Eg lieimta skilnað
strax.
Með þessum orðum tróð hún
rauðu myndinni niður í tösk-
una sína, en þá var líka bar-
áttukjarkur liennar þrotinn og
hún fór að hágráta.
Og þar með var tækifærið
komið fyrir eiginmanninn til
að hefja sókn, og það gerði
hann líka. Blíðlega en þó ákveð-
ið tók hann í handlegg koriu
sinnar og dró hana hratt fram
að dyrunum.
— Hefi eg nú leyfi til þess að ,
fara, spurði hann kvalara sinn.
Mr. Darrel bneigði sig, án
þess að mæla orð.
Þegar Sampson fór út úr
klefanum með konu sinni hróp-
aði Mr. Darrel á eftir honum:
-— Halló, þér gleymduð sjálf-
blekungnum yðar.
Sampson snéri við til þess að
sækja pennann, stakk honum i
vasann, án þess að segja eitt
orð.
— Mér þykir leitt á hve leið-
inlegan liátt við fengum upplýs-
ingarnar, sagði Mr. Darrel með
hluttekningu.
— Yður þykir það leitt, segið
þér, en hvað stoðar það, sagði
Sampson hnugginn.
Svo lokuðust klefadyrnar á
eftir honum.
AUÐEYGÐ og þögul sat frú
Sampson við borðið á móti
manni sínum. Hann var fyrir
löngu búinn að ná sér, og það
færðist bros yfir breiða, hörku-
lega munninn hans. — Hann
blístraði fjörugt lag fyrir munni
sér, sem fékk konu hans til
að lita snögglega upp. (Út úr
andliti liennar mátti lesa hinar
særðu tilfinningar eiginkonunn-
ar.
Sampson hafði tekið sjálf-
blekunginn sinn upp úr vasan-
um og látið blekið renna niður
í öskubakkann, svo tók hann
upp með vasaslinifnum sínum
sporöskjulagaða smáplötu og
tvo hnöttótta hluti úr penna-
hulstrinu, sem voru vandlega
irinvafðir í bómull.
Þunglyndið hvarf allt i einu
af andliti frú Sampson, og augu
hennar Ijómuðu eins og perl-
urnar, sem ultu niður í hendi
hans.
— Ó, Pétur, hrópaði hún og
gekk í áttina til mannsins síns,
sem tók utan um bana og setti
hana á hné sér.
— En bréfið, livað með það ?
spurði hún eftir augnabliks
þögn.
— Bréfið, auðvitað var það
einn þátturinn í ráðagerðinni.
Eg borgaði ungri stúlku, sem
eg hitti í Montmartre, 50 franka
fyrir að skrifa það. Og mér er
óhætt að segja, að það hafi haft
sin áhrif,/svaraði hann rólega.
— En hvers vegna sagðirðu
mér'ekki frá því, og hlífðir mér
við þessum voðalega ótta? hélt
hún áfram.
— Þú mundir strax hafa
komið u)pp um oklcur með
taugaóstyrk þínum, og þar að
auki máttirðu til að leika hlut-
verk þitt svo vel, að tollþjóninn
grunaði ekki nokkurn hlut, og
það gerðirðu svo sannarlega, —
sagði Sampson og kyssti hana
bliðlega á ennið.
— En hvers vegna gerðirðu
þelta fyrir ekki meiri fjárupp-
hæð, en var í veði?
— 0, maður verður að
skemmta sér við eitthvað endr-
um og eins, svaraði hann þur-
lega.
Mr. Darrel leitaði daglega í
heilar þrjár vikur í skilnaðar-
dálkunum i blöðunum að nöfn-
um þeirra Sampson’s og konu
bans.
Svo gafst hann upp.
(Lausl. þýtt.)