Vísir Sunnudagsblað - 27.07.1941, Blaðsíða 5

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
Truflaðu mig ekki, kona!
Frú Karólína Henderson var
nýkomin lieim til sín. Hún hafði
farið um mikinn liluta borgar-
innar til þess að skoða tízku-
vörur —- hatta, kjóla, kápur og
skófatnað. —
Hún var tekin að reskjast
nokkuð, J)Iessuð frúin, en vildi
ekki almennilega við það kann-
ast. Kvaðst vera allt að einu og
hún liafði alla tíð verið, hlóm-
ieg og rjóð í kinnum, tágrönn
og fagurvaxin, hvergi hin allra
minnstu merki þess, að liún
væri komin yfir þrítugt. En
gallinn var sá, að enginn tók
eftir þessu. Fólk sagði, að hún
væri orðin afturfararleg í and-
liti, hrukkur farnar að gera vart
við sig, vöxturinn tekinn að af-
iagast.
Veður var liið fegursta þenna
dag, sólskin og bliða, vor i lofti.
Gaman að vera úti við, vera á
faraldsfæti, spóka sig á götum
stórborgarinnar. I>að væri á-
reiðanlegt, sagði fólkið, að nú
hefði skift um tíð fyrir alvöru,
enda væri nú hlessað vorið að
fijúga norður á bóginn. Sam-
kvæmt almanakinu átti það
að vera komið lengst norður í
heim. En þvi liafði seinkað til
muna. Nú var það komið. Og
fólkið tók því eins og alúðar-
vini, sem kemur úr langferð.
Frú Karólína gengur rakleitt
inn í skrifstofu mannsins síns,
Hendersons dómara. Hann situr
við skrifborðið, eins og hann er
vanur, með ósköpin öll af skjöl-
um fyrir framan sig. Hender-
son dómax-i er maður um sex-
tugt, grannvaxinn og þreytuleg-
ur, hvítur fyrir hærum.
— En sú blessuð blíða í veðr-
inu, segir frúin og tekur sér
sæti, í’egluleg vorblíða, sólskin
og stei’kur hiti. Eg gat varla
fengið mig til að fara inn, vai’ð
blátt áfram að beita hörðu við
mig. Þú ættir nú að nota góða
veðrið og koma svolítið út me'ð
mér. Þú liefðir áreiðanlega gott
af því — þú, sem allt af situr
hálfboginn yfir þessum and-
styggilegu skjölum og skræð-
um. Hvað segii’ðu um það, vin-
ur, að koma svolítið útfyrir?
Veði’ið er blátt áfram guðdóm-
legt, himneskt. Fólkið þyi'pist út
á götuna, blessar sól og sumar,
i’æður sér ekki fyrir gleði. Jörð-
in angar og ilmar. Bráðum tek-
ur skógui’inn að laufgast.
— Truflaðu mig ekki, kona,
segir Henderson dómai’i, mað-
urinn hennar, og lítur ekki upp
úr vinnu sinni. Eg er önnum
kafinn, eins og þú sérð -— eins
og þú ættir að geta séð.
— Þú ert allt af önnum kaf-
inn, segir frú Karólína og þykk-
ist við — að minnsta kosti þeg-
ar eg þarf að tala við þig eða
vil fá þig út með mér, mér til
gamans og þér til liressingar.
Allt af önnum kafinn, allt af
kengboginn yfir skruddum og
skjölum, allt af önugur! En
híddu við, góði minn! Eg er orð-
in dauðþreytí á þessum svörum,
þessuni önugheitum, þessu ei-
lífa hogri og striti við skrif-
boi’ðið. Já, híddu aldeilis róleg-
ur, fuglinn! Þú getur reitt þig
á, að eg skal ekki trufla þig
næsta daginn — ekki ónáða þig
með blíðu eða masi. Eg get þag-
að, ef eg vil — það hlýtur þú að
vita.
-— Nei, eg veit það ekki, svar-
ar maðurinn hennar, án þess að
líta við eða lireyfa sig.
— Jæja, svo að þú veizl það
ekki! Skoðum til! En nú skal
eg segja þér nokkuð í fullri al-
vöru, taktu eftir því -— í fullri
alvöru! Eg er ekkert upp á það
komin, að tala við þig, ekkert
upp á það kornin, að sýna stöð-
uga bliðu og nærgætni í öllum
hlutum — þér, gömlurn og
skorpnum og gráhæi’ðum
manni, þér — sem ekkert vilt
við mig tala og alla tíð ert eins
og rekinn upp í lirútshorn. Þú
dundar sí og æ við þín skjöl og'
þínar lagaskruddur, en lætur
mig standa í svelti — mig, kon-
una þína. Unga, fagx’a, blóðheita
konu, sem hver maður öfundar
þig af að eiga og mega njóta.
Eg liefi gefið þér allt, líkama
minn og sál, blíðu mína, tak-
mai’kalausa ást og bliðu. Þxi
hefir hafnað því öllu saman,
kosið ski'æðurnar og skjölin, i
dómsalnum eða hér við skrif-
horðið! En eg hefi verið ein og
mér hefir vei'ið kalt á líkama
og sál. Komi það fyrii’, að eg
leyfi nxér að ávai’pa þig, þá er
oftast sama svarið, sama lúa-
lega, andstyggilega svai-ið:
„Truflaðu mig ekki, kona!“ Og
svo grúfii’ðu þig niður í skjölin.
Lætur eins og eg sé ekki til, þeg-
ir og skrifar, þykist vei’a að
dæma, dæma sakborninga,
dæma lifandi fólk — þú liálf-
dauður maðurinn! Mér liefir
sárnað þetta. — Eg liefi gi-átið
og harmað nxér, vexáð úrvinda
af sorg. Hungx-að og þyrst eftir
blíðu. Þráð lifandi ást, starf-
sanxa, karlmannlega ást. En eg
hefi aldrei fengið neitt af því,
sem eg hefi þráð, nenxa einhver
bi’ot og slitur fyrstu árin.----
Og ekkert blessað lítið barn lief-
ir þér auðnast að gefa mér. —
Þú gerðist undir eins gamall og
hrumur í ástum, en eg hélt á-
fram að vera ung og vænta ein-
hvers af lífinu. Eg hefi beðið
og vonað árum saman, beðið
eftir því, að þú bættir ráð þitt
og reyndir að skilja mig. En
eg hefi beðið án árangurs. Þú
hefir lítilsvirt ást rnína. Hún
hefir aldrei verið á við ómerki-
legt réttai-skjal í þínum augum.
Þér hefir verið sama um mig,
saxna um allt, nema starfið og
ski’æðurnar. Og nú er eg búin
að fá meira en nóg af lítilsvirð-
ingu og kæi’leiksleysi. Miklu
meira en nóg, skal eg segja þér.
Og nú ætla eg að fara frá þér —
fara úr þessu húsi hara alveg
upp á stundina, svo að þú getir
verið einn og ótruflaður — les-
ið og skrifað og dæmt og
hengslast einn i bólið —--------.
— Mig langar svo sem ekki til
að yfirgefa þig — það veit góð-
ur guð. En eg verð að gera það,
þín vegna, elskan mín, svo að
þú getir vei’ið einn og ótruflað-
ur. Stúlkan mín er gömul og
góð og hæglát og nxjög að þínu
skapi. Hún sér um matinn,
burstar fötin þin og skóna, gef-
ur þér tesopa að kveldinu, áður
en þú háttar og ....
Hún þagnar allt í einu, eins
og lokað liafi vei’ið fyi'ir
strauminn, situr grafkyr dálitla
stund. Maðui’inn hennar lítur
hvorki til hægi’i né vinstri og
heldur áfram að skrifa.
v —o—-
— Já, mikil er blessuð blíðan
i veðrinu, segir frú Karólína eft-
ir stuiidarkorn og horfir út á
Myndin sýnir konur senx eru í stjórnmálaklúbb í Massachusett ganga til Hvíta hússins og mót-
mæla því að Bandaríkin fari i sti-iðið. Hvað skyldi Roosevelt liafa sagt?