Vísir Sunnudagsblað - 27.07.1941, Blaðsíða 6

6
VlSIR S UNNUDAGSBLAÐ
Myndin sem liér birtist er frá Gleiwitz, og er af skipaskurði, sem liggur milli ánna Varta og
Oder. Hann var fyrir nokkru opnaður til siglinga. — Rudolf Hess framkvæmdi vígsluathöfnina. —
götuna. — Eg er í vetrarkáp-
unni, eins og þú sérð. Datfc ekki
í hug að veðrið væri svona lilýtt,
svona yndislegt. Maður varar
sig ekki á þessu. Eg var farinu
að lialda, að ijlessað vorið ætl-
aði aldrei að lcoma.
Eg er blátt áfram miður mín
af hita, get varla dregið andann
eða talað. — Fötin tolla við mig
og gekk eg þó ekki langt. Nei,
mér finnst alveg sjálfsagt, að
nota sporvagninn. Það marg-
borgar sig — skórnir endast
helmingi lengur, þrisvar sinn-
um' lengur, þori eg að segja. Og
eg er nú svolciðis gerð, að eg
er alltaf að hugsa um að spara.
Geri það þín vegna, elskan mín,
því að þetta eru engin laun, sem
þú hefir.-------Já, það er satt
— eg leit inn í fáeinar búðir
áðan, svona rétt að gamni minu.
Mér var nefnilega sagt að tízku-
vörurnar væri sem óðast að
koma þessa dagana. Eg hafði
líka séð það auglýst í blöðun-
um. Meðal annax-s leit eg inn til
Peters & Co. — þú kannast við
hann — W. C. Peters & Co.—
Eg hefi stundum keypt þar sitt
af hverju, meðal annars kápuna
þá ax-na, náttkjóla, sokka og
fleira. Já, eg leit þar inn, svona
fyrir foirvitni sakir. Og þar var
nú komandi! Allt fullt af nýj-
ustu tízku, Parísartízku. Hatt-
arnir öðruvísi en í fyrra, já
eiginlega allt öði-u vísu — böx-ð-
in að fara úr móð. Yndislegir
hattar! Verðið afbragð, eftir
því sem nú gerist. Mátaði fá-
eina, en afgerði ekkert. Skóm-
ir tæplega eins hælaháir og áð-
ur, allavega litir — gulir, bláir,
brúnir, rauðir o. s. frv. Sumar
tegundirnar voða-sætar. Og svo
eru það kjólarnir. Heldur stvttri
en í fyrra, sýndist mér, líklega
góðunx mun styttri. Skoðaði
max-ga, fór í suma, leit við og við
í spegilinn. Og fallegir voru þeir,
guð minn góður — hreinasti
draumur! Sérstaklega einn,
bleikur silkikjóll — ætlaður
ungri stúlku eða spengilegri frú
á bezla aldri. Stúlkan sagði, að
hann væri eins og sniðiixn á
mig. Mér sýndist það líka. Þú
liefðir átt að sjá mig í honum.
------Þér eruð eins og blessaður
engill, frú Henderson, sagði
stúlkan og sneri mér alla vega
franuni fyrir speglinum. Og
mér er nær að halda, að liún
hafi haft nokkuð til síns máls.
— Takið þér hann, sagði stúlk-
an. Þetta var einstaklega við-
feldin stúlka og elcki vantaði
hana fegurðarvitið. Eg liefi oft
séð lxana i búðinni, en veit ekki
hvað hún heitir. En auðvitað
kannaðist liún við mig, fi’ú
Henderson, konu hins alkunna
dómára. — Takið þér hann,
sagði stúlkan livað eftir annað,
takið hann strax — hann verður
farinn á morgun!---------— Svo
kom freistingin yfir mig og eg
stóðst hana ekki. — Eg skrifa
hann hjá nxanninum yðai’, sagði
stúlkan —- skrifa liann hjá
Henderson dómara. Sendi yður
liann fyrir kveldið. — -— Svo
fór eg rakleitt heim, langaði til
að fá þig út nxeð nxér, konxa
þér í gott skap. Svo ætlaði eg
að fara í djásnið í kvöld, í ró
og næði — uixx leið og eg liátt-
aði. Langaði til að láta þig sjá
mig í honum, láta þig skoða
mig í krók og kring, láta þig
strjúlca xxxjúkt silkið og finna
ylinn frá lxeitum líkaxxxaixuixx —
------En svo tókstu þá svona
á nxóti nxér — svona, eins og
þú ert vanur: „Truflaðu mig
ekki, kona!“ — Þá brast eitt-
hvað í minni glöðu og góðu sál,
einhver strengur, sem eg mátti
ekki nxissa. Undarlegast, að
hann skuli ekki vera brostinn
fyrir löngu, aðra eins van-
rækslu og þú hefir sýnt nxér í
hjónabandinu. —1-------Guð
veit, að eg hefi viljað vera þér
góð og gefa þér allt. Og komi
það fyrir, að eg bregði nxér út
og sé að heinxan stund úr degi,
þá er eg alltaf að vona, að þú
takir nxig í faðminn, þegar eg'
lcem heinx, þrýstir mér að þér,
kyssir mig, segir eitthvað við
nxig, eitthvað fallegt, eitthvað,
senx mig langar til að lieyra' —
segir að minnsta kosti eittlivert
hlýlegt orð. En vonirnar verða
að engu. Allt frýs og deyr í ná-
vist þinni. Þú situr hálfboginn
yfir einhverjum skjölum og lít-
ur ekki við nxér, anzar ekki, er
eg heilsa þér, heldur áfranx að
blaða í skjölunum — þessunx
andstyggilegu skjölunx unx laga-
brot og glæpi. — Og stundunx
ertu að dæma einhverja menn.
— — — Þú situr og dænxir
aðra! Þú — þú, sem gerist brot-
legur gegn eiginkonu þinni nótt
og nýtan dag! -— — Eg sest
liérna í stólinn — með hjartað
fullt af von og þrá — en þú lít-
ur ekki við nxér. Og komi það
fyrir, að eg leyfi mér að segja
fáein orð, Ieyfi mér að segja
frá einhverju, senx eg hefi frétt
lijá kunningjakonunx nxínunx,
þá annað hvort þegirðu eins og
steinn eða reynir að afvopna
mig með stuttum, ísköldum
setningunx: „Truflaðu mig ekki,
kona!“ — „Mér leiðist þetta
raus!“ „Eg hefi ekki tínxa til að
ldusta á þetta!“ Svona talarðu
við nxig — svona talarðu við
konmxa þína. Og stundunx eru
viðtökurnar miklu verri en
þetta. Þú veist þó, að eg elska
þig, lít upp til þín, dáist að þér
í raun og veru, langar til að
gera þér allt til hæfis. Já, guð
veit, að mig langar til þess. —
Auðvitað er eg gríðarlega
hreykin af því, að eiga þjóð-
kunnan dómara fyrir mann. En
eg' hefi alla tíð óskað þess, að
hinn ágæti dónxari væri líka —
karlnxaður. -------— Og nú verð
eg að fara. Þú bognar meir og
meir við skrifborðið, hrörnar
og visnar. Eg er þér bara til
angurs og ama. Þú gengur upp
i starfinu, elskar það, lifir fyrir
það, þarft ekki á öðru að lialda,
salcnar einskis. En eg á ekkert,
nema þig, elska í rauninni
eklcert í þessunx lieinxi, nenxa
þig. Og næ ekki til þín, þó að
eg sitji lijá þér, tali við þig, sofi
inni hjá þér um nætur. — Næ
aldrei til þín, aldrei, aldrei. Og
nú er bezt að eg fari.-------
Henderson dónxari leggur frá
sér pennann og lítur á konu
sína, segir bægt og góðlátlega:
— Þú dokar við eftir kjóln-
unx. Mig langar til að sjá þig
í honunx, taka utan um þig —
finna ylinn í gegnunx silkið.
(Þýtt).
Ingólfur Kristjánsson
frá Hausthúsum:
KVÖLD-
KYRRÐ
Kvöldið nú er komið,
kyrrð um landið færist.
Dagsins litskrúð dvínar,
döggvi gróður nærist.
Fuglar kveða á kvistum,
hvíld sér aldrei taka.
Sólarhringinn samfleytt
syngja þeir og vaka.
Blómin ungu blunda,
blöðum sínum loka,
yfir grundir grænar,
gengur hita-þoka.
Læðist hún um lundi,
laugar rósir þyrstar,
sem í árdags eldi
eru geislum kysstar.
& V
Berast hafsins bárur
blítt og hljótt til stranda,
leika létt og hugljúft
lag við fjöru-sanda.
Bátar sigla um sæinn
sumar-björtu kvöldin.
Friður, ró og fegurð
fá í hendur völdin.