Vísir Sunnudagsblað - 17.08.1941, Page 1
1941
Sunnudaginn 17. ágiist
33. blað
GIM KAIJS:
FERDIN TIL RÚSSLANDS
FREÍSTEIM Þ¥DDI
Eftirfarandi þáttur er úr bókinni KATRÍN MIKLA eftir Ginu Kaus. Þessi bók mun væntanleg á bóka-
markaðinn í haust í þýðingu Freysteins Gunnarssonar skólastjóra. Útgefandi er h.f. Leiftur.
Elísabet Rússadrottning' hefir boðað á fund sinn mæðgurnar
Jóhönnu Elísabet og dóttur hennar, Soffíu. Þær eru af tignum
ættum í Anhaltzerbst í Þýzkalandi. Tilgangurinn er, að gifta Soff-
íu ríkiserfingja Rússlands, Pétri stórfursta, dóttursyni Péturs
mikla. Hann var þýzkur í aðr^ ®tt. Anna móðir hans var gift
Friðrik af Holstein, frænda Jóhönnu Elísabetar. Þess má líka
geta, að bróðir Jóhönnu Elísabetar hafði verið trúlofaður Elísa-
bet drottningu, en hann dó nokkrum vikum áður en brúðkaupið
átti að standa. Elísabet drottning var eldri dóttir Péturs mikla
og móðursystir Péturs ríkiserfingja.
Sextánda janúar — á föstu-
degi —- er loks lagt af stað frá
Berlín og ferðinni til Rússlands
haldið áfram. Jóhanna Elisabet
fer í öllu eftir fyrirmælum
Elísabetar Rússadi-ottningar og
hefir ekki fleira fylgdarlið en
hún þarf nauðsynlega. Það er
hirðmærin Kayn, stofustúlkan
Lattorf og þrír þjónar. Ferða-
fólkið og farangur allur, sem
nauðsynlegur var í nokkurra
vikna ferðalag, komst fyrir á
þremur vögnum.
I Schwest, við ána Oder,
kvaddi Kristján Ágúst dóttur
sína, og sáust þau aldrei siðan.
Soffia grét beizklega, þegar
hann skildi við þær. Á þeim
dögum þurftu ungar stúlkur
ekki mikið til að tárfella. Þáð
þótti skortur á góðu uppeldi, ef
ekki var grátið, þegar við átti.
„En hún jafnaði sig fljótt aftur
og tók gleði sína,“ segir móðir
hennar í fyrsta ferðabréfinu til
manns síns. Hún skrifaði hon-
um á hverjum degi, svo að segja
frá hverri póststöð. Hún vandar
mjög orðfærið á bréfunum, svo
að auðséð er, að þau voru ekki
ætluð manninum, hennar einum
eða nánasta venzlafólki. Þeim
var ætlað að geymast til seinni
tíma.
Á ferðalaginu kallaði hún sig
Reinbeck greifafrú, sem ferðast
með dóttur sinni. Á hverri póst-
Katrín mikla á unga aldri.
stöð var kannast við hana und-
ir þvi nafni, og allstaðar biðu
hennar óþreyttir vagnhestar.
Samt kvartar hún i hverju bréfi
yfir því, hve ferðalagið sé erf-
itt. Og það var ekki að ástæðu-
lausu. Vegimir frá Berlín til
Pétursborgar yoru m,jög lélegir
að sumri til og allt að því ófær-
ir að vetrarlagi, enda var þessi
leið þá varla farin, nema af sér-
stökum erindrekum. Þeir fáu
ferðamenn aðrir, sem fóru frá
Berlín til Pétursborgar, völdu
heldur sjóleiðina. En hún er
miklu lengri, og þær mæðgum-
ar þurftu að hraða ferð sinni.
En svo voru þær óheppnar, að
enginn var snjórinn kominn,
svo að ekki var hægt að nota
sleða. Vagnamir voru þungir og
hossuðust ónotalega á grýttum
vegunum og sunistaðar í djúp-
um hjólförum, aur og leðju.
Allan liðlangan daginn sátu jjær
mæðgurnar i vögnunum og
liéldu ferðinni áfram dag eftir
dag, oft í kalsastormi á móti, og
urðu þær að hafa stórar ullar-
hettur á höfði til þess að skýla
sér.
Friðrik konungur hafði gert
boð á allar póststöðvar og mælt
svo fyrir, að tekið væri á móti
„Reinbeck greifafrú“ svo vel,
sem föng væri á. En stöðvar-
%tjórarnir áttu úr vöndu að
ráða. Um háveturinn áttu þeir
fullt í fangi með að fæða sig og
sína og ekkert aflögu. Á jafn
fáförnum leiðum og þessari var
mjög lítið um boðleg gistiliús.
I stærri' bæjum og kaupstöð-
um, sem leiðin lá um, var slikt
þó viðunanlegt. Þar var þó að
minnsta kosti hægt að fá hlýtt
herbergi. steikta hænu og heitt
súkkulaði. Það var líka þeim nóg,
sem var á leiðinni beint i skaut
gæfunnar. En i smáþorpunum
var ekki nema um eina veit-
ingakrá að ræða. — Þær mæðg-
ur voru nú komnar nálægt
landamærum Póllands og
Rússlands. -— í þessum krám var
aðeins ein gestastofa. Þar inni
var gríðannikill arinn, hlaðinn
upp úr leirhellum. I þessari
stofu ægði öllu saman. Þangað
flúðu úr kuldahörkunni vinnu-