Vísir Sunnudagsblað - 17.08.1941, Blaðsíða 8

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
§ÍBM
í>orpið Bealcourt í Somme-
héraðinu í Frakklandi er ein-
stakt í sinni röð að því leyti, að
íbúar þess þurfa ekki að greiða
nein útsvör til hrepps- eða bæj-
arfélags, og þeir liafa ekki þurft
þess nokkra undanfarna ára-
tugi.
Ástæðan er sú, að alla vinnu,
sem bæjarfélagið þarf að fram-
kvæma, vinna þorpsbúamir í
frívinnu, og sé um einhver út-
gjöld að ræða, þá skifta þeir
þeim á milli sín í bróðerni. Þeir
vinna i félagi og endurgjalds-
laust að vegagerð og viðhaldi
vega, þeir byggðu skólahúsið
sitt sjálfir og kennarinn er horg-
aður af rikisfé. Fátæklinga-
framfærið er greitt með góð-
gerðastarfsemi íbúanna sjálfra,
þannig, að engiun þarf að segja
sig til sveitar. Læknirinn gefur
fátæklingum læknishjálpina.
•
Kona ein amerísk, sem and-
aðist í Chigago árið 1935, arf-
leiddi hundinn sinn, „Pat“, að
eigum sínum — 30.000 dollur-
um samtals. Hundurinn lifir i
vellystingum praktuglega, liefir
ágæta íbúð — og þjón— sem
reyndar hefir tekið liúsbónda-
valdið í sinar hendur — og skip-
ar „Pat“ það sem h'onum sýnis!.
•
Á landamærum Tyrklands og
Búlgaríu, í svokölluðum Strand-
ja-fjöllum, er stundum svo mik-
ið af úlfum, að til vandræða
horfir. Fyrir skemmstu drápu
úlfar 200 kindur á þrem vikum
inni i f járhúsum hjá fjallabænd-
unum, og þeir réðust jafnvel á
kýr og kálfa í f jósum. Varð að
senda lögreglulið, vopnað vél-
byssurn, upp i f jöllin, til að ráða
niðurlögum úlfanna.
•
Það eru líklega þrjú eða fjög-
ur ár síðan Ungverjinn Ladis-
law Javor samdi lag — danslag
— sem hann kallaði „Sunnu-
dagssönginn". Þetta lag var
þrungið svo rniklu þunglyndi,
að fjöldi fólks þoldi eltki að
hlusta á það, en varð annað-
livort vitskert eða framdi sjálfs-
inorð.
Tónskáldinu féll þetta mjög
þungt, svo að liann keypti upp-
lagið, sem eftir var af laginu,
og bannaði frekari sölu þess og
útgáfu. Nú hefir Ladislaw Javor
SáKASIR UM. (iliWiH
Hér í Vísi var
fyrir. ekki ýkja
löngn getið um
hrafn einn á
Freyjugötu, sem
sat þar á garSi
og heilsaði upp
á vegfarendur.
En krummi var
ekki vinsæll af
öllum og eink-
um gerði hann
sér dælt viö
krakka; var
jafnvel til meö
að krunka ofan
í höfuöiö á
þeim, eöa, gera
þeim einhvern
annan óleik. —
Þar. kom, aö
krummi var
kærður fyrir
lögréglunni, og einn góöan veöurdag kom lögreglubill akandi upp
á Freyjugötu, út úr honum komu tveir vígalegir lögregluþjónar og
tóku krumma fastan í nafni laganna.
Fyrir dómstólunum var krummi sekur fundinn fyrir óknytti og
ástæðulausa ertni á götum úti. Hann var dæmdur á einskonar Litla-
Hraun, en af þvi að það þykir ekki viðeigandi. að hafa bæði menn
og hrafna á sama vinnuhælinu, var það ráð, tekið, að koma honum
fyrir á Kolviðarhóli, og þar var hann síðast þegar fréttist.
Daginn sem myndin var tekin var gerð árás á krumma af grá-
bröndóttum ketti. En árásin snerist brátt upp í gagnárás af hálfu
krumma, því hann gerði hverja loftárásina á fætur annari á Brand,
svo hann varð að leggja á flótta. En krummi gerði sér þá lítið fyrir,
settist niður, hoppaði á eftir Brandi og hjó niður í bakið á honum.
Var krummi hinn hreyknasti yfir unnum sigri og nýtur með mikilli
ánægju verðlaunanna, sem var jólakaka með rúsínum.
gert heyruni kunnugt, að liann
sé búinn að semja gleðisöng,
sem muni hafa jafn mikil áhrif
til lifsgleði sem „Sunnudags-
söngurinn“ hafði til liins gagn-
stæða.
•
Þegar hermenn voru dæmdir
fyrir brot á heraganum, senidu
vinir og ættingjar jafnan fjölda
bréfa til Lincolns, til að biðja
mönnum griða. Einu sinni bað
hermaður sér griða, án þess að
beiðni hans fylgdu nokkur með-
mæli, eins og venja var.
„Hvað er þetta?“ sagði Lin-
coln. „Á þessi maður enga
vini?“
.,Nei, enga,“ svaraði ritari
Iifns.
,Þá ætla eg að vera rinur
hans,“ sagði Lincoln.
Þegar Sarah Bernhardt, leik-
konan heimsfræga, var á ferð i
Bandarikjunum, fékk blaða-
maður einn viðtal hjá henni.
Þetta var í borginni Carson í
Nevada, en blaðamaðurinn —
Sam Davis —- fékk viðtalið fyrir
blað sitt Appeal i Carson, blaðið
Examiner í San Francisco og
Associated Press-fréttastofuna.
Leikkonunni féll pilturinn svo
vel í geð, að þegar lestin var að
fara af stað, lagði hún hendurn-
ar á axlir honum, kyssti liann á
báðar (kinnarnar, svo beint á
munninn og sagði: „Á hægri
kinnina vegna „Appeal“, á
vinstri kinnina vegna „Examin-
er“, en á varirnar, vinur minn,
vegna yðar sjálfs.“
Davis lét sér hvergi bregða og
sagði: „Frú mín góð, eg er lika
fulltrúi Associated Press, sem
þjónar 380 blöðum fyrir vestan
Missisippi aðeins!“
Maður einn, sem var að biða
eftir lest í járnbrautarstöð i
New Hampsliire, Bandarikjun-
um, kom auga á hund, sem lá á
s töðvarpallinum.
„Eigið þér hundinn?“ spurði
ferðamaðurinn stöðvarstjórann.
„Eltir mig,“ svaraði sá.
„Hvers vegna er hann rófu-
laus? Var hún tekin af honum,
eða fæddist hann svona?“
Stöðvarstjórinn tók upp pípu,
eyddi nokkrum mínútum í að
kveikja? í henni og sagði svo:
„Morgunlest!“
Hann: Það eru til tvennskon-
ar svör við hverri spurningu.
Hún: Eg skil. Þitt svar og
rétta svarið.
Jón keypti regnfrakka lijá
Pétri kaupmanni. Ári síðar hitt-
ast þeir Jón og Pétur, og Pétur
spyr: '
„Hvernig liefir frakkinn
reynzt?“
„Það fer eftir þvi, hvernig á
það er litið.“
1 „Hvað eigið þér við?“
„Það er a. m. k. óliætt að full-
yrða það, að fjölskyldan hefir
öll notazt við frakkann í ár.“
„ÖIl fjölskyldan? Á einu ári?“
Jón kinkaði kolli. „Já, fjn-st
notaði eg hann, svo tengdasonur
minn, svo sonur minn, sem er
15 ára gamall, þá yngsti sonur
minn átta ára, og núna notar
dóttursonur minn hann.“
Pétur rekur upp stór augu:
dóttursonur yðar orðinn svona
stór?“
„Nei, þetta er þriggja ára kút-
(ur pínulítill.“
„Eg skil þetta ekki,“ segir
Pétur lcaupmaður.
„Það er ofur einfalt. Frakk-
in hefir lilaupið svo í hvert
skipti sem regnskúr hefir gert,
að þótt liann væri mátulegur
mér til að byrja með, er hann
núna mátulegur á dótturson
minn.“
•
Landkrabbinn: Hvar dó faðir
yðar?
Sjómaðurinn: Hann dó á
sjónum.
L.: Hvar-dó afi yðar?
S.: Hann dó lika á sjónum.
L.: Ef eg væri sem þér, þá
mundi eg aldrei fara út á sjó.
*S.: Hvar dó faðir yðar?
L.: í rúminu sínu.
S.: Og hvar dó afi yðár?
L.: Hann dó líka i rúminu
sínu.
S.: Eruð þér ekki lira-ddur í
hvert skipti sem þér farið upp
í rúmið á kvöldin?
•
— Hver hefir brotið spegil-
inn?
Maðurinn minn, hann
beygði sig, jicgar eg lcastaði
kökukeflinu í hann.
•
Hansen (er að setja niður
tré): Komdu með hengirúmið
út, svo eg geti séð hve langt á
að vera milli trjánna.
’ •
-— Jæja — þá er nú svo langt
komið hjá þeim Jóni frænda og
Veigu, að þau ætla að láta pússa
sig saman núna um helgina.
-— Skoðum til! Þetta varð þá
úr því! Og auðvitað lialda þau
einhverja veizlu-mynd.
— Nei, eg spurði Jón að því,
en hann kvaðst mundi halda
skilnaðarveizlu, þegar þar að
kæmi!