Vísir Sunnudagsblað - 24.08.1941, Blaðsíða 6

6
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
H a 11 a L í s a.
Eftir Kristmann Guðmundsson.
Halta Lísa var verksmiðju-
stúlka. Hún sat við vélina sína
lóðaði dósalok allan daginn, í
átta klukkutíma. Laun hennar
gengu að mestu leyti til móður-
innar, því hún sá um heimilið.
Kerlingin lct hana aldrei hafa
nema fáeina aura í vikulokin.
—- „Þú hefir ekkert við meira að
gera,“ sagði hún. ,,Það er hvort
sem er þýðingarlaust fyrir þig
að kaupa falleg föt að spjátra
þig í, því það vill enginn piltur
líta við þér!“
Halta Lísa vissi að þetta var
satt. En hún var átján ára, og
þrátt fyrir þunglyndi sitt elskaði
hún gleðina. I daglega lífinu
varð hún fyrir margskonar mót-
læti og raununi. Mamma hennar
var gamalt skass, og i verk-
smiðjunni hæddust allir að
henni fyrir það hvað hún gekk
skrítilega! Því skapaði hún
sér ljúfan draumaheim, langt
fyrir utan raunveruleikann, þar
sem allt var bjart og kátt. í
þeirri ævintýraveröld voru eng-
ar lialtar stúlkur til, engar skap-
styggar kerlingar, engir mein-
fýsnir vinnufélagar. En þar var
Ijómandi fallegur prins, sem
skammaðist sín ekkert fyrir að
bjóða henni á híó og ganga með
henni um göturnar á sunnudög-
um! Hann liafði raunar ekkert
sérstakt nafn ennþá, en var
jafngóður fyrir því.
Halta Lísa var, eins og nafn-
ið bendÍL' til, hölt. Einu sinni
þegar hún var lítil stúlka dati
hún niður stiga og fór úr liði um
hnéð. Læknirinn sem dittaði að
þessu var mesti ldaufi, og því
fór sem fór. Þegar hún stækkaði
skældist fóturinn allur, svo að
seinast vissu tærnar beint út á
lilið. Auk þess var lmjáliðurinn
stirður. Göngulag Lísu varð þvi
ákaflega lijájtátlegt, og fólk gat
ekki að sér gert að brosa að því.
í skólanum var mikið hlegið að
henni, og reyndar hvar sem hún
kom. Hún var dálítið uppstökk,
og lienni hætti til að missastjórn
á sjálfri sér þegar verið var að
striða henni. Þá gekk hún ber-
serksgang og reyndi að lemja
kvalara sína með stafnum sem
hún gekk við. Þetta varð til þess
að vinnufélagar liennar höfðu
það sér til dægrastyttingar að
koma henni til. Það var alveg
hættulaust, því Lísa var ekki
mikil fyrir sér, en þeim fannst
fjarska gaman að sjá hana
sleppa sér.
Ef Halta Lísa hefði verið heil-
fætt mvndi líf hennar hafa orðið
allt annað, þvi hún var i raun-
inni ljómandi lagleg stúlka. Hún
hafði fallegt andlit, flauelsbrún
augu og mjög kyssilegan munn.
Og líkami liennar var fagur-
skapaður, að undanteknum
þessum bæklaða fæti. Þegar hún
sat í ró við vélina sína og brosti
að draumum sínum, þá kom það
oft fyrir að piltarnir gleymdu
sér stund o,g stund við að horfa
á hana, því þá var hún verulegt
augnayndi. En enginn þeirra
^ þorði að láta á því bera, þá lang-
aði ekki til þess að verða að at-
hlægi fyrir allri verksmiðjunni.
Líf Höltu Lísu var því snautt
og fátæklegt. Hana dreymdi um
snotran og prúðan unnusta, eins
og allar aðrar stúlkur. En
allar aðrar stúlkur trúlofuðust
fyr eða síðar; hún ein fékk eng-
an vin. Hún varð að láta sér
nægja drauminn, huggara alls-
leysingjans. Þess vegna ásótti
hana þunglyndi, og tíminn var
lengi að líða.
Verksmiðjan var á Möhlen-
pris (Bergen) en hún bjó liinu
megin við sundið og fór með
fei'junni yfir tvisvar á dag.
Ferjutúrarnir tóku stundar-
fjórðung og það voru beztu
stundir dagsins. Þá var hún fín
daina, um borð á stóru farþega-
skipi, á leið til fjarlægra sól-
skinslanda!
Ferjan var alltaf full af fólki,
og þar sáust margir laglegir pilt-
ar. Það skeði ósjaldan að ungir
menn litu hýrt til hennar þar,
]lví þegar hún sat bar ekkert á
lýti hennar. Hún gætti þess alltaf
vel að vera seinust í land, svo
hinir farþegarnir skildu ekki
uppgötva það.
Vel gat það nú hugsasl að einn
góðan veðurdag kæmi til henn-
ar ungur og fríður piltur, kynnti
sig Og segði: „Fyrirgefið þér,
fröken, en mig langar svo mikið
til að þekkja yður. Má eg fá mér
sæti hérna við hlið yðar?“ Og
þegar hann fylgdi henni i land
myndi hann taka undir armlegg
hennar og stvðja hana. „Eg veit
vel að þér eigið bágt með að
ganga, en það gerir ekkert til.
Eg skal alltaf leiða þig og eg
elska þig mildu meira fvrir
bragðið“. — Halta Lísa vissi að
svona nokkuð kom fyrir í
rómanbókum, og því gat það
þá ekki komið fyrir liana?
Það var vor, með fluglasöng í
skóginum og sólglitraðann sjó.
Og það er annað en gaman að
vera einmana þegar allt er sovna
fallegt í kringum mann. Hvert
sem Halta Lísa leit var ástfangið
og hamingjusamt fólk á ferli;
það sat í faðmlögum í lystigörð-
unum, og jafnvel á ferjunni!
Jafnvel nauðaljótar stelpur gátu
nælt sér i pilt! Allir áttu sér vin,
—• nema Halta Lísa.
Hún fór heim og skoðaði sig
í speglinum. Ekki var liún ó-
fríð; það væri áréiðanlega allt í
lagi hefði ekki lappar skömmin
verið. Mikið hataði hún liana!
Um kvöldið grét hún þangað
til liún sofnaði. Það er þó nokk-
ur liuggun i því að gráta, þegar
maður Iiefir engin önnur úrræði.
Næsla morgunn vaknaði liún
snemma, klæddi sig og settist
við skriftir. Það var fyrsta ást-
arbréfið hennar á ævinni: —-
„Ástin mín,“ skrifaði hún. „Mér
leiðist svo mikið, og eg þrái þig
svo heitt.“
- Þegar hún byrjaði á bréfinu
hafði lnin eiginlega ekki liugsað
um neinn sérstakan. En svo varð
lienni Ijóst að það vár þó einn
maður í veröldinni sem liún gat
skrifað til. Reyndar datt henni
ekki í hug að senda honum bréf-
ið, og liún vissi ekki einu sinni
hvað hann hét. En liann var á-
kaflega inndæll, — hún hafði
séð hann á ferjunni nokkra und-
anfarna daga; það var alvarleg-
ur maður um þrítugt, liár og'
axlabreiður, með góðlegt, föll'
andlit. Þó hann væri fallegri en
flestir aðrir, var hann alltaf
einn. Hún hafði liorft mikið á
hann og nokkrum sinnum varð
hún var við að rólegu bláu aug-
un hans litu rannsakandi á hana.
— Já, honum ætlaði liún að
skrifa og segja honum allt af
létla um neyð sína og sorg. Það
var öldungis óhætt, því hann
myndi aldrei sjá bréfið.
Það er inndælt að geta trúað
einliverjum fyrir raunum sín-
um. — Hún skrifaði viðstöðu-
laust í heilan klukkutíma, sagði
Þannig sjá farþegar í flugvélum nýja flugvöllinn við höfuðborg Bandaríkjanna, Washing-
ton. Hamii kostar 16 milljónir dollara og tekur yfir 700 ekrur. Fjórar brautir eru á vellinum,
sú lengsta 2300 metrar á lengd.