Vísir Sunnudagsblað - 24.08.1941, Blaðsíða 8

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
SÍBAHÍ
Vitið þér —
— að dansheitið polki er af
tékkneskum uppruna og heitir
á tékknesku pulka, sem þýðir
hálfslcref?
•
Enska kvikmyndaleikarann
Henry Wilcoxon henti einkenni-
legt atvik, þegar hann var síðasl
í kvikmyndaleiðangri i Kairo.
Hann var þar með konu sinni
og einn góðan veðurdag fóru
þau hjón að skoða pýramídana
fyrir utan borgina. Á leiðinni
slóst i fylgd m.eð þeim austur-
lenzkur höfðingi, Feisal E1 Kad-
ir, að nafni. Var hann foringi
Arabaættleggsins Ageyl. Þessi
foringi varð strax snortinn af
liinni miklu fegurð eiginkonu
leikarans og vildi ólmur og upp-
vægur kaupa hana af manni
hennar — en Henry var tregur
til og lét ólíklega, að liann vildi
selja. Fyrst bauð Arabainn tíu
sterlingspund í konuna, en þeg-
ar leikarinn neitaði að selja
hana fyrir nokurt fé, liélt Feisal
E1 Kadir að þetta væri venjulegt
austurlenzkl bragð til að fá til-
hoðið hækkað. Hann hækkaði
þess vegna boð sitt og bauð 3
úrvals úlfaldamerar. Þegar það
idugði ekki vildi Arabinn hæta
kaupin upp með nokkrum mjöl-
sekkjum og jafnvel með dem-
t antskreyttum rýting.
En Englendingurinn lét ekki
freislast og vildi heldur eiga
konuna sína áfram, heldur en
þrjár úlfaldahryssur, nokkra
mjölpoka og einn rýting. Hann
hrissti bara þegjandi höfuðið.
Þá spilaði Arabahöfðingin út
næstsíðasta trompinu og hauð
heilt kvennabúr með undur-
fögrum Arabastúlkum fyrir
þessa einu konu. Það dugði ekki
að lieldur.
Síðasta tilboðið var i augum
Arabank ómótstæðilegt. Hann
fékk ekki skilið að nokkur
mannleg sála gæti staðist það.
Það var bænateppi úr liöll em-
írsins í Mekka.
En þegar Henry Wilcoxon
neitaði einnig þessu boði, undr-
aðist Arabinn stórlega og sagði
að þeir væri einkennilega gerðir
menn þessir Evrópubúar. Þeir
kynnu ekki gott að þiggja.
•
Nafnið Mussolini er dregið af
dúlctegund, sem mussolino er
nefnd á ítölsku, en musseline á
f rönsk u. Mussolini-f j ölskyldan
hefir þvi hlotið nafn af því, að
hafa ofið þenna dúk. Sumir
lialda því þó fram, að nafnið sé
dregið af muselin, sem þýðir
músarungi.
•
Landstjórinn á Gullströnd-
inni, Sir Arnold Hudson, ferð-
aðist eitt sinn um yfirráðasvæði
sitt, fyrst í bifreið, en þegar veg-
ir þrutu hélt hann ferð sinni ó-
fram fólgangandi. Á þessari
ferð lenti hann í allskonar æfin-
týrum, komst í kynni við
galdramenn og mannætur og i
eitt skifti munaði litlu að liann
færist í skógareldi.
En það, sem honum þótti að
ýmsu leyti sérkennilegast við
þessa för, var hin mikla gest-
risni og gjafmildi íbúanna í
Gambaga. I liverju þorpi komu
íbúarnir fylktu liði á móti hon-
um og færðu honum gjafir —
og gjafirnar voru á sérhverjum
stað þær sömu: Naut.
Nú hefði Sir Arnold Hudson
getað orðið auðugur maður á
þessari ferð, ef hann hefði safn-
að öllum þeim nautum saman,
sem honum voru gefin. Það ætl-
aði hann sér að vísu einnig að
gera — en mistókst að því leyti,
að á hverri nóttu slitu nautin
sig laus, sem liann hafði þegið
að gjöf um idaginn, og héldu
heim i átthagana aftur.
I fjTstu 'hélt landstjórinn að
hér væri um eintómar tilviljan-
ir að ræða, en seinna komst
hann að raun um, að þorpsbúar
treystu á nautin sín og gáfu þau
þvi aðeins, að þeir vissu að naut-
in myndu von bráðar koma til
baka. ,Þannig gátu þeir gefið
sömu nautin óendanlega oft og
sýnl á þann hátt hinn mesta
höfðingsskap — án þess að tapa
við það einum einasta eyri
sjálfir.
•
Ung stúlka brá beiti við unn-
usta sinn og fann þáð til, að
hann væri drykkfeldur. Daginn
eftir kom til liennar sendill með
svoliljóðandi bréf og kvaðst
eiga að bíða eftir svari: „Elsku-
lega Fanny! Þegar drengurinn
fer með bréf þetta út úr jier-
berginíi minu, þá tek eg inn
sterkasta eitur, sem til er í
heiminum og verð steindauður
eftir eina mínútu. Eg er ekkert
að tvínóna við það. En annars
er eg reiðubúinn að hætta að
dreklca, livenær seni þú vilt.
Þinn heittekskaði John.“
•
•
— „Maðurinn minn kallar
mig ávallt Aphrodide! Er það
ekki fallega hugsað af honum?“
Vinkonan: „Vissulega.Honum
Svínadalur, sá er hér birtist mynd af, er í Borgarfinði, sunnan Skorra-
dals, en norðan Hvalfjarðar. Svínadalur er þekktur vegna hinna
mörgu vatna og hins alkunna Vatnaskógar, enda er náttúrufegurð
hans við brug'öið.
finnst að sjálfsögðu eitthvað
forneskjulegt við þig.“
•
— „Ef pabbi þinn hefði séð
til þín núna, óþokkinn þinn,
hefði bann orðið gráliærður af
áliyggjum.“
— „Það hefði glatt hann,
kennari góður.“
— „Hvað átlu við?“
-— „Hann er sköllóttur.“
•
— „Eg er nuddlæknir. Eg er
fús til að nudda daglega allar
dansmeyjarnar við leikhúsið
fyrir þrjú hundruð króna borg-
un á mánuði.“
Leikhússtjórinn: „Ágætt, ef
að ]>ér borgið upphæðina fyrir-
fram, getið þér byrjað strax i
dag.
•
„Takið þið nú eftir,“ sagði
kennarinn í efnafræðistíman-
um, „nú ætla eg að gera stór-
hættulega tilraun. Ef liún mis-
tekst, þeytist eg upp úr þekj-
unni. Viljið þið gjöra svo vel
að koma nær, svo að þið sjáið
betur til min.“
•
Stúlka, sem verið var að
bjarga úr eldsvoða segir við
slökkviliðsmanninn: „Eg dáist
að hugrekki yðar, að þora niður
þenna mjóa stiga og bera mig
í fanginu. Eruð þér ekkert
hræddur?”
„Hvort eg er! f sannleika sagt
er eg alveg lafhræddur. Þarna
beint fyrir neðan stendur lconan
mín og sendir mér heiptúðugt
augnaráð, af því að eg er með
yður í fanginu.“
Læknirinn: „Hafa líkamsæf-
ingarnar ekki gert yður eitt-
livert gagn?“
Sjúklingur: „Jú, eg komst
upp á loft hjá Marteini uin dag-
inn, þegar útsalan var þar.“
•
— Ekki svona linugginn,
gamli. Runki, sagði presturinn.
Þegar eg er farinn, fáið þið nýj-
an prest.
— Veit eg það, svaraði Runld.
Eg er nú orðinn gamall maður
og þér eruð sjötti presturinn,
sem hér liefir verið í minni tíð.
Og það get eg sagt með sanni,
að þeir liafa alltaf farið hríð-
versnandi.
•
—- Eg segi elcki, að þú hafir
drepið manninn — nei, það geri
eg ekki. En lieyri eg einbvern
segja, að þú hafir gert það, þá
trúi eg þvi.
•
Dómarinn: Þér kölluðuð
manninn dóna, flagara, svikara,
ara, lygara — er það ekki rétt?
Ákærði: Vissulega. En eg
hefði getað bætt mörgu við, því
að liann er margt fleira en þetta.
Eg liefði til dæmis getað kallað
liann þjóf, skattsvikara, brenni-
varg.....
-— Hvernig líður manninum
yðar, Rebekka min?
— Æ, minnist þér ekki á það.
Læknirinn sagði núna áðan,
þegar hann kom til okkar, að ef
Jónas minn blessaður lifði til
morguns, þá hefði liann von um
hann, en ef hann dæi í nótt, þá
væri hann eiginlega alveg von-
laus. —