Vísir Sunnudagsblað - 07.09.1941, Blaðsíða 8

vísír sunnudagsbLað
SÍÐAM
Jack Raleigh í Detroit var
maður sem vikli lialda öllu i
íöð og reglu og í hans > auggm
sat róttlætið fyrir öllu — hvað
sem það kostaði og hvernig sem
á stóð.
Árum saman verzlaði Jack
Raleigh i félagi með öðrum
manni, en þegar hánn hafði
hagnast svo af verzluninni að
hann gat lifað á rentunum ein-
um, ákvað hann að draga sig i
ldé frá verzlunarstörfunum og
setjast í helgan stein.
Nokkuru eftir að skipti höfðu
farið fram þóttist Raleigli upp-
götva, að liann liefði verið snuð-
aður um einn dollar. Hann
skrifaði því fyrrverandi verzlun-
arfélaga sínum bréf, þar sem
Raleigh hað hann að endur-
greiða sér þenna dollar, en fékk
synjun.
Raleigh fannst þetta ekki vera
samkvæmt réttlætistilfinningu
sinni og skrifaði fólaga sinum nú
hvert bréfið á fætur öðru þar
sem hann krafðist dollarsins!
Þegar þessu hafði haldið á-
fram drykklanga stund án þess
nokkrar sættir hefðu tekist,
kærði Raleigh félaga sinn fyrir
dómstólunum.
Málið stóð jdir í tólf ár og þá
var málskostnaður kominn upp
í 28.867 dollara. Vegna þess að
engin sök sannaðist á félaga
Raleigh’s varð hann að greiðá
allan kostnað sjálfur. — Það
voru hlaup en engin kaup.
•
í Pittsfield er svo mikið áf
hárskerum að til vandræða
horfir, enda er innbyrðis sam-
keppni milli þeirra svo niikil, að
þeir liafa þurft að grípa til sér-
stakra ráðstafana. Upphaflega
. hyrjaði einn hárskerinn á því að
gefa hverjum einum, sem lét
ldippa hár sitt hjá honum, epli.
Næsti hárskeri gaf tvö epli, aðr-
ir gáfu hnetur, ferskjur og vín-
þrúgur, aðrir appelsínur og
smurt brauð — og nú er svo
komið, að í Pittsfield er sem
stendur enginn hárskeri, sem
ekki gefur viðskiptavini sínum
uppbót i einhverri mynd. Það
fara líka sögur af því, að hvergi
sjáist snyrtilegar klippth- og
greiddir menn, sem i Pittsfield.
•
Maður sem var að stofnsetja
nýtt fyrirtæki, en vantaði til-
finnanlega rekstursfé með góð-
Ijionr að liausti
Nú er hver síð-
astur aS hlusta á
söng farfuglannu
áSur en þeir
hverfa héðan á
brott. — Margur
mun í vor og
sumar hafa séð
áþekka sjón
þeirri, sem gefur
aS líta á þessari
mynd, og von-
andi hafa menn
látiö eggin i
í friöi, svo þeir
geti fagnaö söng
fuglanna á kom-
anda sumri.
um kjörum, sendi blaði einu
eftirfarandi stjörnuspádóm til
birtingar:
„Árið 1941 munu ske mikil
undur, og stærri atburðir en áð-
ur hafa gerzl á jörð vorri síðan
sögur hófust. Þá mun plánetan
Uranus komast í námunda við
Júpiter og Saturnus í nauts-
merkinu.Þetta skeður nú í fyrsta
skipti frá því á dögum Mósesar,
er Rauðahafið þornaði og sólin
myrkvaðist.
Að þessu sinni mun Saturnus
fara á milli Úranusar og Júpi-
tei's en brautin er svo þröng, að
hringir Satúrnusar snerta báðar
hinar stjörnurnar svo að þeir
springa. Við þessa ægilegu efn-
islosun, sem leikur lausum hala
um háloftin komast næstu plá-
neturnar í mikla hættu. Lítið
eitt mun lenda á Úranus, en að-
almagnið mun hinsvegar
slöngvast á Júpiter og sólina. En
okkur jarðarhúa hendir sú ein-
staka óheppni, að jörðin verður
um þetta sama leyti slödd á
milli Jiipíters og sólarinnar. Af
þessu leiðir að nokkur hluti efn-
ismagnsins lendir á jörðunni og
orsalcar gífurlegt rask.
Á meðan að efnið nálgast
jörðina mun hafið, vegna að-
dráttaraflsins, rísa í ógurlega
hæð um miðbik jarðar. En þeg-
ar áreksturinn verður, munu
hræðilegar og eyðileggjandi
flóðbylgjur falla til norðurs og
suðurs. Ógurlegir jarðskjálft-
ar, eldgos og önnur umbrot
náttúruaflanna munu verða af-
leiðing þessa áreksturs. Sjálfur
efnisóskapnaðurinn, sem á okk-
ur rekst er glóandi og veldur ó-
metanlegu tjóni. Allir vondir
menn, allir þeir sem gert liafa
meðhræðrum sínum illt, munu
deyja. I þrjá daga samfleytt
verður sólmyrkvi, því að aðal-
stjörnuhrapið fer fram hjá jörð-
inni og byrgir sólarsýn. Að af-
stöðum þessum hörmungum
myndast nýtt og fullkomið
mannkyn á jörðunni. Þá vinna
allir fyrir lífsviðurværi sínu,
enginn mun taka vexti af lánum,
enginn skepna verður deydd,
enginn stelur o. s. frv. Það sem
mestu máli skiptir er það, að á
hinu nýja límabili þekkjast ekki
vextir í neinni mynd framar og
allar skuldir vei'ða látnar niður
falla.
En hvað er það sem getur
bjargað lifi manns og eignum?
Það er að leggja peninga sína
fyrir litla sem enga vexti í fyrir-
tæki, öðrum til hjálpar. Sérstak-
lega skal mönnum bent á það,
að undirritaður hefir á prjónun-
um stofnun fyrirtækis, sem
skortir tilfinnanlega rekstursfé,
og má því ráða öllum þeim sem
metur limi sína og eigur ein-
hvers, að leggja féú fyrirtækið,
þvi þá munu þeir hólpnir verða.“
•
— Mamma biður kærlega að
lieilsa yður, herra kennari, og
biður yður að sýna það lítillæti,
að þiggja þennan kæfubelg.
— Berðu mömmu þinni alúð-
arkveðju mína, gó'ði, og segðu
henni, að belgurinn hafi verið
miklu stæn’i en eg verðskulda.
— Það sagði pabbi minn líka.
Hann sagði, að þú verðskuldaðir
ekki meira en svo sem nagls-
rótarstærð eða eins og upp í nös
á ketti!
kr. arf eftir hann föðurbróður
minn í Ameríku.
•
Hann: Þér grípið allt af fram
í fyrir mér, svo að eg get ekki
lokið við setninguna. Það, sem
eg ætlaði að segja, er þetta: —
Eg — elska —■ yður — ekki —
vegna — peninganna.
Hún: Það er ágætt. Þetta með
arfinn var líka eintómt gaman.
•
— Hvers vegna heldur þing-
maðurinn þessar eilífðarlöngu
ræður í hverju einasta máli?
Hann var ekki svona i fyrra.
— Hann er nýkvongaður,
skinnið að tarna, og verður að
steinþegja heima hjá sér.
— Það er sem eg segi prestur
minn! Eg get beinlínis sannað,
að sumir liundar eru miklu vitr-
ari en eigendiir þeirra. Eg á
nefnilega sjálfur einn sIíkan.Það
er hann Kolur undan henni
Doppu, sem eg fékk hjá yður
hérna um árið!
—- Nei, nú dámar mér ekki,
herra læknir, það segi eg satt.
Þér heimtið þrjár krónur fyrir
að lækna mislingana í stráknum
minum! Þér gáið ekki að því, að
greyið litla smitaði alla í sinum
bekk og útvegaði yður þessa
líka' rokna-atvinnu!
Hann: Fagra jómfrú — eg
elska yður ....
Hún: Eg er skínandi fótæk.
Hann: Þér tókuð fram í fyrir >
mér. Eg átti eftir síðasta orðið
— ekki.
Hún: Mér datt þetta í hug og
eg var líka bara að reyna yður.
Sannleikurinn er sá, að eg er
nýbúinn að fá í lófann 75 þús.
•
Forn mánaðanöfn
og vetrarkoma.
Gormánuð þann gumar kalla,
sem gjörir byrja veturinn,
Ýlir miskunn veitir varla,
vondan lel eg Mörsuginn;
þá er von á Þorra tetri,
þekki eg Góu lítið betri;
Einmánuður gengur grár,
Gaukmánuður þar næst stár.
Eggtíð lionum eftir rólar,
allvel lifir jörðin þá;
minnist eg á mánuð Sólar,
mun eg fleira segja frá;
fjóra daga sá inn setur,
sem sumar lengra finnst en
vetur,
Miðsumar og Tvímán lel,
tek svo Haustmánuði vel.
—o—-
í fornu letri finnst það skráð,
færist þetta svo í lag:
vil því segja, ef vel fæ gáð,
vetur komi á laugardag.