Vísir Sunnudagsblað - 14.09.1941, Blaðsíða 8

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
SÍIIW
Fyrir nokkurum árum kom
fui’sti nokkur til Hollywood.
Fursti þessi heitir Abdeslam
Ben Mohamed Khoubarik.
Það var amerískt kvikmynda-
félag, sem bauð honum, svo
hann gæti aðstoðað við mynda-
töku á eyðimerkurfilmu. Abdes-
lam iá fimm konur. Heima i
landi sínu er hann voldugur
maður. Hann kann fimin tungu-
mál og hefir ferðast mikið, en
hefir samt aldrei fyrr komið til
Hollywood.
Þess vegna tók liann fegins
hendi við boðinu að koma
þangað.
Þegar hann kom til Amer-
íku var hann klæddur gömlum
furstahúningi, og þann fatnað
bar hann allan tímann, meðan
liann stóð við. Honum fannst
klæðnaður okkar hvítu mann-
anna hlátt áfram hlægilegur,
einkum þó kvenfólksins.
„Konur ykkar eru í fyrsta
lagi allt of lítið klæddar, og í
öðru lagi of mikið klæddar.
Heima í Tanger“ (en þaðan eí-
hann) segir hann, „eru konurn-
ar mjög vel klæddar þegar þær
sýna sig opinberlega. Ef menn
nota föt til þess að hylja lík-
amann með, hvers vegna þá
ekki að gera það fullkomlega?
Heima hjá okkur ktæða konur
sig mátulega mikið. En i Holly-
wood klæða konurnar sig of
litið þegar þær eru úti, en of
mikið þegar þær eru heima
fyrir."
1 öðru lagi, segir Abdeslam,
að konurnar í Hollywood séu
alls ekki fallegar. Þær séu allt
of grannar! Hans finnn konur
eru í betri holdum. Þess vegna
var hann ánægður þegar hann
liilti eina ungfrú, sem vóg
hvorki meira né minna en 300
pund, og Abdeslam fékk ákafa
heimþrá, þegar hann sá liana.
Menn stríddu Abdeslam fyrir
það, að hann átti fimm konur.
Hann lét ekki standa á svari við
því: „í mínu landi eiga menn
fimni konur, en eftir því sem eg
hefi komizt næst ,er ekki óal-
gengt, að ungu stúlkurnar í
Hollywod eigi fimm menn, —
þó þær eigi þá kannske ekki alla
i einu. Hver er munurinn?
•
t— Hafið þér heyrt, að hann
Petersen, sem dó um daginn,
sé farinn að ganga aftur?
Góðnr knnning:i
Flestir Reykvíkingar kannast viS manninn, sem myndin er af. Þeir
kannast viiS hann í sambandi viö þaö, aö oft og tíöum stendur hann
á kassanum sínum, á Lækjartorgi, og talar til mannfjöldans. Sumir
staldra við og hlusta á mál hans, aörié skipta sér ekkert af honum,
en ganga leiöar sinnar. Hann er eldheitur trúmaöur, sem ekki lætur
sér nægja aö trúa og treysta Guöi sjálfur, hann vill aö meöbræöur
hans geri það líka. — Þótt margir kannist við hann í sjón og af tali
hans, vita þeir kannske ekki hvað hann heitir, en hann heitir Sig-
urður Sveinbjörnsson.
— Vesalingurinn', hann sem
átti svo erfitt með gang.
•
Frúin: Þú ætlar þó ekki að
giftast þessum gamla karli og
lifa það sem eftir er af æfi þinni
með honum?
Dóttirin: Nei — aðeins það
eftir er af hans æfi.
•
— Pabbi, af hverju er klukk-
an seinni i Ameriku?
— Notaðu vitið, drengur!
Amerika fannst fyrst árið 1000.
Gvendur: Fólk segir, að þú
hafir gengið að eiga Siggu, af
því hún erfði frænku sína.
Bjössi: Það er alls ekki rétt,
eg hefði gengið að eiga hana,
hvern sem hún hefði erft.
•
11
Hann var utan við sig.
Móðirin: — Hvers vegna vor-
uð þið að rífast, þú og prófess-
orinn?
Dóttirin: — Hann bað mín
aftur.
Móðirin: — Var nokkuð ljótt
í þvi?
Dóttirin: — JáJ Eg tók hon-
um í gær, þegar liann bað mín!
•
Harmleikur í strætisbíl.
Maður bauð konu sæti í stræt-
isbíl. Það leið yfir hana, vegna
jiess livað liann var kurteis. —
Þegar hún hafði náð sér aftur,
þá þakkaði hún manninum
hjartanlega fyrir kurteisina.
Þá leið yfir hann.
•
Vafasamt hrós.
— Eg vona, að yður hafi ekkí
leiðst, meðan eg stóð við.
— Þvert á móti. Það er alveg
sama, hvað eg er í vondu skapi,
þegar þér komið, eg er alltaf i
góðu skapi, þegar þér farið.
•
Sá heyrnardaufi: Hvað á eg
að borga, herra læknir?
Læknirinn: (j() krónur.
Sá heyrnardaufi: Sögðuð þér
90 krónur?
Læknirinn: Nei, 80 krónur.
•
Betlarinn: í síðustu atvinnu:
minni vér eg í þrjú ár.
Konan: Hvers vegna voruð
þér þar ekki áfram?
Betlarinn: Eg var náðaður.
•
Jón: Jæja, svo þér ætlið að -
skilja, frú Ragna? Þér hafið þá
i'engið yður lögfræðing, er ekki
SVO ?
Ragna: Nei, hann er múrari.
•
Maggi: Hvernig farið þið að,.
þegar einhver verður veikur, þar
sem enginn læknir er í hérað-
inu?
Sigga: Við deyjum hara eðli-
legum dauða.
Didda: Eg byrja alltaf í miðri
skáldsögu.
Stella: Hvers vegna gerirðu
það?
Didda: Þá er hún mest
spennandi, því þá veit eg hvorki
hvernig hún byrjar eða endar.
•
Ragnar: Eg kom ekki heirn
fyrr en kl. 5 i morgun.
Gunnar: Hvað sagði konan
þín við þvi?
Ragnar: Eg á alls enga konu.
Gunnar: Hvers vegna ertu þá
að koma seint heim?
•
Frúin: Viltu gera svo vel og
hlýða strax.
Sonurinn: Segðu mér
mamma, heldurðu, að þú sért
að tala við hann pabba, ha?
•
Frúin: Hefir nokkur hringt,
meðan eg var í burtu?
Stína: Já, það var hringt fná
hrezka konsúlatinu.
Frúin: Hvílikur heiður! Hvað
vildu þeir?
Stina: Ekki neitt, það var
skakkt númer.
•
Herra Hansen, þér verðið að
koma strax, konan yðar datt
niður kjallaratröppurnar með
nokkurar flöskur í fanginu og
skarst illilega á höndum.
— Það er hræðilegt, var hún
að fara upp eða niður?
— Niður!
Æ, en hvað það var heppilegt!
Þá hafa flöskurnar áreiðanlega
’verið lómar.
•
Frúin: I gær var aftur nýr
kærasti í eldhúsinu hjá yður,
kæra ungfrú Sivertsen. Þér ætlið
líklega að halda því aftur fram,
að það liafi verið bróðir?
Stúlkan: Já, vissulega, frú.
Það var bróðir fyrrverandi kær-
asta míns.
•
Halli: Hugsaðu þér, pabbi
sagði mér að það væri svo langt
til stjarnanna, að þótt maður
færi með hraðlest, mundi það
taka þúsund ár að komast þang-
að. —
Jón: Pabbi þinn veit ekkert
um það.
Halli: Veit ekkert um það?
Hann sem er járnbrautarstjóri.
•
Hann: Finnst þér ekki, að við
ættum að gifta okkur?
Hún: Jú, en liver heldurðu að
vilji okkur?
•
Hann: Eg veit það vel, að eg
er ekki þín verðugur, ástin mín.
Hún: Já, ef þú myndir alltaf
eftir því, Pétur, þá fengirðu að
sjá, hversu hamingjusamt
hjónaband okkar verður..
•
Ása: Fyrir þrem vikum datt
eg á hjólinu mínu og varð að
liggja í heila viku.
Óli: Hvað er þetta? Fór eng-
inn framhjá, sem gat hjálpað
þér?
Dani: Danmörk er meðal
hreinlegustu landa i heimi. Við
notum ca. 12 kg. af sápu á hvert
höfuð.
Englendingur: Nei! En livað
þið notið mikið, ef einnig er
reiknað með það sem notað er á
hendurnar.