Vísir Sunnudagsblað - 28.09.1941, Blaðsíða 3

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
því livaða málverk eg legg til,
að Rosetti kaupi. Paris er ekki á
hjara lieims! .... Konurnar?
Við hvern þremilinn áttu? Kon-
ur eru eins allsstaðar .... eru
ekki konur hér líka? Æ, þessi
Rosetti. — Það er í fyrsta skipti
sem liann gerir mér illan grikk,
en það er lika áreiðanlega í það
siðasta.“
Og í stuttu máli, þar sem Art-
uro fær samþykki konunnar
sinnar til fararinnar, leggur
hann af slað. Hann fer inn í lesl-
ina aleinn, því að vitanlega
atvikaðist svo, að Rosetti verður
að fara degi á undan honum, til
þess að lita í kringum sig og
undirbúa komu Arturo. Og
Arluro er mánuð í París, en —
ekki einn síns liðs, trúi eg, eins
og á leiðinni þangað.
Kn þrátt fyrir það, að undir-
húningur allur væri góður og
hvert smáatriði vel ihugað lá
við, að þetta yrði lionum dýrt
spaug. Hann skemmti sér prýði-
lega í Paris — ef til vill úr
liófi fram, og þrátt fyrir það, að
hann skrifaði konu sinni við og
við og segði henni frá málverka-
kaupum sinum og Rosetti, fór
vesalings konunni hans Arturo
að gruna sitt af hverju. Þvi að,
sannleikurinn er sá, að í ein-
rúmi — einkanlega ef þær eru
lengi einar — fara eiginkonurn-
ar að hugsa upp á eigin spýtur
— og hugsa oft furðu rökrétt.
Og þegar Arturo loks kom aftur
sagði kona hans:
„Veiztu það, að mig er farið
að langa til að kynnast vini þin-
um, hinum fræga Rosetti.“
Þetta kom Arturo mjög á ó-
vart.
„En þú neitaðir algerlega,
þcgar cg bauð þér það?“
„Já — þá! En ekki nú!“
„Vitanlega skal eg kynna
vkkur. Það verður vini minum
ánægjuefni. Hann er gáfaður,
menntaður maður. Og hann er
nærgætinn — hann nnm ekki
haka þér vonbrigði.“
Enda þótt Arturo segði þetla
af sinni vanalegu ró, brosandi,
fór því mjög fjarri að honum
væri rótt innanbrjósts. Þarna
var stórhætta á ferðum og hann
varð að finna einhver ráð til
þess að leiða hana hjá garði.
Heilum degi verður hann að
værja til þess að komast að nið-
urstöðu um hvernig hann geti
hlekkt konu sína —- til þess að
bjarga sjálfum sér. Hann hugs-
ar sitt ráð, þolinmóður eins og
köttur, sem situr um hráð, fikar
sig áfram, unz hann veit hvern-
ig hann á að fara að.
Og nokkrum dögum síðar
yeildst Rosetti skyndilega.
Læknarnir eru ekki á einu máli
um hvað gangi að honum. En
svo kemst veikin á það stig, að
það er enginn vafi á ferðum
lengur.
Það er botnlangabólga —
kóngaveiki. — Og það, sem ger-
ir illt verra er, að hann hefir
einnig lífhimnubólgu..........
Vesalings Rosetti! Svo ungur,
virtur, athafnasamur og nú svo
veikur! Mundi nokkurn, sem
heyrði hann ræða um listir í
Paris, hafa getað rennt grun i,
að svona mundi fara. Þar hafði
hann unnið dag hvern af svo
miklum áhuga með vinum sín-
um, — fram á nótt.
Morgun nokkurn, er eg var í
þann veginn að fara út, kom
Arturo Andolfi, klæddur 'dökk-
um lafafrakka og dökkum bux-
um, með svart hálsbindi og
hanzka og hélt á pípuhatti i
hendinni.
„Herra trúr!“ sagði eg, þegar
eg sá liann. „Hvar hefirðu ver-
ið?“
„Eg var við jarðarför vesa-
lings Rosetli. Hann ándaðist í
fyrradag ....“
' „Hver?!“
„Rosetti — málverkakau])-
maðurinn.“
Og.Arturo varð næsta ldökk-
ur.
En svo sagði hann mér, al-
gerlega blygðunarlaust, alla
söguna, kannske vegna þess, að
eg hefi oft séð gegnum blekk-
ingavef hans, enda liöfðum við
þekkzt frá barnsaldri og verið
skólabræður.
„Það var stórhætta á ferð-
um,“ sagði hann að lokum.
„Hverpig gat eg kynnt konuna
mína —• og vin, sem aðeins var
til í minni eigin ímyndun?
Það er að visu satt, að eg
kinkaði kolli til hans i leikhús-
inu eitt kvöld og hauðst ])á til
þess að koma konunni minni í
kynni við fiann. En ea kinkaði
kolli og brosti — út í loftið, og
ef hún liefði þegið boðið hefði
eg orðið að fara á stufana, en
eg hefði komið aftur og sagt, að
hann hefði farið skyndilega úr
teikhúsínu i þeim svifum, sem
eg var í þann veginn að ná i
hann.
En hér var við miklu meiri
erfiðleika að stríða. Konan gerð;
mér afar erfitt fyrir, því að hún
talaði svo ákaft um Rosetti dag
hvern, að ef svo hefði gengið
lengi hefði eg farið að trúa því,
að Rosetti væri til. Nauðsyn
krafði, að koma honum fvrir
kattarnef. Eg drap hann. Og í
dag hefi eg grafið hann.“
Arturo tók bla'ö með svartri
rönd Upp úr vasa sinum og
bætti við:
„Hér er andlátstilkynning
hans, sem kom í póstinum i
gær. Mér varð mikið um þetta
... . og lconunni minni lika ....
hún hefir verið sorgbitin und-
anfarna tvo daga og ákaflega
nærgætin og samúðarrík, til
þess að auka ekki á sorg mína.
Þegar þú hittir hana næst,
minnstu á Rosetti, vesalings
Rosetti, því að heima er ekki
um annað talað.......“
„Þú ert sá mesti Iygalaupur,
sem eg hefi heyrt um geti,“
sagði eg hlæjandi.
„Skopastu ekki að þessu,“
sagði liann i aðfinnslutón, setlist
niður og kveikti sér í vindlingi,
„því að fráfall Rosetti er mér
mikill missir. Eg bafði áformað
að ferðast með honum í mikil-
vægum erindagerðum víða um
lönd, jafnvel alla leið til Ind-
lands. Nú, þegar hann er dáinn,
veit eg ekki livernig eg kemst
þangað.“
„Þú gætir fundið upp á þvi,
að segja konu þinni, að þú haf-
ir kynnzt indverskum fursta."
„Það er ágæt hugmynd,"
sagði Arturo alvarlega. „Þú ert
ekki gei'sneyddur allri ráð-
kænsku. En einu get eg lofað
þér — ef eg kem þessu i kirng,
— þegar ferðinni er lokið skil
eg hann eftir á Indlandi. Eg get
ekki komið fyrir kattarnef
hverjum, sem eg ferðast með“.
Hann rétti mér hönd sína.
„Nú verð eg að fara. Eg verð
að borða hádegisverð og hafa
fataskipti. En gleymdu nú ekki
að minnast á Rosetti við kon-
Una mína. Eg verð þér mjög
þakklátur — og vertu.nú sæll.
Eg hefi aðeins tima til þess að
gleypa í mig matinn og liafa
fataskipti, því að klukkan þrjú
býst eg við Englendingi . ...“
Eg greip skyndilega fram í
fyrir lionum.
„Heyi’ðu mig, það er tilgangs-
Iaust fyrir þig að reyna að gabba
mig. Eg trúi þér ekki.“
„Nei, nei. Eg á von á Englend-
ingi, — eg legg þar við dreng-
skap minn.“ Arturo var ákaf-
lega einlægur og sannfærandi á
svip. „Fiora greifafrú sendi
liann á minn fund. — Mannstu
dag nokkurn heima hjá þér, er
við ræddum um litlu kirkjuna á
San FaUsto. Nú, greifafrúin
sendir þennan Englending á
minn fund, svo að eg geti sagt
honum allt, sem máli skiptir
um kirkjuna og hæðina — og
stytztu leið þangað . .. .“
Arturo var þögull stundar-
korn. Svo fór hann að skelli-
hlæja.
„Það er dálaglegt“, sagði
hann um leið og liann fór.
„Komist þessi herramaður upp
á hæðina eftir leiðbeiningum
minum vil eg segja, að hann sé
afburða snjall landfræðingur!“
Hann fór og hló hátt og lengi.
Honum leið prýðilega. Hann
hafði leikið á konuna sina. Og
liann var i þann veginn að leika
á Englendinginn og greifafrúna
.... Eða hafði hann leikið á
mig með þvi að segja mér frá
Englendingnum og greifa-
frúnni? Um það verður enginn
neins visari.
Hér birtist mynd af Per Albin Hanson og frú hans, á heimili
þeirra i Stokkhólmi,