Vísir Sunnudagsblað - 12.10.1941, Blaðsíða 5
VlSlR SUNNUDAGSBLAÐ
5
rekstri, en búið var stórt og gaf
mikið í aðra hönd.
— — Ásdís undi sér vel og
dvölin varð henni sannur skóli.
Hún var ekki lengur fákunn-
andi stúlka, sem kom úr strjál-
býlinu og einangruninni og
undraðist það sem fyrir augu
bftí á ,jStBert‘i bæjunuhi'', Nei
— hún bár íiiéð sér tákn hins
gagnstæða og þó var i auguhi
hennar bjarmi og hiýja, sem
minntu ;á æskustöðvarnar í af-
dalnum, þar sem fólkið var sak-
laust og ómenntað og undi í
sátt við jörðina, sem var því
hörð móðir á slundum. Ásdis
Ijrosti ekki lengur vegna þess
að hún héldi að það væri sið-
prýði, en af skilningi og þörf.
Og þó var hún ennþá barn
að aldri og hafði ekki öðlast
djúptæka né sára lífsreynslu. í
augum liennar var lífið leikur
og örðugleikarnir gleymdust
jafnótt og þeir liðu hjá.
Barátta foreldra hennar fyrir
lífinu og uppeldi barnanna,
meðan liún enn var í bernsku,
var henni ókunn, og á síðari ár-
um hÖfðu þau haft það sæmi-
legt. Að visu gal enginn kallað
þau efnafólk, en bjargálna
manneskjur var óliætt að segja.
Ásdís átti þrjá hræður, sjálf vav
hún elzt af systkimnmm, en þau
voru sítt ó hverju ári. Elzti
bróðirinn var farinn að heiman,
en liinir yngri voru enn i for-
eldrahúsum.
Ásdís stundaði störf sín í
. Holti með meðfæddum dugnaði
og stakri árvekni og þó tólc liún
hverjum degi með glaðlyndi og
alvöruleysi.
Og sérhver nýr dagur vakti
hjá henni eftirvæntingu, því
máske geymdi liann lykil að ó-
róðnum draumum framtiðar-
innar.
Svo leið tíminn.
Hreppstjórasynirnir voru
harla ólíkir að eðlisfari. Stein-
grímur var stilltur, athugull og
lagði gott til allra mála. En hins-
vegar var hann ekkert lamb að
leika sér við, ef fyrirætlunum
hans sjólfs var sýndur mótþrói.
Og það, sem liann taldi að mis-
byði heiðri sínum þoldi hann
ekki.
Yngri bræðurnir voru aftur á
móti ærslagjarnir og næstum
ófyrirleitnir ef því var að skipta.
Ef til vill var það ekki tiltöku-
mál þegar tekið var tillit til
alduj's þeirra. Þeir voru einkar
fundvísir á smábrellur og
hrekki, en tíðast voru þessi
barnabrek þeirra meinlítii og
stundum jafnvel til skemmtun-
ar. Votur snjór var uppáhald
þeirra, því hann gaf þeim
margskonar tækifæri, til að full-
nægja löngunum og athafna-
þörfum. Þannig Iiöfðu þeir til
dæmis einu sinni byggt öflugt
virki úr risastórum snjóholtum
fyrir fjósdyrnar, sjálfir skutust
þeir svo út nokkru áður en
fjósamaðurinn fór til sinna ó-
skeikulu kvöldstarfa og strák-
ai-nir skéiniiltu sér híð bézta í
virkinu niéðan SiniOn var að
brjótast þar í gegn.
Þeir höfðu líka eilt sinn hlaðið
geysistóra snjókerlingu í rökkr-
inu kvöld nokkurl, rétt við kjall-
aradyrnar, þar sem þvotturinn
var þurrkaður fyrir innan; þeir
vissu sem sé að Jana myndi fara
þangað um kveldið til að sækja
þvottinn, eins og vani hennar
var. Og tiltækið liafði heppnast.
Jana kom lilaupandi inn og
kvaðst hafa séð draug við kjall-
aradyrnar (hún trúði á drauga)
og svo varð hún að fá Karl
sauðamann með sér út. Á hon-
um bitu engin slrákapör eða
draugasögur.
Svo var auðvitað hlegið dált
að þessu á eftir. Ásdís var
myrkfælin, . svo það sýndist
auðvelt fyrir strákana að lála
Iirekkjabrögð sin bitna á henni
með góðum árangri. En þeir
vildu ekki gera henni neitt það,
ei- þeir liéldu að myndi styggja
liana, Hún fór nefnilega stund-
um í snjókast við þá, ef hún átti
leið um úli; kastaði nokkrum
snjókúlum og forðaði sér svo á
spretti einhversstaðar inn þeg-
ar hún var ofurliði borin. Og
þá var einmitt ákaflega gaman
fyrir sigurvegarana að láta eina
eða tvær mjúkar kúlur, sundr-
ast á bakhlutanuiri á henni. Það
hét að „skjóta á flótta“.
'Nokkru fyrir suhtafniál
veiktist Steingrímur alvarlega.
Læknirinn, sérii skoðaði hánn,
sagði að hann hefði fengið hasl-
arlega lungnabólgu. Hann gaf
nokkrar ráðleggingár víðvíkj-
andi hjúkrun sjúklingsíns og
lofaði að senda honum meðul
hið allra fyrsta. í sveitinni var
ljósmóðir, sem hafði lært
hjúkrun, en hún hafði öðrum
störfuin að gegna og um þessar
mundlr var hún einmitt að sinna
skyldustörfum annarstaðar í
Ijósmóðurumdæmi sínu. En
þegar læknirinn sá Ásdísi sagði
liann við húsmóðúrina:
— Þarna liafið þér unga
stúlku, sem getur orðið yður til
mikillar aðstoðar. Hún hefir
mjúkar hendur og er hraust og
skilningsgóð. Læknirinn þekkti
liana þá aftur. Fyrir tveim ár-
um hafði hann verið sóttur á
á heimili forelda Ásdísar, þegar
móðir hennar lá mikið veik.
Ásdís var ekki riema fimmtán
ára þá, en læknirinn, sem auk
þess að vera góður lælcnir, var
mjög glöggskyggn og athugull,
hafði fljótt veitt því eftirtekt
hve mikla umliyggju hún sýndi
sjúkri móður sinni og hve allt
var þrifalegt í litla, óásjálega
torfbænum. Og hann vissi að
þessi fátæka sveitastúlka hafði
eklcert lært og honum var ljóst,
að starf hennar var eingöngu
stutt af þeim eiginleikum, er
henni voru í hlóð bornir.
Það hafði líka alltaf verið
mesta yndi Ásdísar að líkna og
hjúkra sjúkum. í æsku hafði
hún eitt sinn tekið lítínn væng-
brotínfí fugl í umsjá sína og
gætt hans vel og lengi með um-
hyggjusemi og nærgætni, og
dag iiokkurn sá hun ósk sina
loks uppfyllast. Hún sá litla
fuglínn lyfta sér frá jörð og
svífa úl í geimínn, frjálsan og
öruggan á tveim heilbrigðum
vængjum.
A þeirrí slund var hún sællí
en örð gálu lýst.
Læknirinn kvaddí fólkið í
Holti og fór. Ráðleggíngar sínar
skyldi liann eftir, i hugum
fólksins, ásaml þægílegum ihni
reyktóbaks sem fyllti stofurnar.
En í suð-austurhorni Iiússins
lá Steingrímur þungt haldimu
Hann dró andann þunglega,
enni lians var svítai-akt, en aug-
un gljáðu af sótthita.
Það varð hlutskipti Ásdísar að
vaka við sjúkrabeð hans næstu
nótt. Sjúklingurinn lá oftast
grafkyrr, en stundum byltí
hann sér með erfiðismunum.
Hann lalaði ekki, en starðí tíð-
ast sljóum augum á Ásdísi, sem
sat á stól. skammt frá rúmi hans.
Undir morguninn kom bóndí
neðan úr sveit með meðulin frá
lækninum. Hann var fótgang-
andi og hafði farið hratt yfir.
Móðir sjúklingsins var kvíða-
full og gat ekki fest hugann við
neitt til lengdar. En þótt hún
æðraðist ekki og léti óró sína
ekki í ljós með orðum, duldisl
það engum er sá hana að henní
hafði ekki oi'ÍSið svefnsamt um
nóttina.
Glæsilegustu framtíðar-
draumar hennar voru tengdar
syni hennar, sem nú bai'ðist við
dauðann og ef dauðinn yrðí
lilutskarpari í þeirri baráttu'
þá • • • •
Hún átti að vísu tvo aðra syní,.
en þeir voru ennþá börn að aldri
og enginn vissi hvers mætti af
þeim vænta. þegar stundir liðu
fram.
Dauðinn sjálfur, eða öllu
heldur óttinn við hann, hafði
lagt skugga sinn yfir heimilið.
Fólkið var kyrrlátara en venju-
lega. Jafnvel yngri bræðurnir
hættu ólátunum og hugsuðu.
Þeir voru el' til vill ekki sérstak-
lega mikil börn þegai' á reyndi.
Hinn vaxandi vorþeyi' úli í
náttúrunni mótaði ekki nú, eins
og' svo oft áður, lif þessa fólks,
sem alið var upp við kulda og
óvægni vetrarins og hreifst i
faðrn gleðinnar á hverju sól-
björtu vori; þá varð eins og vor-
ið gildi þvi þúsundfalt fyrir allar
þjáningar skammdegismyrkurs-
ins og harðindanna. Vegna
þeirrar vonar, sem hugsunin
Hann er venjulega kallaður „engillinn", þessi frýnilegi maður á
myndinni. Hann er Rússi að ætt og uppruna, en hefir ferðast víða
um heim og gíimir. „Engillinn“ er 36 ára að aldri, vegur 250
pund, glímdi 84 sinnurn í Englandi fyrir einu ári og tapaði að-
eins einni glÍQiu,