Vísir Sunnudagsblað - 12.10.1941, Blaðsíða 8

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
ItVtm iW I MARKIÐ
Tíðarfar hef-
ir verið þanniy ! sv
að undanförnu, !
að ekki hefir
veriÖ unnt að i
ljúka við knatt-
spyrnukappleiki
haustsins. Ef
guð lofar, fer ;
þó fram úrslita-
leikur i Walt-
ers-keppninni á
Iþróttavellinum
á morgun —
sunnud. — Á
myndinni sést
einn af heztu
knattspyrnu-
mönnum ársins,
Snorri Jónsson,
kallaður „snill-
ingurinn í Val“.
Ólafur Sigurðs-
son tók mynd-
ina. —
§ÍBM
Amerisku læknarnir dr.
Temple Fay og dr. Lawrence W.
Smith, báðir læknar við sjúkra-
hús í Filadelfiu, fundu ekki alls
fyrir löngu upp læknisaðferð
gegn krabbameini, sem þeir
nefna frystunaraðferð. Talið er
að þessi lækningatilraun hafi i
mörgum tilfellum borið tilætl-
aðan árangur, þjáningar hættu
og krabbameinsbakterían hætti
að vaxa.
•
Dani einn, Helge Larsen, safn-
vörður við Þjóðminjasafnið i
Kaupmannahöfn, og tveir ame-
rískir fornfræðingar, F. P. Rain-
ey og Louis Geddings, fundu í
striðsbyrjun á norðvestur an-
nesjum Alaska eskimóaþorp
grafið í sand, sem þeir töldu
vera a. m. k. 2000 ára gamallt.
Að því leyti var þessi fundur
merkilegur, að þeir þóttust sjá,
að menning íbúa þessa þorps
hefði verið önnur og meiri en
annarra eskimóa frá þeim tíma,
og hefðu þeir sennilega verið af
sérstökum eskimóakynflokki.
Þetta hafi m. a. lýst sér i því,
að í sérhverju íbúðarhúsi hafi
verið arinn, en þá hafi yfirleitt
vantað í eskimóabyggðum
þeirra tíma. Þá sé það venja, að
eskimóar byggi langa ganga fyr-
ir framan kofa sína, hér hafi
byggingarlag verið annað, Enn-
fremur eru áhöld, sem fundizt
liafa, allt önnur en þau, sem al-
mennt voru notuð meðal eski-
móa á þeini tímum. Höfuðkúp-
ur, sem fundust í sérstökum
grafreit, gáfu til kynna, að íbú-
arnir voru af eskimóakynstofni.
•
í rannsóknum, sem fram hafa
l'arið við Harvard-stjörnuturn-
inn nýlega, þykjast vísindamenn
hafa komizt að raun um, að 60
km. út frá jörðunni sé um 100
stiga hiti á Celsius. í 110 km.
fjarlægð frá jörðunni er aftur
á móti ekki nema 20 gráðu hiti,
eða líkt og meðal stofuhiti.
Fer þessi niðurstaða mjög í
bág við skoðanir og ályktanir
alls þorra manna, er töklu að i
háloftunum. ríkti nistandi kuldi,
er væri því meiri, sem lengra
yrði komist. Þetta sönnuðu há-
loftsferðir vísindamanna í lofh
belgjum, þar sem mældur var
aljt að 55 gráða kuldi.
Við rannsóknir þær, sem
fram hafa farið við Harvard-
stjörnuturninn að undanförnu,
virðist koma i Ijós, að kuldinn
nái hámarki 32 km. út frá
jörðunni, en úr því fari að hitna,
og hitnar allt að suðustigi. Þetta
hitabelti er þó þunnt, og i 80
km. fjarlægð frá jörðunni ríkir
aftur 90 gi'áðu kuldi. Þegar
komið er svo 110 km. langt út
í geiminn, er loftslagið injög
notalegt, og eins og það verður
bezt á kosið hvað hitanxagn
snertii-. Skýringin á þessum
hitabrevtingum i himinhvolfinu
hafa ekki fengizt.
•
Þegar að ameríski hálofts-
flugmaðurinn Elkins gerði heyr-
um kunnugt, að hann ætlaði sér
að fljúga í loftbelg 25 kílómetra
upp i loftið, kom til hans maður
nokkur, Earl Grcen að nafni,
rétti honum 800 dollara ávísun
og bað hann að lofa séi', konu-
efni sínu, svaramönnum og
presti, að koma með í flugleið-
angurinn, því hann ætlaði sér
að ganga i heilagt lijónaband
25.000 metrum fyrir ofan flöt
jarðarinnar. Elkins neitaði með
þeim forsendum, að hálofts-
flugbelgir væru ekki neinar til-
raunastöðvar fyrir lijónabönd.
Earl Green var þó ekki alveg
af baki dottinn, þó þessi tilraun
mistækist. Hann fékk sér leigða
flugvél og kvænti sig í 9000 m.
hæð. Það var betra en ekki.
Hjónavígslur sem þessar eru
algengar i Bandaríkjunum. Þær
gefa tilefni til þess, að nöfn ný-
giftu hjónanna komast í blöð-
in og oftast nær myndir af þeim
lika. Og það er þó í ílestum til-
fellum betra að verða frægur
fj'iir hjónavígslu en önnur slys,
svo senx umferðarslys eða þess-
Iiáttar.
Tvenn ung hjónaefni létu
gefa sig saman inni í holum is-
jökunx. Hjónavígslan gekk
reyndar ‘að óskum, en önnur
brúðurin dó úr lungnabólgu
rétt á eftir. — En nafnið henn-
ar komst á prent, og það var
fyrir miklu.
Mikla athygli vakti lijóna-
vígsla, sem fór frarn á liafsbotni
í höfn New Yox-k-borgar. Sumir
hafa látið gifta sig niðri í köss-
urn og kistum, á hestbaki eða á
fílsbaki.
1 Boston vakti hjónavígsla
mikla athygli fyrir fáum árum,
sem fór fx-am í safnkistu lifandi
sjódýra. Brúðhjónin skriðu nið-
ur í glerkistuna, héldu niðri í
sér andanum á meðan prestur-
inn las þau saman, en dýfðu svo
upp höfðununx til að segja já.
Á meðan vigslan fór fram syntu
gullfiskar allt í kringum brúð-
hjónin, og jafnvel inn á rnilli
fata þeirra.
Fræg vai'ð brúðkaupsfei'ð
Jijóna einna í New Yoi'k, sem
létu sér nægja að ferðast sam-
fleytt í 30 klukkustundir með
neðanjarðarjárnbraut um borg-
ina. Þau fóru í eilífa hringi og
stigu aldrei úl úr lestinni.
•
Árið 1884 læx’ðu tvær enskar
fjölskyldur ,að spila spil það
austur i Konstanstinopel, sem
gekk þar almennt undir nafninu
„rússnesk whist“. Ensku fjöl-
skyldunum þótti gaman að spil-
inu, og eftir að þær komu heim
til Englauds aftur, héldu þær á-
fram að spila það í frístundum
sínum. — Þessar fjölskyldur
bjuggu sín hvoru megin við lælc
eða á og urðu að fara yfir brú
til að geta heimsótt livor aðra.
Vegna þess að brúin var bæði
ónýt og auk þess erfitt að kom-
ast yfir hana, kom fjölsjtyldun-
uin saman um, að kalla spilið
„brú“, og þannig er enska orðið
„bridge“ til kornið.
Bónorðsneitun hefir á ís-
Ienzku hlotið heitið: hryggbrot,
en ekki er fyllilega vitað af
hvei'ju það stafar. Ekki er þó
ólíklegt að það eigi rót sina að
rekja til þess, að þeim sem fyr-
ir bónoi'ðsneitun varð, hafi
þótt sársaukinn svo mikill, að
þeir hafi likt honum við hi-ygg-
bi'ot.
f þýzku máli lieitir bónorðs-
neitun „einen Korb geben“ —
að gefa körfu. Frá þessu segir
svo í gömlunx mansöngvum,
;að kastalajómfrúr hafi dregið
eða látið draga elskhugana upp
til sín í körfum. En þegar ástin
fór út um þúfur eða ef þær
stóðu elskhuga sína að ótryggð,
þá létu þær lítt á þvi bera, en
sendu körfurnar til þeirra eins
og þær voru vanar. Þær sáu
samt svo um, að botninn í körf-
unni væri ótryggur og hrykki
úr á miðri leið. Olli það oftast
dauða elskhugans. Þær grinxnx-
ustu létu draga elskhugana svo
hált, að þær gátu brugðið
snöru um hásinn á þeinx og
hengt þá. Það fannst þeiiii mak-
leg málagjöld. Á 17. og 18. öld
var meiri vægð sýnd, og látið
nægja að senda manni tóma
körfu, ef stúlkan vildi ekki ját-
ast honum. Nú er einnig sá sið-
ur liorfinn, en eftir lifir aðeins
lxiix táknræna nxerking oi'ðanna
— að gefa körfu.
•
„Nei, maður nxinn, dóttir
íxiín vei'ður aldi'ei yðar.“
„Eg er heldur ekki að fara
fram á það, að hún verði dótlir
mín, heldur konan mín.“
•
Gesturinn: „Hvað skulda eg
yður fyi'ir gistinguna?“
Gestgjafinn: „í livaða her-
bei'gi voi’uð þér?“
Gestúrinn: „Það var allt svo
fullt, að eg varð að sofa á billi-
ai-ðborðinu.“
Gestgjafinn: „Einmitt það!
Þá kostar það 2.40 unx klukku-
tímann.
•
Hún: „Skáldið hefir salt að
mæla þar sem það segir, að
hin sanna hamingja sé ekld
fólgin i þvi sem maður öðlist,
heldur í því sem maður æskir.“
Hann: „Hann liefir ábyggi-
lega aldrei komið of seint á
járnbrautarstöðina og hlaupið
á eftir lestinni, sem var að
hverfa.