Vísir Sunnudagsblað - 19.10.1941, Blaðsíða 8

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
§ÍBM
Vitiö þér?
— að jurtírnar dreklia ékkí í síg
vatn jafnt á öllum tímum sólar-
hringsins, heldur á vissum tím-
um hans, og einna helzt á eftir-
miðdögunum?
•
Allt til þessa hefir það verið
slður í Japan, að þjórfc væri af-
hent þjónum, rökurum og burð-
arkorlum í umslögum. Þessi
umslög voru fengín þjónínUtn
á því augnabliki, sem hann
byrjaði að afgreíða næsta mann.
Nú þótti japönsku stjórninni of
miklnin pappír eytt að öþörfu,
og skipaði svo fyrir, að aflienda
skyldi þjórféð umslagalaust.
Þjónar, burðarkarlar og rakar-
ar eru sárfegnir þessari ráð-
stöfun, þvi að i umslögunum
fundu þeir oft ekki annað en
einseyringa, eða jafnvel ekki
annað en málmþynnur og
búxnatölur.
•
t þorpinu Kalawila, i ná-
munda við Colombo, hafði kona
ein skilið barn sitt eftir uppi á
svölum húss síns á meðan hún
skolaði úr flikum í lækjarsitru
einni. Þegar hún kom til baka,
sá hún sér til mikillar skelfing-
ar hvar api einn hleypur sem
fætur toga til skógar með barn-
ið liennar undir hendinni.
Leitaði móðirin nú fulltingis
þorpsbúa og fór hópur
manna og kvenna til skógar að
leita apans. Eftir langa mæðu
sást til hans, þar sem hann sat
með barnið uppi í trjákrónu og
reyndi að vagga þvi í svefn, eins
og hann hafði áður séð konur
þorpsins gera við börn sín.
Bezta skyttan i þorpinu sendi
kúlu i gegnum liöfuðið á apan-
um, svo hann féll dauður niður,
en barninu var bjargað.
•
— Eg get ekki skilið af liverju
þú lætur Englendinginn kyssa
þig, Eisa?
— Eg get ekki sagl nci við þvi.
vegna þess, að eg kann ekki
ensku.
•
Mamman fer til vinkonu
sinnar upp í sveit. Áður en hún
leggur af stað gerir hún allar
ráðstafanir, sem henni finnast.
við þurfa. Að lokum snýr hún
sér að syni sínum, fjögra ára
'drenglmokka og spyr:
„Hvort viltu heldur sofa ein-
samall Nonni minn, eða sofa
hjá vinnukonunni?“
Nonni hugsar sig uni stund-
arkorn, siiýr sér síðan að pabba
sínUni ög segir:
„Hvað nlyndir þú gera,
pahbi ?“
•
Maður eínn, ungur að aldri,
en úr hófi nízkur, samdí víð fá-
tækan garðyrkjumann um
vöruskipti. Garðyrkjumaðurinn
átti að láta af liendi blómvendi
í staðinn fyrir gömul og slitin
föt.
Þetta gekk allt samkvæmt á-
ætlun. Ungi maðurinn sendi
blómin til ungrar stúlku í ná-
grénninu, sem hann tilbað í
hjarta sínu. Eínu sinni fékk
hann óvenju fallegan blóm-
vönd frá garðyrkjumanninum,
og var ekki seinn á sér að senda
bann jafnharðan til stúlkunnar.
í viðurkenningarskyni — eða
þakklætisskyni — fékk hann
heimboð frá foreldrum stúlk-
unnar — og himinlifandi lagði
maðurinn af stað til stúlkunnar
sinnar.
A ákvörðunarstað veitti hann
því athygli hve faðir stúlkunn-
ar var þungur á svip og fámáll
í viðræðum. Er á leið kvöldið,
tóku þeir þó tal saman og segir
gamli maðurinn nokkuð þurr-
lega:
„Þér senduð dóttur minni
blómvönd.“
„Já, og eg hefi stundum gert
það áður,“ sagði ungi maðurinn
kurteislega.
„Nú, það er allt í lagi, en bréf-
in, sem þér sendið dóttur minni
falla mér ver i geð.“
„Bréf! Ilvaða bréf?“ spurði
maðurinn og vissi ekki hvaðan
á sig stóð veðrið. „Eg hefi ekki
sent nein bréf,“ sór hann og sárt
við lagði.
„Það þýðir ekkert fyrir yður
að þræia, því eg er sjálfur með
það siðasta í vasanum.“ Um
leið tók hann lítið spjald úr
umslagi og hélt þvi fyrir fram-
an manninn, sem liafði ætlað að
verða tengdasonur hans. Á mið-
anum stóð:
„1 guðanna bænum sendu mérr~
nærbuxurnar strax, sem eg
gleymdi hjá þér siðast.“
•
Þegar villidýr brjótast út úr
búrum, komast dýragarðsverð-
irnir ofl i standandi vandræði.
Hér þarf þó skjótra úrræða, ef
ekki á slys að hljótast af, þvi
dýrin ráðast venjulega á hverja
lifandi veru, sem á vegi þeirra
verður.
¥inir bæjarbiia.
—T-.- ________
Öll villt dýr, hvort heldur í loíti eða á landi, verða spök og mann-
elsk, ef mennirnir sýna þeim vináttu, gefa þeim mat og eru góðir
við þau á annan hátt. Þetta hefir greinilega komið í ljós á öndun-
um á Réykjavíkurtjörninni. Er mörgum bæjarbúum hin rnesta un-
un að því að gefa þessum góðvinum sínurn, og væri vel, ef þeim
frekar fjölgaði en fækkaði í framtíðinni.
í dýragarði einuni slapp ljón
út úr garðinum fyrir óaðgæzlu
varðmanns eins. Það hentist í
burt og vegna þess, hve Ijónið
var dýrmætt, hikuðu menn við
að skjóta það. Eina ráðið var
að umkringja það, kalla síðan á
brunalið og láta það dæla á
ljónið. Þetta nægði; ljónið gafst
upp og bældi sig niður, þegar
vatnsflóðið skall á því.
•
í öðrum dýragarði brautzt
skógarbjörn úr hlekkjum, er
dýralæknir einn var að fram-
kvæma á honum læknisaðgerð.
Læknirinn komst undan á flótta,
en í fátinu sem á hann kom, gaf
hann sér ekki tíma til að loka
á eftir sér búrdyrunum — og
björninn þrammaði út. Nú
þurfti hér skjótra aðgerða. Einu
gæzlumaðurinn, er vissi að
björninn var sælkeri, og þótti
einkum gott hunang, sótti lieil -
mikla hrúgu af hunangi, lét það
á langa f jöl, sem síðan var dreg-
in i gegnum, búrið. Þegar Bjössi
sá uppáhalds-munngætið sitt
svífa fyrir sjónum sínum, elti
hann agnið inn um búrdyrnar
og þær skullu í lás á eftir hon-
um.
Sem dæmi um það, hve ýms
smáatvik, og þekking á lifi dýr-
anna, getur komið að góðu
gagni, eru eftirfarandi tvær
sögur:
Stór afríkanskur fíll reiddist
og sleit sig lausan, þar sem
hann var bundinn á bás i dýra-
garði. Reiðir filar eru mjög
hættuleg dýr og fillinn reif
hve;-t tréð á fætur öðru upp með
rótum í garðinum, en menn
lögðu allir á flótta. Loks kom
að því, að fíllinn réðist á grind-
ur búranna og nú "var allt í voða,
ef ekki tækist að hindra filinn í
þessu uppátæki. Annars var
ekki útlit fyrir annað en öll
rándýr garðsins losnuðu — og
það var enginn, sem óskaði
þeirrar samkundu.
Þá mundi einn gæzlumaður-
inn alll í einu eftir því, að þessi
fíll hafði áður verið taminn og
notaður til vinnu suður í Af-
ríku. Þar er það hinsvegar venja
að vinna hefst og hættir með
þvi, að slegið er á málmþynnu.
Var nú skyndilega náð í málm-
þynnu og slegið á liana bylm-
ingshögg. Það bar tilætlaðan ár-
angur, því á sama augnabliki
tók fíllinn viðbragð, eins og
liann hefði fengið á sig vatns-
gusu, hætti öllum óláturn og
Iabbaði rólegur heini á básinn
sinn.
I annað skipti hafði tígrisdýr
losnað úr búri og lék lausum
bala í dýragarðinum — en tígr-
isdýr eru hinsvegar allra dýra
grimmust og hættulegust. Nú
vissu dýragarðsverðirnir ekkert
hvernig þeir ættu að veiða dýr-
ið, en skjóta það vildu þeir ekki
fyrr en i siðustu forvöð. Einn
gæzlumanna vissi, að upphaf-
Icga hafði tígrisdýr þetta verið
sýningardýr í fjöllistahúsi og
leikið þar sitt ákveðna hlutverk
fyrir sýningargesti. Féll það í
þess hlut, að detta niður sem
dautt, þegar sýningarstjórinn
skaut úr byssu sinni, og lá
hreyfingarlaust unz sýningunni
var lokið. Var í skyndi sótt
haglabyssa og skotið úr henni.
í sömu svipan lagðist tigrisdýr-
ið niður og bærði ekki á sér fyrr
en dýragarðsverðirnir voru
búnir að sækja sterkt net, sem
þeir vörpuðu yfir rándýrið og
veiddu það í.
/