Vísir Sunnudagsblað - 02.11.1941, Blaðsíða 2

2
VÍSÍR SÚNKUDAGSBLAÐ
Síra Bjarni Jónsson sextugur. Myndin er tekin á skrifstofu hans
af fréttaritara Vísis.
andaðizt. Það var fyrir milli-
göngu síra Friðriks Friðriksson-
ar, að kynnum okkar Jtar saman,
og meiri ræðusnilling liefi eg
eklci kynnst um ævina. Aulc þess
var liann ljúfmenni og prúð-
menni í livívetna.
Það voru ýmsir fleiri frá þess-
um árum, sem liöfðu á mig var-
anleg áltrif, þ. á. m. stúdenta-
leiðtoginn heimskunni, Jolin
Mott. Nánari upplýsingar um
Jiann geta þeir, sem þess æslcja,
fcngið í ritgerð í Prestafélagsrit-
inu, sem eg slcrifaði um hann
þar.
Á stúdentsárum mínum i
Iíhöfn tólc eg allmikinn þátt í
lcristilegu starfi, sótti m. a.
mörg norræn og alþjóðleg
lcristileg mót. Þar var eg
lílca þátttalcandi í biblíulestra-
flolcki, ásamt síra Guðmundi
Einarssyni og síra Hauk Gísla-
syni, en flolclcnum stjórnaði —
eklci prestur né guðfræðijigur
— lieldur nafnlcunnur lælcnir i
Khöfn. Þarna komst eg Jílca i
lcynni við fjölda stúdenla úr
ýmsum háskóladeildum, og
liafði eg milcið gagn af þeim
kynnum.
Að loknu guðfræðinámi í
Khöfn varð eg slcólastjóri við
Jjarna- og unglingaskólann á
ísafirði árið 1907. Þau ár urðu
mér ágæt undirbúningsár und-
ir prestsstarfið, þvi að fyrir góð-
vild hins ágæta prófasts síra
Þorvaldar Jónssonar, fékk eg
oft að prédika í ísafjarðar-
kirkju. Þar liélt eg einnig uppi
Jjarnaguðsþjónustum.
Prestur varð eg í Reykjavílc
1910, og er búinn að vera prest-
ur hér í 31 ár. Eg sé elcki, að það
Jiafi neina þýðingu, að eg
fari að tala mikið um preslcap
minn eða störf — bæjarJ)úar
þelckja mig.“
„Þér liafið vitanlega Jilalclcað
til að talca þátt í preststörfun-
um?“
„Nei, eg kveið þvi mjög — og
þó þefði eg Jcviðið enn meira, ef
eg Jiefði þá gert mér grein fyrir,
Jive vandasöm og erfið þau vox-u,
og einkum — urðu, með hinum
öra vexti bæjarins.
Eg man það, að Þórhallur
JxiskupBjarnarson sagði í vigslu-
x-æðunni, að Jiann vonaði, að á
mér rættust ekki þessi orð:
„Enginn spámaður verður vel
metinn í sínu föðui’landi.“ —
Eg Jxefi mætt mikilli góðvild og
vináttu, og það kann að benda
til þess, að eg hafi elclci orðið
spámaður, enda er eg það eJcki.“
„Þér segið að starfið hafi
verið mikið?
„Það hefir verið óslitið öll
þessi 31 ár, og liefir veilt mér
ósegjanlega gleði, en þó slcal
elcki lxinu erfiða gleymt, sem
hefir raunvei’ulega vei’ið svo
miJcið, að eg liefði sennilega
eklci þorað að taka prestsstarfið
að mér, ef eg hefði séð alla erf-
iðleilcana, sem því fylgdu, fyrir-
franx.“
„Hvað liefir yður fundist erf-
iðast?“
„Það var erfitt að vera lælcnir
í spönsku veikinni 1918, en eg
veit af eigin reynd, að það var
Jílca ei-fitf að vera prestur, þegar
30—40 manns dóu á einurn sól-
arhring, og dánartalan var há,
dögum og vikum saman.
Eg liefi heldur aldrei gleymt
álaJcanlegri sorg í sambandi við
Jiina miJclu mannskaða fyrr og'
síðar. 10. marz 1925 var þung-
búinn alvörudagur i Reykjavílc.
Þá hélt eg minningarguðsþjón-
ustu yfir 67 sjómönnum, er
drukknað lxöfðu á Halanum.
Voru samtímis guðsþjónustur í
báðunx kirkjunum. Þá rikti
mikil sorg hér i bæ. En það
er elclci eina sJciptið. Sorgardag-
arnir hafa reynst margir, og eg
liefi oft átt mörg þung spor til
sorgbitinna vina og aðstand-
enda þeirra manna, sem látizt
liafa á sviplegan liátt.
Segi eg það af eigin reynd, að
ekJcert hefir hjálpað mér á slílc-
um stundum, sem orð biblíunn-
ar og bænin. Það var mér sjálf-
um styrkur, þegar eg féklc
tendrað ljós huggunarinnar á
lieimilunum. En mikla álierzlu
vil eg á það leggja, og þvi aldrei
gleyma, að hjá mörgum sjúk-
um og sorgbitnum liefi eg mætl
þeim lcjarki, sem hefir aulcið
mér sjálfum bugrelclci. Eg á
fjölda þjáningabarna ótrúlega
mikið að þaklca. Þau liafa búið
til fleiri prédilcanir fyrir mig
en þau hefir órað fyrir.“
„Þér liafið líka átt margar
gleðistundir í sambandi við
prestsstörfin?“
„Já, og þeim má eklci
gleyma. Eg er oft þungt hugsi,
en lika oft gamansamur. Það fer
líklega oft saman. Það væri erf-
itt að vera prestur án gaman-
semi. Hún er eins og' „ventill" á
gufukatli. Ef liana vantaði væri
hætta á ketilsprengingu, og þess
vegna kýs eg heldur, að lokið
lyftist við og við, lieldur en að
lcetillinn springi Presturinn á að
fagna með fagnendum og gráta
með grátendum.“
„Þér eigið margar gleðistund-
ir frá samveru og samstarfi við
sóknarbörnin yðar?“
„Þau eru mörg orðin heimil-
in hér i Reylcjavílc, sem eg liefi
Icynnst. Mér finnst er eg rifja
upp minningarnar, að eg sjái
glitrandi perlur dregnar upp á
liand, eins og eg sæi ljós við
ljós og blóm við blóm. —
Eg liefi mætt mikilli velvild
livaðanæva. Starfsdagar mín-
ir Jiafa verið umvafðir vel-
vild og vináttu, og eg veit, að
þótt aðrir geti verið án mín, get
eg elclci verið án þeirra. Eg gel
heldur elclci verið án þeirra,
sem starfa við kirkjuna, og
mér er það lilált áfram nauð-
syn að slarfa í kristilegum
félögum ungra manna og
lcvenna.“
„Eru prestverkin yðar elcki
orðin mörg?“
„Jú. Það væri nú líka annað-
Jivort eftir rúmlega 30 ára starf
í fjölmennasta söfnuði lands-
inns. Nú slcíri eg iðulega börn
þeirra foreldra, sem eg hefi
slcírt, fermi Jjörn foreldra, sem
eg liefi fermt og gifti nú börn
lijóna, sem eg hefi áður gift.
Það er slcylda að lialda skýrsl-
ur yfir unnin störf. En mörg
erfiðustu og vandamestu við-
fangsefnin verða aldrei færð til
slcýrslu.“
„Þér hljótið að fagna frí-
stundum jðar og sumarleyfum,
frá jafn umfanssinilclu og erf-
iðu starfi?“
„Eg á aldrei frí — nema þeg-
ar eg sigli. Eg liefi aldrei farið
svo upp i sveit til dvalar, að eg
liafi eklci verið lcallaður liingað
til emljættisverka. En eg finn
nautn í því að gegna kallinu
þegar það kemur, því eg vil
rælcja starf mitt eins vel og eg
get. Ef eg neitaði sorgmæddri
móður að verða við ósk hennar,
liði mér illa, þá sækti samvizlcu-
Jjitið mig heim.
Þér minntust á umfangsmilc-
ið starf. Það er það líka. En
liitt veit enginn betur en eg, live
mjög skortir á, að eg Jiafi rækt
slcyldur mínar eins og vera bar.
Eg er elclci neinn lcraftur í sjálf-
uiii mér — eg liefi eingöngu
stuðsl við kraftinn ofan að.
I febrúarmánuði 1901 var eg
i kirlcju i Kaupmannahöfn, þar
sem guðsþjónustan var sér-
slalclega helguð stúdentum.
Presturinn sagði: Menn segja
oft: „Eg vil gera allt fyrir
drottinn.“ Hvernig væri að snúa
setningunni við, o^ segja:
„Drottinn gerir allt fyrir
mig.“ Þessi orð hafa oft JijáJp-
að mér í starfi mínu. Sumarið
1938 var eg staddur í Kaup-
mannahöfn. Sá eg þá dag einn
af tilviljun, að þessi sami prest-
ur álti sjötugsafmæli þann dag.
Eg þeklcti hann ekki, en notaði
lælcifærið, lieimsótti lianh, óslc-
aði honum til hamingju og
þalclcaði lionum fyrir setning-
una, sem eg lieyrði hann segja
i ræðu sinni 1904. Mér finnst eg
ennþá sjá tárin, sem glitruðu i
augum lians, þegar liann þakk-
aði mér fyrir heimsólcnina. Þá
gleði ítrelcaði hann síðar í bréf-
um tiJ mín.“
„Hvað finnst yður, síra
Bjarni, liafa Iiaft mest álirif á
yður í lífsstarfi yðar.“
„Þegar eg lít yfir Jiðna tið,
finnst mér elclcert eins gagnlegt
í andlegu starfi, næst trúarlífi,
guðsorði og bæn einsogaðkynn-
ast áhrifamönnum, og fátt
finnst mér betra til lesturs, en
ævisögur merlcra manna.. Það