Vísir Sunnudagsblað - 02.11.1941, Blaðsíða 3

VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
Heljarhöggin mýkir.
Helgan mjöð hún bruggar,
harmslegna huggar.
List milda liann lærir,
líknstafi hárra fræða.
Fró krönkum færir
friði hlaðin ræða.
Moldarsæng við svarta
sýndi hann teikn boða’ andann
fyrir Heljar sanda’ handan.
Svam eigi í sál þér
sorg und gleðibárum?
Magnast ei mál þér
mjög á höfgum sárum?
Skammt lýsa andans eldar.
Einhver þungi æ bagar,
vagar og vagar.
„Verði þinn vilji“,
vinur, sira Bjarni.
I
Þótt skýrir ei skilji,
skjóti upp von úr hjarni,
liverju broti og böli,
harnsins smáa leiði,
er ótta’ öllum eyði.
Það er margt sem drifið hefir
á daga síra Bjarna Jónssonar,
og það væri ekki veigalítið efni
i heila bók. En hér verður látið
staðar numið, því að Sunnu-
dágsblaðið getur ekki flutt
annað en hrot. En að endingu
vill blaðið færa síra Bjarna ósk
um langa lífdaga og gifturikt
starf, og það vill taka undir orð
skáldsins, að enn megi lengi
fró færa, bæði glöðum og sorg-
bitnum, friði hlaðin ræða sira
Bjarna Jónssonar vígslubisk-
ups.
Þ. J.
Ræða Magiiiisar Jonisisonar,
prófessors.
Hér fer á eftir ræða sú, er prófessor Magnús Jónsson
flutti á heimili síra Bjarna Jónssonar mgslubiskups, á
afmælisdaginn hans. Ræðan er hér aðéins rifjuð upp
eftir minni, því að prófessorinn flutti liana af munni
fram án þess að skrifa eitt orð.
má mikið af þeirn læra, en ekki
síður af samtíðarmönnum. Eg
lærði t. d. mikið af Haraldi Ní-
elssyni guðfræðiprófessor. Við
hittumst oft og vorum saman
við ýms störf. Leiddum við
stundum hesta okkar saman, þvi
á milli okkar rikti skoðana-
munur. En af séra Haraldi gal
ungur prestur lært málvöndun
og vandvirkni. Eg gleymi
heldur aldrei mánnkostum
og ljúflyndi Sigurðar Sívert-
sens prófessors. -— Þá má
ekki heldur gleyma hinum
ágætu starfsbræðrum minum
fyrr og síðar, síra Ólafi frí-
kirkjupresti, síra Jóhanni Þor-
kelssyni, síra Friðrik Hallgrims-
syni og síra Árna Sigurðssyni,
heldur ekki guðfræðiprófess-
orum liáskólans, sem eg liefi
haft mörg tækifæri til að kynn-
ast og starfa með. En eg hefi
lika notið mikilla áhrifa og
góðra frá liinum ýmsu sam-
starfsmönnum mínum í sókn-
arnefnd, í kristilegum félög-
um og þá alveg sérstaklega í K.
F. U. M. Eg bið þess, að mikil
blessun fylgi slarfi nýju prest-
anna hér í bænum.“
Sira Bjarni þagnar. Hann sit-
ur bugsi svolitla stund, svo segir
hann:
„Þetla er annars vitleysa að
vera að segja þetta allt um
mig sjálfan, mér finnst það
einskonar tildur. En ef ein-
hver hefir gaman af því, ef
einhverjum hinna mörgu vina
minna þykir betra að heyra
þetla frá mér heldur en ekki
neitt, þá er þeim það sizt of
gott “‘
Á meðan virði eg fyrir mér
fjölda bréfa og heillaóskaskeyta,
sem liggja á skrifborði vígslu-
biskupsins. M. a. rek eg augun
í drápu eina mikla, með fyrir-
sögninni: ..Fyrir minni vinar
míns, lderksins.“ Eg forvitnað-
ist um höfund þessarar drápu
og reyndist hann vera Sigurð-
ur skólameistari Guðmunds-
son á Akureyri, en liann er forn
vinur og skólabróðir sira
Bjarna. Kvæðið er orkt undir
laginu: Integer vitæ, og i þvi
segir m. a.:
I
Kátur með kátimi
keskifimum orðum,
glettyrða-gátum
glatt hann lék að borðum,
þjónar guði og gleði
(glaðan klerk flýr syndin!),
flugháll og fvndinn.
Gamanvis gleðin
geislum drottins tjaldar.
Bana við beðinn
bjarma lífs hún faldar.
Síra Bjarni Jónsson!
Mig langar til þess, á þessuin
sextugasta afmælisdegi þínum
að færa þér frá konu minni og
mér árnaðaróskir okkar, og
þakkir til ykkar hjónanna
beggja fyrir góða viðkynningu
og hlýju þann tíma allan, sem
við liöfum verið liér saman í
þessum hæ. En sérstaklega vil
eg þó, nú á þessum merkisdegi,
þakka þér fyrir þær stundir,
sem eg hefi verið hjá þér í
kirkjunni.
Það er haft eftir Brandi ábóta
Jónssyni um þrjá ágætustu læri-
sveinahans,að hann hefði engum
kennt jafnminnugum og Jör-
undi Þorsteinssyni, engum jafn-
kostgæfum sem Bunólfi er síð-
ar varð ábóti, en um Árna Þor-
láksson sagði hann, að hann
skildi svo marga hluti af guð-
legum ritningum, er liann þótt-
ist varla sjá, hve svo mátti
verða.
Eg hefi ofl hugsað til þessa
vitnisburðar Brands ábóta um
Árna Þorláksson, þegar eg hefi
heyrt þig prédika. Það eru sjálf-
sagt skiptar skoðanir um ræður
þínar eins og annara góðra
manna. En það sem séx-staklega
hefir laðað mig að prédikunum
þinum er einmitt þetta. að mér
finnst þér vera gefið það, að
sjá þá hluti af guðlegum ritn-
ingum, sem varla má sjá hve
svo má vera.
Eg minnist þess t. d. nú á
sunndaginn var er þú prédikað-
ir um Jóhannes skirara, og lagð-
ir áhei-zlu á þessi einföldu orð:
„Daginn eftir var Jóhannes aft-
ur þar.“ Þetta sýnast ekki sér-
lega andrík orð eða fela i sér
mikla dýpt. En þú sást af þess-
ari guðlegu ritningu ])að, sem
mér hafði aldrei til hugar kom-
ið. „Daginn eftir var Jóhannes
aftur þar.“ Það er svo auðvelt
að hrifast með af•liinum stóru
viðburðum, brífast á bátíðleg-
ustu stundunum, á stórhátiðun-
um. En svo kemur næsti dagur.
Hver er þá á verðinum? Hver
er þá hrifinn? Og svo þriðja
daginn og fjórða daginn. IJver
er hrifinn á hinum venjulegu
gráu og óskáldlegu dögum?
Og eg er sannfærður um, að
])ú hefir eignast skilning á þess-
um orðum við það, að þetta
sama hefir þú lifað. Þetta er
einmitt það, sem eg dáist að i
stai'fi þínu, síra Bjarni; þolið
og þrautseigjan, að vera æfin-
lega í slarfinu, vera líka i starf-
inu daginn eftir, livern dag, ó-
þi-eytandi, ár frá.ái'i, um tugi
ára.
Þegar Tyrkir hei-juðu á Vest-
xxxannaeyjar með þeim ógnum,
sem engin orð fá lýst, komu þeir
m. a. að helli, sem síra Jón
pislarvottur hafði flúið i ásanxt
fólki sinu. Óþoklci einn íslenzk-
ur, sem var með Tyrkjum, kall-
aði til sh'a Jóns og sagði: „Hvi
ert ])ú ekki í kirkju þinni sira
Jón?“ En hann svaraði í'ólega:
„Eg hef verið þar i morgun.“
Það er yndislegt fyrir prestinn
að geta svai-að svona, að vera
æfinlega viðbúinn, hafa aldrei
vanrækt vai-ðstöðuna. Og þetta
er það, sem hefir aflað þér
meiri virðingar en nokkuð ann-
að, að þú ert alltaf á verðinum.
Daginn eftir ert þú aftur þar.
Eg var að athuga það á
sunndaginn var, hvort eg gæti
nú ekki einhvern veginn séð það
á þér, að þessi mei-kisdagur
þinn væri í aðsigi. En eg gat ekki
séð neina bi-eytingu á þér! Mér
fannst ekki laust við að eg sæi
það á söfnuðinum, en á þér sá
enga breytingu.
Eg hefi oft áður tekið eftir
þessu, hvað þú ert alveg eins við
liátíðlegustu tækifæi’i eins og á
venjulegum sunnudögum. Og eg
skal segja þér það alveg eins og
það ei-, að eg var framan af hálf
hneykslaður á þessu, þvi að eg
veit vel, hve nauðsynlegt það er
fyrir hvern mann, að geta verið
hrifinn. En eg hefi nú fyi-ir
löngu skilið, hvers vegna þetla
er. Það er ekki af því að þú get-
ir ekki oi-ðið hrifinn, heldur af
þvi, að þú ert alltaf hrifinn i
guðsþjónustunni. Hver guðs-
þjónusta er þér sú stórhátíð, að
ekkert sérstakt tækifæri hið
ytra getur fai-ið þar fx-am úr.
„Dagurinn eftir“ er orðinn þér
að hátíðarstund. Allt stax-fið,
með erfiði sínu og önnum er
hátíðarguðsþjónusta. Ekki svo
að skilja að þú finnir ekki eins
og aðrir til þreytu og kvíða. En
yfir það allt er varpað starfs-
gleði sendimanns hins hæsta.
Þessa mikla stai-fs þíns, sira
Bjarni, vil eg minnast með þess-
um einföldu og fáu orðum frá
mér sjálfum. En eg er hér einn-
ig kominn sem fulltrúi guð-
fi-æðideildar Háskólans. Einnig
hún vill nú á þessum afmælis-
degi þínum þakka þér fyrst og
fi*enist þettá mikla starf þitt.
Og vil eg nú færa þér kveðju
hennar.
Því næst las M. J. eftirfarandi
bréf:
Guðfræðideild Háskóla ís-
lands hefir á fundi sinum i dag
kjörið síra Bjai-na Jónsson
vígslubiskup doclor theologiæ
honoris causa, með eftirfarandi
greinai-gerð:
„Sira Bjai-ni Jónsson vigslu-
biskup hefir nú um nær aldaiy
þriðjung gegnt prestsembætti í
langfjölmennasta og umsvifa-
xnesta prestakalli landsins,-
dómkii’kjuprestakalli Reykja-
víkur og leyst það starf af liendi
með þeirri sæmd, sem lands-
kunn er. Hefir hann á þessum
starfstima vafalaust unnið
fleiri prestsverk, bæði opinber-