Vísir Sunnudagsblað - 02.11.1941, Blaðsíða 8

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
§ÍBAM
í býflugnabúum í búlgörsku
borginni Melnik kom fyrir
skemmstu upp drepsótt í bý-
flugunum og varð að leita lækn-
ishjálpar til að ráða á þessu bót.
Var sprautað ó býflugnabúin
sérstöku efni, sem varð þess
valdandi, að þær misstu með-
vitund um stundarsakir. En þeg-
ar býflugurnar úr næstu búum
urðu þess áskynja, að nágrann-
arnir gátu enga björg sér veitt,
fóru þær i Iierferð á húin þeirra
og rændu öllu liunanginu, sem
hinar voru búnar að safna.
•
í Ameríku hefir athygli verið
leidd að þvi, að flest afbrot eru
framin af 19 ára gömlu fólki.
Frá því 1932 hafa það ávallt
verið unglingar ó þessu aldurs-
ári, sem forysluna iiafa haft í
glæpum og afbrotum ýmsum.
Þar næst kemur fólk á aldrinum
21, 22, 23 og 18 ára.
Um það leyti sem þýzk-rúss-
neska striðið brautzt út, stóð svo
á i Moskva, að nýreist sjúkra-
hús, er í öllu liafði verið byggt
upp og innréttað samkvæmt
tízkunnar lögum, var í veginum
fyrir nýrri götu, sem verið var
að leggja. Varð þvi að fjarlæga
sjúkrahúsið, hvað sem það kost-
aði. En nú þótti full-langt gengið
að rifa niður stóra, nýreista
byggingu, svo að það ráð var
lekið, að setja undir hana bjól
og draga liana eða ýta, á þann
stað, þar sem liún átti að standa.
Hér er þó ekki um að ræða fá-
eina metra, heldur því sem næsl
um heilan kílómeter. Það hefir
verið reiknað út, að byggingin
sé alls 13400 tonn að þyngd, og
þann þunga verða hjólin að geta
borið.
Meðan á tilfærzlu hússins
stendur, gengur allt sinn vana-
gang innan veggja þess, sjúkl-
ingunum verður hjúkrað sem
áður, aðeins uppskurðir eiga
sér ekki stað á meðan húsið er
á Iireyfingu.
Tvær systur i Nashville í
Tennessee, Mary og Vivian
Thomas mættu fyrir rétti vegna
innbyrðis ósamkomulags um
perluhálsband, sem nýlótin
móðir þeirra hafði látið eftir
sig. Reyndar hafði faðir þeirraj
sem dáinn var fyrir ári, arfleitt
Vivian að hálsbandinu í arf-
leiðsluskrá sinni. En er fyrir
réttinn kom, mætti Mary, öllum
að óvörum, með grammófón-
plötu, þar sem faðir þeirra
systra gerir heyrum kunnugt,
að hann breyti þar með ókvörð-
un sinni, og hann ákveði að
Marv skuli eignast dýrgripinn.
Því miður sé hann blindur orð-
inn og geti þar af leiðandi ekki
skrifað þetta í arfleiðsluskrána,
en staðfesting sín á grammó-
fónplötunni gildi, sem væri
bún skrifuð.
Nú voru leidd fram vitni, er
kváðust þekkja rödd gamla
mannsins, svo að ekki væri um
neitt að villast, þvi röddin var
óvenjuleg, og gott að þekkja
hana.
Dómararnir voru að því komn-
ir að dæma Mary hálsfestina,
þegar atvik nokkurt skeði, sem
hafði örlagaríkar afleiðingar
fyrir niðurstöður dómsins.
í þeim svifum, sem lesa átti
dómsúrskurðinn, kom bróðir
systranna inn 1 salinn og teýmdi
hann ungan mann á hárinu á
eftir sér. Þessi ungi maður var
unnusti Marv. Hann var dýra-
garðsvörður, og sérgrein hans
var að herma eftir ýmsum dýr-
um í garðinum og lokka þau á
þann hátt. Nú játaði hann
frammi fyrir dómurunum, að
sér hefði einnig tekist að herma
eftir gamla manninum, föður
Mary, og hefði hann talað á
grammófónplöluna, í þeim lil-
gangi að ná í skartgripinn.
Þessi játning breytti dóms-
niðurstöðunni, þannig, að Vi-
vian hlaut hólsfeslina, og fór
sigri hrósandi út.úr salnum —
en það voru öðruVísi — og mið-
ur skemmtilegar festar, sem
Mary og unnusti hennar fengu.
Þar að auki héngu þær ekki um
hálsinn, heldur um úlnliðina.
•
Hæzta tré Bæheims — sagnir
herma að það hafi einnig verið
elzta tré Bæheimsskóga —
brotnaði í sumar i ofsaroki, sem
þar gerði. Þetta tré gekk al-
mennt undir nafninu: Grenitréð
í Uhligsdal. Tré þetta var að
vísu ekki nema 45 metra hátt
þegar það brotnaði, en þess ber
þó að geta, að 1917 brotnuðu 30
metrar ofan af þvi, svo að öll
hæð þess héfir' áður verið um
75 metrar. Urnrnál trésins við
rætur þess var 5.40 mtr. Um
aldurinn verður hinsvegar ékki
sagt með neinni vissu, því að
tféð var orðið svo fpið, að ekki
var nokkur leið að greina ár-
hringina. Talið er þó nokkurn-
Hierfleiki fesrnrðariunar
Það Vaf suiliar þeg-
ar þessi mynd var
tekin. Þá var sólskin
við Tjörnina, ung
Stúlka Sat þar á
steini og dreymdi.
um að mega sigla
með elskhuga sínum
á litlu fleytunni —
eitthvað óralangt til
draumfagurra landa.
Falleg ský svifu á
himni — og allt var
skreytt í hinn feg-
ursta sumarskrúða.
En nú er kornið
haust og draumar
sumarsins eru
horfnir. Laufið er
fallið af trjánum,
stúlkan horfin af
steininum, skýin
gufuð upp — og ást ungu stúlkunnar ef til vill líka. — Þetta er
þaö, sem maður kallar hverfleika fegurðarinnar.
veginn víst, að það muni a. m.
k. vera 800—1000 ára.
Því liefir að undanförnu ver-
ið haldið fram, að hitinn ó
tunglinu komizt íallt að 300 stig
celsius þann tímann sem sólín
nær að skína á það. Nýlega hefir
þessi skoðun verið hrakin, vegna
rannsókna sem gerðar hafa
verið í Mount-Wilson Observa-
torium í Kaliforniu. Samkvæmt
þeim mælingum, ó hitinn á
tunglinu aldrei að komast yfir
98 gráður á celsius. Aftur á móti
getur kuldinn komist niður í
150 stig, þegar sólin nær ekki að
skína ó tunglið.
•
Skammt frá einni járnbraut-
arstöð Parísarborgar, heyrði
járnbrautarvörður, sem var á
leið beim til sín, hálfniðurbælt
neyðaróp í mannlausri og
skuggalegri hliðargötu. Borgin
var myrkvuð, en með því að
leita með vasaljósinu, sá hann
hvar maður einn var í þann veg-
inn að kyrkja gamla konu. Járn-
brautarvörðurinn, sem var
þaulæfður hnefaleikamaður,
flýtti sér á slaðinn, sló tilræðis-
manninn umsvifalaust niður og
flutti hann síðan á næstu lög-
reglustöð. Þegar lögreglan
spurði hví hann hefði ráðist á
þessa hrumu konu, svaraði
þvi, að hann liefði áður um dag-
inn séð hana með næstum ónot-
aðan matvælaseðil, og þar eð
hannhafði sjálfur Veriðbúinn að
eyða sínum mánaðarskammti
upp til agna, hefði hann gert
þessa örvæntingarfullu tilraun
til að ná sér í mat, það sem eftir
var mánaðarins.
•
í Schanghai var fyrir
skemmstu dreginn hópur glæpa-
manna og kvenna fyrir lög og
dóm, sem stunduðu það sem at-
vinnu að slela börnum, sex til
sjö ára gömlum, og selja þau.
Féll það í hlutskipti kvenna að
lokka börnin til sín með alts-
konar leikföngum og sælgæti, á
aðalbækistöð þorparanna. Þar
var haft á þcim falaskipti, og
þau síðan seld, flest til annarra
landa.
„Kæri Pétur!
Ertu lifandi eða ertu dauður?
Ef að þú ert lifandi, þá gerðu
mér þann milda greiða að borga
mér fimmtíukallinn sem eg
lánaði þér i fyrrasumar.
Þinn vinur,
Hinrik.“
Svar barsl að skömmum tíma
liðnum. Það var svohljóðandi:
„Kæri Hinrik!
Eg er dauður. Beztu kveðjur.
Þinn vinur,
Pétur.“
A nemendahljómleik einum
lék einn nemendanna tónverk
eftir Liszt, sem nefnist: „Á villi-
dýraveiðum“. Lék nemandinn
það svo þjösnalega, að það
glumdl í öllum salnum, og á-
heýrendurnir fengu næstum
hellur fyrir eyrun.
Að hljómleiknum loknum
gengur einn áheyrandinn til
nemandans og spyr hann, hvaða
tónverk það eiginlega hafi ver-
ið, sem hann lék.
„Það var „Á villidýraveiðum“
éftir Liszt.“
„Nú!“ sagði óheyrandinn
mjög undrandi. „Eg hélt ekki,
að Liszt færi á villidýraveiðar
með fallbyssur."