Vísir Sunnudagsblað - 09.11.1941, Blaðsíða 6

6
VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
„Jæja,“ sögðu bræðurnir,
„við ætlum að tala við hann
þegar í stað og sem.ja við hann
um greiðslu skuldarinnar.“
Því næst fóru þeir inn í fang-
elsið og spurðu mann nokkurn,
hvort Matteo nokkur væri þar
nærstaddur, og báðu liann að
skila til hans, að tveir bræðra
hans væri komnir, til þess að
leysa hann út, og vildi þeir hafa
tal af honum. Grasso kom bráð-
lega að grindarhliði fangelsins
og eldri bróðirinn sagði við
hann: : í r-*i$
„Ó, Matteo, hafa allar ráð-
leggingar okkar þannig að engu
gagni komið? Hversu oft höfð-
um við ekki aðvarað þig — og
hver er árangurinn? Þú hefir
sokkið dýpra og dýpra i skulda-
fenið, en vegna eyðslusemi
þinnar greiðir þú engum neitt.
Þú spilar fjárhættuspil og hefir
þess vegna alcfrei skilding handa
milli, sem raunverulega ér þín
eign. Þannig liefir þetta til geng-
ið og nú sker þú upp, sem þú
hefir sáð. Finnst þér ekki, að
við höfum þegar orðið fyrir
nógu miklum erfiðleikum og
raunum þín vegna, án þess að
bæta þar við? Viljum, við taka
skýrt fram, að ef ekki væri með
tilliti til heiðurs okkar sjálfra,
og þess, að móðir okkar hefir
áhvggjur þungar og stórar,
mundum við skilja þig hér eftir,
svo að þú gætir tekið út hegning-
una fyrir glópsku þína — og
orðið hyggnari í framtíðinni. En
við höfum nú komið okkur
saman um, að prófa þig enn
einu sinni, og munum við því
greiða skuldina. Jafnframt að-
vörum við þig: Ef þér verður
hið sama á enn einu sinni,
skaltu fá að sigla þinn sjó fram-
vegis, án þess að við komum }iér
til hjálpar, er þú siglir í strand.
Vertu því tilbúinn. Við komum
að bænastund lokinni, þegar
fátt fólk er á ferli, því að ekki
er það nein skemmtun, að sjást
í fylgd með þér, er þú hefir orð-
ið valdur að slíku reginhneyksli
sem þessu.“
Grasso var hinn auðmjúkasti
þrátt fyrir ávitunarorðin og lof-
aði bót og betrun og kvaðst hann
aldrei mundu valda slíku
hneyksli framar. Að lokum bað
hann þá um, að vera stundvísa.
Sögðust þeir mundu korna á til-
skildum tima og fóru svo sína
leið.
Gi-asso gaf sig nú aftur á tal
við dómarann og sagði:
„Þetta er að vísu furðulegt.
Bræður Matteo hafa komið á
fund minn og lýst yfir því, að
þeir mundu leysa mig út í
kvöld. En mér er það ráðgáta,
hvert þeir fara með mig. Frá-
leitt munu þeir fara með mig til
liúss míns, þvi að ef Grasso býr
þar, hvað get eg þá sagt? Hann
mun halda mig vitskertan. Er
eg viss um, að liann lilýtur að
vera þar, því að ella hefði móð-
ir mín verið búin að tilkynna
hvarf mitt, en nú mun hún ætla
mig heima.“
„Farðu þá ekki heim,“, sagði
dómarinn, „heldur með bræðr-
um þinum — eg á við þá, sem
komu — hvert sem þeim þókn-
ast að fara með þig.“
Grasso og dómarinn ræddu
saman unz bræðurnir komu og
kváðust hafa komið öllu i kring.
Fangavörðurinn kom inn og
kallaði:
„Hver ykkar er Matteo?“
Grasso gekk þá fram fyrir
hann, þar sem hann stóð með
lyklakippu sina í liendinni, og
kvaðst vera Matteo.
Fangavörðurinn horfði á
hann stranglega og sagði svo:
„Bræður yðar hafa greitt skukl
yðar og eruð þér nú frjáls að
fara hvert á land sem, vill.“
Hleypti hann þar næst Grasso
út og bræðrunum. Þeir áttu
heima í Santa Felicita, nalægt
San Giorgo, og ]>egar þeir komu
lieim, leiddu þeir Grasso inn í
herbergi á neðstu hæð hússins
og báðu hann að lialda þar
kyrru fyrir til kveldverðartíma.
Hafði verið lagður þar dúkur á
horð og eldur logaði þar á arni.
Annar bræðranna fór nú á
fund prests, sem þeir þekktu í
Santa Felicita, og kvaðst vera
kominn að leita ráða hjá hon-
um, svo sem títt væri milli góðra
nábúa.
„Svo er mál með vexti,“ sagði
hann, „að við erum þrir bræð-
urnir og heitir sá þriðji Matteo,
og var hann handtekinn i gær
fyrir vangoldna skuld. Hefir
|>etta haft }>au áhrif á hann, að
hann hefir nærri alveg tapað
sér, eins og kallað er, og kem-
ur það einkanlega fram á þann
hátt, að hann hefir fengið þá
flugu í kollinn, að liann sé tré-
skeri, að nafni Grasso, sem hefir
smiðju í Santa Reparata. Virð-
ist ógerlegt með öllu að koma
honum í skilning um, að þetta
sé firra mesta. Við höfum leyst
hann úr fangelsi og farið heim
með hann, og heldur hann nú
kvrru fyrir í heybergi sínu, þvi
að ógiarnan viljum við, að hann
opinberi öllum hversu ástatt er
fvrir honum. Verði þetta kunn-
ugt mun það ávallt Ioða við
liann — enda þótt fyrir lion-
um ætti að liggja að verða
heimsins vitrasti maður. Þetta
mun yður mæta vel Ijóst og þess
vegna hefi eg komið á yðar
fund, til þess að biðja yður að
koma með mér og reyna hvort
unnt sé, með hógværum fortöl-
uin, að koma honum á réttan
kjöl. Munum vér ávallt verða
yður þakklátir fyrir aðstoð yð-
ar.“
Hinn góði prestur tók þessari
málaleitun hið bezta og var
sannfærður um, ef hann ræddi
við jnanninn, að hann mundi
detta niður á eitthvað til þess
að losa hann við firruna. Lögðu
þeir af stað sainstundis, og ]>eg-
ar er þeir voru komnir til húss
bræðranna, var Grasso kynntur
prestinum.
„Gott kvöld, Matteo,“ sagði
presturinn.
„Gott kvöld, faðir“, sagði
Grasso, „að liverjum leitið þér?“
„Eg kom til þess að rabba
dálítið við yður“, sagði prest-
urinn og settist.
„Setjist nú hérna hjá mér,
Matteo, og eg ætla að segja yð-
ur hvað mér er í hug. Það hefir
orðið mér hið mesta áhyggju-
efni, að frétta um handtöku yð-
ar — einkanlega þar sem þér
hafið tekið þetta svo nærri yð-
ur, að við hefir legið að þér
misstuð vitið. Meðal annars
segja þeir mér, að þér hafið
fengið þá flugu í kollinn, að þér
séuð tréskeri að nafni Grasso,
sem hefir smiðju í Santa Re-
parata. Nú, ef þella er svo, verð-
ið þér að átta yður á, að þér
megið ekki með nokkuru móti
láta það smávægilega mótlæti,
sem þér hafið orðið fyrir, hafa
þessi áhrif á yður. Vil eg því
leggja fast að yður, að uppræta
þessa vitleysu úr huga yðar og
fara að stunda iðju yðar eins
og aðrir góðir og dugandi menn.
Með þvi munuð þér gleðja mig
og bræður yðar, og ekkert get-
ið þér siálfum yður gert, því
að, ef fólk fer að gruna hvernig
i öllu liggur, munu menn álíta
yður brjálaðan héðan í frá.
Varpið þvi öllum þessum fá-
ránlegu hugmyndum fyrir borð
og takið eins og karlmenni byrð-
ar lífsins yður á herðar.“
Grasso tók hinum skörulegu
og vel meintu orðum prests vel
og kvaðst mundu fara að ráðum
hans, þar sem hann vissi, að
hann vildi honum allt hið bezta,
mundi hann ekki ala neinar
hugsanir um það framar, að
hann væri Grasso, þvi að það
lægí i augum uppí, að það væri
hann ekki. En það væri hó eitt,
sem hann einkanlesa óskaði eft-
ir. og það væri að bafa tnl af
Grasso, til þess að geta náð fullri
hugarró.
„Nú, það er þá svona,“ sagði
presturinn, „þér eruð enn með
þessa flugu í kollinum. Hvers
vegna viljið þér tala við Grasso?
Það hefði ekkert gott i för með
sér, en mundi gera lýðum ljósa
firru yðar.“
Ræddi presturinn þetta lengi
og féllst Grasso á, að það væri
mesta vitleysa af sér, að halda
þessu til streitu. Skildi svo prest-
urinn við hann og sagði bræðr-
ununi hversu komið var og fór
svo til embættisverka í kirkju
sinni.
Þegar presturinn var lijá
Grasso, hafði Filip Brunellesco
komið með drykk nokkurn til
bræðranna. Fékk hann öðrum
þeirra drykkinn og sagði:
„Gætið }>ess, að gefa honum
drykk þennan með kvöldmatn-
um. Mun hann sofna svo fast„
að þið munduð geta borið hann
sex klukkustundir samfleytt, án
þess að hann hefði hugmynd
um það. Mun eg svo koma síðar
í kvöld og munum við ræða
okkur til skemmtunar loka}>átt
gam,anleiksins.“
Bræðurnir settust nú að mat-
borði með Grasso og tókst þeim
að fá hann til þess að drekka
vínið, sem Filip kom með, án
]>ess liann grunaði neitt. Að
kveldverði loknum settist
Grasso við eldinn og sótti brátt
svefn á hann. Sagði þá annar
bræðranna, en þeim var báðum
mjög skemmt:
„Hvernig stendur á þessu,
Matteo, þig sækir fast svefn, að
því ér virðist!“
„Það er satt,“ sagði Grasso,
„eg hefi aldrei verið eins syfj-
aður, það eg man. Mér líður illa.
Æ, lofið mér að fara að liátta.“
Hann lcomst með erfiðismun-
um að rúmi sínu og geklc hon-
um illa að afklæðast, en undir
eins og hann lagðist út af stein-
sofnaði hann og hraut svo-hátt,,
að heyrðist um allt h-úsið.
Nú kom Filip og félagar hans„
sem þátt höfðu tekið í samsær-
inu, og er þeir sáu að Grasso
var steinsofandi, tóku þeir hann
og ldæddu, án }>ess hann vakn-
aði, og lögðu hann á börur. Þvi
næst báru þeir hann til húss
hans. Þar var enginn heima, þvi
að móðir Grasse var enn ókom-
in. Lögðu þeir Grasso i rúm
hans og skildu við allt eins og
það vai'. Þar næst tóku þeir lyk-
ilinn að smiðju Grasso, fóru
þangað og færðu allt úr stað,
hnifa, hamra, hefla og annað,
sem Grasso notaði við iðju sma,
og skildu þannig við smiðju
hans, að engu var líkara en tutt-
ugu púkar hefðu leikið þar laus-
um liala heila nótt og lagt sig
fram um að skilja allt eftir í sem