Vísir Sunnudagsblað - 16.11.1941, Blaðsíða 8

SÍÐAN
í dýragarði einum urðu menn
sjónarvottar að alveg einstakri
vináttu milli tveggja fjarskvldra
dýra. Þessi dýr voru úlfur og
marsvinskiálfur.
Svo var mál með vexli, að
úlfurinn var geymdur i helli
einum, en fyrir framan hellinn
var litil tjörn. Þarna varð einn
dýragarðsgesturinn sjónarvottur
að því, að úlfurinn hélt á lifandi
marsvínskálfi í kjaftinum. Mar-
svínstetrið titraði og skalf af
hræðslu á milli tanna rándýrs-
ins. Öðru hvoru sleppti úlfur-
iun því, eða dýfði á bóla kaf nið-
ur í tjörnina, sleikti það siðan og
hélt þvi á milli framlappanna í
glóðheitum sandinum. Úlfur-
inu veitti nána athygli hverri
einustu hreyfingu marsvíns-
kálfsins og ef úlfinum virtist
hann hafa strok i huga, þreif
hann með tönnunum i linakka-
drambið á honum og hélt hon-
um kyrrum. Gesturinn varð
mjög hneykslaður á pyntingum
þessum og leilaði uppi einn af
vörðum dýragarðsins til að
kvarta undan þessu.
„Hjálpi oss allir heilagir“,
sagði maðurinn. „Marsvínskálf-
urinn hefir villst og komist í ó-
gáti yfir til úlfsins. En hvað er
hægt að gera? Alltaf þegar
reynt hefir verið að taka mar-
svinið frá úlfinum, hefir úlfur-
inn borið það inn í hellinn og'
ver það þar, svo að ekki er
nokkur leið, að komast að þeim.
Hinsvegar er engin hætta á að
úlfurinn geri þessu fóstri sínu
minnsta mein, honum þykir
alltof vænt um það til þess“.
Daglega mátti sjá þenna sama
leik í dýragarðinum. Úlfurinn
baðaði marsvínskálfinn, sleikti
hann og þurrkaði í sólskininu og
hélt honum á milli framlaiipa
sinna. Smám saman urðu dýra-
verðirnir þess varir, að mar-
svínið tók að sætta sig við lilut-
skipti sitt og hin óvægnu vinar-
hót úlfsins. Marsvínskálfurinn
hælti von bráðar að gera til-
raunir til flótta. Hann velti sér
makindalega i sandinum, hjúfr-
aði sig upp að úlfinum og lét
fara vel um sig. Úlfurinn liætti
að skipta sér af honum, að öðru
leyti en því, að hann tók í
hnakkadrambið á skjólstæðing
sínum þegar hann þurfti að
vísm sunnúdagsblaí)
(liaiiðlar hlóðlr
Hefirðu, lesandi góður, nokkurntima séð ganilan pott á gömluni hlóð-
um í gömlu eldhúsi, og gamla konu meö skýlu á höfðinu aS blása
i glæSurnar, svo eldurinn lifni? ÞaS er vafasamt, aS þú hafir séS
þetta, þ.ví þetta tilheyrir gömlu kynslóSinni, þeirri kynslóS, sem nú
er aS deyja. En þetta er islenzkt fyrirbrigSi í æsar, þaS er þjóSlegt,
og við höfum aldrei meiri þörf fyrir þjóSleg verSmæti en einmitt
nú. Og gamall pottur á gömlum hlóSum er fyrirbrigSi, sem vissu-
lega er þess virSi, aS það sé skoSaS.
baða hann cða bera upp í hell-
inn. Að skömmum tíma liðnum
voru þeir orjönir að óaðskiljan-
legum vinum.
Þannig liðu sex vikur. Þá dó
marsvínið, skyndilegum dauð-
daga. Og að því er dýragarðs-
vörðunum virtist, mun úlfurinn
hafa kæft það í ógáti annað
hvort í svefni eða í vinarhótum
sínum.
Þennan dag ríkti djúp hryggð
hjá úlfinum. Allan daginn hélt
hann líkinu milli framlappa
sinna, velti því á ýmsa lund og
gældi við það, eins og hann ætl-
aði sér að vekja það til lífsins
aftur. En það' tókst ekki, og í
marga daga fékkst liann hvorki
til að éta né drekka. Og þegar
skrokkurinn var tekinn burtu
frá úlfinum með valdi, skreið
hann i helíi sinn og hélt sig þar
í marga daga án þess að koma
nokkurn tíma út. Svo djúp get-
ur sorg dýranna verið.
•
Sonardóttir John D. Rocke-
fellers hins ríka, gifti sig stór-
bónda einum, Hubbard að nafni.
Ilún var þá 29 ára að aldri, en
hann 53 ára. Þau eignuðust ekki
nein börn, en þau voru hins veg-
ar svo rik, vegna hins mikla
Rockefellersarfs, sem féll henni
í skaut, að þau þóttust ekki hafa
efni á að devja erfingjalaus.
Þess vegna fóru þau á uppeldis-
heimili' eitt, þar sem fátæk börn
voru alin upp og völdu þar úr
lítinn telpukrakka, sem þau hafa
arfleitt að öllum sínum eigum.
Þetta má kalla að detta í lukku-
pottinn--- svo fremi, sem pen-
ingar eru lukka.
•
„Skeiðarnar sem ég fékk í
jólagjöf frá Gunnu frænku eru
auðvitað ekki úr silfri.“
„Þekkirðu silfur svo vel?“
„Nei, en Gunna frænka þekk-
ir það.“
•
Fegurðarráð og fegurðarmeð-
öl lcvenna fyrr og síðar hafa ver-
ið með ýmsu móti, og þó ekki
sé farið lengra aftur i tímann
en til þeirra kvenna sem enn
eru á lifi, má þó sjá að siðirnir
eru fljótir að taka breylingu á
þessu sviði sem öðrum.
Sjötíu ára kona, segir að i
æsku hafi sér verið skipað að
bera bækur á höfðinu, í margar
klukkustundir á liverjum degi.
Það átti að gefa henni fallegra
göngulag. Hún átti líka að
hlaupa upp og ofan stiga oft á
dag. Það átti að koma blóðinu á
hreyfingu og var talið hollt; Sól-
böð mátti ekki lala um. Það var
hneyksli, og ekki nokkurri sið-
legri stúlku sæmandi.
Leikkonan Olga Tschcchowa
segir að eina ráðið sem hún hafi
til að halda sér ungri og fallegri
sé að taka „megrunarkúr" einu
sinni á ári. Þá fastar hún að
mestu levti í nokkura daga,
borðar aðeins lítilsháttar hrauð
og drekkur ávaxtasafa.
Önnur leikkona, Lil Dagover,
segist hvorki grála né vaka að
óþörfu, því það hvorulveggja
eldi konur fyrir tímann. Hún
segir að bezta ráðið til að við-
halda æskufegurðinni sé lieil-
brigð gleði og nægiléga mikil
hvíld.
Þá er hér frásögn 87 ára gam-
allrar konu, sem segir frá fegr-
unaraðferðum æsku sinnar.
„Þá,“ segir hún „sóttum viö
vatn i bolla að nótlu lil þegar
tungl var í fyllingu. Þella vatn
urðum við að sækja í einhvern
brunn, sem var í námunda við
kirkju. Um sólarupprás urðum
við að drelcka vatnið, en þá urð-
um við að vera stödd í kirkju-
garði, því annars kom það ekki
að neinum notum. Eftir nokk-
ura mánuði kom undraverður
árangur i Ijós. Þetta var nú fegr-
unarráðið í minni æskii“.
Lilian Harvey segir að fólk
geti aldrei orðið fagurl i gegn-
um farða og púður — og það sé
aðeins til eitt ráð lil að halda við
æskufegurð sinni, það er að
hlæja, vera léttlyndur og glaður.
Martha Eggert er á sömu
skoðun. Hún segir að æska
hjartans sé eina fegurðin er máli
skipti. En æska hjartans er i
því fólgin að sjá alla lduti í sem
fegurstu ljósi og gleðjasl yfir
öllu.
Níræð kona segir að i sinni
æsku hafi verið til sérstakt með-
al gegn hrukkum og ellilegu út-
liti. Þetta meðal var húið þann-
ig til: Úr seyði af hvítum baun-
um sýður maður eina hænu og
álíka mikið af hundafeiti, liell-
ir því siðan vl'ir nýja pétursilju
og setur svo i það sætar möndl-
ur, hakkaðar liljurætur og
brauðmola, bleytta upp í sauða-
mjólk. Þetla þótli óbrigðult ráð.
Aðar konur á svipuðu reki
sögðust hafa hitað sterkt grasa-
te og þvegið sér i framan úr guf-
unni. Jafnhliða þefuðu þær af
appelsinuberki og böðuðu fæt-
urna í ísvatni. Það eina sem þær
urðu áð vara sig á, var
kvef. „En meðalið var örugt.“
•
Konan: „Leyfið þér yður að
lemja aumingja liundinn, þér,
sem eruð í dýravernduuarfélag-
inu.“
Nágranninn: „Já, einmitt þess
vegna. Hundskrattinn liefir bit-
ið köttinn minn.“
•
A: „Hvenær fæ eg tí-kallinn
sem. eg lánaði þér?“
B: „Þú lánaðir mér! Hvenær
var það ?“
A: „Einu sinni, þegar þú varst
fullur“.
B: „Nú,------þann tíkall hef-
ir þú fengið greiddan fyrir
löngu síðan.“
A: „Hvenær var það ?“
B: „Einu sinni, þegar þú varst
fullur“.