Vísir Sunnudagsblað - 23.11.1941, Blaðsíða 8

VlSlR SUNNUDAGSBLAÖ
8.—
SÍBM
— Getur þú ráðlagt mér nokk-
uð við svefnleysi?
:— Já, gerðu eins og eg,
drekktu glas af whisky annan-
hvern hálfthna.
— Sofnarðu ])á ?
— Nei, eg get ekki sofið, en
tíminn er miklu fljótari að líða.
0
Bíleigandinn: Er það nú vist
að bensínið yðar þaggi niður í
vélinni ?
Bensínsalinn: Já, alveg víst.
Bíleigandinn: (bendir á kon-
una sína aftur í bílnum) Getið
þér ekki gefið konunni minni
eitt glas?
Sagan segir, að Coucy greifi
liafi dag nokkurn staðið yfir
leiði í kirkjugarðinum, rifið i
hár sitt og skegg og veinað ang-
istarlega:
„Ó, livað eg sakna þín! Allt
liefði eg viljað til vinna að þú
hefðir ekki dáið!“
Ókunnugur maður, sem
heyrði þetta kenndi í brjósti
um Coucy. Gekk - hann þvi til
hans og sagði:
„Er það faðir vðar, móðir
yðar eða kona yðar sem liggur
bér grafin?“
„Ó, nei, engin þeirra, svaraði
hinn örvinglaði greifi. Eg syrgi
fyrri mann konu minnar.“
Kínverjinn er einkennilegur.
Hann hlær þegar hann er
sorgmæddur, en grætur þegar
hann er kátur.
Hann gengur í hvítuin en ekki
svörtum fötum þegar liann
syrgir látinn vin eða ættingja.
Ilann tekur í hendina á sjálf-
um sér þegar liann mætir kunn-
ingja sínum á götu.
Hann fer úr skónum, en tek-
ur ekki af sér hattinn þegar
hann fer inn í hús.
Hánn notar skyrtur sem yfir-
hafnir.
Hann byrjar á því að byggja
þakið á húsið.
Hann fer á bak hesti frá hægri
hlið og lætur hestinn ganga aft-
ur á bak inn í hesthúsið.
Hann er talinn eins árs gam-
all við fæðingu.
0
Gesturinn: Hvernig stendur
á því að eg fæ bara eitt kjöt-
Ég1 ber§t á láki fránm
J'ig Ijerst á fáki
fráum
fram um veg.
Mót fjallahlíSum
háum
hleypi eg'.
En golan kyssir
kinn,
og á harSa, harSa
spretti
hendist áfram
klárinn minn.
Eaðirinn: Þú verður að
stykki i dag? Eg er vanur að
fá tvö.
Þjónninn: Fyrirgefið þér
lierra minn, matsveinninn hlýt-
ur að hafa glevmt að skera það
í sundur.
0
Heslur og asni þrætlu um
það hvor þeirra væri liinum
fremri. Sá fyrrnefndi var- nú
ekki í miklum vafa um það að
liestar væru langt yfir asna
hafnir.
0, ekki er eg nú alveg á því,
sagði asninn, það verður ekki
langt þangað til bilarnir og vél-
arnar liafa gereytt hestunum af
jörðinni, en asnarnir hverfa
aldrei.
0
Hóteleigandinn: Sagði Eng-
lendingurinn nokkuð þegar
hann féklc reikninginn?
Þjónninn: Nei, en eg sé að
hann er að rína i orðabókina
sína.
0
Barnið: Mamina, á hverju
lifir presturinn?
Móðirin: Guðs orði.
Barnið: Nú, er það þess
vegna sem liann hefir svona
stóran maga.
0
Hún: Mölurinn hefir étið upp
baðfötin mín, svo þú skalt vara
þig að bann éti ekki þín.
Hann: Já, það kæmi mér ekki
á óvart þó hann væri svangur
ennþá.
0
— Þú hefir lagast við að gift-
ast, áður vantaði alllaf tölur í
fötin þín.
Já, konan mín kenndi mér
að sauma þær i.
0
Biskupinn: Illa innrætti
drengur. Veiztu ekki livcr það
er sem sér allt sem þú aðhefst
og fyrir þeim sama er eg sjálf-
ur aðeins áhrifalaus mannvera?
Drengurinn: Jú, það er bisk-
upsfrúin.
0
Slúlkan: Frúin bað mig að
skila til yðar, að bún befði flúið
ásamt einkabílstjóranum,
— Húsbóndinn: Ágætt, ágætt.
Eg ætlaði Iivort sem var að
segja þeim upp.
0
Presturinn: Hversvegna eruð
þér nú hérna maður minn?
Fanginn: Af því að eg kemst
ekki út.
0
Eiginkonan: Gehirðu nefnt
eitt einasta góðverk, sem þú
hefir gert?
Eiginmaðurinn: Eg hefi
bjargað þér frá því að pipra.
0
hætta að leika þér við liann
Jónsa, liann hefir svo slæm
áhrif á þig.
Sonurinn: Já, en pabbi, bugs-
aðu þér live góð áhrif eg hlýl
að hafa á hann.
0
— Þú erl svo alvarlegur i dag.
Hvað kemur til ?
— Eg er með nýjan harðan
hatt.
— Er það svona sorglegt?
—Nei, en ef eg hlæ^á dettur
hann af mér.
0
— Eg mundi ekki selja hund-
inn þann arna fyrir þúsund
krónur.
— Þykir þér svona vænt um
liann ?
— Nei, en það er nágranni
minn sem á hann.
0
—-*• Hve margir eru i þessari
ibúð?
— Enginn. Það eru allir farn-
ir út.
— Eg meina hve margir hafi
sofið hér nóttina fyrir fyrsta
desember ?
— Enginn. Frúin liafði tann-
pínu og hélt öllum vakandi fram
á morgun.
0
Lyfsalinn: Eg mæli eindregið
með þessari brjóstsaft, bún
læknar versta kvef á tveim dög-
um. Eg hefi sjálfur notað hana
i heilan mánuð.
0
— Dó hann eðlilegum dauð-
daga?
— Já, það ók bíll yfir hann.
0
— Hversvegna ertu í slæmu
skapi, Eva?
— Vinnukonan okkar veikt-
ist og svd. verður aumingja
mamma, sem alltaf er lasin, að
vinna öll hússtörfin.
Konan mín gerir allt, sem
hún vill.
— En þú?
— Eg geri það lika.
— Gerir þú allt sem þú villt?
Nei, allt sem konan min
vill.
0
— JB-b-bíls-tjóri, akið með
mig upp á Laugaveg.
- Sjálfsagt. Númer livað?
— Það getið þér séð, þegar
þér komið að húsinu.
0
— Eg var svo sorgmæddur
eftir að konan mín dó, að eg
giftist systur hennar, þá varð
léttara að bera sorgina, því þá
svrgði eg eiginlega bara mág-
konu mína.
0
— Þegar við vorum nýtrúlof-
uð varst þú vanur að segja að
þú elskaðir nxig svo heitt að
])ú gætir borðað mig--------en
nú ætlar þú alveg að tapa þér
þó þú finnir aðeins eitt hár af
mér í súpunni.
0
Hann: Þér eruð i náttúru-
lækningafélaginu, ungfrú.
Hún: (afundin) Já, en þrátt
fyrir það megið þér ekki halda
að eg sé gefin fyrir allt grænt.
0
Blaðamaður náði viðtali við
frægan stjórnmálamann að
kvöldlagi. Þegar hann kom inn
sagði stjórnmálamaðurinn:
„Þér getið hrósað happi, ungi
maður, því i dag hefi eg neitað
sjö af starfsbræðrum yðar um
áheyrn.“
„Eg veit það,“ svai-aði blaða-
maðurinn, „eg er þessir sjö“.
0
Biðillinn: Gefið mér ofurlítið
rúm í hjarta yðar.
Ungfrúin: Með ánægju, en
það kemur til með að verða
afar þröngt um yður.