Vísir Sunnudagsblað - 01.03.1942, Síða 1

1042
Sunnudaginn 29. febrúar
2. folad
FYRSTU HUÓMLEIKAR
fiftir
Theodór
Árnasou
og tignir, sem ýmist höföu frétt
kynjasögur um drenglmokkann,
eða sjálfir átt kost á aö heyra
til hans, annaðhvort í Salzburg
eða Linz, en þar liafði hann lát-
ið til sin heyra í salakynnum
lieldra fólks. Eru þar einkúm
til nefndar tvær manneskjur,
greifi nokkur, Palffy að nafni
og greifafrú Salzendorf, sem
bæði sýndu Mozartfjölskyld-
unni mikla alúð og umhyggju-
semi, þegar það spurðist að þau
væri komin til Vínar, kynntu
þau hinu tignasta aðalsfólki og
komu þvi til leiðar, að fjöl-
skyldunni var boðið til keisara-
hirðarinnar. Wolfgang var nú
svo ungur, að þess var ekki að
vænta, að liann skildi til hlítar,
hvílíkur heiður honum var
sýndur, en liinsvegar hlakkaði
hann mikið til að sjá alla við-
liöfnina og skrautið i keisara-
THEODÓR ÁRNASON. -
Á 150 ára afmæli Mózarts,
hins dásamlega tónsnillings og
meistara, hinn 27. janúar 1906,
var ekki minnzt einu orði héf
úti á íslandi og ekkert aðhafzt í
virðingarskyni við minningu
hans, sem menn vissu um. En
sveitadrengur einn, úti á landi,
sem unni tónlist meira en öllu
öðru, — þó að varla gæti heitið,
að hann þekkti hana nema að
nafni, — og Mózart umfram alla
aðra tónsnillinga, sem liann
hafði heyrt getið um, átti ákaf-
lega annríkt um þær mundir,
einmitt vegna Mózarts. Hann
liafði ráðizt í að þýða ofurlítið
kver um bernskuár lónsnillings-
ins, — „Æska Mózarts“ hét
kverið hjá honum á íslenzku, —
og handritið var tilbúið og kver-
ið hefði getað komið út á 150
ára afmælinu, ef einhver hefði
fengizt útgefandinn. En því var
ekki að heilsa. Þessi fátæklegi
sveigur var lagður á leiði hins
mikla meistara — í huganum.
Þessi sveitadrengur kom til
Reykjavíkur um haustið og réð-
ist til manns, sem hafði með
höndum blaða- og bókaútgáfu.
Drengurinn sýndi húsbónda
sínum handritið. Og það var
vist fyrst og fremst til að gleðja
drenginn, því að þessi útgefandi
var honum undur góður, að
hann réðist í að gefa kverið út,
án þess að hann hefði sjálfur
nokkra trú á því, að þessi hók
seldist. Þannig komst „Æska
Mózarts“ á prent, að vísu ári á
eftir áætlun, -— en mikið var
drengurinn glaður!
Nú er langt siðan þessi litla
bók liefir sézt í bókabúðum. Og
nú var undið að því, skömmu
fyrir 150 ára dánardægur Mó-
zarts að endursegja þessa frá-
sögn, auka liana og lagfæra. Var
til þess ætlazt að þessi nýja út-
gáfa, sem nú heitir „Undra-
barnið Wolfgang Mozart“ kæmi
út 5. desember, um leið og bók-
in sem Tónlistarfélagið gaf út:
„Síðustu dagar Mózarts“. Af
þessu gat ekki orðið. Stóð þó
ekki á útgefanda að þeirri bók,
og er líklegt að hún komi fyrir
almennings sjónir áður en langt
um líður.
150 ára dánai'dægur Mózarts
hefir verið minnzt á ýmsa lund
hér: lítilsliáttar í blöðum, með
hljómleikum, sem Tónlistai’fé-
lagið stóð fyrir, bókinni, sem
MOZART
leikur fyrir
keisarahirBina
i Vínarborg.
áður er nefnd, og loks liefir út-
varpið helgað Mozart nokkuð af
tíma sínum oftar en einu sinni,
dánardaginn og næstu daga.
Til þess að gefa mönpum of-
Urlitla hugmynd um „Undi’a-
barnið“ Wolfgang Mozart, birt-
ist hér nú kafli úr hinni óprent-
uðu bók þeirri, sem að framan
er getið.
Leopold Mózart, faðir Wolf-
gangs, réðist í það að fara í
liljómleikaleiðangur með syst-
kinin, Wolfgang og Nannei’l (en
hún var nokkurum árum eldri
en Wolfgang), til Vinarborgai',
snemma á árinu 1762. Vínai’-
horg var þá höfuðból lista og
vísinda, og þótti mikils um það
vert, hvei’jar viðtökur Vínarbxi-
ar veittu tónlistarmönnum.
-—o—-
Það var Leopold Mózart fagn-
aðarefni, að hann varð þess
bfátt áskynja, þegar til Vínar-
lxorgar var kornið, að hann átti
þar vini og Wolfgang litli að-
dáeixdur, fleiri en um var vilað.
Voru það nxálsmetandi xnenn
MOZARTS