Vísir Sunnudagsblað - 08.03.1942, Blaðsíða 3

tfe
VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
S
uðum, þar sem unniS er aS járn-
brautívrlagningu .... Hann hef-
ir lofaS aS skrifa oft.“
„Nú, hefir hann gert þaS ?....
Já, já, góSa mín, gangi þér nú
allt aS óskum,.“ Hún leit upp i
loftiS og brosti dauflega. „SjáSu,
þarna er fiSrildi. Fyrsta fiSrildiS
á vorinu.....Nú getur þú ósk-
aS þér einhvers, Helena........
Ertu búin aS því?“
II.
Skógarstígurinn lá í bugSum
— og hvarf inn milli nýlaufg-
aSra trjánna.
Þessi stígur var fáfarinn. Þeir
sem höfSu eitthvaS fyrir stafni,
lögSu leiS sína ofar, um hina
fjölförnu aSalgötu. Um stiginn
fóru aSeins þeir, sem vildu rifja
upp fyrir sér fornar minningar
eSa sökkva sér i draumóra.
Þess vegna hafSi enginn far-
iS um skógarstíginn allan tím-
ann, sem þær, ungfrú Kaas og
Helena, höfSu setiS á bekknum.
Og þess vegna svaf gamla kon-
;an ennþá í næSi. Og unga stúlk-
;an sat ennþá liugsandi og horfSi
,út i bláinn.
En allt í einu hrökk liún viS.
Einhver var aS koma þarna.
Hún sá liann ennþá aSeins ó-
greinilega, því trén huldu hann
aS hálfu leyti. Þetta vaxtarlag!
Þetta göngulag! Henni var þaS
nóg, aS sjá því aSeins bregSa
fyrir. ASeins einn maSur leit
þannig út.
„Nikulás!“
Hún kom á móti lionum: „Svo
þú komst! Og hvernig vissir þú,
aS eg væri hér?“
„Eg gat þess til,“ sagSi hann
fjörlega. „Þú hefir víst verið
með gömlu ungfrúnni?“ Og svo
liló hann.
„Já, liún situr þarna uppfrá.“
„Helena!“
Hann tók utan um hana. Hún
lialIaSi sér upp aS honUm og
hvíslaSi:
„Ó, eg er svo undur glöS!“
Hann liorfSi lengi á hana.
„En brosiS þitt, Helena. .. .
Dásamlega brosið þitt. Og bláu
augun þin!‘ ‘
Hún lokaSi augunum, reyndi
aS lalæja.
„Þau eru ekki blá.“
„Jú, þau eru þaS. En hvaS er
þetta, Helena? Þér lirynja tár —
jú, víst er það satt — tvö stór
tár.“
„Ó, láttu þér á sama standa
.... það er ekkert. ,Ónei, nú er
eg einungis glöS“. Hún benti út
i loftiS: „HorfSu á, Nikulás, nei
horfðu á! Hefir þú séS nokkurt
fíSrildi fyrr á þessú ári?“
„Nei.“
„Eg sá eitt fyrir stundu síSan,
DYRASÖGUR
EFTIR BERGSTEIN KRISTJÁNSSON
1. Gráa kisa.
Hún var orSin gömul og liafSi
aS fáu gaman nema aS hreiSra
um sig í ullarbingnum á
geymsluloftinu, — músaveiSar
lyftu henni aS visu einlægt upp,
og henni fannst sem hún yngd-
ist upp við þær, en hún fékk
sjaldan tækifæri til þeirrar iSju,
því hér sást aldrei mús. Hún
var því aS mestu liætt aS hugsa
um þær, og þegar hún þurfti
aS kenna kettlingunum sínum
veiðar, lenti það oftast i fugla-
veiðum, sem hún átti þó verra
með, og auk þess féllu þeir henni
aldrei eins vel i geð.
Þetta var öðruvísi í ungdæmi
hennar, þegar hún kom fyrst
að Læk, og var þá bara kettling-
,ur, sem lítið kunni til veiða,
nema það sem mamma hennar
liafði kennt henni. En hún fór
svo fljótt frá henni, að hún liafði
sjálf orðiS að finna upp margar
veiðibrellur. En þá gengu mýsn-
ar Ijósum logum í Læk, svo að
.... En sjáðu, þarna er annað!
Og þú, sem ekkert fiðrildi hefir
séð áður. Þú getur óskað þér
einhvers. Fyrsta fiðrildi vorsins,
•eins og þú veizt!“
Hann horfði á hana með at-
hygli. Hristi höfuðið: „Þú ert
nú samt sem áður dálitið hrygg,
Helena,“ sagði hartn hljótt. „En
hvers vegna er það? ViS erurn
hér bæði saman og þykir svo
vænt hvoru um annað.“
Hún kinkaði kolli, horfði
lengi á hann, hallaði sér upp
að honum og dró djúpt að sér
andann.
„En hvað vorið er yndislegt!“
Þannig stóðu þau um hríð. —
Um stund var sem lífið sjálft
stæði frainmi fyrir þeim rós-
rautt og eilíft. Þau kysstust, og
varir þeirra voru ungar og heit-
ar og þaii horfðust i augu, unz
tárin huldu sjón þeirra.
Þau urðu þess ekki vör, að
gamla ungfrúin hafði staðið
upp. Þau sáu hana ekki, fyrr en
hún var komin fast að þeim.
Hún var visin og föl; en hún
hoi upp hendurnar og klappaði
á höfuð þeirra beggja, en af vör-
um hennar liðu nokkur ógreini-
lcg orð:
„Ó, þú óendanlega léttúð, ó,
þú óendanlega sæla!“
Hallsteinn Karlsson þýddi.
þó liún svæfi niðurundir hjá
krökkunum, kom það fyrir, að
þær vöppuðu á ábreiðunni, svo
hún gat hremmt þær þar. Já,
þá var nú gaman að lifa,
Kisu var venju fremur kalt
þetta kvöld, og hjúfraði sig þvi
sem bezt hún gat ofan I ullar-
binginn. En allt i einu heyi-ir
hún hljöS, sem liún kannaðist
vel við; hún lieyrSi að verið var
að koma með mjólkina úr fjös-
inu. Hún stóð þvi letilega upp,
teygði úr sér og geíspaði gríðar-
lega. Svo labbaði hún að sldl-
vindunni, en þar beið bollinn
hennar með volgri mjólk. Hún
lapti úr honum, hristi sig og
labbaði svo til baðstofunnar eins
og i hugsunarleysi. Hún nenn'ti
ekki strax í bólið sitt, það var
svo dimmt og kalt á loftinu.
Hún settist því upp i eitt rúmið
og fór að sleikja sig þar og
punta. Þegar hún hafði setið
þarna litla stund, kom bóndinn
inn frá útiverkum, sinum. Hann
leit á lcisu, þar sem hún sat á
rúminu og segir: „Skelfing er
orðið að sjá liana gráu kisu; það
verður að fara að láta verða af
því að drepa hana.“
Við þessi orð fannst kisu sem
blóðið storknaði i æðum henn-
ar; kvíði og angist fylltu hug
hennar, HingaS hafði hún kom-
ið ung, þennan bæ hafði hún
varið fyrir músagangi öll þessi
ár. En nú átti hún ekki lengur
heiina hér, héðan varð liún að
flýja strax í nótt, þvi nú vissi
liún að húsbóndinn sat um líf
hennar. Hún vissi af gati á kjall-
aranum, sem liún gæti smogið
út um. Hún fór nú að leita að
því og var óðara komin út á
hlað. ískaldur vindurinn ýfði
Iiár hennar og snjórinn settist
í það, en áfram þaut hún úl í
kuldann, bylinn og nóttina. Hún
hljóp lengi undan veðrinu, þar
til lnin sá einhverja dökka þústu.
Það voru fjárhús frá næsla bæ.
í hlöðunni við þau var hún það
sem eftir var nætur. Hún bjó
um sig i heylnu og sleikti klali-
ann úr háiá sínu eftir mætti. Og
að Læk kom hún aldrei framar.
• Viku eftir að þetta skeði, var
það eitt kvöld, er fólldð sat við
vinnu sina, að bóndinn spurði:
„Hvað er orðið af henni gráu
kisu?“. Kona hans svaraði:
„Hún þefir ekki sést síðan þú
talaðir um að lóga henni,“ En
6 ára dóttir þeirra spurði þá:
„Skilja kettir mannamál?“ Við
þessa spurningu barnsins féllu
fölkinu hendur við .vinnu sína
eitt augnablik; svo var allt sem
áður.
!
2. Strútur á Felli.
Strútur á Felli var gamall,
svartstrútóttur hundur, sem
lengi hafði verið smalahundur
á Felli. Hann var vænn og vit-
ur og hann fann sjálfur að hann
hefði ekki yfir neinu að kvarta
í Íífinu. Hann hafði komizt til
þeirra virðinga og vinsælda, sem
hann frekast gat vonast eftir.
En þessi síðasta vika hafði
verið honum þrautavika. Ekki
var það samt svo að skilja, að
fólkiÖ hefði gert neitt á liluta
lians; liann fékk matinn sinn
eins og vant var, og húsbóndi
hans, þessi rólegi og góði maöur,
var eins góður við hann eins og
hann hafði einlægt verið áður.
En í byrjun vikunnar kom á
heimilið ungur hvolpur, sem
krakkarnir voru einlægt að
lmoða á milli sín og dázt að. En
liann var svo nærgöngull við
Strút, að hann óð ofan í mat-
inn lians með skítugar Iappirn-
ar. En svo var mikið dekrið með
hann, að hann fékk kjöt á hverj-
um degi og nýmjólk i bæði mál;
ekki mátti minna. Allt þetta
mátti nú vel leiða hjá sér, en
það, sem verst var, er enn ótal-
ið. Slundum, þegar Strútur var
nýsofnaður, máske dauðlúinn
eftir smölun, þá kom þetla fiðr-
ildi, reif með tönnunum i eyrað
á hónum og logaði í af öllum
kröftum og hristi sig. Auk þess
hugsaði Strútur oft um það, að
siðan liann mundi eftir, höfðu
aldrei verið tveir smalaliundar
á Felli, og hann vissi ekki betur
en að hann stundaði fullvel sín
verk.
En Strútur hafði ekki til
einskis velt þessu fyrir sér, þvi
nú hafði hann fundið ráð til að
losna við litla seppa, og lét ekki
dragast að framkvæma það.
Hann hafði tekið að vingazt við
hvolpinn og þegar hann var far-
inn að elta Strút út og inn, greip
sá gamli tækifærið og lagði af
stað með hvolpinn til þess bæj-
ar, sem hann var fenginn frá,
þótt það væri 2—3 km. löng
leið. Þar hitti hvolpurinn móður
sína, og varð þar mesti fagnað-