Vísir Sunnudagsblað - 15.03.1942, Síða 1

1942
4. blaö
W
Sunnudaginn 15. marz
Alexander Pushlzin;
Hríðarveðnr
Undir lok ársins 1811, sem
lengi mun minnst í sögu þjóðar
vorrar, bjó hiiin ágæti Gavril
Gavrilovitch að ættarsetri sínu
Nenaradova. Hann var maður
liéraðskunnur fyrir góðvild sína
og gestrisni. Nágrannarnir
komu tíðum í heimsóknir til
hans, sumir til þess að neyta
liinna góðu rétta, sem á borð
voru bornir, aðrir til þess að
spila fimm kópeka Boston við
konu Gavrils, Praskoviu 'Pet-
rovna, og enn aðrir til þess að
virða fyrir sér dóttur þeirra
hjóna, Mariu Gavrilovna, föl-
leita, grannvaxna seytján ái’a
mær. Hún var talin hinn bezti
kvenkostur og margur var sá
maðurinn, sem mundi enga
fremur liafa kosið sér fyrir
tengdadóttur.
María Gavrilovna liafði lesið
mestu kynstur af frönskum
skáldsögum ogvarð því snemma
ástfangin. Var það fátækur und-
irlautinant í hernum, sem unnið
hafði hug liennar og hjarta, og
kynntust þau, er hann dvaldi í
þorpinu í heimferðarleyfi. Það
þarf ekki að fara i neinar graf-
götur um það, að pilturinn bar
jafnheita ást i brjósti til Maríu
sem liún til hans — og vitanlega
vildu foreldrar mærinnar, sem
sáu hvert krókurinn beygðist,
hvorki heyra piltinn né sjá, —
honum var vísað á dyr og Maríu
bannað að hugsa frekar um
liann.
.En elskendurnir slcrifuðst á
með leynd og hittust daglega á
afviknum stað, nálægt gamalli
kapellu í furuskóginum. Þar
hétu þau hvort öðru ævarandi
tryggðum, hörmuðu grimmileg
örlög sín, og ræddu framtiðar-
áform sín. Er svo hafði fram
farið um hríð og þau höfðu rætt
þetta fram og aftur komust þau,
svo sem líldegt má þykja, að
þessari niðurstöðu:
Ef við getum ekki lifað hvort
án annars, og þrái harðlyndra
foreldra er okkur þrándur í
götu, hví skyldum við þá taka
tillit til þeirra?
Svo sem að líkum lætur var
það elskhuginn, sem fyrst lét
þessar skoðanir í ljós, og liin
ástlineigða María Gavrilovnavar
honum af bjarta samþykk.
Nú gekk vetur i garð og þau
gátu ekki hitzt úti í skóginum,
en þau skrifuðust á tiðar en
nokkuru sinni. Pilturinn, Wladi-
mir Nikolaievitch, tjáði henni
ást sína með fögrum orðum í
hverju bréfi, og lagði að henni
að gera sem hann bað, en liann
hafði nú fengið þá flugu í koll-
inn, að hyggilegast væri fyrir
þau að flýja með leynd, ganga
í héilagt hjónaband, halda svo
kyrru fyrir á einhverjum af-
skekktum stað um tíma, og
koma svo heim og biðja foreldra
Mariu fyrirgefningar Mundu
þau vafalaust hrífast að lokum
af áræði þeirra og tryggð og
vilcna vegna þess live innilega
þau iðruðust, taka þeim opnum
örmum og segja:
„Komið i faðm okkar, börnin
góð!“
Maria Gavrilovna hugsaði um
þelta fram og aftur lengi, lengi,
og hún liafnaði liverri flóttatil-
lögunni á fætur annari En loks
féllst hún á ráðagerð þessa:
Kvöldið fyrir flóltann átti hún
að kvarta um lasleika, hafna
kvöldverði, og fara snemma að
hátta vegna óþolandi höfuðverks.
Þerna liennar átti að vera með-
hjálpari þeirra. Þær áttu að
fara út í garðinn bakdyramegin,
en handan við garðvegginn
skyldi sleði hafður til taks. Mar-
ía og þernan ætluðu svo að aka
til þorpskirkjunnar í Jadrino,
sem er um það fimm mílur veg-
ar frá Nenaradova. Og í Jadrino
yrði Wladimh’ að sjálfsögðu að
bíða komu þeirra.
Mariu Gavrilovnu varð ekki
svefnsamt daginn áður. Hún tók
fatnað þann, sem hún ætlaði að
hafa meðferðis, og gekk frá hon-
um og skrifaði tvö bréf. Annað
var til vinstúlku hennar, langt
og ítarlegt, en vinstúlka þessi
var á líku reki og hún, viðkvæm
og ásthneigð. Hitt bréfið var til
foreldra Mariu. Hún kvaddi þau
mjög innilega, afsakaði fram-
ferði sitt með þvi að segja, að
ofurvald ástarinnar réði gerð-
um sínum, og fullvissaði þau
að lokum um, að það yi’ði ham-
ingjuríkasta stund lífs hennar,
er hún gæti komið heim aftur,
varpað sér á kné fyrir framan
þau og beðið þau fyrirgefning-
ar.
Þegar liún hafði innsiglað
bæði bréfin, með innsigli, sem
á voru tvö hjörtu með viðeig-
andi áletrun, liallaði lmn sér út
af. Það var komið undir morg-
un. Hún mókti annað veifið —
var alltaf að vakna, en þegar
mók seig á hana aftur dreymdi
hana ógurlega drauma. Fyi’st
dreymdi hana, að faðir hennar
kæmi, þegar liún var nýsest í
sleðann, drægi hana á brott og
kastaði lienni fram af hyldýpis
barmi. Þar næst dreymdi hana,
að Wladimir lægi blóðugur á
snævi þaktri jörðunni. Hann
var að dauða kominn og sár-
bændi hana að giftast sér áður
en allt væri um seinan. Aðrar
draumsýnir, sumar hinar ógur-
legustu, komu liver á fætur
annari. Og loks reis hún á fætur
fyrr en vanalega og hafði mik-
inn höfuðverk. Nú þurfti hún
ekki að gera sér upp höfuðverk.
Foreldrar hennar tóku eftir, að
hún var ekki eins og hún átti að
sér og spurðu hlýlega og af við-
kvæmni:
„Hvað gengur að þér, Masha?
Ertu lasin, Masha?“ Þessar
spurningar bökuðu henni sárs-
auka. Hún reyndi að láta sem
ekkert væri og vera kát og glöð,
en tókst það ekki.
Og loks var dagur að kveldi
kominn. Tilhugsunin um, að
þetta væri seinasti dagurinn í
heimaranni, lagðist þungt á
hana. Hún var föl sem nár. Og
í hátiðlegri þögn kvaddi hún
allt, sem henni var kært. Alla,
sem í kringum liana voru, allt,
sem í lcringum hana var.
Kvöldverður var á borð bor-
inn. Hún hafði ákafanhjartslátt.
Titrandi röddu sagði hún, að
hún hefði ekki neina matarlyst.
Svo bauð liún foreldrum sínum
góða nótt. Þau kysstu hana og
óskuðu lienni allrar blessunar
eins og þeirra var vandi og henni
veittist erfitt að verjast gráti.
Þegar hún var komin inn í
herbergi sitt varpaði hún sér í
hægindastól og grét beisklega.
Þerna hennar bað hana vera ró-
lega og hvatti hana til að vera
liugrakka. Allt var tilbúið. —
Innan liálfrar stundar legði hún
af stað, til þess að fara frá for-
eldrum símim'að fullu og öllu.
Hið áhyggjulausa ungmeyjar-
líf var þá að baki ....
Hún leit út um gluggann, út
í húsagarðinn. Það kyngdi niður
snjónum og við og við hvein
vindurinn og hristi glugga-
hlerana. Ilenni fannst allt boða,
að illa færi.
Brátt var orðið dauðahljótt i
liúsinu. Allir voru í fasta svefni.
Maslia Jók sjal og vafði um
herðar sér, fór i hlýja kápu, tók
kistilinn með dóti sinu i aðra
liönd sér, og fór niður bakstig-
ann. Þernan kom á eftir henni
með tvo pinkla. Þær lögðu leið
sína út í garðinn. Það var sama
hríðarveðrið og snjórinn' þyrl-
aðist i andlit þeirra, eins og til
þess að stöðva hina ungu mær á
flótta hennar. Með nokkurum
erf iðismunum komust þær þang-
að sem sleðinn beið. Hestunum
var kalt og ekillinn átti erfitt
með að liemja þá. Hann hjálpaði
mærinni og þernu hennar að
lcoma sér fyrir á sleðanum,
lagði kistilinn og pinklana við
fætur þeirra, settist í sæti sitt og
ók svo af stað og fór geist.
Við skiljum nú við Terscha,
ekil Wladimh’s, Möshu og þernu
hennar og vikur nú sögunni að
Wladimir, unnusta Möshu.
Hann hafði vérið á ferð aJlan
daginn. Fyrst ók hann á fund
prestsins í Jadrmo, og tókst hon-
um, með miklum erfiðismun-
um, að ná samkomulagi við
hann. Þar næst fór hann á fund
manna þar í sveitinni, til þess
að biðja þá að vera giftingar-
votta. Fyrst fór liann á fund
manns, sem verið liafði rnerkis-