Vísir Sunnudagsblað - 29.03.1942, Blaðsíða 2

2
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
mi
vesfur á ilóann. „Sæljó)iið“, scm
var Iielra skip og gangskip
miklu meira, mun liafa fai-ið
framlijá liinu um kvöldið. Ilefir
það verið ætlun Stilhoffs skiji-
sijóra að halda vestur fvrir
Snaifellsnes og bjarga þannig
skipi sínu. En svo giftusamlega
átti ekki til að takast. Um mið
dcgi daginn eftir að skipin lögðu
úr höfn, varð bóndinn á Malar-
rifi á Snæfellsnesi þess var, að
rekið liefðu spýtur ýmsar* og
farviðir úr skipi, á fjöru hans.
Er hann hafði skammt gengið,
fann hann þrjá dauða hesta í
flæðarmáli, og var einn þeirra
volgur, er að var komið. Hafði
„Sæljónið" farizt við Lón-
dranga, á smóskerjum nokkr-
um, örskammt frá landi. Töldu
islenzkir skútumenn, að Stil-
lioff skipstjóri hefði ekki várað
sig á þvi, hvernig slraumurinn
liggur á þessum slóðum, og því
lialdið sig vera miklum mun
dýpra og sunnar en raun var á.
Nú vikur sögunni aftur til
Bjerings kaupmanns. Skip lians
var, eins og fyrr segir, fremur
litfð sjóskip og auk þess mjög
Iilaðið. Skipstjóri hefir því ekki
treyst sér að leggja á liaf út, og
tekið þá djörfu ákvörðun, að
sigla inn ó Straumfjörð. En slíkt
var háski hinn mesti í þvílíku
veðri, þar sem myrkrið var svo
mikið, að ekki sá út úr augum.
Hefir þó litlu mlxnað að vel tæk-
ist, því skipið var svo að segja
á réttri leið, er því hlekktist á.
Var það komið inn fyrir Þor-
móðssker, en lenti þar aðeins of
nærfi norðurlandinu, tók niðri
á skerjum og brotnaði í spón.
Fórust menn allir, þar á meðal
Bjering kaupmaður og kona
hans. Varð Bjering mörgum
harmdauði, því að honum þótti
hinn mesti mannskaði.
„Emelie“ og „Sophia Wheatly“.
Vorið 1906 gerði góðviðris-
kafla, sem hélst frá miðjum
marz lil mánaðamóta. Fyrstu
daga aprilmónaðar gerði regn
og hvassviðri nokkuð. Fiski-
skúturnar frá Reykjavík, sem
ekki höfðu komið inn meðan
stillurnar stóðu, fóru nú að tin-
ast til hafnar, ein af annarri.
Var aflanum skipað í land og
vistir teknar lil næstu ferðar.
Að þvi búnu sigldu skipin út
aftur, þar sem veðrið versnaði
ekki frekar en orðið var. En
dagana 4. og 5. apríl, hvessti
enn til mikilla muna, og gerði
nú aftakaveður af vestri. Tóku
skipin þá að halda til hafnar að
nýju. Að morgni þess 7. apríl
lierti enn veðrið, og var þá kom-
ið afspyrnurok, eins og mest
getur orðið og óhemjulegast.
Þennan dag skeði einhver sá
Iiörmulegasti atburður, sem um
getur í sögu Revkjavíkur, þegar
fiskiskipið „Ingvar“ fórst með
rá og reiða við Viðey og allir
skipverjar, 20 að tölu, drukkn-
uðu fvrir augunum á höfuð-
staðarbúum, án þess neitt yrði
að gert, sem að gagui mætti
koma. Munu gamlir Reylcvík-
ingar minnast þessa slyss, sem
einhverra þungbærustu stunda
lífsins, þegar hópar manna
stóðu frammi á bryggjum og.
Siáu slcipverja lianga tímunum
saman í reiða skipsins, og tínast
þaðan smátt og smátt út í opinn
dauðann. Skipstjóriiin á skipi
þessu hét Tyrfingur Magnússon,
Hann var ungur að aldri,-en
þótti mannsefni gott.
En ekki voru þetta nægar
fórnir á blóðstall Ægis, þennaur
dag. Lengst uppi við Mýrar
gei-ðist önnur liarmsagan, þólt
engir væru áhorfendur, né neinn
kynni að segja frá tiðindum. Þar
risu einnig hvítfextar öldur og;
lömdu tveimur lijálparvana
skipum upp að skerjunum.
Skip þau, sem hhitu þessi'
grimmu örlög, hétu „Emelie“‘
og „Sopliie Wheatly". Bæði
höfðu þau lagt út af Reykjavik-
urhöfn daginn áður en veðrið
lcomst í algleyming. Seinasf
sást til þeirra frá öðrum skip-
um um miðjan dag þann 6.
apríl. Voru þau þá nokkuð langt
fyrir framan Þormóðssker, en
nálguðust óðum hina hættulegu
strönd. Ætla menn að bæði segl
og annar útbúnaður á skipum
þessum hafi verið bilaður, og
því hafi þau hrakið á þessar
heljarslóðir, sem eru ógn og
skelfing allra sjómanna. En
engri skipshöfn er lífsvon, sem
á þá hoða ber i slíku veðri.
„Ernelie" var 80 smálestir að
stærð. Brak úr lienni fannst
daginn eftir óveðrið, skammt
frá Ökrum. Hafði rekið þar
fjöldi smáparta úr byrðingi
skipsins, og stærri og smærri
bútar af böndum þess og bitum.
Bar það allt með sér, að skipið
hafði saxast í smátt á skerjun-
um. Skipstjórinn hét Björn
Gíslason. Lél hann þarna lífið,
ásamt skipverjum sínum öllum,
24 að tölu.
„Sophia Wheatly“ -var talin
eitthvert bezta og traustbj’ggð-
asta skipið í öllum reykvíska
fiskiflotanum. Skutur hennar
fannst rekinn skammt frá Knar-
arnesi, eftir að storminn lægði.
Á henni fórust einnig 24 menn.
Skipstjórinn hét Jafet Ólafsson,
frábær dugnaðarmaður og hin
mesta prýði stéttar sinnar.
Hafði hann byrjað sjómennsku
10 ára gamall, og snemma þótt
hinn djarfasti og úrræðabezti í
öllum mannraunum. Skipstjóri
á þilskipi varð hann 23 ára gam-
all, reyndist aflamaður mikill
og heppinn, allt þar til yfir lauk,
og hann lagðist í hina votu gröf
við Mýrar.
„Balholm“.
Laugardaginn 11. desember
1926, varð heimilisfólk á Ökr-
um þess vart, að skip hafði far-
ist við Mýrar, þá um nóttina.
Var ýmislegt tekið að reka úr
skipmu og hélt sá reki áfram
næstu daga. Veðrið hafði verið
illt dagana á undan, og urðu
tveir eða þrír islenzkir togarar
fyrir áföllum, þótt ekki yrði að
slysi hjá þeim. En brátt varð
það séð, að við Mýrar hafði stór-
slys orðið. Kom það og í ljós, að
þarna hafði farizt norskt skip,
„Balholm" að nafni.
Skip þetta, sem var 1600 smál-
lestir að stærð, var fisktökuskip,
og hafði það lestað fisk á ýms-
nm höfnum norðanlands. 2. des-
ember lagði það af stað frá Ak-
ureyri og ætlaði beina leið til
Hafnarfjarðar. Á skipinu voru
23 menn, þar af 5 íslendingar.
Var einn þeirra vélstjori á skip-
inu, en hitt voru farþegar frá
Akureyri, tveir karlmenn og
tvær stúlkur.
Skip þetta kom aldrei á á-
kvörðunarstaðinn. Enginn veit
hvað því olli. Saga þess í förinni
hinztu, er öllum hulin. Það eina
sem menn vita er það, að feigð-
araldan reis við skerin undan
Mýrum.
„Pourqoui pas?
Seinasta stórslysið sem orðið
hefir við Mýrar, varð fyrir ein-
um sex árum síðan, og er því
enn í fersku minni.
Snemma í septembermánuði
1936 kom franska hafrann-
sóknarskipið „Pourqoui pas?“ til
Reykjavíkur. Hafði það dvalið í
norðurhöfum um sumarið, við
ýmiskonar visindalegar athug-
anir. Foringi vísindaleiðangurs
þessa var Jean Charcot, heims-
frægur maður, sem gelið hafði
sér ódauðlegan orðstír fyrir
ferðir sínar um norðurhöf og
rannsóknir á mörgum lcyndar-
dómum þeirra. Hann var nú 69
ára gamall, en þó í fullu fjöri
og með óskerta starfskrafta.
Fyrri hluta þriðjudags, hinn
15. sept. var „Pourqoui pas?“
/