Vísir Sunnudagsblað - 12.04.1942, Blaðsíða 8

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
SÍI>A\
Maria Parele rak barnaheim-
ili í Napoli á Italíu. Það Jxjtti
undarlegt við hátterni hennar,
að hún vandi komur sínar mjög
í smyglarahverfi borgarinnar og
alla jafna með ungbarn í fang-
inu. Þar kom að lögreglan tók
að gruna, að hér væri ekki allt
með felldu og einn góðan veður-
dag gaf einn lögregluþjónninn
sig á tal við liana. Hann virtist
vera ákaflega harngóður og
langaði mjög til að sjá litla
harnið sem hún bar á örmum
sér.
Engar undanfærzlur komu til
greina og Maria varð nauðug
viljug að sýna lögreglumannin-
um barnið. En barnið var úr
gúmmíi og í orðsins bókstaflegu
merkingu blindfullt af brenni-
víni. Þetta leiddi til þess að
Maria Parete var handtekin og
húsrannsókn gerð hjá henni. Við
rannsóknina kom í ljós, að
Maria flutti áfengið í gúmmi-
börnunum sinum á milli
smyglaranna og skipa á liöfn-
inni. Og í barnaheimilinu fund-
ust 10 önnur „full“, gúmmi-
börn, háttuð niður í rúm á milli
barna með holdi og blóði.
Brennivínsmömmu var
stungið í steininn og lögreglan
tók börnin í sinar hendur, bæði
þau „fullu“ og hin.
•
Samkvæmt fyrirspurnum
sem gerðar hafa verið til amer-
ískra háskóla, befir komið í Ijós,
að 61 af hundraði stúdentanna
sækir kirkjur reglulega — en
aðeins 5% eru guðleysingjar.
95 af hundraði háskólakennar-
anna sækja kirkjur að jafnaði.
•
Amerískur uppfinningamað-
ur hefir fundið upp talandi
hraðamæla fyrir bifreiðar --
hraðamæla sem livetja bifreiða-
stjórana lil að aka gælilega.
Þegar hraðinn kemst vfir 60
km. á klukkustund gellur við
rödd úr mælinum, sem segir:
„Gættu þin, maður, þessi hraði
er aðeins leyfður uppi i sveit“!
Við 75 km. hraða tekur mælir-
inn aftur til máls og segir:
„Hraðinn er orðinn nokkuð
mikill, eru hemlarnir í full-
komnu lagi?“ En við 100 km.
' hraða hljóðar aðvörunin á þessa
leið: „Úr þessu eruð þér einn
ábyrgur fyrir öllu því, sem kann
að gerast.“
Það er enn eklci fengin reynzla
fyrir hagnýtum árangri þessara
talandi hraðamæla.
•
Fvrir sjötíu árum, þegar Pas-
quale Maggella, vellauðugur
bóndi i Porto d’Iscliia, lá fyrir
dauðanum, trúði hann Luise
dóttur sinni fyrir því leyndar-
máli, að hann hefði grafið fjár-
sjóð í kjallaragólfið á húsinu
sínu. Hafði hann grafið tvo
sokka úttroðna með gullpening-
um. Jafnframt bað bann dóttur
sína að leita ekki til f jársjóðsins
nema í ítrustu neyð.
Nýlega veiktist Luise, dóttir
Pasquale bónda, þá áttræð að
aldri, og af því hún hélt að sín
síðasta stund væri komin, þorði
hún ekki annað en segja ein-
um sona sinna frá sjóðnum.'
Sjálf bafði hún alla sína ævi
verið svo fjárhagslega stæð, að
hún taldi sig ekki hafa ástæðu
txf að leita sjóðsins. Hún bað
son sinn þeix-rar sömu bónar
sem faðir hennar hafði gert, að
leita ekki sjóðsins nema í neyð.
En sonurinn var bráðlátur, hann
vildi vei’ða auðugur stx-ax, og
þvi tók hann skóflu sér i hönd
og mokaði af mikilli ákefð.
Vissulega rakst hann brátt á
hlera í gólfinu og holu undir
honum. En hversu mikil urðu
ekki vonbrigði hans, þegar hann
í stað gullsins, rakst á gamlan
stigvélsgarm, fullan af gömlu
heyi.
Verður hið dularfulla livarf
sjóðsms ekki skýrt á annan hátt
en þann, að það hafi einhver
vitað um fé Pasquale gamla og
hvar hann faldi það, og síðan
grafið það upp með leynd.
En það sem vekur furðu .
manns, við þessa. frásögn er það,
að enn í dag skuli vei’a grafið
eftir földum fjársjóðum — líkl
og gert var til forna og frameft-
ir miðöldunum.
Hlutverk Brown Taylors
dómara er að dæma þá sem ger-
ast brotlegir gegn umferðar-
reglunum. Hann er óvæginn
maður, samvizkusamur i em-
bætti sínu og hlifðarlaus við þá
sem brjóta úl af settum reglum.
A hverju ári dæmir hann
hundruð- og þúsundir manna í
fjársektir eða fangelsi. En um
daginn mætti hann of seint í
í’étlarsalinn, aldrei þessu vant,
og tugir sökudólga biðu eflir
Knldi — en engrinn snjér
Um páskana fengu
þeir menn, sem
ckki leituðu óraveg
í burtu, litinn snjó
til skíðaferða. Urðu
þeir þess vegna —
eins og þessi hérna
á myndinni — að
bera skíðin sín á
öxlunum upp um
hlíðar og fjöll í
þeirri von, að finna
einhvers staðar
skafl eða fönn, þar
sem hægt væri að
spenna á sig skíð-
in og renna sér nið-
ur. En fjöllin í
grennd við Reykja-
vík voru að mestu
auð og skaflarnir
fáir og litlir, þrátt
fyrir allhörð frost
og mikinn kulda.
honum á sakborningabekkjun-
um.
Þegar Taylor dómari kemur
loksins, þá er það — öllum. tii
undrunar — hans fyrsta verk-
efni, að dæma sjálfan sig í 5 doll-
ara sekt fyrir brot á umferðar-
reglunum. Svo var mál með
vexti, að hann hafði tafist af ó-
fyrirsjáanlegum ástæðum lieima
hjá sér og ók því liraðar en leyfi-
legt vai', til að komast i taéka tið
i réttarsalinn. En á leiðinni
stöðvar lögregluþjónn hann og
skrifar upp númer bifi’eiðai’inn-
ar og nafn og heimilisfang þess
sem ók henni, með það fyrir
augum að kæra hann fyrir ó-
leyfilega hraðan akstur. En þeg-
ar lögregluþjónninn. komst að
raun um, að þetta var dómari
í umferðarmálum, sneri hann
við blaðinu og baðst afsökunar
á framhleypni sinni. Taylor
dómara fanst hinsvegar að lög-
in næðu eins yfir sig sem aðra
og lét það því vera sitt fyrsta
verk, er í dómsalinn kom, að
sekta sjálfan sig um 5 dollara
fyi'ir bi’ol á umferðai’reglunum.
•
Prófessorinn er á leið til járn-
bi’autai’stöðvarinnai’. Hann er í
þungum heimspekilegum hug-
leiðingum. Allt í einu rankar
Iiann við sér. En það er of seint,
Iiann er búinn að gleyma bve-
nær lestin á að fai-a.
„Ja, hvort var það heldur,“
hugsar hann með sjálfum sér
„kl. 7,50 sem lestin ótti að fara,
eða klukkan 5.70?“
Hún (við áfjáðan biðil):
Fi’á því er við sáumsl siðast,
liefi eg gert nokkuð af mér sem
kæmi yður til að hætta við öll
bónorð til min — bara ef þér
vissuð hvað það væri.
Hann: Hvað í ósköpunum get-
ur það vei'ið?
Hún: Eg er gift.
•
Anna: Þú ert bara fóstur-
barn. Pabbi þinn og mamma
þín eru ekki þínir raunverulegir
foreldrar.
María: Satt er það. En þau
völdu xnig úr, af þvi að þeim
leist betur á mig en aðx-a krakka,
en þinir foreldrar urðu að sitja
uppi með þig, alveg eins og þú
komst fyrir.
Tveir danskir óðalsbændur og
einn kotbóndi — allir nokkuð
grobbnir — voru að skeggræða
um garðávextina sína, sem þeir
voru í þann veginn að byrja að
taka upp.
„Rófurnar mínar eru svo
stói-ar,“ sagði annar óðalsbónd-
inn, „að fólkið þarf alls elcki að
beygja sig niður til að taka þær
upp. Það eru alstærstu gulróf-
ur, sem eg hefi nokkuru sinni
séð.“
„Það er ekki mikið hjá mín-
um rófum,“ sagði hinn óðals-
bóndinn. „Fólkið ekur bara
vagninum um beðin og kippir
rófunum upp í hann um leið og
hann fer framhjá. Svo stórar
eru rófurnar mínar.“
„Þetta finst mér nú eiginlega
alls ekki umtalsvert,“ sagði kot-
bóndinn. „í fyn’adag fékk eg
bi’éf fi’á stjórnai’völdunum iá
Nýja Sjálandi með vinsamleg-
um lilmælum um það, að eg
tæki upp rófurnar mínar strax,
þvi kálið af þeim væri farið að
stöðva umferðina þar á götun-
um.“