Vísir Sunnudagsblað - 26.04.1942, Blaðsíða 3

VlSIR SUNNUDAGSBLAD
3
MiwÉÉiaattttMáMÉÉttífiH
SAMNINGSROF.
DAMON RUNYON:
Hérna um daginn bárust mér
þau boð frá manni, sem nefndist
Goldfobber dómari og er rnála-
flutningsmaður að atvinnu, að
hann óskaði eftir að ræða við
mig á skrifstofu sinni niðri á
Broadway. Venjulega vil eg sem
minnst skipti hafa við mála-
flutningsmenn. En nú er hins
vegar þannig liögum liáttað, að
Goldfobber dómari er einn vina
minna, svo að eg lield á fund
hans og lek hann tali.
Auðvitað er Goldfobber dóm-
ari alls enginn dómari og hefir
aldrei verið. En liann er nefnd-
ur dómari, sökum þess að það
gleður hann, og Goldfobber
dómara vilja allir gleðja. Orsök
þess er sú, að Goldfobber dóm-
ari er einhver hinn öruggasti
málaflutningsmaður hér í borg
og hefir bjargað fleiri borgur-
um úr vanda en ýmsir myndu
ætla. Hann er næsta leikinn í
þeirri list að varna því að borg-
ararnir lendi í hegningarhúsinu
og sannnefndur töframaður,
þegar um það er að ræða að fá
þá lausa að nýju, sem þar hafa
hlotið vist.
Persónulega hefi eg aldrei
þarfnazt aðstoðar Goldfobbers
dómara, því að eg er löghlýðinn
borgarf og hatrammur andstæð-
ingur þeirra, er lög brjóta. En
eg hefi þekkt dómarann og haft
ýmislegt saman við liann að
sælda.um árskeið. Leiðir okkar
hafa löngum legið saman á hin-
um ólíklegustu stöðum.
Þegar eg svo mæti hjá Gold-
foliber dómara, fer hann með
mig inn á einkaskrifstofu sína
og ber þegar upp erindið. Hann
óskar eftir því að fá að vita,
hvort eg geti bent honum á
nokkra nytsamlega náunga, er
séu atvinnulausir en æski eftir
verkefni. — Jafnframt lætur
hann þess getið, að hann geti
gefið þeim lcost á þvi að taka að
sér óvenjulega aðgengilegan
starfa.
Þetla er ekki svo sem föst at-
vinna eins og gefur að skilja,
segir Goldfobber dómari. — Já,
þetta er aðeins ihlaupavinna, en
þeir, sem lil hennar veljast,
verða að vera sérstaklega traust-
ir menn, sem treysta megi, þótt
eitthvað á reyni. Vinnan, sem
hér um ræðir, er utan borgar-
innar. Hún krefst lægni og
nokkurs hugrekkis.
Eg er í þann veginn að svara
Goldfobber dómara því til, að
eg baldi ekki vinnumiðlunar-
skrifstofu, þvi að eg get ráðið
það af þeim orðum lians, að til
starfs þessa verði að veljast
menn, sem treysta megi, þótt á
reyni, að hér sé vandaverk fyrir
höndum, og mér er það siður en
svo hugðarmál, að koma vinum
inínum í vanda.
En þegar eg rís á fætur í því
skyni að ganga úl að glugganum
til þess að skyggnast út, blasir
Brooklyn við augum mér í
fjarska handan árinnar. Þegar
eg sé Brooklyn, minnist eg
vissra vina minna yfir þar, sem
eg veit að eiga við kröpp kjör
að búa af völdum atvinnuleys-
isins. Eg minnist Harry Hests,
spænska Jóns og litla Isadores.
— Orsölc þess, að þeir eiga við
atvinnuleysi að búa, er'sú, að
þar sem enginn safnar fé er
engan að ræna né féfletta.
Þar kemur svo að lokum, að
eg gef Goldfobber dómara upp
nöfn þessara manna. Eg Iæt þess
jafnframt getið, að þeir séu
traustir menn í hverjum vanda
og miklu hugrekki gæddir, enda
þótt eg telji mér ekki unnt að
gera lægni þeirra að sérstöku
umræðuefni. Goldfobber dóm-
ari er hinn hrifnasti, þar sem
hann hefir oft heyrt þeirra
Harry Hests, sþænska Jóns og
Isadores litla getið.
Hann biður mig um heimilis-
fang þeirra, en eins og gefur að
skilja, er þess enginn kostur, því
að enginn veit, hvar þeir búa,
af þeirri skiljanlegu ástæðu, að
þeir hafa engan fastan sama-
stað. En eg segi honum hins
vegar frá vissum stað í Clinton-
stræti, þar sem liann geti leitað
þá uppi. Síðan kveð eg Gold-
fobber dómara í skyndi af ótta
við, að hann muni fara þess á
leit við mig, að eg sendi boð eft-
ir þremenningunum, þvi að ef
eg vil við nokkuð laus vera, þá
er það að senda boð eftir eða
hafa minnsta samband við
Harry Hest, spánska Jón og
Isadore litla.
Eg frétti svo ekkert af máli
þessu um nokkurra vikna skeið.
En kvöld eitt sit eg á Mindys-
veitingahúsi á Broadway. Hverj-
ir haldið þið að skjóti þar þá
upp kollunum aðrir en þessir
þrír áminnztu herrar! Mér
verður svo liverft við, að mér
svelgist ónotalega á.
En þremenningarnir virðast
vera í bezta skapi. Harry Hestur
ber mig í bakið, og þótt ekkert
sé til höggsins sparað, lít eg bara
á það sem vináttuvott. Það líður
góð stund, áður en eg megi
mæla.
— Jæja, Hari-y, segi eg. —
Það er mér óvænt ánægja að
sjá þig aftur. Viljið þið ekki
fá ykkur sæti?
— Nei, svarar Harry. — Við
erum í leit að Goldfobber dóm-
ara. Hefir liann nýlega orðið á
vegi þinum?
Það lét óneitanlega undarlega
i eyrum, að Harry Hestur,
spánski Jón og Isadore litli
skyldu telja sér nauðsyn að ná
fundi Goldfobbers dómara. Mér
kom því þegar til hugar, að eitt-
livað hefði rejmzt athugavert við
starfann, sem Goldfobber dóm-
ari fól þeim að inna af höndum,
og að þeir teldu sig því eiga
harma að hefna. En í næstu
andrá mælir Harry á þessa
lund til mín:
— Við viljum annars þakka
þér fyrir vinnuna, sem þú út-
vegaðir okkur. Ef til vill getum
við síðar orðið þér að einhverju
liði til endurgjalds. — Þetta var
skemmtilegasta starf.
Það kom brátt á daginn —
hélt Harry Hestur áfram máli
sinu — að starf þetta var ekki
á vegum Goldfobhers dómara
sjálfs, lieldur átti hér skjól-
stæðingur hans, Jabez Þriðju-
dagur að nafni, hlut að máli.
Jabez þessi er auðkýfingur, sem
veitir fjölda fólks atvinnu.
Eg fór á fund herra Þriðju-
dags, þar sem liann bjó á gisti-
liúsi í Fimmtu Breiðgötu. Hann
hafði þar mörg herbergi á leigu
og hafði hina mestu rausn. Þvi
fór fjarri, að mér gætist vel að
herra Þriðjudegi, og erfiðlega
gekk honum að setja mig i
starfið, sem hami ætlaði mér.
Hann er maður lágur vexti,
skorpinn og sköllóttur með
einskonar veiðihár á efri vör.
Hann gengur með gleraugu og
virðist dálítið taugaóstyrkur.
Það tók hann þó nokkurn
tíma, að komast að umræðuefn-
inu og skýra mér frá því, hvar
skórinn kreppti, og hvers hann
óskaði. Auk þess hljómaði þetta
óneitanlega lýgilega, já, meira
að segja svo lýgilega, að eg
liugði að lierra Jabez Þriðjudag-
ur hlyti að vera eitthvað öðru
visi en fóllc er flest, þegar hann
kvaðst vilja greiða mér tiu þús-
und dollara fyrir að vinna verk-
ið.
Það, sem lierra Þriðjudagur
vildi fá mig til þess að gera, var
að komast yfir nokkur bréf, er
hann hafði skrifað kvenbrúðu
einni, ungfrú Amalíu Bodkin að
nafni, sem býr í liúsi skammt
frá Tarrytown. Það hafði at-
vikazt þannig að lierra Þriðju-
dagur hafði látið ýmis ummæli
falla í bréfum þessum, sem hann
iðraðist nú eftir, svo sem þau
að ræða um ást og hjúskap og
annað áþekkt við ungfrú Ama-
líu Bodkin. Nú óttaðist hann,
að ungfrúin myndi höfða mál
gegn sér fyrir lieitrof.
— Slikt væri mér mjög ó-
þægilegt — mælti lierra Jabez
Þriðjudagur — þar sem eg er
í þann veginn að ganga í hjóna-
band með stúlku, sem er niðji
einliverrar tignustu ættar á
landi hér. — Það er raunar rétt,
hélt herra Þriðjudagur áfram
máli sínu — að auðæfi Scar-
waterfjölskyldunnar hafa að
nokkru skerzt. En um það verð-
ur ekki deilt, að þetta er mjög
tigin ætt og heitmey mín, ungfrú
Valerie Scarwater, er ein tign-
asta kona fjölskyldunnar. Hún
er svo tigin kona, að henni mun
finnast sér það i fyllsta máti ó-
samboðið, að einliver ákærði
mig fyrir heitrof.
Þelta er mjög auðvelt verlc
manni sem yður, liélt herra
Þriðjudagur ennfremur áfram
máli sínu. — Ungfrú Amalía
Bodkin býr í liúsi sínu handan
við Tarrytown ásamt nokkrum
aldurhnignum þjónum og þern-
um, en annars ein sins liðs. En
nú verðið þér að sjá svo uní,
þegar yður ber að garði liennar,
að engan gruni, að ásetningur
yðar hafi verið sá að nema bréf-
in á brott heldur allt annar, svo
sem sá að ræna silfurmunum
hennar, sem eru mjög dýrmætir
forngripir.
Hún geymir bréfin í tíglaöskj-
um i herbergi sinu. Ef þér hafið
öskjuruar á braut með yður á-
samt silfurmununmn, mun eng-
an gruna, að þér hafið girnzt
bréfin, heídur mun verða ætlað,
að öskjunum liafi verið rænt í
þeirri von, að þær liefðu em-
hverjar gersemar að geyma. Þér
færið mér bréfin og fáið yðar
tíu þúsund dollara. En þér meg-
ið einnig halda silfurinmiunum.
Gleymið ekki að hafa eina Paul
Revere tekönnuna á brott með
yður. Hún er mikils virði.
— Væri ekki auðveldara að
kaupa bréfin af kvenbrúðunni,
segi eg við lierra Þriðjudag. —
Eg trúi vart öðru, en að sérhver
kvenmaður i víðri veröld myndi
selja hréf, þótt tugum skipti og