Vísir Sunnudagsblað - 26.04.1942, Blaðsíða 8

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
§f»AI
Frægur franskur hnefaleika-
maður hafði verið í hnefaleiks-
ferð um Bandaríkin og var ný-
kominn heim aftur eftir sigur-
sæla för.
Þegar hann kom til Parísar-
borgar var mikill mannfjöldi
saman kominn á járnbrautar-
stöðinni til að hylla íþrótta-
manninn og til að bera iiann á
gullstóli um götur borgarinnar,
heim til hans.
Daginn eftir mætti einn vinur
hans honum á götu. Þá var hann
með reyfað höfuð og reyfaða
hendi. Vinurinn varð mjög
undrandi og spurði:
„Hvað er að sjá þig, vinur!
Fékkstu svona útreið þarna
vestra ?“
„Nei,“ svaraði hnefaleika-
maðurinn, „en í gær þegar eg
kom, var eg borinn á gullstóli
heim til mín — en á leiðinni
ientu tveir stólfæturnir í handa-
lögmáli og misstu mig á göt-
una.“
•
Jón sagði fyrir hálfum mán-
uði eftirfarandi sögu í glaðvær-
um liópi ungra pilta og stúlkna.
„Kennarinn í skólanum var í
galsaskapi og langaði, aldrei
þessu vant, til að leika ofurlítið
á krakkana. Þessvegna segir
hann: „Eg ætla að spyrja ykkur
tveggja spurninga. Sá sem getur
svarað. annari þeirra þarf ekki
að svara hinni. Jæja, Pétur, hve
mörg liár eru á einum hesti?“
Pétur svarar án þess að hika:
„7538“.
„Hvernig veiztu það?“ spyr
kennarinn.
„Seinni spurningunni þurfti
eg ekki að svara, ef eg gæti
svarað þeirri fyrri,“ svaraði
Pétur.“------
Fólkið skemmti sér ágætlega
yfir þessari sögu og hló dátt að
henni. En í gær fékk Jón bréf
frá einni stúlkunni sem þarna
var stödd. í bréfinu þakkar hún
vitaskuld fyrir síðast, en sér-
stakl. þó fyrir söguna um kenn-
arann og nemandann, sem hún
sagðist hafa haft feikna ánægju
af. En erindið með hréfinu hefði
verið það, að hún hefði ákveðið
að segja söguna vinum sínum.
og kunningjum á næstunni, en
nú væri hún búin að steingleyma
hvað hárin á hestinum hefði
K.R.-stúlkurnar.
Það voru sundmeyjar úr K.R.,
sem fyrstar urðu til þess að sýna
hér listrænt sund. Hafa þær sýnt
nokkurum sinnum opinberlega og
ávallt vakið almenna hrifningu
og fögnuð í hvert sinn sem þær
hafa komið fram. Hér á mynd-
inni sjást þær mynda upphafi-
stafi íþróttafélags þeirra (Knatt-
spyrnufélags Reykjavíkur) á
sundi í Sundhöll Reykjavíkur.
verið mörg, og hað nú Jón bless-
aðan að láta sig vita þetta,
helzt um hæl!
•
Eftirfarandi saga gerðist í
Danmörku:
Jensen liafði fengið atvinnu
við póstafgreiðslu i litlu þorpi
úti á Fjóni. Hann var nýkominn
þangað þegar litil og freknótt
bóndadóttir kom inn á póstaf-
greiðsluna og spurði eftir pósti
fyrir Madsenfjölskylduna.
„Það er enginn póstur fyrir
hana núna,“ sagði Jensen og
hélt áfram að skrifa við borðið.
,Er ekki neitt til Signe Mad-
sen?“
„Nei, ekkert.“
„Ekkert til Ane Madsen?“
„Ekki heldur.“
„Alls ekkert?“
„Nei.“
„En til Ole Madsen?“
„Nei, og ekkert til Peter Mad-
sen, né Paul Madsen, né Mad
Madsen, né yfirleitt -til nokkurs
Madsen, dauðs eða lifandi,
ófædds eða innfædds, menntaðs
eða ómenntaðs, heiðingja eða
kristins, manns eða konu,
sverlingja eða hvíts Madsens,
frimerkl eða ófrímerkt, póst-
liggjandi né í póstkröfu. Nei,
]jað er alls ekki nokkur skapað-
ur hlutur lil nokkurs Madsens,
í eintölu eða fleirtölu, ungs eða
gamals, nú eða um alla eilífð.
Bóndadóttirin hlustaði fyrst
hálfundrandi á póstþjóninn og
reiðilestur hans, snéri sér siðan
til lians með mestu hógværð:
„Ekki vænti eg að þér vilduð
vera svo góður að athuga hvort
það sé ekki neitt til Caroline
Madsen.“ v
•
Nokkurir menn sitja við borð
og spila L’hombre. En einn
borðfóturinn er styttri en hinir
og borðið veltur mjög eftir því
sem við það er komið og á það
stult.
Til að bæta úr gallanum,
kemur spilamönnunum saman
um að brjóta saman bréf og láta
undir stutta borðfótinn, og það
er eldri maður, mjög nærsýnn,
sem tekur þelta hlutverlc að sér.
Mennirnir halda áfram að
spila, en það sem þeir skilja
ekkert i, er að borðið er jafn
valt og áður.
„Mér er þetta með öllu óskilj-
anlegt,“ sagði gamli, nærsýni
maðurinn.
„Það er samt ofur skiljan-
legt,“ greip einn spilamann-
anna fram í, „þvi að þér tróðuð
bréfinu ekki undir borðfótinn,
heldur skóhælinn minn.“
, Þegar mongólskir ofsatrúar-
menn fara pílagrímsferðir til
helgra staða, sýna þeir auðmýkt
sina með þvi, að ganga á fjórum
fótum eða skríða alla leið, jafn-
vel þó að vegalengdin skipti
hundruðum rasta (km.). En
örðugt er þetta ferðalag og
munu fæslir leika oftar én einu-
sinni.
•
„Dóttir mín liefir málað þessa
sólarlagsmynd. Hún hefir nefni-
lega lært að mála utanlands,
skal eg segja þér.“
„Þetta hlaut að vera. Eg hefi
aldrei séð svona sólarlag hér á
landi.“
Það mun vera lieldur sjald-
gæft og líklega einsdæmi, að
konur lieimti sérstakar bætur
af mönnum síumn fyrir það, að
börn hjónanna hafi orðið of
mörg. Þetta kom fyrir i Paris
ekki alls fyrir löngu. Konau
krafðist skilnaðar frá manni
sínum og kom málið fyrir dóm-
slólana. Og þar gerði konan þá
óvenjulegu kröfu, að maðurinn
yrði dæmdur til þess að greiða
henni sérstakar bætur fyrir það,
að liún hefði orðið að leggjast
ö sæng G sinnum og ala honum
börn. Þess er ekki getið, hvort
rétturinn hafi fallizt á kröfu
frúarinnar!
•
Snemma á öldinni sem leið
fóru trúboðar að taka sé fasta
bólfestu á Hawaii. Komust þeir
brátt að raun um, að lýður sá,
sem fyrir var, mundi meira en
lítið trúgjarn og hjátrúarfullur.
Þetta ómenntaða fólk trúði því
meðal annars, að allt lesmál,
sem ritað væri á pappír, gæti tal-
að, og eins því, að með engu
móti væri hægt að halda til
lengdar leyndu pappírsblaði,
sem á væri ritað nafn eigand-
ans! „Skriftin“ mundi segja til
sín. Blaðið mundi hrópa nafn
eiganda sins, liátt og snjallt, og
ekki linna á hljóðum, unz liann
hefði lieyrt það! Það væri þvi,
eins og liver maður gæti séð,
ekki til nokkurs hlutar, að stela
pappírsblaði, sem bæri nafn
eiganda síns, því að allt þess-
háttar kæmist upp fyrr eða sið-
ar!
Ofdrykkjumannsvísa P. Ó.
(með bragháltarrétting)
Ég hefi margan morgun vaknað
með magakvöl um dagana
og taugastyrks með trega
saknað,
haft.„timburmenn“, et cetgi’a,
og heyrt mitt órótt hjarla slá,
og hendur sko-o-l-lfið eins
og strá.
En þá með blessað kaffið kernur
og koníakið indælt víf,
þá hverfur allt sem geðið
gremur
ög gefst mér aftur heilsa’ og líf;
já, svona var og er það enn
um alla drykkju’- og
kvenna-menn.
Eða:
um eyðilagða drykkjumenn.
Enn er hér til lýta áherzlu-
skekkjan í tá 2. og 4. linu fyrri
vísu, þar sem lint endar-a verð-
ur rimatkvæði, og hlýtur því
áherzlu. (B. B.)