Vísir Sunnudagsblað - 03.05.1942, Blaðsíða 3

VlSIR SUNNUÐAGSBLAÐ
3
í lilekkjum fyrir utan. Þaö voru
hlekkirnir sem boginn var fest-
ur með, og refurinn hafði fest
fótinn í iionum. Hann hamaðist
við að losa sig og stökk eins og
keðjan leyfði. Eg hljóp út á nær-
klæðunum, þrátt fyrir kuldann
og húsbóndinn á eftir með bar-
efli. Engin leið reyndist þó að
koma liöggi á tófuna, sem lét
grimmilega. Frederiksen hljóp
inn eftir byssunni og nú komu
asnaeyrun að góðu lialdi og
skotlð reið af og dýrið lá. Það
var gamall og stór refur, eins
og sá gamli í Överöd hafði sagt,
og hann hafði aðeins fest eina
tá í boganum. Vafalaust hefði
hann losað sig á fáum mínútum
ef við hefðum ekki vaknað við
liringlið í hlekkjunum. Þegar eg
kom inn tók eg fyrst eftir því að
mér var æði kalt, sem ekki var
að furða þvi frostið var 24°.
All montnir vorum við Fred-
eriksen næstu daga yfir að hafa
unnið gamla rauða refinn, en
líklega hafa það þó frekar verið
harðindin og sulturinn, sem
unnu hann enn við, og fleiri
komu ekki í bogann hjá okkur.
Þegar frostin herðir og flest
sund lokast fyrir villidýrum og
fuglum, taka þau að nálgasl
bústaði mannanna. Nú var einn-
ig bart í ári fyrir hinar fallegu
viltu skógardúfur. í garði hús-
bónda míns var löng röð af rósa-
káli, með mörgum smáum liaus-
um. Sulturinn svarf að skógar-
dúfunum og á hverjum degi
komu þær og kroppuðu í kálið
sem fjærst var. Einn dag eftir
nýárið brá Frederiksen sér til
Kaupmannahafnar, húsmóðirin
fór til nágrannakonu og eg var
einn lieima, nokkru^ftir hádeg-
ið. Þá sá eg hvar skógardúfu-
hópurinn kemur svífandi og
setzf í kálið og það var meira en
eg þoldi. Eg hljóp og náði i
haglabyssu húsbóndans og blóð
liana. Læddist síðan nær kálinu,
að vagni sem stóð þar, lagði
lilaupið á vagnhjólið, spennti
gikkinn, sigtaði og hleypti af.
Eg hafði haldið laust á byss-
unni og hún „sló“, svo að eg
datl á endann í skaflinn, en dúf-
urnar tlugu allar með tölu og
setlusl í trjátoppana.
Eg stóð upp, skömmustulegur
og mig verkjaði í öxlina. Eg
haí'ði farið klaufalega að, enda
hafði eg aldrei losað skot úi'
byssu fyr.
Hvað vildi eg líka vera að
reyna að drepa fallegu, saklausu
skógardúfurnar ? Eiginlega var
þetta happaskot, að það skyldi
ekki einu sinni særa neina
þeirra.
— Og þella varð mitt siðasta
skot — úr byssu.
Þar sem eldurinn slokknar ekki
MAY SINCLAIR stundaði fyrst Ijóðagerð og heimspekilega
gagnrýni. FjTsta skáldsaga hennar kom út 1896, en mest lof
ávann hún sér fyrir bókina „Divine Fire“. May Sinclair hefir
’'kan sálfræðilegan skilning og frásagnir hennar eru djúphugs-
aðar.
Það var enginn i aldingarðin-
um. Harriott Leigh fór gætilega
út, í gegnum járnhliðið og fram
á völlinn. Hún lét lásinn falla,
án þess að hljóð heyrðist. Gatan
lá eftir vellinum og upp að ylli-
trénu. George Waring beið
hennar þar. Þegar hún mörgum
árum síðar hugsaði um George
Waring, þá barst að vitum
hennar mjúkur, sætur ilmur út-
sprunginna ylliblóma. Mörgum
árum síðar, þegar yllirinn
blómstraði, birtist George War-
ing henni í anda, fallegur, skáld-
legur, listamannslegur, með
dökkblá augu og brúnt, mjúkt
liár. Hann var liðsforingi i sjó-
hernum.
í gær bað liann hennar, og
hún hafði játast honum. En
faðir hennar vildi ekki sam-
þykkja ráðahaginn. Nú kom
hún til þess að skýra lionum frá
þvi og jafnframt að kveðja
liann. Skip hans skyldi hefja
för sína daginn eftir.
Hann var ákafur og æstur.
Hindrun á vegi þeirra ungu
hamingju var honum lítt skilj-
anleg. — „Jæja,“ sagði hann.
„Hann er óþolandi, George
Hann vill ekki leyfa okkur að
giflast. Segir, að við séum of
ung.
„Eg varð tuttugu ára í ágúst
i fyrra,“ sagði George móðgað-
ur.
„Og eg verð seytján ára i
september.“
„Nú er júnímánuður. Yið er-
um vissulega nógu gömul.
Hversu lengi vill hann láta okk-
ur biða?—“ „Þrjú ár. —“ „Eftir
þrjú ár getur annaðhvort okkar
verið dáið.“ —- Hún vafði hann
örmum og vildi vekja hjá hon-
um öryggi og ótlaleysi. Varirn-
ar mæltust í heitum kossum og
ljúfur ilmur ylliviðarblómanna
blandaðist kossum þeirra. Þau
þrýstu sér hvorl upp að öðru
undir yllítrénu. Yfir gula akr-
ana hljómuðu sjö slög þorps-
klukkúnnar.— „Elskan mín, eg
verð að fara,“ sagði hann. „Ó,
biddu i fimm minútur. — Hann
þrýsti henni að sér. Það varaði
i fimm mínútur og aðrar
fimm. Því næst hljóp hann hratt
niður að brautarstöðinni, en
Harriott gekk hægt heim göt-
una og barðist við tárin.
„Að þrem mánuðum liðnuni
kemur hann aftur. Eg get lifað
af þrjá mánuði.“ —• En hann
kom aldrei aftur. Það var eitt-
hvað að vélunum í Alexandra,
skipinu lians. Þrem vikum
seinna sökk það i Miðjarðarhaf-
inu og George með því. Harriott
varð að orði, að nú þráði hún
dauðann, ekkert nema dauðann.
Og liann mundi brátt koma. Án
George’s var lífið henni einskis
vert.
Finnn ár liðu.
Álmur trjánna teygðu sig
lengra og lengra, og á milli
þeirra var breiður akvegur. í
skjóli trjánna stóð nú lystihús,
í lögun likast grisku musteri.
Harriott sat á steinbekk á
bak við lystihúsið og gat séð
Stephen Philpotte undir eins og
liann kom inn í garðinn.
Hann hafði beðið hana að
bíða eftir sér þarna. Á þessum
stað var liann vanur að lesa upp
fyrir hana kvæði sin. En kvæða-
lesturinn var aðeins yfirvarp.
Hún vissi, hvað hann ætlaði að
segja — og hverju hún myndi
svara.
Harriolt varð hugsað til Ge-
orge Waring. Henni fannst hann
standa sér nær nú en hann
nokkurntíma liefði gert í lifanda
lífi. Það var ekki ótryggð gagn-
vart George, þótt hún giftist
Stephen. Ástin til hins síðar-
nefnda skipaði nýtt rúm i hjarta
hennar. — Það var andleg ást,
sem átti upptök í djúpi sálar-
innar.
Hún litraði, eins og hún væri
fest upp á þráð, er dyrnar luk-
ust upp og ungi maðurinn gekk
til móts við liana. Hún elskaði
hann; hún elskaði þennan
grannvaxna mann, dökkhærðan
og bjartan yfirbtum. Hún elsk-
aði augu hans, sem lýstu gáfum
og andagift, yndislega hárið,
sem kembt var aflur frá enninu.
Hún elskaði mýktina í öllum
hreyfingum hans. — Hann setl-
ist við hlið hennar. Hún sá að
hendur hans titruðu og vissi að
nú var stundin komin. — Varir
hennanr opnuðust — og hun
dró þungt andann.
— „Þér hafið heyrt mig tala
um Svbill Forster?“ —
— Orð liennar komu slitrótt.
„Ne-ei, Stephen“ gerðnð þér
þfið?“
— „Nú get eg talað opinskátt,
þvi að nú veit eg vissu mína.
Hún vill mig. Ó, Harriott — vit-
ið þér hvað í þvi felst að vera
óumræðilega hamingjusamur?“
— Hún vissi það. Hún þeltkli
])að af eigin reynslu — þangað
til fyrir augnabliki síðan, er
bann sagði henni fréttina. Nú
sat hún þarna, köld og stíf, eins
og úr steini gerð, og hlýddi á
fagnaðarlæti hans og heyrði
sjálfa sig segja, að hún sam-
gleddist honum. —
Tiu ár liðu. — Hari’iott Leigh
sat í viðhafnarstofu í litlu liúsi
í Maida Vale og beið. Hún hafði
búið þar i tvö ár — síðan faðir
hennar dó. Hún var eirðarlaus
— og leit alltaf öðru hvoru á
klukkuna. Klukkan f jögur hafði
Oscar Wade ætlað að koma. En
var nokkur vissa fyrir því, að
hann myndi lcoma, eftir að hún
hafði vísað honum á bug í gær?
En hvers vegna hafði hún
samþykkt að taka á móti lxon-
um i dag — eftir það sem á und-
an var gengið? Hún skildi ekki
í sjálfri sér. Hefði hugur fylgt
rnáli — og skorinorð var synj-
un hennar — ætti eigi framar
að koma til samfunda með
þeirn. Aldi-ei framar.
Hún hafði blátt áfram sagt
honum meiningu sína. Hún
minntist þess; er lxún sat hér í
stólnum, æst í skapi, með særð-
an metnað. Hann frammi fyrir
henni sigraður og skömmustu-
legur, niðui’lútur. Með kökk í
hálsinum hafði hún aftur og
aftur sagt lionum að þetta gæti
hún eklci — gæti það ekki, hann
hlyti að sjá, að liúrt gæti það
ekki, og aldrei rnyndi hún
skipta um skoðun. Hún gæti
ekki gleymt því, að hann var
kvæntur maður. Hann yrði að
hugsa urn Muriel.
Ilún minnlist hans hörkulega
svars; „Þess gerist ekki þörf.
Því cr öllu lokið. Við búum
saman aðeins til að sýnasl.“
Og svar hennar, alvörugefið
og virðulegt; „Og vegna al-
menningsálitsins, Oscar, verð-
um við að hætta að sjást. Gei’ðu
svo vel og farðu“ — „Meinar
þú það ?“ — „Já, við rnegum
ekki sjást fvamar.“ — Og þá
hafði hann farið, yfirbugaður
og sneipulegur. Hann liafði rétt
úr breiðu bakinu til þess að
standast þetia áfall. Og hún
kenndi i brjósti um hann. Hafði
hún eklci verið óþarflega hörð.
Var nokkuð atliugavert við það,
þótt þau hittust nú, er marka-
linan liafði verið di’egin í sam-