Vísir Sunnudagsblað - 03.05.1942, Blaðsíða 6

6
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Rúmið og línhjúpað líkið
hvarf henni sjónuni. Hún stóð
við dyrnar, lauk þeim upp og
uppgötvaði að nú var liún kom-
in út á götu. Fyrir framan hana
reis voldug turn-bygging úr gul-
gráum múrsteini. Skyndilega
var sem endurminningar vökn-
uðu af dvala. Þetta var Maríu-
kirkjan, Maide Vale. Hún heyrði
Idjóðfæraslátt — opnaði dyrn-
ar og gekk inn. Hún var liorfin
aftur til ákveðinnar stundar úr
liðnu lifi, og hlutirnir, sem hér
báru fyrir augu liöfðu á sér
kunnugleikablæ: litskreyttir
veggir, mikilfenglegar súlur,
ljómandi ljósamergð, veglegt
altarið með logandi kertuin á
ljósastikum og krossinn í bak-
sýn.
Hún vissi til hvers hún var
liingað komin. Guðsþjónustan
var á enda, söngflokkurinn far-
inn og meðhjálparinn var að
slökkva á kertunum á altarinu.
Hún gekk til sætis, sem hún
þekkti, andspænis prédikunar-
stólnum. Hún kraup og huldi
andlitið í höndum sér. Uppi á
lofti var útgöngusálmur leik-
inn.
— Dyr skrúðhú'ssins opnuð-
ust —• og út gekk Clement Tan-
ner, ldæddur hempu sinni.
Ilann gekk fram hjá henni —
en nam staðar við úlgöngudyr,
og beið hennar. Það var eitt-
hvað, sem hann vildi segja við
liana.
Hún stóð upp og gekk til
hans. Hann beið enn -— og
hreyfði sig ekki úr vegi fyrir
henni. Hún var nú nálægari
Jionum en nokkuru sinni fyrr.
Hún leit upp og sá að andlitið,
sem hún liorfði á var andlit
Oscars Wade.
Hann stóð þarna grafkyx-r og
nálægur, og varnaði henni út-
göngu. Hún hörfaði aftur á bak
— hann á eftir henni. Hún
reyndi að hrópa, en ekkert hljóð
heyrðist. Hún þorði ekki að
lireyfa sig af ólta við, að liann
veitti henni eftirför.
Ljósin í kirkjunni voru slökkt,
eitt af öðru. Ef henni tækist ekki
að laumast á brott, myndi hún
verða lokuð hér inni hjá hon-
um í ömurlegu myrkri. Örvænt-
ingin greip hana — hún þaul
áfram. Þegar liún leit við var
Oscar Wade horfinn. Þá mundi
hún eftir þvi að Oscar Wade var
dáinn. Það sem hún þvi hér
hafði séð, var ekki sjálfur hann,
heldur svipur hans. Hann var
dáinn — dáinn fyrir seytján ár-
um. Frá honurn gat henni engin
hætta stafað framar.
Þegar hún kom út, sá hún að
umhverfið var gerbreytt. Nú
var hún stödd á Rue de Rivoli
— framundan blasti við Hotel
Saint Pierre. Glerhurðin opnað-
ist og hún gekk inn risavaxin
súlugöng — upp breiðan stiga,
hulinn þvkkum teppum, og
kom upp á ganginn, sem hún
kannaðist svo vel við.
Þessi staður — þetta um-
hverfi vakti hjá lienni hræði-
legar minningar. Og þarna var
einhver — hún fann það á sér.
Hún var knúin til að lialda
lengra til vinstri -—- þar blöstu
við henni dyr —■ nr. 107. Hér
inni hafði einhverntíina eitt-
hvað gerst. Og færi hún inn,
myndi það endurtakast.
Oscar Wade var inni i her-
berginu. Hann beið hennar.
Hún heyrði liann ganga um
gólf. Hún beygði sig, lagði eyr-
að við skráargatið og hlustaði.
Hversu oft hafði hún áður hlust-
að á þetta fótatak.
Hún sneri snögglega við og
liljóp á brott, mögnuð af djúp-
um viðbjóði. Eins og hrætt dýr,
leitaði hún skjóls — flýjandi
fótatak hans, sem færðist æ
nær.
Aðaldyrnar lukust upp — og
hún þaut út á götuna.
Hið einkennilegasta við ó-
stand hennar var það, að i með-
vitund liennar var enginn tími
til. Óljóst minntist hún þess, að
einhverntíma hafði liún orðið
að lúta takmörkunum tíma og
rúms.
„0, að mér tækist að hverfa
inn i fortíð æskuáranna, er eg
hafði enn ekki kynnzt Oscari
Wade, þá myndi mér vera borg-
ið,“ hugsaði liún. Að hverfa til
baka. —-
Hún gekk nú eftir akvegi, sem
grænar grasbreiður umluktu.
Fuglarnir sungu, vorilmur
fyllti vit hennar, náttúran
breiddi út brosandi faðm. Lítið,
vingjarnlegt hús kom í ljós —
það var æskuheimili hennar.
Hún gekk inn — inn í lilla
stofu, með niðurdregnum
gluggaljöldum. Rúmið þarna
gegnt henni, það var rúm föður
hennar. Andvana líkaminn, sem
hvildi undir linlakinu, var lík
föður hennar.
Hún lyfti upp líninu og braut
það saman á brjósti hins dauða.
Andlitið, sem hún þá sá, var
andlit Oscars Wade, sakleysis-
legt, mildað fyrir áhrif dauð-
ans. Hún starði á það, gagntek-
in af meðaumkunarvana gleði.
Oscar var dauður.
Hún minntist þess, er hann
lá við hlið hennar í herberginu
í Ilotel Saint Pierre. Aldrei
mundi Jiað aftur koma fyrir.
Nú var hún örugg.
Svipur hins dauða vakti hjá
henni hræðslu, og hýp ætlaði
að flýja ásjónu liksins á ný. Þá
fóru hendur þess að titra —
munnurinn opnaiðst — galopin
augun slörðu á hana. Orðlaus,
full ótta og viðbjóðs horfðust
þau í augu andartak. Þá þaut
hún út úr stofunni — út úr hús-
inu.
Hún þráði æsku sína og sak-
leysi — þangað vildi hún aftur
liverfa — þá mundi liún verða
óhult fyrir Oscari Wade. Og ó-
fram barst hún gegnum móðu
efnisleysis og óveruleika. Ljúf-
ar myndir frá árum æsku, gleði
og sakleysis liðu fram lijá aug-
um liennar. En allt í einu var
eins og skipt væri um svið.
Gata í Lundúnaborg lá slcýr
og afmörkuð andspænis lienni
— og fyrr en varði stóð hún við
stóru vængjahurðina í Solin-
eblers RestaUrant.
Glerhurð opnaðist og hún
liélt inn í hótelið. Hér var allt
áþreifanlegt og raunverulegt:
hvitir og gullnir veggir, hvítir
hringir af borðum, rjóðir gestir
við miðdagsverð. Ómótstæðilegt
afl knúði hana að borði út í
horni, þar sem maður sat og
beið. Hann leit um öxl — það
var Oscar Wade. Hún kom til
lians — gegn vilja sínum —
settist við hliðina á honum, og
hann hallaði sér i áttina til henn-
ar. Hún fann hitabylgju leggja
frá andliti lians — vínlykt fná
vörum hans. — „Eg vissi, að þú
mundir koma.“
Ilún át og drakk með honum.
Dreypti varlega á glasi sínu,
reyndi að tefja tímann.
Loks risu þau á fætur og
liorfðu hvort á annað.
„Komdu,“ sagði liann,
„komdu.“
Og hún fór á undan lionum,
smeygði sér fram hjá borðun-
um; á eftir sér lieyi’ði hún ó-
kveðið fótatak Oscars. Brattur
stiginn, teppi lagður, reis fyrir
framan liana. Hún liörfaði frá
honum, en Oscar hralt henni
til baka. — „Þú ratar,“ sagði
liann.
Við endann á stiganum birt-
ust herbergisdyrnar, sem þau
þekktu svo vel. Og inn héldu
þau. Þar var allt með söniu um-
merkjum.
Þau gengu aftur og fram um
herbergið, eins og dýr í búri,
óróleg, hvort öðru fjandsamleg,
forðuðust hvort annað.
Loks námu þau staðai’, hann
við gluggann, hún við dyrnar,
stofulengdin á millí þeirra.
„Það er þýðingarlaust fyrir
okkur að reyna að forðasl
þetta,“ mælti hann. „Það sem
við einu sinni gerðum, hlaut að
enda á þessa leið.“
„En því var öllu lokið?“ —
„Lokið þar, en ekki hér.“ —
„0, því var að eilífu Iokið.“ —
„Nei, svo er eigi. Nú skal hyrj-
að á nýjan leik, aftur og aftur.“
„Nei, nei, eg er fús til að und-
irgangast allt annað en það.“ —
„Fyrir okkur liggur ekkert ann-
að.“ — „Við getum það ekki —
getum það ekki. Manstu hvað
við vorum orðin þreytt hvort á
öðru.“
„Man eg!“ „Heldurðu að eg
snerti þig, ef eg kæmist hjó því.
En til þess erum við hingað
komin. Við verðum. Við verð-
um.“ — „Nei, nei. Eg skal kom-
ast burt.“
Hún sneri sér að hurðinni og
reyndi að opna, hún barði á
hana með kreptum hnefa.
„Þú kemst ekki út,“ sagði
liann. „Það er liarðlæst.“
„Oscar, hvers vegna gerðir
þú það ?“
„Það var vani okkar, eins og
þú manst. — Og þó þú kæmist
út núna, yrðir þú bara að koma
aftur. Þú kynnir að geta tafið
fyrir framkvæmd þessa í eina
klukkustund eða svo, en livað
er það á mælikvarða eilifðar.“
— „Eilífðar?“ — „Já, við okk-
ur blasir nú ódauðleikinn.“ —
„Það er vissulega nógur tími
að tala um slíkt, þegar við er-
um dauð.......„Ó. —“
Þau drógust hvort að öðru,
liver hreyfing bar vott um djúp-
settan viðbjóð og innri hrylling.
Þau reyndu að standa gegn
þessu hræðilega valdboði, sem
knúði þau til sameiningar, en
árangurslaust.
Magnleysi gagntók liana, hún
lokaði augum og verund lienn-
ar hvarf i duftið fyrir fótum
lians — í myrkri skelfingarinn-
ar.------- —
Því var lokið. Hún liafði
komist á brott og héll nú til
þeirra stöðva, er Oscar hafði
aldrei augum litið — þangað,
sem hann sizt mundi koma.
Rue de Rioli, Ilotel Sainl
Pierre, Schnebbers hótel, alll
hvarf þetla nú i haf gleymslc-
unnar. Æskan brosti við henni.
Hún varð aftur Harriott Leigli,
sem gekk til móts við Stephen
Philpotte.
Hún settist á bekkinn bak við
súlnagöngin og horfði á hliðar-
dyrnar, sem Stephen var vanur
að koma inn um.
Dyrnar lukust upp, hann
kom ó móti henni, Ungur og
léttur í hreyfingum. Hún stóð
upp og hélt i áttina til hans —
og lirópaði: „Stephen!“
Það var Stephen, sem hún
hafði séð koma. En maðurinn,
sein hér stóð andspænis henni
var Oscar Wade.
Og nú gekk hún götuna eftir
i