Vísir Sunnudagsblað - 10.05.1942, Blaðsíða 5

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
i Moskva og þá varð hann nr. 1
og auðnaðist þá í fyrsta sinn að
verða fyrir ofan Lasker á skák-
þingi. Nokki’u siðar varð hann
efslur ásamt Botvinnik á skák-
mótinu mikla í Nottingham.
Árið '1937 lefli liann í 8 manna
keppni í Semmering Baden og
varð nr. 3 og 4 ásamt Reshevsky.
Loks tók hann svo þátt í hinu
fræga A. V. R. O. skákmóti árið
1938 þar sem hann varð nr. 7
af 8 þátttakendum.
En þess ber að geta, öllum ber
sainan um, að þar hafi liann
verið sérstaklega illa fyrirkall-
aður, þreyttur eftir ferðina til
Evrópu o. s. frv. enda sannaði
hann það á skákþinginu í Mar-
gate nokkrum mánuðum síðar,
þar sem hann varð nr. 2, og eg
leyfi mér að fullyrða, að hann
átti aldrei heima niðri í 7. sæti,
hverjir sem þátttakendurnir
voru.
Capablanca var glæsimenni
hið mesta og „gentlemaður“ í
þess orðs fyllslu merkingu.
Hann var dáður af flestum sein
iðka skák og fjölmörgum öðr-
um fyrir frábæra prúðmennsku
og aðlaðamdi framgöngu. Skák-
blöðin út um hejm, og reyndar
flest blöð hins menntaða heims,
liafa síðasl liðnar vikur flutt um
hann langar minningargreinar,
og öllum ber þeim saman um,
að hér sé i valinn fallinn ein-
hver glæsilegasti og víðfræg-
asti skáksnillingur allra tíma
og nú sé höggvið það skarð i
fylkingarbrjóst stórmeistar-
anna, sem vandfyllt muni verða.
Hér fer á eftir skák, sem
Capablanca tefldi við Aljechine
á fjórfaldri sex-mannakeppni,
sem haldin var í New York
1927. Þar varð Capablanca, eins
og að framan er gi’eint efstur,
og er jiað ef til vill allra glæsi-
legasti sigur hans. Þátttakend-
ur í þessari keppni voru auk
han sjálfs: Aljechine, Nimzo-
vitsch, Vidmar, Spielmann og
Marshall. Capablanca hlaut 14
vinninga (8 unnar og 12 jafn-
tefli) og var 3yo vinning f>TÍr
ofan Aljechine, sem þó sigraði
hann í keppninni um heims-
meistaratitilinn á jivi sama óri.
En margir vilja halda því fram,
að einmitt þessi mikli sigur
hafi gert það að verkum, að
Capahlanca hafi talið sig of
vissan með Aljechine og því
hafi farið sem fór.
Drottningar-Lndversk vörn:
Hvítt: ALJECHINE.
Svart: CAPABLANCA.
1. d4, Rf6; 2. c4, e6; 3. Rf3,
b6; 4. g3, Bb7; 5. Bg2, c5; 6.
(
Hér sést nefnd sú, sem falið var að rannsaka Pcarl’ Harbor-málin, eftir árás Japana þar.
Frá vinstri: Joseph Mc Narney, hershöfðingi, William H. Standley, aðmíráll (nú sendiherra
U. S. í Rússlandi), Owcn Roberts, hæstaréttardómari, Joseph M. Reeves, undiraðmíráll, og
Frank Mc Coy, hershöfðingi.
d5, exd; 7. Rh4, g6!; 8. Rc3,
Bg7; 9. 0-0, 0-0; 10. Bf4, d6; 11.
cxd, Rh5! 12. Bd2, Rd7; 13. f4?
(Bf3, Rf6; 14. e4, Re5; 15. Be2
var betra) a6!; 14. Bf3, Rf6; 15.
a4 (nú er e4 of seint vegna b5)
c4!; 16. Be3, Dc7!; 17. g4, Rc5;
18. g5, Rfd7; 19. f5, Hfe8; 20.
Bf4, Be5!; 21. Bg4, Rb3; 22.
fxg, lixg; 23. Hbl, BxR! 24.
bxB, Dc5-f; 25. e3, Re5; 26. Bf3.
8
7
6
5
4-
3
2
1
ABCDEFGH
26......Rd3!; 27. Khl, Bxd5;
28. HxR, RxB! 29. Hbbl, Hxe3;
30. Rg2, HxB; 31. HxH, RxR;
32. KxR, HeS; 33. Kfl, BxII; 34.
DxB, Dxg5; 35. Hel, HxH+; 36.
KxH, Dgl+; 37. Kd2, Dxh2+;
38. Kcl, De5; 39. Kb2, Kg7; 40.
Df2, b5; 41. Db6, bxa; 42. Dxa6,
De2+ og hvítur gaf, og það
hefði reyndar margur gert, þó
fyrr hefði verið.
V. Möller.
— Eg ætla að borga, herra
þjónn.
— Já, þér hafið fengið mál-
tíð fyrir þrjár krónur, bjór fyr-
rr eina krónu— fengu þér nokk-
uð meira?
— Já, hungur,
Leyndardómur
lijjiíkriiiKirkoiiinmai*
Riimenkrona greifi, eigandi
Skóghólms, liafði nýlega átt
sextugsafmæli, og vinir hans
og aðrir virðingarmenn höfðu
vottað honum hamingjuóskir á
þessum timamótum. Þegar
veizluhöldin voru um garð
gengin, ætlaði greifinn að gleðja
landseta sína með smávegis
gjöfum, og var allskonar góð-
gæti raðað niður i margar körf-
ur, sem dóttir greifans, ungfrú
Róla, eins og hún var ætíð köll-
uð þar í héraðinu, ætlaði að fara
með og deila út meðal landset-
anna. Þetta var um hásumarið,
veðrið var vndislega gott. Róla
sat i framsæti vagnsins við hlið-
ina á hinum einkennisbúna öku-
manni, en aftur í var vagninn
fullur af körfunum. Vagnihn
staðnæmdist hjá hverjum land-
seta og Róla fór inn með eina
eða fleiri körfur. Stúlkurnar
hættu að raka og töluðu um
þetta eins og einhver undur. Það
var líka nýlunda að Róla heim-
sækti kotungana.
Rumenkrona greifi var góður
landsdrottinn og hafði til siðs
að gleðja landseta sína á hátiðis-
og tyllidögum, en 'fram að þessu
hafði það alltaf verið greifafrú-
in sjálf, sem sat við hlið ekilsins
i þessum ferðum. Það vai* þess
vegna nýung, sem fólkið áttaði
sig ekki á, að ungfrú Róla skyldi
koma i hennar stað. En ástæðan
var sú, að greifafrúin, sem var
orðin nokkuð við aldur, var svo
þrevtt eftir veizluhöjdin og um-
slang siðustu daga, að hún
stakk upp á jiví við mann sinn,
að Róla færi að þessu sinni. Ef
lienni hefði verið ljóst, hvaða af-
leiðingar þetta hafði fyrir fram-
tið Rólu, er liklegt, að hún hefði
ekki verið látin inna þetta af
hendi, en greifafrúin farið sjálf,
eins og endranær, þrátt fyrir
þreytuna.
Róla var kát og fjörug stúlka,
hana hafði oft langað til þess að
brjóta af sér hlekki liirðsiðanna
og umgangast nágrannana, en
greifahjónin voru ströng i þvi
efni, þótt Róla gæti ekki skilið
hver ástæðan væri. Hún þekkti
mörg greifabörn, sem voru
frjáls ferða sinna og virtist
henni það beinlínis tilhe>Ta
góðu uppeldi.
Það var þess vegna ekkert
undarlegt, þó að henni fyndist
hún nú vera orðin frí og frjáls.
Hún var svo blátt áfram og ást-
úðleg, þegar hún fór inn í kot-
in til hændakonanna og var all-
staðar vel fagnað, að börnin,
sem alltaf voru feimin, þegar
greifafrúna bar að garði, léku
nú við hvern sinn fingur af kæti.
Síðasta húsið, sem Róla kom i,
var hjá Eriku Lidman. Hún
hafði verið ekkja i fjölda mörg
ár, en maður hennar, Lars-
Magnus Lidinan, hafði verið
hestamaður greifans og lifði
ekkjan nú á árlegri ölmusu frá
greifanum. Synir hennar voru i
Ameriku og er þeir skrifuðu
móður sinni, lögðu þeir ætið