Vísir Sunnudagsblað - 17.05.1942, Blaðsíða 5

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
Fyrir skemmstu höfðu Gyð-
ingarnir skotið hinum skelk i
bringu með þvi að spá komu
frelsara, sem myndi herja á alla
féndur þeirra — Gyðinganna —
og gera þá að yfirdrottnurum
allra, sem ekki væru Gyðingar.
Mohameð fullvissaði mennina
um, að spámaðurinn myndi láta
blessun sína ná jafnt til allra
kynþátta. Sannleikurinn væri
meira að segja sá, að hann væri
J>egar kominn. Mennirnir buðu
Mohameð að koma til borgar
þeirra og hann liét því að koma,
ef þeir vildu aðhyllast trú þa,
sem hann boðaði,
En Koreichitum hafði nú snú-
izt hugur, er þeir sáu að hrun
vofði yfir borg þeiri'a, vegna
J>ess, að fólkið flykktist á brott
þaðan. Tóku þeir það ráð, að
brjóta odd af oflæti sínu og
sendu nefnd nianná til Hami-
chita og fylgjenda Mohameðs
og buðu J>eim að koma aftur,
en með einu skilyrði þó: Mo-
liameð varð að hætta trúboði
sínu. Öllum til mikillar undr-
unar féllst hann á þetta skilyrði,
en hélt samt áfram að reyna að
jafna deilur Yatrib-húa.
Áhangendur Mohameðs héldu
áfram að leynast á brott úr borg-
inni að næturþeli, jafnvel þótt
Koreichitar legði blátt bann við
því. Fór svo að lokum, að allir
fylgismenn Mohameðs vol’u
komnir til Yatrib.
Mohameð þóttist ekki óhultur
og flýði þangað sjálfui', en Kor-
eichitar veittu honum árangurs-
lausa eftirför. Mohameð var
tekið með afskaplegri hrifningu
og borgín var skírð að nýju.
lilaut hún nafnið „Borg spá-
mannsins“ — Medina an Nabi
— og síðan hefir hún heitið
Medina. Hinir rétttrúuðu telja
upphaf Mohameðstrúarinnar frá
þeim degi, er Mohameð kom til
Medina, föstudeginum 2. júlí
622.
■ Mohameð hófst þegar handa
um að koma góðri skipan á öll
málefni borgarinnar, en síðan
fór hann að lcoma her á fót.
En liann þurfti að sigrast á
miklum og margvíslegum örð-
ugleikum. Hann liafði í fyrstu
haldið, að litill munur væri á
trú sinni og trú Gyðinga, enhann
varð þess fijótlega vísari, að
það eitt nægði ekki, að trúa á
guð Abraliams, til þess að ná
hylli Gyðinga. Menn urðu að
lilýða Moselögmálinu, trúa opin-
beruninni, eins og henni var lýst
i biblíunni og telja Gyðinga hina
útvöldu þjóð, er væri ætlað að
ráða heiminum.
Mohameð hafði látið sig
dreyma um fábrotin trúarbrögð,
sem allir menn gæti játað og
Eitt af átakanlegustu atvikum, sem um getur í styrjöldinni. sem nú geisar, er sú sjón sem mynda-
smiðirnir sáu, er þeir lóku þessa mynd i Singapore á dögunum. Malayamóðir sat grátandi á einni
af aðalgötum borgarinnar vfir liki sonar síns, sem lá nakið á götusteinunum.
væri laus við allt prjál og tildur.
Kynflokkarembingur Gyðinga
var fremur hindrun en hjálp við
að snúa mannkyninu til réttrar
trúar.
Margar ættkvíslir voru þeirr-
ar skoðunar, að Mohameð hefði
ekki átt að snúast gegn fæðing-
arborg sinni og mundi honum
hefnast fyrir það fyrr eða síðar.
Mohameð ákvað því að semja
frið við ráðamenn í Mekka og
fylgismönnum lians til mikillar
undrunar gekk liann umhugsun
arlaust að þeim afarkostum,
sem honum voru settir.
En það kom fljótlega á dag-
inn, að Mohameð vissi livað
liann var að gera. Koreichitar
þóttust hafa ráð hans í hendi
sér og gerðu það m. a. að friðar-
skilyrði, að allir, sem höfðu flú-
ið frá Mekka, skyldu vera rækiv
frá Medina. Þetta varð til J>ess'
að þetta fólk lagðist út og
myndaði harðskeytta ræningja-
hópa, sem gerði ferðir til og frá
Mekka mjög hættulegar. Við
það var verzlun borgarinnar
stofnað í beinan voða, Korei-
cliitar sáu sitt óvænna og báðu
Mohameð að halda upp reglu í
eyðimörkinni.
Vegna hroka síns og oflætis
liöfðu Koreichiiar beðið mikinu
linekki. Iðnaðarmenn Mekka
flýðu í hópum til Medina, sem
efldist að auði og völdum eftir •
því sem álit spámannsins fór
vaxandi. Þegar Mekka hafði
linignað enn meira, lét Moham-
eð tii skaa’ar skriða og tók borg-
ina með skyndiáhlaupi. Korei-
chitar voru reknir á flótta og
Mohameð hélt innreið sína í
borgina á hvítum asna í píla-
grímsklæðum.
Mohameð tók nú til óspilltra
málanna við að draga að sér her
og útbúa hann sem bezt að öllu
leyti, lil þess að leggja undir sig
allan heiminn. Hermönnum
lians var fyrirskipað að hlífa
börnum, sýna friðsömum borg-
urum hertekinna Ianda mildi og
forðast að eyðileggja akra og lií-
býli manna. I löndum krist-
inna manna úttu þeir að þyrma
prestum og láta eignir þeirra í
friði. Hermenn Islams gleymdu
þó oft þessum boðorðum spá-
mannsins.
Mohameð andaðist árið 632,
er hann liafði farið pílagríms-
ferð til Mekka í hinzta sinn. Hin
mikla lierför, sem liann hafði
svo lengi liaft í huga, var þá
hafin undir stjórn þess manns.
er Osuma liét. En eftirmaður
Mohameðs sem æðsti maður Is-
lam varð Abú Bekr.
Eftirfarandi saga gerðist í
Bandaríkjunum rétt fyrir alda-
mótin síðustu. Nokkrir lögfræð-
ingar sátu og snæddu miðdegis-
verð á veitingahúsi i Indíana-
fylki. Á meðan á borðhaldinu
stóð kom Indíáni inn í veitinga-
stofuna og ætlaði að fá sér mat-
arbita. Veitingamaðurinn sagði,
að liaim yrði að bíða þangað til
löðfræðingarnir væru búnir.
„Eigum við eklci að lofa honum
að borða með okkur?“ sagði
einn af lögfræðingunum, „yið
skulum gera að ganmi okkar við
hann.“ Indíánanum var síðan
boðið sæti hjá þeim, og þáði
hann það.
„Eruð þér fæddur hér?“
spurði einn þeirra.
„Já, herra; eg er fæddur í
Indíapa.“
„Er faðir yðar Iifandi?“
„Nei, herra; liann er dáinn.“
„Hvað gerði hann?“
„Hann var hestakaupmaður.“
„Sveik faðir yðar ekki ein-
hverja viðskiptavini sína?“
„Jú, hann sveik marga.“
„Hvert haldið þér að hann
hafi farið, þegar hann dó?“
„Til himnaríkis.“
„Hefir liann svikið nokkurn'
þar ?“
„Já, eg held hann hafi svikiði
einn þar.“
„Já, einmitt! Haldið þér að
þessi maður, sem hann sveik,,
hafi ekki kært föður yðar?“
„Jú, liann gerði það. En það
hafði ekkert að segja, það fyrir-
fannst ekki einn einasti lögfræð-
ingur í himnaríki.“
Læknir nokkur, sem var ný-
byrjaður að starfa, hitti kunn-
ingja sinn á götu. Vinur hans
spurði hann livei’jiig honum
gengi. „Prýðilega,“ svaraði
læknirinn, „en það var ósköp lít-
ið að gera fyrst í stað. Fyrir
mánuði fékk eg fyrsta sjúkling-
inn — það var fæðing.“
„Nú, og hvernig gekk það?“
„Sæmilega. Konan dó og
barnið lika, en eg hefi von inn
að geta bjargað mannimun,“