Vísir Sunnudagsblað - 07.06.1942, Blaðsíða 7

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
7
Siiiaiiiiinii*
Ntntt sagra eftir lindret JLord
Larks var liávaxinn maður og
holdgrannur, andlit lians var
langt og alltaf einhver jarðar-
fararsvipur á því. Hann var há-
tíðlegur eins og likkistusmiður
í tali og öllu látbragði.
Morguninn hófst alveg eins
og venjulega. Larks reis úr
rekkju klukkan sjö, baðaði sig,
rakaði sig og klæddist hinum
látlausu klæðum stöðu sinnar.
Meðan vatnið í kaffið var að
hitna, fór hann til vinnustofu
Jiúsbóndans, tók pappirskörf-
una, sem stóð við skrifborðið,
og fór með hana inn í litla her-
hergið, sem hann hafði við lilið-
ina á eldliúsinu. Undir rúminu
hans voru fjórar bréfamöppur,
með þessum áletrunum: „VIÐ-
SKIPTI 1938 TIL 1941; VIÐ-
SKIPTI 1941; SAMKVÆMIS-
LÍFIÐ og ÓSUNDURLIÐAÐ."
Innihaldi pappírslcörfunnar var
skipt milli þessara geymslu-
staða. Allt var geymt með mik-
illi nákvæmni. Stundum, þegar
Larks rakst á blað, sem hafði
verið rifið sundur í smátt, var
ekld laust við það, að liann væri
dálítið óánægður með húsbónda
sinn. Það kostaði oft ærna fyr-
irliöfn að líma bréfið saman aft-
ur.
Árdegisblaðið kom svo timan-
lega, að Larks gat lesið það,
meðan hann borðaði árdegis-
liennar. Hitt er allt annað mál,
að vel skyldi vanda til hinna
frjálsu ljóða. Þar er við ýmsa
erfiðleika að etja, og mikil þörf
á næmum smekk, til þess að
hið „óbundna mál“ verði ekki
of hversdagslegt og tilkomulít-
ið. Hins vegar ættu lifandi hugs-
anir að njóta sín betur þar sem-
rímið þrengir eklvi að þeim,
enda verður eltingaleikurinn við
ríinið oft til þess að vængstýfa
þá hugsun, sem „lióf sig á loft
og himininn ætlaði sér“. Að öllu
þessu atliuguðu virðist það vera
vanJiugsað i meira lagi, að am-
ast við hinum frjálsu vængja-
tökum hugsunarinnar og synja
þeim um allan skáldskap, þótt
þeim sé kosið víðara svigrúm
en það, sem rimreglurnar gefa
kost á. Og ættu menn miklu
fremr að vera þakklátir fyrir
allar heiðarlegar tilarunir til
þess að hrúa djúpið á milli
„bundins“ og „óbundins“ máls
og lyíta liinu lausa máli eitt-
hvað upp á við — i áttina til
Ijóðs og listar.
Gretar Fella.
verðinn sinn. Hann las það með
mikilli nákvæmni. Að lestrin-
um loknum braut hann blaðið
saman kyrfilega og lagði það
á bakka húsbóndans, herra Salt-
onstall.
Húsbóndinn hringdi á minút-
unni níu eins og venjulega.
Ilann var gráhærður, rjóður í
kinnurn og ekki laust við það,
að hann væri all-liermannlegur
á velli, enda þótt hann Jiefði ald-
rci komið nærri her eða her-
mennsku. Hann vildi umfram,
allt láta fara vel um sig. Hon-
um geðjaðist vel að Larks, af
því að Larlvs var hægur og ró-
legur maður.
Larks lét bakkann á rúmið
og dró frá gluggunum.
„Hvernig er veðrið, Larks?“
„Hann er all-þungbúinn,
herra. Veðurspáin var á þá leið,'
að það mundi vera skýjað fyrra
liluta dagsins, en lctta til með
kvöldinu.“
„Er nokkuð merkilegt í blað-
inu ?“
„Það er skoðun manna, að
horfur í Austur-Asíu sé heldur
verri og að þetta hafi alvarleg
áhrif á viðskiptin i kauphöllinni.
Annað merkilegt er ekki i frétt-
um, að eg held. Það er að vísu
dálítið einkennileg frétt um
sjálfsmorð ungrar stúlku.“
„Hvað segið þér?“
„Hún var ung, Roberta Haines
að nafni, herra. Svo er að sja
sem hún hafi tekið eitur í gær-
kveldi í ibúð sinni í húsinu nr.
914 við 80. Austurgötu. Hún
skrifaði eittlivað smábréf að
slvilnaði.“
„Nú? Nú? Hvað er svo ein-
kennilegt við það?“
„Ekkert, herra minn. Mér
flaug bara í liug, hvort bréf
hennar hafi verið á þessa leið:
„Eg verð að gera það. Eg get
ekki þolað þetta lengur. Eg er
örvilnuð, og eg er eklci hrædd.“
Mér kom svona í hug, að und-
irskriftin hefði ef til vill verið
„Bohby“ og bréfið verið ritað
á hálft blað, gult að lit.“
Saltonstall tók blaðið og fór
að fitla við það. „Stendur þetta
alll í blaðinu?“
„Ó-nei, herra! Þar stendur
bara, að hún liafi skilið eftir
stutl bréf. En, herra — gæti
þetla verið hún ungfrú Haines
o k k a r?“
Saltonstall varð orðfall og
hann missti allt i einu alla mat-
arlyst. Loks stundi hann upp:
„Við skulum lala um þetta síðar,
Larks. Þér megið fara með
bakkann.“
„Já, herra minn.“ Er Larks
fór út úr lierberginu, var liann
á svipinn eins og maður, sem
hefir það að atvinnu sinni, að.
vera líkburðarmaður.
Þetta var skrambi óþægilegt.
Saltonstall hafði verið viss um,
að engin sála vissi um þetta.
Ilann hafði sagt ósatt til nafns
sins og þau höfðu meira að
segja aldrei verið saman á opin-
berum stöðum. Hún hafði skilið
þetla bréf eftir lieima hjá sér
einu sinni og liann fundið það
— um það leyti sem hún var
að byrja að koma með hótan-
irnar. Larks hafði auðsjáanlega
leitað í vösum hans. Larks
hafði ef til vill einnig komizt
yfir fyrri hlíita bréfsins, þar
sem hún kvaðst ekki ætla að
fremja sjálfsmorð heldur að ná
sér niðri á honum. fyrir dóm-
stólunum.
Klukkan var orðin nærri ell-
efu, áður en hann fór niður :
vinnustofuna og hringdi á
Larks. Hann kom í dyrnar og
sagði dapurlega:
„Já, herra.“
„Fáið yður sæti, Larks.“
„Þakka yður fyrir,“ svaraði
hann, en settist ekki.
„Jæja — viljið þér segja mér
hversvegna þér haldið, að eg
beri þessa stúlku svo fyrir
brjósti ?“
„Ilerra -----“
„Þér minntust á h á 1 f t
blað.“
„Mér fannsl það ekki hyggi-
lega gert af yður, að fleygja
hinum helmingum, svo að eg
tók hann í mínar vöxzlur.“
„Eg verð að fá hann. Hafið
þér hann á yður?“
„Já, herra.“ Larks bar hönd-
ina upp að brjóstvasanum.
Saltonstall brosti. „Þér viljið
auðvilað fara í ferðalag, er ekki
svo ?“
„Það er ekki ólíklegt. Eg var
að hugsa um að bregða mér til
Suður-Ameríku. Það er ekki
lengur hægt að komast til Par-
ísar.“
„Já, það er leitt. Þér vitið að
eg á aðeins um fimm þúsund í
bankanum.“
„Þér eigið sex þúsund og tólf
dollara og nokkur cent. En auk
]>ess eigið þér skuldabréf. Mér
fannst það viturlegt af okkur
að kaupa þau á sínum tíma,
Það er liægl að koma þeim í
peninga hvenær sem er.“
„Þér virðist fylgjast vel með,“
sagði Saltonstall.
„Já, herra minn. Svo eru það
jiessir tólf hundruð dollarar i
peningaskápnum á veggnum—“
„Hvað eruð þér að segja?“
„Þér vitið við hvað eg á.“
„Jæja, þá það. Eg skrifa þá
ávísun fyrir finun þúsundum,
sem þér getið sólt i bankann
strax.“ Hann snéri sér við og
dró út skúffu að baki sér.
Eftir andartak sagði Larks:
„S e x þúsund eiga það að vera,
herra. Ef þér eruð að leita að
skammbyssunni, þá er eg
liræddur um að eg hafi verið
svo forsjáll að laka hana í mína
umsjá.“
Saltonstall tólc upp ávísana-
heftið og lokaði skúffunni.
„Larks,“ sagði liann, „þér eruð
þorpari."
„Já, herra,“ svaraði Larks.
Saltonstall útfvllti ávísunina
og rétli Larks hana.
„Þakka yður fyrir, herra,“
sagði Larks.
„Eg ráðlegg yður að ná strax
í peningana. Það gela verið aðr-
ar ógreiddar ávísanir á leiðinni."
„Ástarþakkir, herra. Og þér
ætlið að kippa þessu í lag með
verðbréfin meðan eg fer í bank-
ann ?“
Larks lmeigði sig og fór. Að
lítilli stundu liðinni sá Salton-
stall hann fara úl um fram-
dyrnar, en liann hafði enga
hugmynd um það, að hann kom
strax inn aftur um bakdyrnar.
Saltonstall þreif símann og
hringdi lil levnilögreglunnar:
„Eg er hræddur um að hann sé
alveg genginn af vitinu, vesling-
urinn. Ilann miðaði á mig
skammbyssu og neyddi mig til
þess að skrifa ávisun fyrir sex
þúsundum dollara. Kvaðst liafa
drepið ungan kvenmann —
Hines eða Pines, heyrðist mér
liann kalla hana. Sagði mér
meira að segja, hvernig hann
hefði farið að því. Þa'^var eitt-
hvað með hálft pappírsblað.
Hafði hinn helmdnginn í vasan-
um. -Eg hugsa, að ykkur muni
veitast auðvelt að handtaka
hann í bankanum.“
Þegar Saltonslall lagði heyrn-
artólið frá sér, skaut Larks
hann í gegnum höfuðið.
Það yrði ómögulegt að fara
með ávísunina í bankann eftir
þetta og verðbréfin voru líka
úr sögunni. Það var sannarlega
gremjulegt, að hafa aðeins tólf
hundruð dollara fyrir fjögra ára
erfiði. Það var aldrei hægt að
komast langt fyrir þá upphæð.
í stjórnarskrá Oklahama-fylkis
i Bandaríkjunum cr bannaS afi
fylkið safni skuldum og er þaS
nú eina fylkiS þar vestra, sem er
alveg skuldlaust. Um áramót voru
8.000.000 dollara í ríkisféhirzlunni,
svo aS hæg-t verSur aS lækka skatta
á þessu ári.