Vísir Sunnudagsblað - 07.06.1942, Blaðsíða 8

8.-
SÍ1»\\
Vinurinn: Og hvað verður svo
sonur yðar, þegar liann er húinn
að ljúka við síðasta prófið?
Faðirinn: Gamall maður.
•
Þrír skólapiltar, einn úr Há-
skólanum, annar úr Mennta-
skólanum og sá þriðji úr Sam-
vinnuskólanum voru saman-
komnir í húsi einu, þegar fín
frú kom, inn til þeirra. Stúdent-
inn spurði letilega hvort einhver
vildi ekki bjóða frúnni sæti.
Mennlaskólanemandinn ýlti stól
lil hennar — en Samvinnuskóla-
pilturinn settist á liann.
•
Ef kona segir: „Þér eruð að
skjalla mig“ — gerið það þá.
•
„Lítil kona er hættuleg“, seg-
ir mállæki — hvað skyldi stór
kona vera?
•
Spurningin er ekki, hvenær
siðmenningin b y r j a ð i, held-
ur hvenær hún b y r j a r.
•
Þegar amma var ung stúlka,
gerði hún ekki þá hluti, sem
unga stúlkan gerir í dag. — En
amma gerir heldur ekki þá hluti
í dag, sem hún gerði þá.
•
Góð kona elskar manninn
sinn í stað þess að hlæja að hon-
um.
•
Ameril^ni og Skoti voru á
gangi við rætur skozks fjalls.
Skotann langaði til þess að lofa
Ameríkananum að heju-a hvérsu
mikið bergmál væri í fjallinu.
Þegar bergmálið heyrðist aftur
greinilega eftir fjórar mínútur,
sagði Skotinn hreykinn: „Ekki
nokkur hlutur svipaður þessu
fyrirfinnst í ykkar landi.“
„O, eg held nú það,“ sagði
Ameríkaninn, „meira að segja
miklu betur, því áður en eg fer
að sofa á kvöldin heima, kalla
eg út um gluggann: „Farðu á
fætur,“ og átta stundum síðar
kemur svo bergmálið aftur og
vekur mig.“
•
Vel þekktur stjórnmálamað-
ur var mjög vel liðinn i kjör-
dæmi sínu, vegna þess, hversu
vingjarnlegur hann var í allri
framkomu við kjósendur sína
Hann talaði U1 hvers manns eins
og hann væri gamall vinur eða
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
■■ . - - ...........
Lítxð til fngrlanna í loftinn
Þessir fugla-r,
sem sveima uppi
í viSfe8mi him-
insins eru svart-
bakur, en hann
er ekki aSeins
friölaus á ís-
lenzku landi,
heldur er fé
heitið til höf-
uðs hverjum
einum svartbak.
.Raunverulega á
svartbakurinn
góðærinu. í at-
vinnuvegunum
lif sitt aö launa,
því aö fyrir
bragðiö nennir
enginn að eyða
tima sinum hon-
um til fjörtjóns,
enda þótt hann
sé vágestur hinn
mesti og hlífi livorki dauðu né lifandi
ið það í sig og melt það.
ef hann getur aðeins rif-
\
kunningi, enda þótt hann liefði
aldrei séð manninn fyrr. Ein-
hverju sinni hitti stjórnmála-
maður þessi sveitamann á förn-
um vegi. Þetta var auðvitað rétt
fyrir kosningarnar. Hann heils-
aði manninum, þegar með
handabandi og lét eins og hann
hefði þekkt hann frá gamalli
tíð.
„Komdu blessaður og sæll.
Mikið er langt síðan við höf-
um sést. Góða veðrið í dag —
ha. Eg sé, að þú átt ennþá þann
gráa.“
„Nei, herra minn, eg fékk
þennan hest lánaðan í morgun,“
svaraði sveitamaðurinn stein-
hissa á þessu háttalagi stjórn-
málamannsins.
„Nú, já, einmitt — hvernig
líður gömlu hjónunum?"
„Foreldrum, mínum? Þau dóu
bæði fyrir þrem árum.“
, „Ilvaða vandræði. En hvern-
ig hefir konan það og börnin?“
„Eg er ógiftur og á engin
börn.“
„Býrðu ennþá á sama stað?“
„Nei. Eg er alveg nýkominn
í þessa sýslu.“
„Einmitt, já. Eg þekki þig þá
líldega ekki neitt. — En livað eg
vildi segja, ef þú kýst í þessari
sýslu, þá heiti eg .... öh-liö.
Vertu sæll.“
•
„Eg hefi heyrt, að þú sért
byrjaður að stunda nýja at-
vinnu.“
„Já.“
„Ilvað starfarðu?“
„Eg stunda garðrækt.“
„Og hvað ræktarðu helzt?“
„Allskonar jarðávexti. Trú-
irðu því, að eitt kálhöfuðið var
svo stórt, að herdeild, sem, fór
framhjá í rigningu, brá sér
undir kálblöðin til þess að
standa af sér skúrina. En hvað
gerir þú núna?“
„Eg er í verksmiðju, sem býr
til suðupotta. Trúirðu því, að
um daginn bjuggum við til pott,
sem var tvær mílur i ummál.“
„Hamingjan hjálpi mér! Til
hvers á að nota svona stóran
pott?“
„Til þess að sjóða i kálhöfuð-
ið, sem þú varst að tala um áð-
an. —
Skoti nokkur kom inn í búð
og keypti skjalatösku. „Á eg að
pakka utan um hana?“ spurði
búðarmaðurinn.
„Nei, takk fyrir,“ svaraði
Skotinn, „dragið þér bara papp-
irinn og bandið frá verðinu .
•
Eins og menn vita þýðir X í
(ástar)bréfi koss. Það var einu
sinni Skoti, sem undirritaði öll
simskeyti til kærustunnar með
Xerxes. Á þann liátt gat hann
komið tveimur kossum í sím-
skeytið og borgað aðeins fyrir
eitt orð.
•
Einu sinni kom litill snáði til
föður sins með vasahníf, sem
liann sagðist hafa fundið á göt-
unni.
„Ertu viss um að einhver hafi
týnt honum,“ spurði faðirinn.
„Alveg viss, pabbi minn. Eg
sá mann vera að leita að hon-
um.“ ,
•
„Mamma, eg tók flís úr hend-
inni á mér áðan með nál.“
„Nál, veiztu ekki, að það er
svo voða hættulegt?“
„Nei, það er allt í lagi,
mamma, eg notaði öryggisnál.“
•
„Hafið þið til meðul,“ spurði
smástrákur, sem kom inn i apó-
tek.
„Já, já, lieilmikið,“ svaraði
búðarmaðurinn, „en hvaða teg-
und á það að vera?“
„Og það er alveg sama. Bara
eilthvað, sem hressir upp á sál-
ina, þvi það er hann pabbi, sem
er hættulega veikur.“
•
Maður nokkur kom inn í búð
og sá, að kona eigandans var
við innanbúðarstörf í fjarveru
mannsins hennar. þlann ákvað
að gera gys að henni og segir:
„Gæti eg fengið eins og einn
meter af svinakjöti?“
„Með ánægju, herra minn,“
svarar konan og snýr sér um
leið að sendisveininum, „viltu
rétta manninum þrjár grísar-
lappir, Jakob?“
•
„En hvað mér fannst það
leiðinlegt, þegar eg heyrði, að
verksmiðjan yðar hefði brunnið
til kaldra kola. Hvað fram-
leidduð þér?“
„Slökkvitæki.“
Ensk kona (i Skotlandi):
Hafilð þið til sviðahausa?
Slátrarinn: Já.
Konan: Eg ætla að fá einn,
en hann verður að vera enskur.
Slátrarinn (réttir aðsloðar-
manni sínum haus) : Taktu heil-
ann úr þessum, Úlli.
- •
Eiginmaðurinn ergilegur: Þú
segir, að nokkrir menn liafi lof-
að að giftast þér.
Eiginkonan: Já, nokkrir.
Eiginmaðurinn: Eg vildi óska
að þú hefðir gifst fyrsta asnari-
um, sem lofaði þér eiginorði.
Eiginkonan: Það gei'ði eg líka.
•
Hann: Ef maður stelur —-
alveg sama hvað það er — þá
sér hann eftir því allt sitt lif.
Hún: Hvað þá með kossana,
sem þú stalst frá mér áður en
við vorum gift?
Hann: Þú lieyrðir hvað eg
sagði.
•
Hún: Áður en við giftum
okkur, kallaðirðu mig engil, en
nú kallarðu mig ekki neitt.
Hann: Þakkaðu guði fyrir,
hvað eg hefi mikla sjálfsstjórn.
•
„Eru nábúar þínir ráðvandir
menn?“, spurði maður nokkur
gamlan negra.
„Já, herra minn.“
„En af hverju hefirðu þá
lilaðna byssu fyrir framan
hænsnakofann ?“
„Það geri eg til þess að halda
þeim ráðvöndum."