Vísir Sunnudagsblað - 21.06.1942, Blaðsíða 4

4
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
aralið hafði sézt í námunda við
bóndabæ Garretts eftir hádegi
þenna sama dag og það voru
nokþrir í nágrenninu, sem vissu
um fylgsni Booths. En það, sem
var verst af öllu var, að
hann var farinn að glata trúnni
á hina ódauðlegu frægð, sem
hann hafði ætlað að vinna sér.
Hann hafði ekki orðið þeirrar
hjálpar aðnjótandi, sem liann
hafði vænzt af Suðurrikjamönn-
um, er voru búsettir meðfram
þeirri leið, sem hann ætlaði að
fara á flóttanum. Þeir, sem hann
hafði leitað til, höfðu neitað að
skjóta yfir hann skjólshúsi,
enda þótt þeir væru fúsir til þess
að gefa honum mat og lána hon-
um fréttablöð til lesturs, og
kæmi ekki upp um hann.
Booth og Herold höfðu nú
verið 11 daga á flóttanum og
höfðu jafnan orðið að hafast við
undir berum himni. Booth hafði
þjáðst af hitasótt mestan hluta
flóttans. Hann staulaðist áfram
á hækjum, sem hann hafði búið
til í flýti, og kvaldist af sárs-
auka. 1 fyrstu hafði hann haft
svo mikinn sársauka í fætinum,
að hann gat ekki stigið á hak
hesti, en er honum hafði aukizt
svo afl, að hann gat þetta, þá var
leitin orðin svo áköf, að þeir fé-
lagar tóku það ráð, að skjóta
hestana, til þess að þeir kæmi
ekki upp um þá með því að
hneggja, er riddarar væri á
næstu grösum.
Eins og áður getur fékk Booth
blöð að lesa hjá ýmsum bændum
og þar gat hann lesið hversu
illa samsærið hefði verið fram-
kvæmt. Það hafði bjargað lífi
Sewards, að læknarnir höfðu
sett stálhring um hálsinn á hon-
um, til þess að styðja kjálkann,
sem hafði brotnað í ökuslysinu.
Ekkert blaðanna minntist með
einu orði á árás Surratts á
Grant hershöfðingja. Það staf-
aði ef til vill af því, að vagns
hans hefði verið of vel gætt.
Undankoma hans sjálfs hafði
verið alveg ævintýraleg. Stjórn-
in hafði verið ótrúlega lengi að
hefja eftirförina. Eins og Surr-
att hafði lofað var ritsimasam-
bandið út úr bænum slitið fyrstu
tvo tímana eftir morðið. Ef til
vill höfðu vinir Surratts verið
hjálplegir að einhvei'ju öðru
leyti líka. Booth hafði sagt Surr-
att, að hann mundi fara yfir
brúna hjá skipasmiðastöð flot-
ans. Varðmennirnir höfðu látið
hann fara leiðar sinnar, er hann
hafði sagt til nafns sins og gefið
upp einhverja lélega afsökun
fyrir að vera svo seint á ferli.
Það var alveg eins og þeh' hefðu
átt von á honum.
En nú var allt landið í upp*
námi vegna leitarinnar. Vinir
Boöths höfðu verið handteknir
— móðh' Surratts, Paine og At-
zerodt. Sambandsstjórnin liafði
heitið þeim 50.000 dollara verð-
launum, sem næði aðalmannin-
um í þessu viðtæka samsæri.
Hann Ias um það í blöðunum,
að menn hefði verið barðir og
jafnvel hengdir fyrir ekki meiri
sakir en að segja, að Lincoln
hefði átt skilið að hljóta þenna
dauðadaga, að lýður, sem eirði
engu, leitaði í sifellu að mönn-
um, er væri þekktir að vináttu
við Suðurrikin og að húsakynni
blaða, sem hefði veríð andstæð
forsetanum, hefði verið brennd.
„The National InteIIigencer“
hafði ekki birt ávarp það, sem
Booth hafði sent ritstjóranum.
Hann varð æfareiður, er hann sá
að hann var settur á bekk með
venjulegum morðingjum. Þ. 23.
apríl hafði hann skýrt málið á
nýjan leik í dagbókinni sinni —
svo að menn gæti kynnt sér af-
stöðu hans, ef hann yrði skotinn
og dagbókin fyndist:
„Eg er hundeltur um skóga
og mýrafláka og get hvergi
leitað mér skjóls. Og fyrir
hvað? Fyrir það sama, sem
Brutus var heiðraður fyrir að
gera — það sem gerði Vil-
hjálm Tell að hetju, og samt
er eg settur á bekk með ó-
breyttum morðingjum. Eg
ætlaði mér ekki að hagnast á
þessu og Lincoln hafði ekki
gert mér neitt i'angt til. Eg
vann þetta fjTÍr land mitt og
fyrir það eitt. Þjóð, sem liafði
verið kúguð, óskaði einskis
annars en þessa og sjá nú,
hversu kuldalega hún þakkar
mér fyrir það.“
Booth hafði vonazt til þess, að
verlc hans mUndi verða til þess
að blása nýjum krafti í Suður-
ríkjamenn, en sú von varð að
engu þann 24. apríl, þegar her
Johnstons — eini her Suður-
rikjamanna, sem var einhvers
megnugur — gafst upp fyrir
Sherman. Þá sá hann, að dauði
Lincolns hefði engin áhrif —
nema ef til vill í þá átt, að fylla
Norðurríkjamenn meiri lieift og
hefnigirni — og auka völd
þeirra inanna, sem höfðu verið
andstæðingar þeirrar stefnu
Lincolns, að sýna Suðurrikjun-
um mildi og drengskap. Honum
hafði ekki einungis misheppnast
að gera föðurlandi sínu gagn,
heldur hafði hann þess i stað
gert því hinn mesta óleik. Nú fór
hann loks að líta á sj:álfan sig
sömu augum og aðrir lands-
menn gerðu — sem heimskingja
og morðingja. Og í hlöðu Garr-
etts fann hann það á sér að
Fyrir nokkru fór frú Chiang Kai-shek, kona kinverska forsæt-
isráðherrans, í heimsókn til Indlands. Hér sést hún (til hægri) á-
samt Vijaya Lakshomi Pandit, systur Indlandsleiðtogans Pandit
Nehru.
hefndin mundi nú ekki langt
undan.
Miðvikudaginn 26. apríl,
kl. 2 e. miðn.
ootli lirökk upp með and-
fælum. Hann lagði við
hlustirnar, er hann heyrði grein
hrökkva í sundur í myrkrinu
fyrir ulan lilöðuna. Einhver
bölvaði í hljóði, en svo heyrðist
önnur rödd, sem gaf skipun um
að allir skyldi hafa hljótt um
sig-
Nú voru endalokin nærri.
Booth gat ekki Iátið sér til hug-
ar koma, að láta fara með sig í
böndum til Washington, þegar
20.000.000 manna heimtuðu að
hann yrði tekinn af lífj. Hann
minntist þess, er hann sá líkama
John Browns sveiflast fram og
aftur í gálganum i desember
forðum. Þá var betra að deyja
þegar í stað fyrir eigin hendi.
Hann tók i öxlina á Herold.
„Þeir eru komnir, David,“
sagði liann. „Hlaðan er um-
kringd.“
Það mátti nú greinilega heyra
mannamál að utan. Einhver að-
komumanna sparkaði af afli
miklu i hlöðuhurðina.
„Vaknið þið þarna inni!“
var hrópað úti. „Það er til
einskis fvrir ykkur að reyna að
verjast. Opnið hlöðuna og kom-
ið út óvopnaðir!”
Liðsforingjarnir fyrir utan
biðu eftir svari nokkrar minút-
ur. Þeir heyrðu mannamál innan
úr hlöðunni, en enginn svaraði
kröfu þeirra um uppgjöf. Loks-
ins var hlaðan opnuð og Herold
kom einn út. Hann fór að gráta
eins og móðursjúk kona,er hann
var leiddur á brott.
Um leið sást daufur bjarmi
innan úr hlöðunni og þaðan
heyrðist snark og brak. Logarn-
ir læstu sig með ægilegum hraða
eftir skraufþurrum viðunum og
voru komnir upp undir þak áður
en varði. í bjarmanum af bál-
inu sá Booth hring Iiermanna
umhverfis hlöðuna. Þeir voru
með byssurnar viðbúnar, ef ein-
hver leitaði útgöngu úr eldliaf-
inu.
Þetta var síðasta mikla augna-
blikið í lifi hans. Hann varð að
%nda ævi sina á jafn glæsilegan
bátt og Macbeth hafði gert, og
Hamlet — og Othello.
Hitinn var að verða óþolandi.
Hann hörfaði undan logunum
og studdist við hækjurnar. Nú
mátti Iiann ekki Iáfa neinn bil-
bug á sér finna. Það var belra að
bíða skjótan dauðdaga fyrír
þeirri hendi, sem hafði orðið
Lincoln að bana og þar með
breytt örlögum heillar þjóðar,
en að láta Norðurrikjaþorpara
skjóta sig eins og hund.
Ilann þreif um hið fágáða
skefti skammbyssunnar og um
leið heyrði hann hljóð að baki
sér. Einhver hermannanna
spennti byssu sina og hljóðið
yfirgnæfði snarkið í eldinum.
Hann snérist á hæli og sá byssu-