Vísir Sunnudagsblað - 05.07.1942, Blaðsíða 4

4
VÍSIR SUNNUÐAGSBLAÐ
aðrir en gjaldendur — kunna
að hafa gaman af að sjá. Jafn-
að hefir verið niður kr. 585.-
042,00. — Eg er hræddur um,
að einhver hafi grett sig.
Jæja, blaðið er komið út, og
er aðstandendum til sóma.
Það, sem eg sá og heyrði
fleira í þessari ferð, er eg víst
búinn að skrifa um í „Vísi“,
því að eg hefi verið siskrifandi
siðan eg kom heim.
Eg fór heimleiðis með M.s.
„Laxfossi“ á mánudagskvöld
(22. júní) með móts-fólkinu.
Fyrir voru á skipinu um 80 far-
þegar frá Borgarnesi. Og það
var ekki trútt um, að sumir
þeirra >Tðu skrítnir á svipinn,
þegar unga fólkið okkar fór að
kyrja sína fögru söngva við
andleg ljóð, sem sungin höfðu
verið á mótinu. En sungið var
alla leiðina heim, — um allt
skipið. Framm’á stóð Bjarni
Eyjólfsson ritstj. fyrir söngn-
um og nokkrir stúdentar, sem
á mótinu höfðu verið. Söng
Bjarni allra manna liæst, og
hafði þó „rifið sig“ mikið á
mótinu, því að hann var þar
eins konar „impressarió“.
Pétur skipstjóri á Laxfossi
var „í brúnni“ og víst á frí-
vakt á leiðinni heim. Hann opn-
aði glugga og hlýddi á söng-
inn með sýnilegri ánægju. Voru
honum þá send upp smákver-
in, þar sem prentuð eru Ijóð-
in, sem sungin hafa verið á
mótunum, — og honum sagt
til um númer, þegar byrjað var
á nýjum söng. Og Pétur virt-
ist fylgjast vel með.
------ og kristnu fólki“.
Söngstjóri Akranessmótsins og
syngjandi K.F.U.K.-stúíkur.
Aftur á voru skærastar radd-
ir K.F.U.K.-stúlknanna, þeirra,
sem oftast syngja á sunnudags-
samkomum i K.F.U.M. Eg hefi
alltaf yndi af að hlýða á söng
þessara kvenna. Þær hafa veitt
mér margar ánægjustundir. Og
mér j)ótti vænt um það, að það
var einmitt ómurinn af hjört-
um röddum þeirra, sem hljóm-
aði mér i eyrum, þegar eg rölti
heim til mín á þriðjudagsnótt,
~ þreyttur, en glaður yfir því,
að hafa átt þess kost að vera
með þessu glaða og guðhrædda
fólki.
Guðný Sigurdardóttir:
Frú Aldís situr úti á svölun-
um og saumar. Það er fagur
sólheitur dagur. Trjálaufin í
garðinum bærast aðeins lítið
eitt, öðru hvoru. Loftið er mett-
að af ilmi næturfjólunnar, sem
er nýútsprungin. Flugurnar
suða sitt gamla óbreytanlega
lag, en lengra útí fjarlægðinni
taka fuglarnir undir með kvaki
sínu. Yfir öllu umhverfinu hvíl-
ir kyrrð og friður.
Við og við lítur Aldís upp frá
vinnu sinni og hoi-fir blíðlega
á litla Ijóshærða drenghnokkann
sem leikur sér á grasblettinum
fvrir neðan svalirnar. Hann
virðist hafa allan lnigann við að
hyggja hallir úr mismunandi
stórum trékubbum. Þegar hann
er orðinn stór eins og pabhi
ætlar hann að byggja ennþá
stærri hallir; og þá ætlar hann
ekki að nota svona kubba til að
byggja úr, heldur sand og sem-
ent ,eins og fullorðnu menn-
irnir gera. Því liús sem hyggð
voru úr kubbum, hrundu svo
fljótt, en það máttu hús ekki
gera, því'þá gat fólkið sem bjó
i þeim meitt sig. Hann er glaður
og áhyggjulaus, leikir lians eru
fullir af gáska og hugurinn
bjartur og hreinn; ennþá hefir
striðsæðið ekki fest rætur í hans
ungu sál.
Aldís leggur frá sér handa-
vinnuna, hallar sér aftur á bak
í stólinn og lokar augunum. Hún
finnur ylinn af sólinni fara um
andlit sitt og fögnuðurinn gagn-
tekur hana. Fagnandi tej-gir hún
úr handleggjunum, eins og liana
langi til að faðma að sér hina
dásamlegu tilveru. Sól! Sól! Þú
mikla guðs gjöf! Hversu oft hef-
ir þú ekki bjargað glataðri sál
fná eilífum dauða, hversu oft
hefir þú ekki leitt sorgmæddar
verur um þín dýrðarlönd? Ótelj-
andi eru þau tregans tár er þú
hefir þerrað með blíðum geisl-
um þínum ! Þú sér allt og fyrir-
gefur allt. Þegar þú ert hjá oss,
verða vonirnar fleygar, lifið
leikur og ástin eilíf. Sorg og
söknuður hverfur, eins og
döggin á grasinu og grimmdin
fer í felur. Aldis hrekkur upp
af hugsunum sinum, við það að
síminn hringir. Hún gengur inn
og tekur heyrnartækið.
Ó, ert það þú, Aldis, er sagl
í símanum. — Það er Björg. Ó,
hvað eg er fegin að þú ert
heima.
— Hefir nokkuð komið fyuir(
góða, mér heyrist þú vergj syo
óróleg, segir Aldís.
Ótti
- Já, þetta er hræðilegt.
— Hvað?
— Striðið og allar þær ógnir.
Mér var sagt áðan að von væri á
átján óvinaflugvélum hingað á
morgun.
— Góða Björg, eg hélt að þú
værir liætt að trúa svona slúður-
sögum.
— Þessi saga er alveg sönn,
það veit eg fyrir víst, þvi mað-
urinn, sem sagði mér hana,
þekkir mann sem hlustaði á
fréttina í útvarpinu. Eg ætla til
mömmu í kvöld, eg þori alls
ekki að vera í bænum.
—- Jæja, segir Aldís rólega.
— Heyrðu, viltu ekki koma
með mér? spvr Björg, og ber óð-
an á.
— Eg veit, að mamma getur
lofað okkur öllum að vera.
Aldís hugsar sig um andar-
tak og segir svo:
— Nei, þakka þér fyrir, eg
verð kyr heima. Mér er ekki
meiri hætta búin en Birni.
— Nei, það getur verið, en
okkur mæðrunum ber þó fyrst
og fremst skylda til að forða
börnunum okkar ef unnt er. Ög
sjálf þori eg alls ekki að vera
hér ef eitthvað kemur fyrir.
— Eg lield nú samt að eg
verði kyr heima.
— Er þér virkilega alvara?
— Já.
— Jæja góða, þú um það, seg-
ir Björg dálítíð kuldalega.
— Eg vona að þú eigir ekki
eftir að iðrast gerða þinna nú.
Vertu bless.
Frú Aldís sezt aftur út á sval-
irnar og tekur handavinnu sína.
Hún lítur í kringum sig. Allt
virðist hafa breytt um svip.SóIin
skín ekki eins skært og áður og
söngur fuglanna er þagnaður,
eða var það aðeins hennar eigin
siálarró sem hafði komizt úr
jafnvægi?
Hún trúir ekki þessari sögu,
en þó getur him ekki annað en
hugsað um hana. Hún sér elda
brenna víðsvegar um borgina,
og heyrir jafnvel sprengingar
— brak og bresti í húsum sem
lirynja fyrir ofurefli hinnar
takmarkalausu grimmdar og
menningarleysis. Hún sér
sprengikúlu falla einmitt þar
sem litli drengurinn hennar leik-
ur sér nú.
Hún stendur upp og gengur
inn í húsið. Hún óttast þessar
hugsanir sínar og vill flýja þær.
Hún skrúfar frá útvarpinu og^js!
eftir augnablik berast tónar
hins undurfaítra lags Liszts,
Smásaga
„Liebestraum“, að eyrum henn-
ar. Hinir ástarbliðu tónar verka
á sál hennar eins og græðandi
smyrsl. Hún verður aftur glöð
og bjartsýn, og þegar maður
hennar kemur heim, segir hún
honum frá samtali sínu við
Björgu í glettnislegum tón.
Björn hlær og segir:
— Vesalings Björg, hún trúir
öllu sem sagt er; þa"ð verður
hennar ógæfa.
Um kvöldið þegar Aldís er
háttuð, grípur hana aftur ein-
liver liræðsla og kvíði og hún
getur ekki sofnað. Hún fer á
fætur og gengur að rúmi litla
drengsins sem sefur svo vært og
áhyggjulaust. Hún virðir hann
fyrir sér, og sér að hann brosir
í gegnum svefninn. Hana lang-
ar til að taka drenginn í fang
sér og þrýsta honum að brjósti
sér. En hún lætur sér nægja að
kyssa hann laust á ennið.
Drengurinn opnar augun og
horfir snögg\rast á móður sína,
svo brosir hann, snýr sér í
rúminu og sofnar aftur.
Aldís fer aftur upp í rúmið,
en hugsanirnar lialda fyrir henní
vöku. Hún hlustar eftír hverju
undarlegu hljóði að utan, hún
bíður og vakír og biðin er hræði-
leg. Hún óskar jafnvel að eitt-
hvað komí fyrir; eitthvað, sem
gerir enda á þessa bið og kvelj-
andi óvissu.
En nóttin líður og ekkert
skeður.
Unl morgunínn fer Aldís á
fætur eins og venjulega og
störf hins nýja dags hefjast.
Klukkan slær tólf og þegar
verið er að spila fyrsta lagíð í
hádegisútvarpínu kemur Björií
heim að borða. Um það leyti
sem fréltirnar hefjast hafa þau
lokið máltíðinni og Björn hag-
ræðir sér í djúpum stól og reyk-
ir pípu sina.
Fyrst eru erlendar fréttir'.-
Fréttir um bardaga, á landi, á
sjó og í lofti.
— Hér er að lokum ein inn-
lend fregn, segir þulurinn.
— Það‘ slys vildi til i gær-
kveldi um klukkan átta, að bif-
reið fór út af veginum hér rétt
fyrir innan borgina. Allir far-
þegarnir, sem í bifreiðinni voru,
eru meira og minna slasaðir og
ein kona, Björg Árnadóttir, léz,t
í morgun af sárum sinum,
Ókunnugt er um oysakir slyss--
ins. Málið er í rapnsókn.
■ssasiWBIPHíJ - —