Vísir Sunnudagsblað - 12.07.1942, Blaðsíða 1

Vísindi og glæpir.
Lögreglan í borginni Cleve-
land (Ohio) í Bandaríkjunum
handtók verkamann, sem bún
hafði grunað um að hafa
myrt eiginkonu sína, með þvi
að berja hana til dauða. Engin
vitni voru viðstödd og maður-
inn neitaði að vera við giæp-
inn riðinn. Yfirmaður hinnar
vísindalegu rannsóknardeildar
löreglunnar, David Cowles að
nafni, yfirheyrði manninn.
Cowles komst að þvi, að mað-
urinn var lítt greindur svo að
hann ákvað að leggja fyrir
hann gildru og sagði:
„Ef þér hafið myrt konu yð-
ar, er blóð hennaí- enn á hönd-
um yðar. Þér getið ekki þveg-
ið það af yður.“
Síðan hellti hann tveim efn-
um í lófa mannsins, hverju á
fætur öðru, en þau voru með
þeim eiginleikum, að þegar þau
gengu í samband, urðu þau sem
blóð á lit. Þegar maðurinn sá
þetta, féllust honum liendur og
hann játaði glæpinn.
David þessi Cowles hefir ver-
ið yfirlögregluþjónn í rúm
fimmtán ár og á þeim tima
hefir hann upplýst fjölda mis-
munandi glæpamála, stundum
með liku kænskubragði og lýst
hefir verið hér að framan, en
oftast þó með nýtízku, visinda-
legum aðferðum. Áður en hann
gekk i þjónustu lögreglunnar,
var liann efnafræðingur i þjón-
ustu Cleveland-borgar, en nú
veitir hann forstöðu rannsókn-
arstofu lögi-eglunnar, og hefir
þar 24 menn i þjónustu sinni.
Hér fara á eftir frásagnir af 5
helztu málum, sem Cowles hef-
ir fengið til meðferðar og les-
endurjiir munu geta fallizt á,
að þær sögur sé ekki lakari
en ýmsir „reyfarar“, sem menn
lesa.
Konan, sem dó tvisvar.
Löregluþjónn var sendur til
að rannsaka skotmál, og þegar
hann barði að dýrum, þar sem
það hafði átl sér stað, kom
maður einn til dyra. Hann var
undarlega rólegur í allri fram-
komu, fylgdi lögregluþjónin-
um til svefnherbergis síns og
lauk hurðinni upp með þeim
ummælum, að hann hefði af-
læst henni til þess að ekkert
yrði fært úr stað. Eiginkona
mannsins lá þvert yfir rúmið
þeirra, alklædd, og skotið hafði
farið gegnum hjartað á lienni.
Hún teygði frá sér handlegg-
inn, eins og hún hefði verið
að heilsa einhverjum, er dauð-
inn tók hana.
„Hvar er skammbyssan ?“
spurði lögregluþjónninn.
„Eg sá hana hvergi.“
Lögreglumanninum þótti
ýmsar aðstæður harla grun-
samlegar. Allir gluggar voru
rammlega ræstir. Engin mann-
eskja hafði sézt fara út úr hús-
inu. Nágrannarnir höfðu heyrt,
að þeim hjónunum varð sund-
urorða. Þetta leiddi allt til þess
að eiginmaðurinn var hand-
tekinn og ákærður fyrir morð
á konu sinni.
Cowles var sendur á vettvang
til þess að rannsaka málið og
hann hóf starf sitt á þvi að
gera nákvæma leit í svefnher-
berginu. I því var rúm, nátt-
borð og lítil ferðakista, sem
var reist upp við vegginn. Bak
við þessa ferðakistu fann Cow-
les skammbyssuna, tiu fet frá
likinu — og tveim skotum hafði
verið skotið úr henni. Hvernig
var hún komin þarna?
Cowles varð mjög undrandi
yfir því, að aðeins eitt sár var
á Jíkama konunnar, enda þólt
tvær kúíur fyndusl í líkinu.
Horfur voru allískyggilegar
fyrir manninn. Fólk skýtur sig
ekki tvisvar í hjartastað og fel-
ur svo vopnið.
Við nákvæma rannsókn tók
Cowles eftir því, að kúlurnar
voru mismunandi að lögun —
oddurinn á annari var flattur
út, eins og hann hefði rekizt
á einhverja hindrun. Það var
líka nokkur útlitsmunur á skot-
hýlkjunum, sem kúlunum var
skotið úr. Það, sem hafðj ver-
ið skotið úr síðar, hafði þanizt
óeðlilega mikið út og virtist
það henda til þess, að sprengi-
þrýstingurinn hefði verið ó-
venjulega inikill.
Þegar Cowles athugaði öll
þessa gögn í sameiningu, datt
honum í hug hvernig þetta
hefði getað átt sér stað. Hann
renndi fingrinum eftir byssu-
hlaupinu innanverðu og varð
þess var, að þar var örlítil mis-
hæð. Síðan bar hann oddinn á
flöttu kúlunni að endanum á
hinni og sá, að þær féllu al-
veg saman.
Málið lá nú ljóst fjTÍr,
Fyrsta kúlan, sem hafði ver-
ið skotið löngu áður, hafði set-
ið föst í hlaupi byssi^nnar —
og stafaði það að líkindum af
þvi, að púðrið í skothylkinu
hefir ekki verið nógu sterkt eða
mikið, jafnframt því sem
hlaupið var ryðgað að innan.
Þegar konan hleypti af byss-
unni, þvingaði seinni kúlan þá
fyrri út og þær fóru í markið
sem ein kúla. En hindrunin,
sem stafaði af fyrri kúlunni,
leiddi til þess, að sprengigasið,
er myndaðist, þegar púðrið
brann, þandi skothylkið út, og
„höggið“ af þessu varð jafn-
framt svo mikið, að byssan
þeyttist úr hendi konunnar og
lenti bak við ferðakistuna, þar
sem hún fannst. Þetta sást líka
af því, hvernig handleggur kon-
unnar var teygður frá henni.
Eiginmaðurinn var sýknað-
ur. Þetta var sjálfsmorð, en
ekki morð.
Fötin geymdu sönnunina.
Laugardagskvöld eitt varð
vökumaður í skrifstofubygg-
ingu í Cleveland þess var, að
innbrotsþjófar voru komnir i
bygginguna. Þeir komu aftan
að vökumanninum, bundu
hann og kefluðu. Síðan brutu
þeir upp skápa fyrirtækja,
sem seldu skartgripi og
rændu þar demöntum, smar-
ögðum, rúbínum og gulli.
Þegar Cowles kom á vett-
vang næsta morgun, tók hann
sýnishorn af hinu eldtrausta
efni, sem skápurinn var smið-
aður úr, og teakviðinum, sem
hann var klæddur með að inn-
an. Jafnframt var gert mót af
skófari, sem fannst á þaki
næsta húss, en þar liafði gluggi
verið brotinn og farið í gegn-
um hann.
Nokkurum vikum síðar var
lögreglunni gert aðvart um það,
tð tveir nafngreindir menn væri
óvenjulega vel fjáðir, ef dæma
mætti eftir því, hvað þeir væri
örlátir í veitingahúsi einu, þar
sem þeir héngu alla daga. Lög-
reglan tók því annan þeirra
höndum. Hét hann George Ci-
anco. Cowles tók föt manns-
ins, rannsakaði þau nákvæm-
lega undir smásjánni og fann
örlitlar flísar af teakviði í upp-
slögunum á buxunum hans.
Auk þess fann hann, að í ryki
fatanna bar á sama efni og var
i einangrunarefni skápsins.
Cianco sagði til félaga síns,
sem var „sérfræðingur“ í að
eiga við peningaskápa og hét
hann Phil Sheridan. Það var
annar af skóm hans, sem hafði
sett merkið á þakið, er þeir
höfðu farið eftir. Enda þótt
engir sjónarvottar væru að þess-
um glæpi, voru hin þöglu vitni,
sem föt mannanna geymdu,
látin nægja.
Skammbyssan hjá veðlánar-
anum.
Cowles fékk verðlánara Cle-
veland- borgar i lið með sér
í baráttunni við glæpamenn-
ina. Fékk hann þá til þess að
sýna sér öll skotvopn, sem bár-
ust til þeirra og með því móti
lánaðist honmn að komast yfir
margvísleg sönnunargögn, sem
annarskostar hefði farið fram
hj£ honum. Einu sinni var kom-
ið með sjálfvirka skammbyssu
til Cowles. Verksmiðjunúmer-
ið hafði verið sorfið af og það
mátti teljast sönnun þess, að
byssan væri „heit“, en það þýð-
ir á glæpamannamáli, að glæp-
ur hafi verið framinn með
henni og því sé hættulegt að
hafa hana i fórum sinum.
En Cowles var ekki ókunn-
ugt um það, að þegar númer
byssu er stimplað á hana í
verksmiðjunni, þá verður
málmurinn harðari þai' sem