Vísir Sunnudagsblað - 19.07.1942, Blaðsíða 2

2
VlSIR SUNNUDAGSBLAÖ
snátri og fórum fram í eldhús,
til að drekka morgunkaffið.
Síðan fórum við að tína bakpoka
og ferðatöskur út úr húsinu.
Hinumegin við götuna var eitl
af þessum margumtöluðu hús-
um, sem seluliðið hafði á leigu.
Einn var þar sýnilega æðstur
manna, hlaðinn margskonar
medalíum og pírumpári. Hann
sást sjaldan fara öðru vísi en i
bíl, og ók þá einhver foringi,
sem var skör lægra settur. Svip-
ur hans Iiar venjulega merki
þess, að honum fyndist allt, sem
hann sæi, svo nauðaómerkilegt,
að engri athygli væri á það eyð-
andi. í þetta skipti vildi svo til,
að þegar við komum út á göt-
una með okkar hafurtask, var
sá liinn glæsli stríðsmannahöfð-
ingi að stiga upp i bil sinn hinu-
megiu við strætið. Og nú voru
ferðatöskur í bílnum. En nú bar
nokkuð nýrra við. Höfðinginn
brosti út að eyrum, eins og rétt-
ur og slétlur maður, og kallaði
yfir til okkar iá beztu tegund af
„ástands“-máli: „Eruð þið líka
að fara í sumarleyfi?“ —
„Vis6ulega,“ svaraði eg. „En
þér, herra minn?“ — „Já, eg er
að fara í sumarleyfi til Eng-
lands — og eg lilakka afannikið
til að komast heim.“ — „Þá
óskum við yður skemrptilegs
leyfis og góðrar ferðar“. —
„Eg óska ykkur hins sama,“
mælti stríðshöfðinginn og
kvaddi að hermannasið. Síðan
héklum við af stað og stefndum
niður að höfn.
„Hvárt virðist yður eigi sem
mér,“ mælti eg við félaga mina,
„að vaxið liöfum vér nú að vii’ð-
ingu, er höfðingi sá hinn virðu-
legi óskaði oss fararheilla“. —
„Alls óvist er það,“ svöruðu
þeir. „Vel má vera að maður sá
þekki Garðaríki og Indíalönd,
en engi höfum vér jartein fyrir
því að liann þekki Þingeyjar-
sýslur betur en nú. Er hann þá
lítill höfðingi og oss engi vcgs-
auþi að orðum hans.“
Komum við nú brátt niður á
bryggju og stigum um borð í
skip. Hét það Eagranes. Fallegt
nafn, minnir á það, er Eirikur
rauði gaf landi sínu fallegt nafn,
svo að marga fýsti þangað.
Skönimu síðar voru leystar
landfestar og lagl úr höfn. Eigi
veit eg, livort margt manna bef-
ir verið undir þiljum, en uppi
var allt fullt af ferðafólki.
Og- alveg eins og lil forna,
þegar hráuslustu mennirnir
voiu látnir verja stafna og
nefndir stafnbúar, þannig höfð-
um við framstafninn. Stóðu þeir
þar umhverfis foringja sinn, og
var hvorttveggja hið víglegasla
og vænlegt lil stórræða. Þetta
voru knattspyrnumenn úr
Reykjavík á leið í Norðurvíking.
Og nú þeyttu þeir lúðurinn og
liófu upp stríðssönginn, þ. e. a.
s. einn þreif munnhörpu upp úr
vasa sínum og öll fylkingin
söng: Það var einu sinni kerl-
ing og hún hét Pálina. Já, það
var sorglegl með þessa Pálínu,
hún átti ekkert til nema eina
saumamaskínu,. sem sennilega
liefir verið gamall gargan. En
hugsum okkur bara, hversu
miklum mun sorglegra það
hefði samt verið, ef Pálína hefði
alls enga saumamaskínu ált,
íieldur aðeins eina oddbrotna
stoppnál.------
Söngurinn liljómaði í svölu
morgunloftinu. Kríur, máfar og
fýlar, lcomu fljúgandi i áttina til
skipsins, en snéru frá, þegar
þeir heyrðu sönginn, en það er
ekkert að maj-ka þá, þeir skilja
ekki liina æðri tónlist.
Þegar komið var nokkuð út
fyrir höfnina, stóð stinnings-
kaldi inn Flóann og dálítil vind-
bára. Það gerðisl ónolalega kalt
á þiljum uppi og Fagranesið
valt fagurlega. Flokkurinn söng
ekki framar og fólk vafði trefl-
um að hálsi sér og bretti upp
kápukrögum sínum.. Var nú
skammt til sjóveiki, en þó
skemmra til lands. Akranesið
nálgaðist eða skipið nálgaðist
það, gildir einu, hvorl heldur er,
allt, sem maður skynjar er
skynvilla, las eg einhversstaðar
á prenti.
En að komast í hvelli í land,
það var það, sem gilti. Bráðlega
vorum við komnir upp í einn af
þessum þjóðfrægu Steindórs-
bílum og „svo fór allt i gang-
inn“.
Bílarnir runnu eftir þjóðveg-
inum, áfram, láfram, „allir í
sömu lest“.. En einn var þar
miklu bezt menntur. Voru
stafnbúar vorir þar sér i bíl,
höfðu uppi gunnfána sinn og
virtust til þess alls búnir að
leggja undir-sig lönd og ríki. Við
Hvítárbrú var lestin stöðvuð.
Félagar minir drukku þar eitt-
hvað, ásamt hinu fólkinu, en
það var um mig likt og í Hár-
barðsljóðum stendur: „At ek í
myrgin, áður heiman fór, síld
og liafra, saðr em ek enn þess“.
Aftur fór lestin af stað og ók nú
fram Norðurárdal. Þessum dal
liefir svo oft verið lýst, í skáld-
sögunni „Húsið við Norðurá“, í
sögulegum ritum héraðsins —
og í auglýsingum uin laxveiði
og gististaði, að þar er engu við
að bæta. Allir eru sammála um
að hann sé fallegur.
Upp úr Borgarfírði er ekið
yfir Holtavörðuheiði og ofan i
Hrútafjörð. Þar má m. a. líta
stórbýlið Mela. Nafnkunnir bú-
sýslumenn riktu þar mann fram
af manni og báru flestir nafnið
Jón, er mér sagt. Á vörum al-
þýðunnar lifir gömul vísa, sem
bendir til þess, að búskapurinn
á Melum hafi verið stærri í
sniðum en þá tíðkaðist al-
mennt.
Mikið gengur Melum á,
margir lúa lirinda,
tíu að raka, en tólf að slá,
túttugu lieim að binda.
Áfram, yfir Hrútafjarðarliáls
í Miðfjörð. Þaðan var Miðfjarð-
ar-Skeggi. Það var myndarlegiu'
stríðsmaður og átti sverð éití
gott, og þaðan er Ástá, það -er
myndarleg heimasæta og á hest
einn góðan.
Nú var slaðnæmzt við kvenná-
skólann á Blönduósi, til þess að
borða miðdegisverð. En með
því að farþegar voru bæði
margir og svangir og griðkon-
ur þær, sem gengu uin beina í
fæsta lagi, þóttist liver um sig
geta lekið undir með Gretti sál-
uga Ásmundssyni, oi*ð þau, er
liann liafði um vistina á Reyk-
liólum. Við ökum hratt vfir
Húnaþing, of liratt til þess að
liægt sé að lýsa því nokkuð til
gagns. Cr Stóra-Vatnsskarði
sést norður yfir Skagafjörð.
Þeirri útsýn er mjög hælt —
næstum því um of. Þegar maður
er búinn að lesa það e. t. v. mörg
hundruð sinnum, að einhver
staður sé frábærlega fallegur,
þegar maður svo heyrir dýrjð
hans sýknt og heilagt dásamaða
í orði, jafnvel af þeirn, sem
annars virðast hvorki hafa auga
fyrir ué ánægju af náttúrufeg-
urð, ja, þá fer mér a. m. k. svo,
að eg verð leiður á þessu marg-
tuggna lofi og trúi engu, nema
eigin sjón. Það skiptir ofl
miklu, liversu skilyrðin eru
þegar maður sér einhvern stað i
fyrsta sinn. Fyrst, þegar eg fór
þessa leið, var hellirigning og
þoka, í annað sinn var þurrt
veður, en skyggni takmarkað.
Þetta var í hið þriðja sinnið, og
nú var bjart yfir liinu breiða
héraði, inn lil fjalla og út til
hafs. TindastóII, Drangey,
Málmey og Þórðarhöfði eru þeir
listrænu drættir, sem möta þá
mynd, er maður sér. Annars
líkar mér betur að sjá yfir
byggðina annars staðar frá, t. d.
utan af sjó, en bezt líkar mér
þó við íbúa byggðarinnar, Skag-
firðingana sjálfa, þá, sem eg
hefi kynnzt.
Hreöavatn,