Vísir Sunnudagsblað - 19.07.1942, Blaðsíða 6

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ

cins öðrum megin í ganginum.
Hvernig var liægt að ætlast til
að maður myndi eftir því livort
númer herbergis var eitt lmndr-
að og fiinmtán, eða eitt liundrað
<og sextán? Hugur hennar reik-
aði aftur til þess tíma er hún sat
á skólabekk. Þá var hún alltaf
hálf slæm í reikningi. Henni
geðjaðist aldrei að Euclid, og
hornafræði og líkinga fannst
alltaf næsta þýðingarlítið nám.
En henni þótt gaman að sögu og
grasafræði og naut þess að lesa
um ókunn lönd, þótt áræði
hefði hana brostið fram til
þess áð sækja þau heim. I
sannleika var það töfrandi að
kynnast lífi stórmenna — eins
og Oliver Croimvell, Beacons-
figld lávarði, Lincoln, Grace
Darling — það var nú hetja —
Booth hersböfðingja, þeim
mikla og ágæta manni, enda
þótt liann máske væri full al-
þýðlegur. Hún minntist þess er
gamla fröken Trimmings liafði
talað um hann kvöld eitt. Sú
hafði nú að eins verið skemmti-
leg. — Hún — guð sé oss næst-
ur! — Ákafur hnerri brauzt
fram, Mililcent næstum óafvit-
andi.
Nú var úti um allt. I annað
sinn á sömu nóttu — var lijarta
hénnar að því komið að hætta
að slá. í annað sinn á sömu
nóttu var hún svo yfirkomin af
ótta að starfsemi hugsunarinn-
ar var öll í molum. Nú myndi
hún heyra manninn fara fram
úr rúminu, ganga til dyra,
kveikja ljós og því næst lyfta
fellingalíninu. Hún sá í anda
grimmúðugt, skeggjað andlit,
augu, sem störðu á hana, og
lieyrði eitthvert muldur á
frönsku. Svo myndi hann rétta
út handlegginn og draga hana
fram iá gólfið. Og þá! Guð a!-
máttugur -— livað myndi þá
gerast?
— Eg ætla að hljóða, áður en
bann gerir það. Ef til væri rétt-
asl fyrir mig að gera það strax.
Um leið og liann dregur mig
fram undan rúminu er vísast
að liann leggi hönd sina á munn
mér — eða svæfi mig með
klóróformi. — En lmn megnaði
okki einu sinni að hljóða —
skelfingin varnaði henni þess.
Hún lyfti nú fellingalíninu og
hlustaði. Vai' hann að læðast
eftir gólfteppinu? Hún hélt það
— en var engan veginn viss.
Eitthvað Idaut að ske. Hugsazt
gat að hann veitti henni áverka
ofan frá — með stígvéli sinu. —
En ekkert virtist ætla að ske, og
biðin var blátt áfram óþolgudi.
Nú varð henni það að fulli) Ijóst,
að við slikt gat hún ékkí lifað
heilfl nótt, AUt var betra en
þetta — vanvirða, fangelsun og
jafnvel dauði. Hún ætlaði að
skríða fram undan rúminu,
vekja manninn og gera tilraun
með að útskýra fyrir honum
málavöxtu. Hún ætlaði að
kveikja í snatri, hósta og segja:
Monsieur! — Þá mundi liann
þjóta upp og stara á liana. —
Þá ætlaði hún að segja —- já,
livað átti liún að segja? — —
Pardon, monsieur, mais je —
hvernig átti hún nú að segja á
frönsku: — Eg hefi villzt.
Fai tort. C’est la chambre —
skakkt. — Voulez-vous. —
Hvað var — hurðarhúnn á
frönsku og — leyfið mér að
fara. —-
Það skipti ekki máli. Iiúu ætl-
aði að kveikja, hósta og treysta
á háiningjuna. Og ef liann kæmi
til móls við hana skyldi hún
æpa svo um munaði. Ákvörðun-
in var tekin — og gætilega
skreið hún fram undan rúminu
— fótagaflsmegin. Ilún flýtti sér
til dyranna — liættuleg ferð. Að
fáum sekúndum liðnum féll
skínandi birta út í hvern krók
og kima stofunnar. Hún snéri
sér í áttina til rúmsins, hóstaði
og kallaði djarflega: — Mon-
sieur! —
I þriðja sinn á cinni nóttu var
lijarta ungfrú Bracegirdle að því
komið að nema staðar. Hryll-
ingin gagntók hana meir og
meir, unz hámarki var náð —
svo að undangengin reynsla var
sem leikur einn á móts við það
er nú mætti augum. —
Maðurinn i rúminu var dauð-
ur.
Hún Iiafði aldrei fyrr staðið
andspænis dauðanum, en á hon-
uin villist enginn. — Hún ein-
blíndi á manninn, rugluð, og
endurtók hvíslandi: Monsieur!
Monsieur! — Því næst læddist
hún á tánum til rúmsins. Hár og
skegg var áberandi svart og
stakk i stúf við gráhvítt hör-
iindið. Mnnnurinn var hálfop-
inn, og svipurinn, sem í lifanda
lífi hefir ef til vill lýst spillingu
og fýsnum, var nú mildur og
augun virtust horfa út í órafjar-
lægð. Ilún horfði á andlitsdrætti
manns, sem horfinn var yfir
djúp það, er veraldir skilur.
Þegar sannleikurinn rann
upp fyrir litlu ungfrú Brace-
girdle,þá fól hún andlitið í hönd-
um sér og mælti lágri röddu: —
Veslings maðurinn — veslings
maðurinn. — Á þeirri stundu
mundi hún varla cftir klipunni,
sem hún var i. Návist liins stór-
kostlega og' þýðingarmilda fyllti
hug hennar lotningu. Ösjálfrátt
kraup hún á kné við rúmið og
þaðst fyrir, Að þvi loknu færðist
yfjr bana tmdursamleg ró og
friður. — Vandræði þau, er
hún liafði í ratað hér á gisti-
húsinu, hvað voru þau annað en
lítilfj öi’legir smámunir i sam-
anburði við hið fjarlæga og
dulda. — Maðurinn þarna, hann
liafði lifað lifi sínu, hvernig svo
sem það annars var — og koin-
inn á skaparans fund. Hvers-
konar maður skyldi þetta hafa
verið ?
Hugsanir hennar voru skyndi-
lega rofnar af óvæntu liljóði.
Henni heyrðist þungum stígvél-
um vcra kastað niður fyrir
framan dyrnar. Hún hrökk við
og hugði i fyrstu að einhver
væri að knýja á dyrnar og vildi
komast inn. Svo fjarlægðist
hljóðið út í ganginn ,en við þetla
fór Millicent að átta sig á liætt-
unni, sem hún var stödd í. fjér
mátti hún alls ekki vera. Nauð-
svn þess að komast út varð nú
enn þá brýnni.
Það var nógu slæmt að finn-
ast í svefnherbergi ókunnugs
manns að næturlagi, liitt var þó
hálfu verra að láta koma að sér
í svefnherbergi dauðs manns.
Búast mátti við, að hún yrði á-
kærð fyrir morð. Já, það myndu
þeir gera, því að livernig átti
hún að verja sig gegn þessum út-
lendingum? Almáttugi guð! —
Þeir myndu hengja hana, nei,
leiða liana á höggstokkinn, það
var víst aðferð þeirra hér i
Frakklandi. Höfuð hennar yrði
sniðið af m’eð stórum stálhníf.
Guð komi til! Hún sá sig í anda
standa við höggstokkinn með
bundið fyrir augu, við hlið
hennar var presturinn og böð-
ullinn, sá síðarnefndi með
rauða húfu, rétt eins og Dickens
hafði lýst í sögu sinni. Sydney
Carton hét víst maðurinn, sem
mælti áður en liann gekk útá af-
tökupallinn: —• Nú drýgi eg æfi
minnar stærstu dáð.--------En
þetla gat hún ekki sagt. Ekkert
verra gat fyiúr hana komið.
Hvað myndi verða um blessað-
an prófastinn, eða mágkonu
hennar, sem var væntanleg frá
Paraguay á morgun? Hvað
myndu allir vinir hennar í Eas-
ingstoke segja? Uppáhaldið
hennar hann Tony, stóri köttur-
inn, hefði þá engan til að hugsa
um sig. Það var skylda hennar
að forðast aftöku, ef þess var
nokkur kostur. Hún gat engu
góðu til leiðar komið í þessu
herbergi. Ekki var hún þess
megnug að kalla hinn dauða til
lifsins aftur. Það sem henni bar
að gera, var að leita undankomu.
Fólkið kunni að koma á hverri
stundu, þernan, forstöðumað-
urinn og lögregluþjónar. Hún
sá i anda lögregluþjóna, vopn-
upi búna, koma, með vasabæk-
ur á lofti og valdsmannsyfir-
bragði. Glötunin var lienni vís.
Til allrar liamingju þurfti hún
ekki lengur að hafa áhyggjur
út af ljósinu. Enn einu sinni
þaut hún til dyranna og reyndi
— árangurslaust — að opna.
Hana kenndi til í fingurgómana
— og við það hætti hún. Hún
varð að hugsa — og hugsa á-
kaft — ef henni ætti að auðnast
að sleppa héðan. Ekkert mátti
hún aðhafast í fávísi eða óvfir-
vegað, nei, hugsa varð hún og
taka ákvarðanir í ró. — Hún
' athugaði læsinguna vandlega.
Sknáargat var ekkert, en i þess
stað réimifleygur lil þess að
gestirnir gætu læst að innan-
verðu. Ó, hversvegna hafði ekki
þessi blessaði framliðni maður
læst að innanverðu í gærkveldi?
Þá liefðu vandræði þessi aldrei
fyrir komið. Hún sá i endann á
handfangsteininum, hann var
á að gizka hálfan þumlung inn
í hurðinni. Ef einhver færi fram
hjá — eftir ganginum — hlaut
hann að veita því athygli að
handfangið stóð svo langt út að
utanverðu. Hún reyndi nú með
hárnál að niá teininum til baka,
árangurinn varð sá einn að hann
gekk enn þá lengra inn. Hún
fann að hún fölnaði upp, og ein-
kennileg máttleysistilfinning
gagntók liana. — Hún barðist
fyrir lifi sinu — og mátti ekki
gefast upp. Hún þaut fram og
aftur um herbergið eins og dýr
í búri og hugsun hennar leitaði
ákaft eftir smugu til undan-
komu. Við gluggann voru ekki
svalir, og niður að götunni voru
fimm hæðir. Fyrsta skima liins
nýja dags féll inn um gluggann.
Brátt myndi fólk liótelsins taka
til starfa og orgin vakna. Fyrir
þann tíma yrði öllu að vera
Íokið. ‘
Enn einu sinni horfði hún á
læsingu hurðarinnar. Hún
liorfði á dót mannsins, rakáliöld,
bursta og skriffæri. Það leit úl
fyrir að hann liefði ótt gnægð
af slíku. Þarna voru pennar,
blýantar, strokleður og lakk.
Já, lakk! — Nauðsynin er vissu-
lega undanfari uppgötvunar.
Hin sára nauðsyn varð þess
valdandi að Millicent nú fann
upp bragð, sem henni undir
venjulegum kringumstæðum,
myndi aldrei hafa til hugar
komið. Síðasta úrræði hennar
var þetta: Hún tók fram eld-
spýtnastokk, kerti og lakkstöng
og hárnál. Því næst lét hún
drjúpa riflega af lakkinu, og rak
annan enda hámálarinnar þar í.
Þegar lakkið hafði náð að fest-
ast vel á liiárnálarálmuna þrýsti
hún henni inn i holuna og beið á
meðan hún sameinaðist hand-