Vísir Sunnudagsblað - 19.07.1942, Blaðsíða 8

.VÍSIÍ* SUNNUDAGSBLAÐ
8.—
§Í»M
Sani Jones, sem var einhver
spurulasti maðurinn í allri New
Ilaven, var einhverju sinni á
ferð frá Storrs og heim til sín,
þegar einfættur Englendingur
kom inn í póstvagninn, sem
hann ferðaðist með.
Eftir langa og kveljandi þögn
var forvitnin farin að gera svo
mjög vart við sig hjá Sam, að
hann mátti til með að spyrja.
„Misstuð þér fótinn í orustu?“
sagði Sam og leit á fót Englend-
ingsins.
„Nei, nei, eg hefi aldrei verið
í hernum.“
„Kannske þér liafið háð ein-
vigi?“
„Ó, nei, ekki heldur.“
„Þér liafið þó ekki orðið fyrir
umferðarslysi?“
„Nei, aldrei lent í neinu þvi-
liku,“ svaraði Englendingurinn.
Sam hélt nokkra stund áfram
að spyrja, en hann fékk alltaf
neitandi svar. Loks spurði hann
bara blátt áfram hvað eiginlega
hefði komið fyrir liann.
„Eg skal segja yður það,“
sagði Englendingurinn, „með
því einu móti, að þér spyrjið mig
ekki fleiri spurninga.“
„Allt í lagi. Segið mér aðeins
hvernig þér missluð fótinn og
svo skal eg ekki spyrja að
fleiru.“
Englendingurinn leil livasst á
Sam um leið og hann sagði:
„Hann var bitinn af.“
„Bitinn af!“ svaraði Sam, „en
hvernig 1 ósköpunum — ha —
hvernig?“
„Nei, herra minn — ekki fleiri
spurningar,“ sagði Englending-
urinn, „ekki eina einustu“.
Sam Jones komst heim til sín
til New Haven og var þá orðinn
mjög sjúkur, en einni viku
seinna lést hann. — Banamein-
ið var „ófullnægð forvitni“.
Þetta gerðist á matstofu veit-
ingahúss. Gesturinn kallarfram:
„Þjónn!“
„Já, herra!“
„Hvað er þetta?“
„Súpa!“
„Já, en hvers konar súpa?“
„Baunasúpa,“ sagði þjónninn
með virðugleik.
„Eg er ekki að spyrja hvaða
Heyannir
Sláttur er byrjaður um land allt. VoriiS hefir veriS þyrkingslegt og
kalt og grasvöxtur þvL víða miður gúður. En hitt er þó öllu verra,
að fólksekla er svo mikil til svei'ta, að til vandræða horfir í sumum
sýslum, og er illt til þess að vita, aö sveitirnar skuli tæmast, því þar
er gott og heilnæmt að vera og þar eykst manni þróttur við "nytja-
störf og líkamlega áreynslu.
súpa það hafi verið, heldur
hvaða súpa það er núna.“
•
Gamall bóndi kom inn í mat-
vörubúð í Noregi og spurði eftir
verði á brauði.
„Brauðið kostar 50 aura.“
„Nú, já,“ svaraði bóndinn.
„Kannske eg fái eitt brauð.“
Kaupmaðurinn pakkaði því
inn og fékk bóndanum. Þegar
hann liafði tekið við brauðpakk-
anum spurði hann:
„Hvað kostar þelta bjúga?“
„50 aura,“ svaraði kaupmað-
urinn.
„Já, einmilt,“. sagði bóndinn
hugsandi, „eg ætla að liætta við
að kaupa brauðið, en taka bjúg-
að íyrst það kostar það sanr.a.
Gerið þér svo rcl hér er brauðið,
lálið þér mig fá bjúgað.“
Og svo tók bóndinn bjúgað
og stakk því í vasa sinn og gerði
sig liklegan til þess að fara.
„En heyrið þér,“ kallaði kaup-
maðurinn á eftir honum, „þér
lrafið ekki borgað bjúgað.“
„Borgað það —• auðvilaö hefi
eg ekki gert það. Þér fenguð
brauðið í staðinn, eða var ekki
sama verðið á hvort tveggju?“
„Jú-ú — eg veit það,“ svaraði
kaupmaðurinn i neitunartón,
„en þér borguðuð ekkerl fyrir
brauðið.“
„Borga fyrir það!“ breytti
bóndinn út úr sér, „auðvitað
gerði eg það ekki. Hvers vegna
skyldi eg gera það, eða æilaði eg
kannske að kaupa brauðið ?“
„Nei — en,“ maldaði kaup-
maðurinn í móinn.
„Nú er þá ekki alll í lagi,“
sagði bóndinn og fór leiðar
sinnar.
-—• .Tæja, svo frændi yðar á
engin börn ?
— Nei, herra minn. —
— Og faðir yðar — hefir bann
ált nokkur börn?
Bóndi nokkur kom á járn-
brautarstöð ásamt konu sinni.
Hann gekk rakleitt að farmiða-
söluauganu og spurði sölumanu-
inn:
„Er þrjú-lestin farin fram
hjá?“
„Já, fyrir korteri síðan.“
„Og hvenær fer fjögur-lestin
framhjá?"
„Það er löng stund þangað
til.“
„Fer engin farþegalest fram
hjá fyrr?“
„Nei.“
„En farangurslest?"
,,Nei, engin.“
„Engin lest?“
Engin.“
„Eruð þér vissir um það?“
„Alveg viss,“ svaraði sölu-
maðurinn og var nú orðinn all
óþolinmóður.
„Jæja Soffia,“ sagði bóndinn
og snéri sér að konu sinni, „þá
er okkur óhætt að ganga yfir
járnbrautarteinaria.“
•
— Hvað ertu að gera, Úlli?
— Eg er að skrifa bróður
mínum.
— Þú, sem kannt ekki að
skrifa.
— Það skiptir engu máli. —
Bróðir minn kann ekki að lesa.
•
Bóndi einn kom heim til sín
eftir nokkurra daga veru í boi'g-
inni.
„Ilvað er að frétta?“ spurði
hann vinnumann sinn, sem átti
að sjá um heimilið meðan hann
var í burt.
„Alll ágætt.“
„Ekkert sérstakt skeð?“
„Ekki neitt, sem orð er á
hafandi. Hundurinn er dálítið
haltur.“
„Jæja, hvernig stendur á
því ?“
„Hesturinn steig ofan á liann.
Hann brenndist dálítið og fæld-
isl og slökk út úr hesthúsinu.“
„Brenndist?“
„Já. Það var þegar hlaðan og
hesthúsið brunnu til kaldra kola
og allt sem þar var — nema
hesturinn — en eg varð að
skjóta hann rétt strax, því hann
var svo mikið brunninn.“
„Hvernið stóð á því, að hlað-
an brann ?“
Vegna þess að hún stóð svo
nálægt íbúðarhúsinu. Það sem
vakti mig, voru ópin í annarri
dóttrir þinní, sem svaf uppi á
lofti og kallaði í sífellu að húsið
væri alelda.“
„Hvað? Brann húsið líka?
Bjargaðist nokkuð?“
„Ójá. Þegar eg vaknaði var
eldhúsið í björtu báli, en það
var hægt að fara út fordyra-
megin og bjarga fólkinu út. En
þá mundi eg allt í eiriu eftir epla-
kassanum þínum, sem var í búr-
inu bak við eldhúsið og eg vissi,
að þú vildir áreiðanlega, að hon-
um yrði bjargað. Og þegar eg
var búinn að koma eplakassan-
um út var það of seint að bjarga
dætrum þínum.tveim, eða þrem
sonnnum eða konunni og þau
brunnu öll inni. En eplakassan-
um bjargaði eg.“
„Jæja, það var alltaf bót í
máli. Kom nokkuð meira fyr-
ir ?“
„Nei, þetta var allt. Þetta var
mjög rólegur tími.“
Það sorglega við ellina, er
ekki það, að maður verður gam-
all, lieldur hitt, að mönnum
finnst þeir vera ungir.
•
Annar helmingur lieimsins
veit ekki, hve vel hinum lielm-
ingnum myndi líða án hans.
•
Að unna er að fegra, að fegra
er að unna.