Vísir Sunnudagsblað - 26.07.1942, Síða 1

1942 Sunnudaginn 26. jdli 23. blað
Tliftodór írnason:
f SIJMARTEYFI
FERÐASÖGU-HRAFL
DALVÍK. Nœst á myndinni eru íshás og sláturhús KEA, en fram undan
íshúsinu er hinn nýi hafnargarður.
Skilið við samférðafólkið
um sinn.
Enn var veðrið þungbúið og
kaldranalegt, morguninn, sem
við ætluðum að leggja af stað
fi'á Akureyri. Einhverjir höfðu
vei’ið að spá sólskini kvöldið
áður og öll langaði okkur til
þess að sjá Svai'faðardal i sól-
skini, ekki sizt unga fólkinu,
sem ekki hafði séð þá fögru
sveit áðui’, þvi að ýrnsir sam-
fex’ðamannanna liöfðu farið
norðux’, bæði í fyrra og liitt eð
fyri’a, á „Brautarhólsmótið“ og
fengið glampandi sólskin og gott
veður i bæði skiptin, og þeir
voru búnir að gera hina for-
vitna. En það var lítið um sól-
skin dagana sem mótið stóð yfir
á Brautarhóli.*) Kuldabx’æla af
norðaustri tvo fyrri dagana, svo
ekki varð notið neinnar fegurð-
ar, — á mánudag sá að vísu til
sólar, en þó vantaði miltið á að-
„sveitin mín“ nyti sin.
Mér þótti fyrir þessu, því að
mér var ungum kennt að kalla
Svai’faðardal sveitina mína, og
þykja vænt um dalinn, því að
þaðan er eg ættaður, og þó að
eg liafi aldrei verið þar lang-
dvölum, þykir mér vænna um
hann en aðrar sveitir, og hvergi
hefi eg orðið eins gagntekinn
og þar af fegurð náttúrunnar í
sólskini og sumai'dýrð. En unga
fólkið, sexri eg hafði verið sam-
ferða að sunnan, var ánægt engu
að siður. Á laugardag og sunnu-
dag — þegar stoi’mui’inn lamdi
tjöldin og regnskúrirnar buldu á
þökunum, söng það livað eftir
annað með fagnaðarhreim:
„Það er sólskin Di’ottins einnig
regni í.“ Og á mánudagsmorg-
un, þegar loks sá til sólar og loft-
ið varð hlýrra, voru allir í sól-
skinsskapi. Og svo var kátínan
mikil þennan nxorgun, að eg,
*) Sjá Vísi 15. þ. m.
garnall ski’jóð.urinn, var farinn
að hlaupa í „boltaleik“ áður en
eg vissi af!
En nú var komið að því að
eg yrði að skilja við hið
skemmtilega, unga samferða-
fólk mitt um sinn — það ætl-
aði flest austur i Áslxyrgi,- en
eg kaus heldur að hitta fx-ænd-
ur mína i Dalnum og á Dalvílc
og síðan góðkunningja í ,Ólafs~
fii’ði. Við höfðum vei'ið um 50
saman í förinni að sunnan, á
tveim stórum bifreiðum, og
einn „lúxusbíll“ var með okk-
ur, ýmist á undan eða á eftir,
eins og tundurspillir í „convoy".
Eg hélt, að miklu betur myndi
fara um, fína fólkið í þessum bil,
heldur en okkur, sem í stóru bíl-
unum voru. Það liafði að
minnsta kosti verið þröngt um
mig, því að sii’a Magnús í Ólafs-
vik hafði vei'ið sessunautur
minn að sunnan! En eg fékk að
reyna „lúxusinn“ lika. Og eg get
hugsað mér, að ekkert sé verra
að vera um borð í tundurspilli,
svo þi’öngt var í lúxusbílnum
vegna farangurs. Ekki er eg þó
að vanþaklca þetta. Egill vinur
minn Sandholt, verzlunarm.,
sem bílnum stjórnaði, bauð mér
að skjóta mér á honum út að
Hóli á Upsaströnd, áður en aðal-
hópurinn legði af stað frá
Brautarhóli. En Egill er ákafa-
maður og vill ekki vera að tví-
nóna við hlutina, — enda rak
hann svo mikið á eftir mér, að
helmingurinn af farangri mín-
um vax-ð eftir á Brautarhóli. Og
á meðan við vorum að rífast um
þetta á lilaðinu á Hóli, hélt frök-
en ein, — sem setið hafði i biln-
um með okkur út eftii', — á
hattinum mínum, og hún varð
svo hugfanginn af málskrúði
okkar Egils, að hún rankaði
ekki við sér fyrr en þau voi’U
kominn aftur að Brautarhóli.
Var hún þá enn með hattinn
minn samanvöðlaðann á milli
handa sér, — en eg liattlaus úti
á Hóli.
Hjá frændum.
Eg sagði hér að framan, að eg
liefði hvergi orðið jafn gagntek-
inn og í Svai’faðardal af fegurð
náttúrunnar í sumardýrð. Það
var fyrir átta árum og urn svip-
að leyti sumars. Eg var þá að
fara til Ólafsfjai’ðai’, en laugar-
dagskvöldið, sem eg lagði af
stað úr Reykjavík fréttum við
um landskjálftana miklu sem
höfðu byrjað þann dag, og faðir
minn heitinn, bað mig að
skreppa strax til Dalvikui', þeg-
ar norður kæmi, til þess að vila,
livernig bræðrum lians og öðrum
frændum liði. Eg fékk trillubát
á Siglufirði til að skjóta mér til
Dalvikur. Það var á mánudags-
morgun (þriðja jarðskjálfta-
daginn), Eyjafjörður allur eins
og gljáfægður spegill og Svarf-
aðardalur i lieitu sólskinsbaði,
iðgrænn milli fjalls og fjöru,
áin eins og iðandi silfurslaixga,
blá-hvítir reykjarstrókai’nir
upp úr eldhússtrompunum — og
dauðaþögn. Þarna var mikil al-
vara á ferðurn þó að náttúran
væri með gleðibrag.
Eg lét „trilluna“ renna upp
að Hólsbryggjunni, sem frænd-
ur rnínir eiga, því að þá ætlaði
eg fyrst að hitta. Enginn maður
var þar í sjóbúðunum. Eg leit
heirn að Hóli. Húsið stóð, óhagg-
að, að því er virtist svona langt
til, að sjá, stórt og livrtt stein-
hús. Það var búið að segja mér
að þar liefði orðið miklar
skemmdir. Og eg kveið mikið
fyrir að liitta Þorleif gamla föð-
urbróður nxinn. Hamx var efna-
bóndi alla sína búskapartíð, en
honum hafði hætt talsvert við
að bera sig illa ef eitthvað bar
út af. Nú var hann að visu búinn
að fela syni sínum búið, en eg
bjóst við að nú myndi varla
vei'ða við hann talandi, eftir
þetta áfall. Og’ það þurfti þá ein-
mitt að vera hann, sem eg hitti
fyrstan nxanna. Hann var einn,
neðarlega ó túninu, gamli nxað-
urinn, að raka. Og eg varð alveg
forviða, þegar eg fór að tala við
hann. Mér fannst hann jafnvel
vera hressilegri en hanxx lxafði
verið, þegai' eg liafði hitt hann