Vísir Sunnudagsblað - 26.07.1942, Blaðsíða 5

„Kannske þeir liafi sent hann
til Vidin,“ sagði hann, því að
hann kenndi;í brjósli um Tsenu,
„eða hann komi lieim aðra
leið.“
„Æ, hvað skyldu þeir liafa
gert við drenginn minn,“ sagði
Tsena. Hún fór að finna Stoy-
önku að máli. Hún mundi vissu-
lega gefa henni von um, að
Stoyan yrði kominn lieim fyrir
jólin. En Stoyanka var þögul og
augu hennar rauðleit, grátbólg-
in. —
Fyrsta reglulega hersveitin
var á heimleið um þorpið. I
þorpinu var mikið um að vera.
A miðri götunni, beint á móti
kofanum liennar Tsenu, höfðu
menn rekið niður tvo stólpa og
neglt bogamyndaða fjöl efst
milli þeirra. Og þetta heiðurs-
hlið var svo þakið sígrænum
hríslum, og á fjölina var málað:
, „Velkomnar heim„ hraustu
hetjur.“
Og hvarvetna voru þrílit
flöggin og hersveitin gelck um
heiðurshliðið og það var fagnað,
hrópað, húrrað.
— „Kannske hann komi
seinna, kannske liann geti ekki
komið í tæka tíð fyrir jólin,fyrir
aðfanga<lagskvöldið? En liví
skyldi liann verða að dveljast
á einhverjum ökunnugum stað
um jólin, hann einn af öllum
piltunum í þorpinu?
Hann einn? En hermennirnir
voru enn að smátínast heim.
Hann er kannske meðal þeirra,
sem enn eru á leiðinni, hugsaði
Tsena. Hann hlýtur að vita hvað
okkur svíður í hjartað.
Snemma næsta morgun fór
Tsena í kirkju. Hún keypti kerti
fyrir þennan lev, sem Stoyan
liafði sent henni. Og hún setti
kerti fyrir framan líkönin í
kirkjunni. Og hún fór heim
glöð.
„Jólin eru þó ekki fyrr en á
morgun. Á morgun. Enn er heil
nótt og hálfur dagur þar til jól-
in koma.“
Svona reyndi hún að draga úr
vonleysiskvíðanum.
„María, guðs móðir, færðu
mér liann aftur, gerðu mig
hamingjusama.“
Kina kom og sagði, að fleiri
hermenn úr þorpinu væru
komnir.heim. Tsena sagði reiði-
lega:
„Þú hefir frætt mig nóg um
aðra. Farðu og taktu á móti
bróður þinum eins og aðrar
systur sinum bræðrum.“
„Eg vil fara með henni,“
sagði Radulcho.
Og börnin lögðu af stað. Þau
hlupu upp snjóvga hæðina, þar
sem vegurinn bevgist inn í þorp-
ið,—
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
Kínverski pilturinn og stúlkan á myndinni eru barnabörn
dr. Sun Yat-sen, stofnanda kínverska lýðveldisnis. Þau heita
Pearl og Tsi Sun.
Tsena liorfði á eftir þeim.
Kaldur vindur blcs ófan frá
fjöllunum og skafrenningur í
dalnum. Ernir og hrafnar flugu
yfir berum trjiátoppunum með-
fram veginum. En langa leið út
úr þorpinu litla, meðfram þjóð-
feginum, stóð fólk í smáhópum,
ástvinir, sem biðu hermann-
anna. Því að þeir voru enn að
koma, í liópum, stundum tveir
og þrír saman, stundum einn
og einn. — Börnin vildu vera
viss um að verða fyrst til þess
að bjóða Stoyan velkominn
heim. Þau voru viss um, að
þekkja hann þegar, þrált fyrir
snjóinn, sem lagðist á alll og
alla. Þau náðu hæðarbrún og
þar var bitur hríð. Tveir her-
menn komu í Ijós. Hvorugur
var Stoyan.
„Eru fleiri hermenn á leíð-
inni?“ spui’ði Kina.
„Við vitum það ekki. Eftir
hverjum eruð þið að bíða?“
„Eftir bróður okkar.“
Hermennirnir lxéldu áfram.
Kina slai'ði í áttina, sem hei’-
mennirnir komu úr. Það var
kalt og hörnin skulfu, en hann
bróðir þeirra var að koma. Þau
máttu til að biða, annars myndi
móðir þeirra verða enn i’eiðari.
Og kæmu þau án hans myndi
hún fara að gi'áta.
Stundirnar liðu. Börnin sátu
þarna lireyfingarlaus að kalla,
hulin snjóblæju. Enn hvessti, en
þau voru ákveðin í að bíða. —
Hjartað í brjósti Kinu sló hrað-
ara. Ný von kviknaði. Riddara-
liðssveit kom í augsýn. Vafa-
laust var Stoyan í lienni. Hún
þorði vart að draga andann.
Riddararnir knúðu lxestana
spoi’um og þeir voru komnir
franxhjá á aixdartaki. Kina kall-
aði til tveggja yfirforingja, sem
riðu aftastir:
„Er hann hróðir okkar á leið-
inni?“
„Hvað heitir bróðir ykkar?“
„Stoyan, stóri bróðii’,“ sagði
Radulcho, en þolinmæði lians
var á þrotum, og liann var undr-
andi og reiður yfir því, að þess-
ir snyrtilegu hermenn skyldu
ekki vita livér Stoyan væri.
„Ilvaðan er Stoyan?“
„Stoyan er frá Vetren,“ sagði
Kina.
Yfirforingj arnir stungu sanx-
an nefjum.
„Er bróðir ykkar í riddaralið-
inu ?“
„Hann, hann —vesalings
Kina gat ekki svarað.
„Hann er ekki nxeð okkur,
telpa min,“ sagði annar yfirfor-
ingjanna. Og hinn bætti við:
„Farið nú heim til ykkar, ann-
prs króknið þið úr kiilc!a,“
Og þeir knúðu fáka sína spor-
um og hurfu samstundis.
Kina grét. Og Radulcho litli
fór líka að gráta. Þau voru orðiix
blá af kulda. Þau liéldu lieiixx, á
leið. Það var lxvergi sál á ferli,
nema þau. Allir höfðu leitað
liúsaskjóls. Þegar inn í þorpið
kom, heyrðu börnin við og við
óminn af söng heinxkoixxiixna
hermanna.
Það var orðið dinuxit og þau
gengu lxægt og þegjandi og hugs-
uðu um nxóður sína, 'senx beið í
dyruixum.
Vagix með þremur lieslum
fyi'ir brunaði franxhjá.
„Ei’u fleiri herixienn að
koixxa?“
Það var ekkert svar. Vagninn
var horfinn. Og hríðin varð
dimmari og dimmari og næddi
válega kringum þau, blessuð
börnin, næddi neikvæðu svari
inn í hugi þeirra. En hríðarnæð-
iixgurinn kom alla leið fi'á víg-
stöðvunum, frá vínviðarekrun-
unx snævi huldu við Pirot, þar
senx sixjónunx lxlóð án afláts á
gröf Stoyans.
(Snxásaga þessi er eftir búlg-
arskan höfund. — Ivan Vazoff
er meðal kunnustu rithöf-
unda á Balkanskaga. Frægð sína
lxlaut hann aðallega fyrir ljóð
sín, en liaixn hefir samið ágætar
smásögur, skáldsögur og drama-
tisk leikrit. Hann var fæddur ár-
ið 1850, við rætur eins af hæstu
fjöllum Búlgai-íu. Nokkur æsku-
ár síix dvaldi liann í Rússlandi.
I ölluixx hans verkum skín lieit
ást til fiáttúrunnar. í ljóðagerð
voru þeir fyrirxxxynd lians Byroix
og Pushkin, en í skáldsagnagerð
Victor Hugo. Þó eru verk Vaz-
offs frunxleg. — Ein af skáldsög-
um hans, í ánauð, liefir verið
þýdd á ensku. Vazoff dó í sept-
enxber 1921 og var þá ixxiixning
lxans heiðruð af öllum landslýð
í Búlgaríu).
Víða á vesturströnd Banda-
rikjanna lxafa verið stofnaðir
skæruflokkar, senx eiga að taka
lil stai-fa, ef inni’ás verður gei’ð
þai’. Þeir æfa sig á að skjóta á
seli í Columbia-fljóti og fa 10
dollara fyrir hvern.
•
Fyrir skemmstu konx það fyr-
ir Tampico í Mexico, að áhorf-
andi að nautaati skaut ungan
nautabana. Pilturinn hafði særzt
i viðureign við íxautið og áhorf-
endur gerðu lxróp að lionuni,, því
að þeir vissu ekki liversu sór
Ixann var og héldu, að haixix væri
hræddur. Einunx áhorfanda var
nóg boðið og skaut piltinri til
hana úr sæli sínu.