Vísir Sunnudagsblað - 26.07.1942, Blaðsíða 6

6
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Böðvar frá Hnífsdal:
Hið sumarfagra
Norðurland.
í Varraahlíð var staðið við
um stund, en siðan lialdið á-
fram austur yfir héraðið. Margt
er ólíkt um Húnáþing og Skaga-
fjörð, en tvennt virðist manni
líkt: Bæði þessi byggðalög eiga
víðuáttumikil graslendi, vall-
lendi og mýrlendi, sem sýnast
fela í skauti sínu nær þrotlaus-
ar slægjur og nær ótakmarkaða
ræktunarmöguleika, en á liinn
bóginn bera víða fyrir augu
brörlegar bvggingar, gamlir og
niðurniddir torfbæir, veggja-
skekktir og gengnir af göflum.
Leiðin liggur nú fram langan
dal, sem lieitir, að mig minnir
Norðurárdalur. Er dalur sá
langur og fremur einbæfur um
landslag og gróðurfar. Vegur-
inn þar er enginn „luxus“-veg-
ur, svo að við getum tekið undir
með Erni Arnarsyni:
„Bíllinn rennur um ruddan veg,
rambar og skelfur stundum. . .“
En um það bil, sem við erum
að komast upp úr þessum dal,
liggur vegurinn i bratta, rétt
ofan við djúp og hrikaleg gljúf-
ur. Heita þar Giljareitir. Líður
nú ekki á löngu, áður maður
kemur i Öxnadal, „þar, sem báir
hólar, liálfan dalinn fylla“. Á
einum stað ber þar einkennilega
bergdranga við himinn á fjalls-
brún einni. Rísa þeir eins og
gotneskar turnspirur úr
hamrahvelfingu fjallanna mót
Iieiðum kvöldbimni, eða máske
er það verndarvættur dalsins,
sem réttir þar upp fingur sina,
til merkis um það, að bún
sverji alveldi uppliimins trún-
aðareiða. Bíllinn heldur áfram
og loksins rennur bann inn að
. ráðbústorgi Akureyrar, kl. 11
um kvöldið. Mikill mannfjöldi
þyrpist utan um bilana, sumir
eru að taka á móti fólki, en
sumir virðast bíða eftir ein-
bverju öðru. „Eftir bverju bíður
þetta fólk?‘ ‘spurði eg einbvern.
„Eftir því að ná i Morgunblað-
ið í dag, sem kemur með bílun-
um. „Sér er nú hvcr græðgin i
sálarfóðrið,“ hugsaði eg, sem
bafði marglesið það góða blað á
leiðinni. — Við fréttum nú einn-
ig, að öll hófel hinnar norð-
lenzku höfuðborgar væru yfir-
full. Þóltu okkur það vond tíð-
jntji, „Sjá piegum vjð nþ brátt.
bversu náð þín bafa dugað,“
mælti eg við Þórodd, hinn þing-
eyska ferðafélaga minn. Þór-
oddur var öllum linútum kunn-
ugur þar nyrðra, liélt því fram,
að Hótel Goðafoss væri allra
bótela bezt og bafði pantað þar
gistingu fyrir okkur, þremur
dögum áður en við lögðum af
stað frá Rvík. Það reyndist
samt svo, að síðan bafði ekkert
pláss losnað á bótelinu, en bót-
elið bélt sínu áliti í augum okk-
ar, því að það bafði útvegað
okkur berbergi úti í bæ.
i
III.
Þcgar eg gerðist heimasæta.
Við gengum nú um Akurevr-
arbæ og leituðum að gististaðn-
um, sem bótelið bafði okkur út-
vegað, og fundum bann brátt.
Það var lítið bús í svonefndri
Lækjargötu, en sú gata liggur í
gili einu, innan til í bænum. Um
gilið rennur lítill lækur, sem
verður sennilega stór á vorin,
brekkurnar eru prýddar görð-
um eða grasi. Húsfrevja tók á
móti okkur, snarleg kona i fasi,
létt í tali og með glettnisglampa
í augunum. — „Eg liefi tilbúin
tvö berbergi fyrir ykkur,“ sagði
bún, „en þið verðið að koma
ykkur saman um, hvernig þið
skipið ykkur niður í þau.“
Við létum í ljós undrun vfir
því, að svo mikið væri undir
lagt, kváðum eitl berbergi með
þremur rúmum nægt bafa.
Frúin útskýrði nú málið.
„Þegar eg spurðist fyrir um
]>að á Hótel Goðafoss, bvernig
bæri að útbúa gistinguna fyrir
])etta þrennt, sem pantað bafði
verið pláss fyrir, var ógreitt um
svör. En auðvitað skipti það
nokkuru máli, hvort bér var
um þrjá karbnenn að ræða eða
bvort eitthvað af kvenfólki var
með i förinni!!
Eg beld að við böfum glápt
fremur heimskulega hver á ann-
an, því að engum okkar bafði
dotlið þessi möguleiki í hug.
„Hótelið vissi ekkert um þetta,“
hélt frúin áfram. „Það kvaðst
kannasl vel við þann, sem pant-
að hefði, en ekkert vita um
föruneyti hans, ef til vill væri
bann með konuna með sér og
einhvern kvenmann benni ó-
bangandi, en annars yrði ekkert
sagt um þetta með neinni vissu.
Þess vegna yildi eg vera við öllu
búin, bjó um hjónin í stærra
berberginu, sem eg liefi, en í
])ví minna bjó eg um bina vænl-
anlegu heimasætu, sem mér datt
belzt í bug að væri systir ann-
arsbvors bjónanna eða þá dótt-
ir þeirra.“ Þegar frúin bafði
lokið máli sínu, bló bún bjart-
ánlega að þessum skemmtilega
misskilningi og við gátum lield-
ur ekki varizt hlátri.
Við þremenningarnir skutum
á skyridiráðstefnu til að ákveða
niðurröðun í berbergin. Þór-
oddur liélt auðvitað tign sinni,
bann var eiginmaðurinn, Hjört-
ur blaut frúarstöðuna, fyrir sitt
kvenlega útlit og „dömulega“
Látbragð, en eg var gerður að
beimasætu. „Foreldrar“ mínir
sögðu að það væri vegna þess,
að eg væri svo sauðfrómur og
einfeldnislegur á svipinn, en eg
bélt Iiinu fram, að það væri
vegna mins barnslega sakleysis
og vanþekkingar á öllum „djöf-
ulsins vélabrögðum og freisting-
um.“
En við vorum þreyttir eftir
ferðalagið og flýttum okkur því
að ganga til náða. Dálitla stund
lá eg vakandi í rúmi mínu og
borfði út um opinn gluggann, út
í sumarnóttina. Það var eitthvað
svo undarlega lieillandi að vera
allt í einu ung heimasæta. Eg
„lifði mig inn í“ hlutverkið og
lét liugann reika um undrageim
binna rómantisku vökudrauma,
])ar sem bilið milli draums og
veruleika rennur saman 1 eina
beild. Mig dreymdi forkunnar
fagran svein, töfrandi persónu-
leika, ólíkan öllum mínum fyrri
unnustum, dreymdi að bann
kæmi og bvislaði ástþrungnar
setningar inn um gluggann. Ef
til vill klifraði bann inn um
gluggann og settist ó stólinn við
rúmið mitt. Og af því að eg var
nýtizku heimasæta, var ekki eins
einföld og saklaus og eg leit út
fyrir, fór eg að bugsa um, hvort
eg ælti heldur að óska mér, að
bann væri fínn forstjóri, með
nýjan amerískan luxusbil og
Va milljón krónu funkisvillu i
böfuðstaðnum eða brezkur gen-
eral, með stjörnum og gull-
flúri, verandi lord, eigandi æll-
arseturs í Englandi og milljóna-
eignir um heim allan. Þetta við-
fangsefni varð of erfitt mínum
nýskapaða ungmeyjarbeila, þvi
að út frá því sofnaði eg.
t
IV.
Rorg hinna ilmandi birkilunda.
Sunnudaginn 13. júli notuð-
um við til þess að skoða bæinn.
Við borðuðum á Hótel Goðafoss
og komumst að raun um, að
ekkert var um pf mælt af Þór-
oddi,
Margir bafa lýst ánægju sinni
yfir því að bafa komið til Akur-
eyrar og fleiri munu þó eiga
eftir að gera það.Náttúran hefir
gefið þessum bæ fagurt um-
hverfi, en það befir bún líka gef-
ið sumum öðrum bæjum á ís-
landi. En íbúar Akureyrar virð-
ast, ef dæmt er eftir verkunum,
vera svo langt á undan öðrum
bæjarbiium á landinu i fram-
takssemi, snyrtimennsku og
smekkvísi, að það er engu lík-
ara en að þar ríki önnur eldri og
rótgrónari menning. Þennan
fagra sólskinsdag gengum við
um þurrar og þrifalegar götur
og virtum fyrir okkur búsarað-
irnar.
Fyrir framan fjölda búsa eru
snotrir garðar, skreyttir blóm-
uin, björk og reyniviði. Eins og
flestir vita, stendur liluti Akur-
eyrar niðri við sjóinn, undir bá-
um bökkum, en svo stendur
önnur búsaröð uppi á bökkun-
um. Víðast hvar er liin bratta
brekka, ofan við neðri búsaröð-
ina, fegruð eftir föngum. Lang-
oftast sér maður lóð hvers búss
vandlega girla og vel um gengna,
grasfletir, matjurtir, blóm,
runnar og tré, skiptast þar á.
Stundum standa búsin nokkuð
uppi í brekkunni og eru þá oft
þrep úr steini eða timbri frá
götunni og upp að húsunum.
Venjulega sér maður þá einnig
að brekkan framan við búsið
hefir verið löguð til, þannig, að
bún félli í fagurt samræmi við
beildarlínurnar í þrepunum og
framhlið byggingarinnar.
Við göngum áfram, upp á
brekkuna og inn í Lystigarð Ak-
ureyrar, það er sannlcallaður
Edengarður i svona fjölmennum
bæ. En Biblían segir, að það
bafi verið konu að kenna, að
mannkynið naut ekki aklin-
garðsins Eden, óletrun í Lysti-
garði Akureyi’ar segir, að konur
bafi gert þann garð. Þeim kon-
um ber að þakka — og af þeim
konum mættu allar landsins
konur læra, því að alla bæi á ís-
landi vantar slíkan stað, öll
þorp, alla samkomustaði, skóla
og kirkjur. Jafnvel við hvern
einasta sveitabæ ætti að risa
upp dálitill lystigarður, þar sem
blóm og tré gleðja augað og
þroska fegurðartilfinninguna.
Já, garðurinn er fallegur og
ti’én furðu hávaxin. Þarna reik-
uðum við nú um stund undir
krónum trjánna. Loftið var
þrungið sólaryl og skógarilmi.
Það var eins og maður væri
kominn til annarra, suðlægari
ög heitari landa, eða réttai'a
sagt inn í annan og betri heirn,
þar sem fegurð og friður skip-
uðll öndvegið í stað ógnar og