Vísir Sunnudagsblað - 09.08.1942, Blaðsíða 4

4
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
FAITH BALDWIW:
- -■ - — - i *
L Ö X U V A
aö voru örfá ár síðan gatan
hafði verið breikkuð og
malbikuð. Nú var hún næstum
alþakin dauðum laufblöðum, en
gömlu þ’én, sem hölluðu sér út
yfir hana, létu blöðin falla var-
lega, eins og þau óttuðust að það
mundi að öðrum kosti skrjáfa i
þeim. Við næstu gatnamót voru
skilti, þar sem vegfarendur
voru varaðir við að gera óþarl’-
an hávaða. Þeir, sem bjuggu
þarna á næstu grösum, litu á
stóra hvíta húsið, er stóð fjarri
götunni og spurðu sjálfa sig:
„Hvernig skyldi henni líða
núna?“
Það uxu tré meðfram gang-
stéttinni — mjög gömul tré,
sem* höfðu séð hvernig borgin
teygði sig alltaf lengra og
lengra út í sveitina, og lagði
undir sig livert engið af öðru.
Það var komið fram í októ-
bermánuð og rökkrið færðist
skyndilega vfir, eins og nóttin
legði dökka vængi yfir landið.
Einmana stjarna gægðist fram
á milli skýja ,er ungfrú Par-
sons, nætur-hjúkrunarkonan,
hraðaði sér eftir götunni og fór
inn í hvíta húsið. Ljós voru log-
andi í anddyrinu og setustof-
unni, og ungfrú Parsons fór
hljóðlega upp til Jxerbergisins,
þar sem hún smeygði sér i ein-
kennisbúningým sinn og-hitti
frú Ilarding, daghjúkrunarkon-
una. Ungfrú Parsons tók við
liitakortinu hjá starfskonu
sinni.
„Er Renwick læknir hér?“
spurði liún.
„Já, hann ætlar að vera hér í
nótt.“
Hann hafði verið þar nokk-
urar nætur, en frú Harding
sagði þetta á einhvern einkenni-
legan hátt. Hún bætti við: „Kon-
an hans er hér Jíka.“
„Ja*ja.“
„Nú,“ sagði frú Harding, eins
og hún væri að halda áfram
gömlunx -kappræðum: „Eg fæ
samt ekki skilið, hversvegna
sjúkrahúsið------“
Ungfrú Parsons svaraði hik-
íaust: „Hún gat ekki þolað þá
tilhugsun, að liggja i sjúkra-
húsi. Og þar að auki hefir allt
verið gert, sem mögulegt var.
Hún vildi fá að liggja á heimili
sinu .... Maðurinn hennar
.skíldi það og læknirinn líka. Eg
lieyrði þá tala um það. Þau hafa
verið nágrannar,í 25 ár og ei*u
beztu vinir.“
Allir vissu um Renwick- og
Watsonfjölskyldurnar. Það var
engin girðing eða veggur nxilli
grasflatanna, sem voru unx-
hverfis liúsin þeirra. Watson-
hjónin áttu þrjú börn og Ren-
wick-hjónin tvö, og þau höfðu
alllaf leikið sér saman og vex*ið
eins og heima hvert hjá öðru.
Ungfrú Pai-sons fór út úr
herhex-ghxu með hitakortið" í
hendinni, en frú Harding fór að
skipta um föt og velti því fyrir
sér á meðan, livort lxún ætti að
tala við frú Renwick. En hvqjð
átti hún að segja? Það var ekk-
ert, sem hún gat sagt.
Auk þéss var frú Renwick ekki
ein. Hún var uppi á lofti, í litlu
setustofunni, þar sem, þær vin-
konurnar höfðu alltaf verið
saman, drukkið kaffi saman,
talað og hlegið.
Eg get ekki komist af án henn-
ai\ hugsaði Sara Renwick og
komst að ]iví, sér til mikillar
undrunar, að hún hafði talað
unphátt við sjálfa sig, því að
Ellen dóttir hennar, sem sat við
'bridgelampann og var að Iesa
timarit, leit upp og sagði:
„Mamma góða, vertu róleg.“
Sara var kona smávaxin og
endur fyrir löngu hafði hún
verið mjög fögur. Hún var að
visu fögur ennbá, en töfraljóm-
inn hafði horfið með aldrinum.
Hún var hand- og fótsmá, en
upp á síðkastið hafði hún fitn-
að all-mikið. Sama var að segja
um Elisahetu. Hún minntist
þess, er þær ræddu unx það í
laumi, hvernig mxuidi vera bezt
að verjast fitu án þess að menn
þeirra kæmust að því, og reyndu
ýmiskonar æfingar. „Þetta er til
einskis,“ sagði Elisabet að Iok-
um. „Við erum ekki lengur
ungar stúlkur.“
En Elisabet hafði lagt mikið
af. síðan hún veiktist.
„Hún er fimnxtíu og fimm
ára,“ sagði Sara. „Hún er of
ung.“ Það fór hrollur unx hana
og hún bætti við með stillingu.
„Eg er fimmtíu og fjögra . . . .“
„Mamma, heldur þú. að Tom
komisf hingað í tæka tlð?“
spurði Ellen.
Tom Watson. eldri sonur EI-
isabetnr.' og Ellen hðfðti verlð
heitbundin lengi. Hann vann nú
í San Francisco. Þau ætluðu að
giftast næsta vor.
Mamma hennar svaraði: „í
tæka .tíð? Hvernig getur þú
fengið af þér að tala svona?“
„Hvar er hin?“
Hin voru Lester Renwick, senx
liafði skroppið úr skólanum til
þess að vera heinxa unx helg-
ina, yngri Watson-pilturinn,
Peter, og Sally litla, sem hét eft-
ir Söru og var rétt orðin tutt-
ugu ára. Sally var yngst af
hópnum. Guðnxóðir liennar
hugsaði: Eig held að eg geti jafn-
vel fyrirgefið henni, að elska
hann Lester. Hann mun ná sér
eftir það.
Ellen sagði: „Uppi í herbergi
hjá Sally .... gamla barnalier-
berginu.“
„Eg man,“ sagði móðir henn-
ar,“ þegar Sally fæddist'og tæpu
ári síðar fæddist liann Ronnie
nxinn — en hann dó. Eg hefði
gengið af vitinu, ef Elisabet
hefði ekki verið til þess að
hugga mig. Mig langaði svo
mikið til þess að fá að eiga
liann ....“
Hún leit á dóttur sina. „Eg
held að unga fólkið nú á tímum
viti harla litið-hvað vinátta er
— —- slík vinátta.“
Ellen tók ekki eftir hvað hún
sagði. „Ætli hún sé með rænu?“
Elisabet var ekki nxeð rænu.
Hún lá aftur á bak á koddann
með lokuð augu. Þau voru blá-
ustu augu i heimi, jafnvel nú.
Hár hennar, sem hafði einu
sinni verið fagurjarpt, var nú
orðið hæruskotið. Hún hafði
verið falleg — Iiún var ennþá
falleg. Hún var orðin afskanlega
nxögur, svo að beinin stóðu út
i húðina. Það fóru þjáninga-
drættir um múnninn. en það var
eins og friður hefði færzt yfir
augnalokin.
Ungfrú Parsons vann verk sin
rólega og hávaðalaust. .Tames
Renwick læknir sat við rúmið.
Hann var hár og grannur, dá-
litið lotinn 00 hárið, sem var
þykkt oq mikið, var farið að
grána. Hann var útitekinn og
augu hans báru bess merki, að
liann .hafði ekki sofið nxikið
npp á síðkastið. Bezti vinur
lians, nií*ður Elisabetar, sat and-
snaenis honum. Hánn hafði
glldnafi íííti niiðjtipa, cn augþ
K A.
lians voru ennþá ungleg og hár-
ið dökkt.
Hann tók nú til nxáls, mjög
lágt: „Þú hlýtur að vera alveg
úrvinda af þreytu.“
Renwick læknir hristi liöfuð-
ið. „Mér er óhætt,“ svaraði
hann. Andartaki siðar bætti
hann við: „Hún getur ekki heyrt
til nxín, Bill. Þú þarft ekki að
livísla. Heyrðu, hvers vegna
ferðu ekki inn til Sally og talar
við hana? Láttu Mary búa til
kaffi lianda þér. Eg skal kalla
á þig ,ef ... .“
Watson reis úr sæti sínu.
Hann var ekki unglegur, er
hann gekk til dyranna. Hann
var fimmtíu og sjö ára að aldri.
Þeir voru báðir aldraðir menn
þetta kveld.
Hurðin. lokaðist á eftir hon-
um, en Renwick læknir sat kyr
og hafði ekki augun af andliti
sjúklingsins.
Bill Watson gekk hægt eftir
ganginum og inn i setustofuna.
„Engin hreyting“, sagði hann.
Siðan snéri liann sé að Ellen og
sagði við hana: „Viltu skreppa
niður, góða mín, og biðja Mary
um að húa til kaffi?“
Ellen stóð upp og fór, en hann
leit á eftir henni, hávaxinni,
grannri og fallegri. „Ellen verð-
ur fallegri nxeð hverjum degin-
um, sem líður,“ sagði hann við
nxóður hennar.
Sara Renwick kinkaði kolli.
„Hefir þú frétt nokkuð frekara
til Toms?“
„Hann kenxur í fyrramálið.“
„Eg man,“ sagði Sara, „þegar
þið Elisabet fluttust hingað og
settust að hér. Við James vor-
unx aðeins búin að vera hér í
tvö ár og hann var rétt farinn
að vinna sér álit sem læknir. Eg
spurði hann þá: Hverskonar ná-
grannar heldur þú að þau
verði?“
„Við kynntumst, yfir girð-
inguna,“ svaraði Bill Watson —
„mig minnir, að hundurinn
þinn hafi gert eitthvað af sér. *
„Einu sinni“, sagði Sara,
„lentl eg i afskaplegum bardaga
út af kjól, minnir mig — nei,
eitthvað vegna Garðklúbbsins
.... eg er búin að gleyma þvi.
En svo mikið er víst, að vjð
lenUinx i orðasennu og eg hét
þvi, að eg skyldi fá James til að
tftla yið Elisftbetu, Það va.r eitU