Vísir Sunnudagsblað - 09.08.1942, Blaðsíða 5

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
hvað um að setja upp girðingu
milli lóðanna. En svo gat eg ekki
hugsað mér að vera ósátt við
hana — viö vorum þá þegar
orðnar eins og systur — og þeg-
ar eg hljóp áleiðis yfir til ykkar,
kom hún á móti mér meira en
háifa leið. Eg hefi verið að
hugsa um það, livað eg liefi
verið kjánaleg, sagði hún. Lífið
er svo stutt.“
I>au þögnuðu eins og þau
þyrðu ekki að segja neitt meira.
Ellen kom aftur inn i lier-
bergið og sagði: „Mary
ætlar að fara með kaffi og kök-
ur upp í bárnaherbergið.“
Barnaherbergið gamla hafði
einu sinnni verið leikherbergi
barnanna, en siðan hafði því ver-
ið breytt í svefnherbergi lianda
Sally. Þau sátu þar og spiluðu
bridge með blindum: Lester
Renwick, sem var mjög líkur
föður sínum, Sally Watson, sem
var jafnvel enn fallegri en móð-
ir hennar hafði verið á hennar
.aidri, og bróðir hennar, Peter,
sem var 22 ára og starfaði í flug-
vélaverksmiðju.
Peter spratt á fætur þegar
hurðinni var lokið upp. Það var
óttasvipur á andliti lians, en Bill
Watson sagði stillilega: „Það
er engin breying. Fáið ykkur öll
sæti. Sara, seztu á legubekkinn.“
Sjálfur settist hann á gamlan,
stóran stól og sagði: „Mary
kemur með kaffi.“
Það höfðu verið mörg kaffi-
boð í þessu herbergi, síðan börn-
in fóru að stálpast, og i þessu
herbergi hafði Lester fyrst beðið
Sally að giftast sér. Þá var hún
átján ára og hún liafði hrygg-
brotið hann. En svo fór hún að
gráta, af því að henni hafði þótt
svo leiðinlegt að gera honum
mein.
„Hvernig veit máður,“ spurði
hún móður sína, „livort maður
elskar?“
Móðir hennar hafði svarað:
„Maður veit það ekki alltaf, en
stundum kemur ástin yfir mann
eins og þruma af heiðum
himni. Eitt augnablikið er ást-
in ekki til, en á því næsta hefir
hún læst sig um mann allan. —
Þannig var það með hann föður
þinn og mig,“ bætti hún við með
brosi. „Við sátum á tröppunum
fjTÍr utan samkomuhúsið eftir
aðaldansleikinn. Hann átti að
útskrifaðist það ár, en eg átti tvö
ár eftir. Framundan glampaði á
stöðuvatnið og tunglið varpaði
geislaflóði sínu yfir okkur og
allt umhverfið. Þangað til hafði
hann ekki verið neitt frábrugð-
þan öðrum piltum, sem eg
þékKth en eg var þó dálíttð úpp
með mér af að þekkja hann, því
að hann var fyrirliði knatl-
spyrnuliðsins og eg aðeins frekn-
óttur stelpugopi. En-----“
Hún þagnaði og Sally spurði:
„Þú segir að það sé svona stund-
um? Ekki alltaf?“
„Nei,“, liafði móðir hennar
þó svarað, „ekki alltaf. Stund-
um er jietta eins og hægur, stöð-
ugur vöxtur, sem ekki er hægt *
að fylgjast með. Þú veizt ekki
fyrri en ástin er orðin til, full-
vaxin, hluti af lioldi þínu og
blóði.
Sally minntist þess, hversu
björt og blá augu móður lienn-
ar IiöfjBu verið, er hún sagði
jietta.
„Það getur enginn sagt j)ér,
hvað ástin er“,sagði móðir henn-
ar. „Hún er svo mismunandi,
og það má ekki ganga fram hjá
henni, hversu lítil sem hún er.
Það er svo lítill kærleikur til
í heiminum, Sally, og þú getur
oi'ðinð ástfangin tíu eða tólf
sinnum, áður en þú veizt af því
fyrir alvöru. Þessu er nefnilega
þannig farið, góða mín, að kona
getur verið hamingjusöm níeð
hverjum einum af fimm eða sex
mönnum — hámingjusöm, á-
nægð, trú.“ Hún þagnaði andar-
tak og bætti svo við: „Það er
maðurinn, sem hún mundi vera
óhamingjusöm án —“
Bill Watson reis úr sæti sínu
og kvaðst ætla niður aftur. Þau
liorfðu á eftir honum og Peter
sagði örvæntingarfullur: „Ef
það væri bara eitthvað... .“
Þau gátu ekki gert neitt. Sara
rankaði við sér og stakk upp á
því, að j>au spiluðu -bridge og
þau gerðu það með hangandi
hendi, enda þólt engan langaði
til j>ess. Allir voru með hugann
annarsstaðar, en það varð lika
að gera eitthvað til jiess að dreifa
huganum.
„Þú og bridgekunnáttan þin,“
sagði sonur liennar.
„Eg veit að eg er léleg“, svar-
aði móðir hans. „Það er eitt af
þvi, sem hefir gert föður þínum
lifið leitt.“ Hún brosti litið eitt.
„Við fjögur höfum alltaf spilað
saman, tvisvar i hverri viku.
Auðvitað höfum við oftast þurft
að hafa blindan, vegna þess að
faðir þinn hefir jafnn verið kall-
aður til einhverra sjúklinga.
Hann og — Elísabet spiluðu vel
saman. Við Bill vorum ekki al-
veg eins góð, en þáu voru af-
skaplega þolinmóð við okkur.
Einu sinni tók eg ásinn af hon-
um pabba þínum með trompi.
Það er orðið æði langt síðan —
])að var áður en „kontrakt-
bridge“ kom til sögunnar. Eg
man hvernig hann leit á mig,
hálfhrosandi, Svo sagði hann
eitthvað, málshátt, sem eg man
ckki hver var. Við Bill vissum
ekki við hvað hann átti. Eg man
hvað Elísabet hló, en eg skamm,-
aðist mín svo, að mig langaði til
j)ess að fara að gráta. Eg held
að eg hafi gert ]>að líka.“
Peter stokkaði spilin og spurði
letilega: „Heyrðu, Sara, lentuð
þið aldrei í orðasennu?“
„Við hvern?“
,Eg meina þú og Jim og pabbi
og mamma. Öll jæssi ár.“ Hann
hló. „Eg á alltaf í einhverjum
deilum.“
„Auðvitað lentum við oft í
orðasennu“, sagði Sara eins og
annað væir óhugsandi. „Pabbi
j)inn og Jim töluðust ekki við
í tvo daga einu sinni vegna ein-
hverra kosninga. Og liún móðir
þín og eg urðum líka stundum
saupsáttar. Venjulega var það
út af yklcur, þegar þið voruð
lítil. Eða einhverju .... Eg.man
j)að ekki.“
Það er ekki satt, hugsaði liún
með sjálfri sér. Eg man allt. Eg
man j)egar frú Winslow kom
til bæjarins og kom öllu kjaft-
æðinu af stað. Hún var alltaf að
senda eftir Jim og fólk fór að
stinga saman nefjum um j)að,
og eg varð hrædd og leitaði ráða -
Elisabetar. Þau höfðu j)á búið
hér í næstum j)i’jú ár. Hún var
svo róleg og skynsöm, en eg var
alveg utan við mig og sagði:
„Hvað mundir jm segja, livern-
ig mundi þér vera innanbrjósts,
ef Bill væri þér ótrúr?“ Eg man
hvernig svipur hennar beyttist.
Hún sagði ekkert, en eg fékk
einhvernveginn j)á tilfinningu,
að hann hafði verið ólrúr, áður
en þau komu hingað. . . .Svo var
])að um tíma, að Bill fór að
drekka. Það var .Tim, sem. fékk
hann lil þess að hxetla því aft-
ur....
Lester tók til máls: „Það er
svo kyrrt.“
Peter fleygði frá sér spilun-
um og sagði: „Eg vildi, að Tom
færi að koma.“
„Ilvað ætli sé að gerast niðri?“
sagði Sally lágt fyrir munni
sér.
eir sátu eins og áður, hvor
sínu megin við rúmið. Ung-
frú Parsons var í einu horni
herbergisins, þar sem skugga
bar á. Renwick læknir var j)ög-
ull og hann þi’eifaði á veikri
slagæð sjúklingisns. Elisabet
hafði hreyft sig. Hún hafði snúið
höfðinu.og andardi’áttur hennar
hafði breytzt litið eitt.
Hún var í nýjum hvítum nátl-
kjól. Henni var illa við silki, svo
að öll nærföt hennar voru úr
lini.... Áður en frú Harding
fóv bnfði lujn strokið hár henn*
ar með bursta, þangað til glamp-
aði á það,silfurhvítt og kopai’-
brúnt.
Þeir höfðu ekki augun af
þessu andliti, sem var þeim
raunverulega svo kunnugt, en
virtist þó svo ókunnugt núna.
Bill Watson stundi þunglega.
„Rólegui-,“ sagði Remvick
læknir.
Bill gleymdi nærveru ungfrú
Parsons og tók til máls: „Þú
átl liægt með að segja það, Jim.
Eg veit að þér þykir vænt um
hana, eins og hún væri einn af .
fjölskyldu þinni, «en eg er eigin-
maður hennar. Við höfum vei’ið
30 ár i hjónabandi. Það hefir
aldi’ei komið fyrir eitt einasta,
augnablik. .. . Já, hún hef-ir fyr-
irgefið mér margt og mikið.-
Það var meira að segja svo,
áður en við fluttumst hingað
(6
Renwick leit upp og gaf
ungfrú Parson merki um að
fara. Hún stóð á fætur og gekk
hljóðlega út.
„Haltu áfram“, sagði liann.
„Það var þessvegna, senx við
flutlum liingað“, sagði hann.
„Við liöfðum búið í New York.
Þar kom önnur kona lil skjal-
anna. Það stóð þó ekki lengi og
mér var engin alvara. Og svo
var það, j)egar fyrirtækið fór á
höfuðið og eg var viti mínu f jær
af áhyggjum og lagðist í
drykkjuskap. Ef liún liefði elcki
hjálpað mér — og þú líka — —
Renwick svaraði ákveðinn:
„Vertu ekki að álasa sjálfunx
þér. Hún skildi þig, Bill, og þess
vegna fyrirgaf hún þér.“
En Bill hlustaði ekki á hann:.
„Eg hefi aldi’ei sagt þér frá
einu — Það er líka orðið langt
siðan.... Það var árið áður en
Sally fæddist. Það hafði orðið
einhver breyting milli okkar —
eg veit eiginlega ekki hver hún
var. Það var rétt eftir að eg hætti
að drekka. Eg lield, að eg hafi
verið eitthvað skapstyggur. Eg
man hún fór burt um tíma,
fékk einhvei-ja húshjálp handa
Mary vegna barnanna tveggja
og fór burt — til Illinois, til jxess
að heimsækja móðursystur sína.
Hún var að heiman i mánuð.
Þegar hún kom heirn aftur var
hún breytt. Eg veit ekki i hverju
jæssi breyting var fólgin. Áðúr
en hún fór höfðum við oft orð-
ið ósátt — að minnsta kosti varð
eg oft ósáttur. En nú var það
úr sögunni. En hún var eins fjar-
læg og stjörnurnar. Svo var það
allt i einu, eins og hún hefði
tekið einhvei’ja ákvörðun og
þetta varð allt eins og áður. .. .
Eg hefi aldfei skilið konur,“
bætti hann við, eins og til þestj
a?i afsaka sig,