Vísir Sunnudagsblað - 09.08.1942, Blaðsíða 7

I
un — eg sendi skeyti um að
mér seinki. Elisabet, öll þessi
ár aðeins einn dag, tvo daga?“
„Það verður enn þungbærara
eftir á,“ svaraði hún.
„Er þér ekki sama um það?“
Þá sagði hún: „Jú, mér er
sama um það. Hversu þungbært
sem það verður.“
Þetta gat verið svo auðvelt.
Hún þurfti ekki annað en
að sima til móðursystur sinnar,
að hún ætlaði að vera örfáa
daga í Chicago, til að kaupa sitt
af hverju og hann gat sent
skeyti heim....
Þrír dagar. Hann gat ein-
hvernveginn fengið bifreið lán-
aða og þau óku út úr borginni
þá um kvöldið og fundu lítið
gistihús innan hávaxinna trjáa.
Rétt hjá var lítið stöðuvatn og
það var enn svo kallt í veðri,
að ísskarir voru meðfram bökk-
um þess. í rúmgóðu svefnher-
berginu var stór og notalegur
arin. Um skóginn lágu langar,
krókóttar götur. ...
Stundum leyfist ástvinum að
lifa alla ást sina á einum þrem
dögum, gera þá að fullkomnum
sæludraumi, sem aldrei gleym-
ist eða fyrnist.
Síðasta daginn sáu þau sólina
koma upp. Þau sátu saman í
stóra stólnum úti við gluggann.
Morgungolan var ilmandi og
hressandi og himininn var ým-
ist grár eða gullinn.
Þá sá hann hana gráta í fyrsta
sinn, er liún sagði: „Nú er þetta
á enda. Það verður að vera.“
Hann svaraði, lvranalega:
„Það má ekki verða. Við liöf-
um tilfinningar, sem verður að
hlýða.“
Hún liugsaði sig um dálitla
stund og tók síðan til máls:
„Þetta verður ef til vill fyrirgef-
ið okkur, en við — megum eklci
halda því áfram. Þá mundum
við aldrei fá fyrirgefningu. Við
mundum þurfa að vera i sífelld-
um félum, alltaf að blekkja hin
.... Það væri andstvggilegt. Þú
mundir hata mig, býst eg við. .
. . eg nnindi hata sjálfa mig.
Það verður að taka tillit til Söru
og Bills. Við erum nágrannar og
heimagangar hvort hjá öðru.
Þessu verður að vera alveg lok-
ið, Jim“, sagði hún. „Við meg-
um ekki segja orð né snerta
hvort annað.... Við skulum
láta eins og við hefðum látizt
hér, nú á þessu augnabliki, þú
og eg .... og eins og við séum
vofur æ síðan.“
„Það er ekki hægt“, svaraði
hann með erfiðismunum.
„Við elskum livort annað, og
þess vegna er okkur ekkert ó-
mögulegt. Lofaðu því að hjálpa
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
1
mér, ef þú elskar mig. Lofar
þú því?“
Hann lofaði því eftir dálítið
hik.
Sólin kom upp og þau urðu
að fara aftur til borgarinnar.
Hún ætlaði að hitta frænku sína
þar, þrem dögum of seint. Sól-
in vermdi þeim með geislum
sinum. Elisabet héll utan um
hann og sagði:
„Vertu sæll.... “
„Þú elskar mig“, sagði liann
og þrýsti henni upp að sér eins
og hann gæti ekki látið hana
fara frá sér. „Ætlar þú að elslca
mig áfram?“
„Ástin min“, sagði hún, „að
eilífu.“'
Tuttugu ár voru liðin, og af
þessum tuttugu árum höfðu þau
verið saman þrjá daga. Hann
minntist þess, er Sally fæddist.
Hann minntist timans, áður en
hún fæddist og hvað hann hafði
verið þungbær. Hann hafði sagt
liásri röddu: „Þú verður að fá
góðan fæðingarlækni", og þá
liafði lmn svarað: „En eg vil
fá þig, Jim.“ Hann hafði sagt:
„Þú getur ekki ætlazt til þess af
mér.“
Þau höfðu verið eins og frarn-
andi manneskjjur. Þau höfðu
talazt við sluttlega. augu þeirra
Iiöfðu mætzt andartak af tilvilj-
un einstaka sinnum liöfðu þau
tekizt í hendur. Það var erfið-
ast, því að öllum öðrum var það
óhætt, án þess að eftir því væri
tekið.
Hann minntist þess, þegar
Ronnie fæddist. Elisabet sá hann
fyrst. Sara lá með liann í hand-
arkrikanum. Augu Elisabetar
virtust segja: Þetta hefði átt að
vera mitt barn....
En Ronnie hafði dáið og Elisa-
bet ein liafði getað hughreyst
Söru.
Einu sinni liafði Sara sagt við
hann: „Eg held að þér þyki
vænna um Sally en þín eigin
börn.“
Jæja, hvers vegna ekki?> Hann
liafði hatað tilhugsunina um
liana, en svo hafði hún komið
og |xí vaknaði ást hans. Hún var
mjög lik móður sinni, jafnvei
þegar hún var lítið barn.
Tuttugu ár lijálpuðu til þess
að glevma og sársaukinn varð
einhvernveginn minni, eða það
var liægt að venjast honum. Ilin
tryllta, óviðráðanlega löngun
var horfin, en ástin var enn sem
áður. Við gætum hafa verið svo
hamingjusöm, við mundum
liafa verið svo góðir félagar og
við liefðum ef til vill orðið göm-
u 1 saman.
Þau liöfðu orðið gömul sam-
an, hvort á sínu heimili.
Elisabet hreyfði sig og hann
reis skjótt úr sæti sínu og laut
vfir liana. Hún lauk upp aug-
unum og leit á hann. Bill stóð
lika upp og laut yfir liana. Hún
fór að lala og sagði með röddu,
sem eiginmaður hennar þekkti
ekki: „Ástin mín — að eilífu.“
Renwick læknir var fölur sem
nár, er hann rétli úr sér. Ung-
frú Parsons gekk að rúminu.
Bill spurði og komst við: „Á eg
að kalla á börnin?“ Remvick
svaraði: „Já .... en það er of
seint, Bill. Hún er dáin.“
Hann veilti henni nábjargirn-
ar og hugsaði með sjálfum sér:
Bikarinn er fullur. Eg liefi misst
vinkonu mína, eiginkonu vinar
mins og sjúkling.
Bill stundi því upp með erf-
iðismunum, að hann gæti ekki
lifað þetta af, hann gæti ekki
verið án hennar. Hann sagði að
enginn maður hefði ótt eins dá-
samlega konu.
En Renwick skildist að starf
hans var ekki á enda. Það var
skvlda læknisins að hughreysta
ástvini hins látna og hann lagði
höndina á öxl vinar síns.
Bill sagði: „Hún talaði við
mig, Jim — hún jjekkti mig
fram í andlátið.“
„Auðvitað gerði hún það“,,
svaraði Renwick.
,Eg mun aldrei gleyma því,“
sagði eiginmaður Elisabetar.
Hann reikaði út úr lierberg-
inu og Renwick lígknir studdi
hann vfir til barnanna og Söru.
Þessi broshýri unglingur, sem
sést hér á myndinni, Louis Fer-
dinand, er sonarsonur Vilhjálms
heitins fyrrurn keisara. Hann
var „uppáhald“ afa síns og einu
siiini var talað um liann sem
keisara Þýzkalands, ef keisara-
dæmið yrði endurreist.
Myndin hér að ofan er af hjúkrunarkonum á Bataan-skaganum. Þær eru hér að talca sér bað —
ekki í laug —1 heldur i ó, því um annað er ekki að ræða þarna um slóðir. Engu að síður virðast þær
una sér íiið bezla, ef nokkuð má dæma af því, hvað þær eru broshýrar.