Vísir Sunnudagsblað - 09.08.1942, Blaðsíða 8

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
SII»A\
Maður nokkur i Frakklandi
fékk nýlega leyfi lil þess að
skipta um ættarnafn. Hann hét
áður Vache, sem, þýðir kýr.
Hann hafði komist í margskon-
ar vandræði vegna þessa- nafns.
Einu sinni, þegar hann hafði
syndgað lítilsháttar á móti um-
ferðarreglunum, stöðvaði lög-
regluþjónn hann og spurði
hann nafns meðal annars. Þeg-
ar hann sagði eins og satt var,
að hann liéti Vache, varð lög-
regluþjónninn móðgaður og
setti hann í steininn.
•
í Kansas City var einhverju
sinni maður nokkur dæmdur i
ævilangt fangþlsi fyrir að hafa
liaft undir höndum tvo lítra af
brennivíni. Þetta myndi nú
þykja nokkuð strangur dómur
hér, enda þótt sá, sem í hlut ætti,
liefði verið staðinn að sama af-
brotinu oft áður.
•
Sögukennarinn sér, að Jón
litli er kominn aftur i skólann,
eftir að hafa lengi legið veikur.
„Það er gott, að þú ert kom-
inn aftur, Jón minn. Nú ertu
kominn svo langt aftur úr. Hvað
er langt síðan þú komsl í skól-
ann síðast?
„Eg veiktist, þegar þeir und-
irskrifuðu hyllingareiðana í
Kópavogi.“
•
Kona nokkur i Wien leitaði
einu sinni til yfirvaldanna um.
að hafa upp á barnsföður sín-
um. Henni vafðist tunga um
tönn, þegar hún átti að segja
nafn hans, en loks var hægt að
fá það upp úr lienni, að liann
héti Toni og væri málafærslu-
maður. I Wien eru fjölda marg-
ir menn með því nafni og þar af
niargir lögfræðingar. En nokk-
uru seinna rifjaðist það upp
fyrir konunni, að hann hafi líka
heitið Schuster. Hann hafði
einu sinni gefið það nafn upp,
þegar hann símaði til hennar.
Nú varð málið auðveldara við-
ureignar. Það var búsettur einn
lögfræðingur í Wien, sem hét
Toni Schuster. Honum var þeg-
ar stefnt fyrir rétt og tilkynnt
hvað væri á seiði, En hann lét
ekki svo lítið að mæta. Var
hann því dærndur faðir að barn-
inu og átli af þeim sökum, að
borga með því, eins og föður
ber. Toni tók nú að rekast í
þessu, því þegar betur var að
gætt, var Toni þessi ltvenmaður.
En hún fékk' enga leiðrétting
mála sinna, því að samkvæmt
lögum má ekki ógilda slíka
dóma. Hún siíur því með sárt
ennið og verður að gjalda með
króanum.
. •
Dómarinn: Þér eruð grunað-
ur um að hafa stolið gullúri, en
vegna þess, að sannanir vantar,
verð eg að sýkna yður.
Sökudólgurinn: Má eg þá
halda úrinu?
„Heyrið þér, hann Cr farinn
að rigna. Viljið þér ekld staldra
við og borða hjá mér miðdegs-
verð ?“
„Nei, nei, svo mikið rignir
nú ekki.“
•
Svertingi einn í Suður-Karó-
lína var einhverju sinni sendur
á sjúkrahús til rannsóknar. Ein
hjúkrunarkonan á spítalanum
stakk hitamæli upp í svertingj-
ann, til þess að mæla liitann í
lionum. Þegar læknirinn kom
í sjúkravitjun, spurði hann
svertingjann:
„Jæja, karlinn, hvernig hef-
irðu það ?“
„Mér liður alveg ágællega",
svaraði svertinginn.
„Hefirðu fengið nokkra nær-
ingu?“
„Hvað meinarðu?“ sui’ði
svertinginn, sem ekki skildi.
„Eg meina, hvort þú hafir
fengið nokkuð að borða.“
„Já, já, mikil ósköp.“
„Og hvað fékkstu þá?“
„Hjúkrunarkonan gaf mér
glerpípu til þess að éta“, svar-
aði svertinginn ánægjulegur á
svip.
•
„Hvað eru mildar líkur fyrir
því, að eg fái heilsuna aflur?“
spurði sjúklingur lækni sinn.
„Hundrað próccnl“, fullviss-
aði læknirinn hann um, „læknis-
l'ræðilegar rannsóknir hafa sýnl
og sannað, að niu menn af
hverjum líu, sem hafa fengið
þessa veiki, sem þú hefir gengið
með, hafa dáið. Þú erl tíunda til-
fellið, sem eg hefi fengið með
jæssa veiki, og allir hinir níu
eru dánir. Lögmál eru lögmál.
Þér mun bráðlega batna.“
•
í þá daga, þegar Vestur-riki
Bandaríkjanna voru að mestu
órannsökuð af mönnum, skeði
eflirfarandi saga. Férðamaður
nokkur, sem var á ferðalagi um
þessar slóðir, hitti einhverju
sinni einbúa, sem hélzt við í
skógunum þarna vestra.
„Hvar er húsið þitt?“ spurði
ferðalangurinn.
„Húsið? Eg á ekkert hús.“
„En hvar býrðu þá?“ hélt
ferðamaðurinn áfram.
„Bý? Eg bý í skóginum, sef
á sléttunum, ét hrá ber og villta
veiði og drekk vatnið úr Missi-
sippi. En það sem mér finnst
einna leiðinlegast við veruna
hérna er það, að hér er nú orðið
allt of margt um manninn. Þú
ert annar ferðamaðurinn, sem
eg hitti á að eins einum mán-
uði og auk þess hefi eg heyrt,
að heil f jölskylda hafi setzt að í
aðeins fimmtiu mílna fjarlægð,
við ána. Eg verð að fara að
flytja mig lengra vestur á bóg-
inn.“
•
Einhverju sinni fyrir langa
löngu var Indíáni nokkur,
„Mikli reykur“ að nafni, trúboði
hjá þjóðflokki sínum.
Ilvítur maður hitti „Mikla
reyk“ að máli og spurði hann
hvaða atvinnu hann hefði.
„Ja — eg er nú að nafninu
til trúboði", sváraði „Mikli
reykur“.
„Já, einmitt það. Hvað hef-
irðu mikil laun?“
„Eg hefi tíu dollara á ári.“
„Ja-há“, svaraði hvíti mað-
urinn, „það eru ekki mikil laun
— ha?“
„Oh-nei“, ’ sagði „Mikli reyk-
ur“, „eg er nú heldur ekki mik-
ill trúboði."
•
„Ertu ekki glaður yfir því, að
hafa nú eignast lítinn bróður?“
„Það er ekki bróðir, það er
telpa.“
„En mamma þín sagði að það
væri drengur “
„Mér er alveg sama. Það hlýt-
ur að vera stelpa, því eg sá að
kvenfólkið var að púðra hana í
gærmorgun.“
Tvær bændakonur sátu sam-
an í kirkjunni sunnudag einn og
biðu Jjess, að guðsþjónustan
byrjaði. Þær tóku tal saman
meðan á biðinni stóð:
„Hvaða langa og ólánlega
stúlka er þetta, sem situr þarna
fram við dyrnar?“ spyr önnur.
„Það er hún yngsta dóttir
min“, svai'ar hin.
„Nú, já — mikið hefir barnið
stækkað. Og nú er hún orðin
svo dæmalaust lagleg stúlka.“
•
Stína litla, þriggja ára, hafði
verið sett í balann og vildi sýna,
að hún gæti þvegið sér sjálf, en
loks kallaði hún til mömmu
sinnar:
„Æ, mamma, villlu ekki þvo
á mér bakið, það er svo langt
fvrir aftan.“
•
Læknirinn: Þér verðið að
hrista meðalið vel upp áður en
þér takið það inn.
Sjúklingurinn: Þess þarf alls
ckki, herra læknir, þvi strax og
eg hefi tekið einn dropa af því
hríðskelf eg allur og þá hristist
meðalið auðvitað með.
•
Móðirin: Hvað er orðið af
kökunni, sem var eftir á fatinu?
Drengurinn: Eg gaf litlum,
svöngum dreng hana.
Móðirin: Það var fallega gert
af þér, Ulli minn. En hvaða
drengur var það ?
Drengurinn: Það var eg,
mamma mín.
Svon líta þær
nú út sumar
„blómarós-
irnar“, sem
kvenfólkið dá-
ist að. Hvers
konar „blóina-
rósir“ skyldu
það vera, sem
karlmenn til-
biðja??
Blómarósir
<