Vísir Sunnudagsblað - 16.08.1942, Blaðsíða 4

4
VlSIR SUNNUÐAGSBLAÐ
ÁHÆTTA MIÐILSINS
Raoul Daubreuil gekk yfir
brúna á Seine og raulaði lag-
stúf. Hann var ungur og snot-
ur Frakki, um 32 ára gamall;
skifti fagurlega litum og var
með svart yfirskegg. Hann var
verkfræðingur að iðn. Þegar
liann hafði náð til Cardonet, tók
liann stefnu til dyranna í húsi
nr. 17. Dyravörðurinn leit fram
úr bóli sínu og bauð dræmt
„góðan daginn“, en ungi mað-
urinn svaraði kveðjunni glað-
lega. Því næst hélt liann upp
stigann, þar til hann kom í í-
búðina á þriðju liæð. Og á með-
an hann stóð þarna og beið eft-
ir að hringingu hans væri svar-
að, blístraði hann aftur smálag-
ið sitt. Það lá reglulega vel á
Raoul Daubreuil þennan morg-
un. Frönsk kona, nokkuð við
aldur, lauk upp, og lirukkótt
andlit hennar varð eitt sólskins-
bros, er hún sá hver gesturinn
var. — Góðan daginn, herra —
—Góðan daginn Elsie, sagði
Raoul. — Hann smeygði sér inn
á ganginn og tók ofan hanzk-
ana. — Frúin átti von á mér?
spurði liann. — Já, áreiðanlega,
herra. — Elsie lokaði dyrunum
og snéri sér að honum. — Gerið
svo vel og gangið inn í litla
salinn, frúin mun koma, að. fá-
um mínútum liðnum. Sem
stendur hvilir hún sig. — Raoul
leit snöggt upp. — Er hún elcki
frísk? — Frísk! sagði Elsie og
sussaði. Hún fór fyrir Raoul og
opnaði dyr litla salsins. Hann
gekk inn — hún kom á eftir. —
Frísk! hélt hún áfram — hvern-
ig ætti hún að vera frísk, vesa-
lingurinn; miðilsfundur á mið-
ilsfund ofan. Og það er ekki
rétt — engum eðlilegt, og guð
ætlast ekki til þess. Frá minu
sjónarmiði séð er þetta blátt á-
fram verk hins vonda.
Raoul klappaði á öxl hennar
og mælti í fullvissandi tón:
Jæja, Elsie min, verið ekki
eigið lieimili þegar í stað. —
Jæja,“ sagði Nubbs, „það verð-
ur að segja hverja sögu, eins og
hún gerist. Þetta var full mikið
af því góða. Eg hafði gleypt
meira en eg gat melt. Og eg —
eg fer mína Ieið.“
Hann veifaði aftur til þern-
unnar:
„Kaffi, Gloria, meira kaffí/'
EÁtiv lr§
svona æst — og álítið ekki alltaf
að djöfullinn sé þar i spili, er
hið furðulega og torskilda skeð-
ur. — Elsie hristi höfuðið, efa-
gjörn á svip. — Hvað um það,
sagði hún lágt, — herrann má
segja það, sem honurn þókn-
ast, en mér geðjast ekki að
þessu. Athugið frúna — með
hverjum deginum sem líður
verður hún fölari og grennri
og svo þjáir höfuðverkurinn
hana. — Hún rétti fram hend-
urnar. — lÓnei, það er ekkert
varið í þetta andakukl. Andai',
já! Allir góðu andarnir eru i
Paradís, en hinir í hreinsunar-
eldinum.
— Skoðun yðar á lífinu eftir
dauðann er einföld og hress-
andi, — sagði Raoul og settist.
Gamla konann nam staðar. —
Já, eg er sannkaþólsk, lierra
minn. — Hún signdi sig, gekk
til dyranna, en staðnæmdist
þar með hönd á hurðarhúnin-
um. —
— Þegar þið eruð gift, herra
mínn, sagði hún, — þá hættir
frúin alveg við þetta, er ekki
svo? — Raoul brosti við henni
vingjarnlega. — Þér eruð mesta
tryggðatröll, Elsie, sagði hann,
og húsmóður yðar holl og góð.
Verið óhræddar, undir eins ög
við erum gift, skal „andakuld-
inu“, er þér svo nefnið, að fullu
lokið. Frá þeirri stundu mun
frú Ðaubreuil ekki starfa sem
miðill. — Andlit Elsie gömlu
vax-ð að einu stórxx brosi. — Er
þetta satt, sem þér segið? spurði
hún áköf. — Hann kinnkaði
kolli. — Já, sagði hann, og virt-
ist öllu heldur tala við sjálfan
sig en liana. — Þetta verður að
taka enda. Simone er gædd
undravei'ðum hæfileika, og hún
hefir verið fús til að beita hon-
um og því fullkomlega gert
skyldu sína i þeim efnum. Og
það er alveg rétt hjá yður, Elsie,
að hún gei'ist æ fölari og grennri
með hverjum degi, sem líð-
ur. Líf miðils er þreytandi og
erfitt og reynir sérstaklega mik-
ið á taugarnar. En húsmóðir yð-
ar, Elsie, er tvimælalaust bezti
miðill í allri Parisarboi'g — og
meira að segja í Frakklandi. Til
hennar kemur fólk víðsvegar að
úr heiminum, því að það veit,
að blekkingar allar eru henni
viðsfjai-ri. — Elsie sussaði fyr-
irlitlega,
Agatlia €hri§tie
— Blekkingar! Jú, það er orð
og að sönnu, að frúin er ráð-
vendnin og lieiðarleikinn sjálf-
ur. — Hún er engill, sagði hintt
ungi Frakki með ákafa, — og
eg mun gera allt sem í minu
valdi stendur til þess að hún
megi verða hamingjusöm, það
megið þér reiða yður á. — Elsie
nam staðar og mælti: — Eg
hefi verið í þjónustu frúarinnar
um margra ára skeið, herra
nxinn. Með allri virðingu leyfi
eg mér að segja, að eg elska
liana. Og væri eg ekki sannfærð
unx að þér elskuðuð hana inni-
lega, eins og hún á fyllilega skil-
ið, þá mundi mér vei'ða að mæta.
— Raoul bi'osti. — Gott, Elsie!
Þér eruð ti'yggðatröll, og mun-
uð gleðjast með mér yfir því,
að frúin ætlar nú að segja skil-
ið við andana,
Hann bjóst við að gamla kon-
an mundi bx’osa að þessu spaugi,
og undraðist því er alvöi’usvip-
urinn hélzt á andliti hennar. —
En ef svo skyldi nú fara, herra
minn, að andarnir vildu ekld
yfirgefa hana? — Raoul ein-
blíndi á liana. — Hvað eigið þér
við ? — Eg sagði, að gera nxætti
i'áð fyrir, að andarnir vildu ekki
yfirgefa hana. — Eg hélt að
þér tryðuð ekki á anda, Elsie?
— Það gei’i eg ekki heldur, sagði
Elsie þrályndislega, — slíkt er
lxeimska. En samt sem áður —
—. Hvað meinið þér? — Það
er ei-fitt fyi-ir mig að útskýra
við hvað eg á. En eg liefi alltaf
álitið að niiðlar væru hyggnir
bragðarefir, senx beittu kænsku
sinni gagnvart vesalings fólki,
senx nxisst hefði ástvini sína. En
frúin tilheyrir ekki þeim flokki.
Hxin er góð — lxún er heiðvirð
og —. — Ganila konan fór .að
lala Iágt og í í'ödd hennar kenndi
ótta. — Já, eitthvað gerist, um
það er ekki að villast, og þess
vegna er eg lirædd. Því að eg er
sannfærð um, lxerra minn, að
það er ekki rétt að fást við
þetta. Það er brot gegn náttúr-
unni og góðum guði og einhver
verður að bæta fyrir það brot.
Raoul stóð upp, gekk til lienn-
ar og klappaði henni á öxlina.
— Verið rólegai’, Elsie mín góð.
sagði hann brosandi; — eg ætla
nú að segja yður góðar fréttir.
1 dag fer fram síðasti miðxls-
fundurinn; han,^ yerður aldrei
endurtekinn, —- Á þá að verða
• sem er frumlegur höfund- •
• ur, og tekur gjarnan til •
• meðferðar efni dulrænt •
• og leyndardómsfullt. Eft- •
• irfarandi saga sýnir •
• greinilega hæfni hennar •
• í dramatískri stílsnilld. •
fundur í dag? spui’ði ganxla koil-
an tortx’yggin. — Já, sá siðástí,
Elsie — sá siðásti. — Elsie liristi
lxöfuðið og lét ekki sefast. —
Frúin er ekki fær til þess nú,
nxælti hún. í sama vetfangi opn-
uðust dyrnar og inn kom lcona,
hávaxin og glæsileg. Hún var
gi-annvaxin, hreyfingarnar
mjúkar, og með madonnuand-
lit. Svipur Raouls Ijómaði, en
Elsie læddist hljóðlega á brott.
— Simone! — Hann þrýsti hend-
ur hennar, sem voru hvitar og
langar, og kysti þær. Hún nefndi
blíðlega nafii lians. — Raoul,
elsku vinur minn. — Hann kysti
aftur á hönd hennar og horfði á
hana með ákefð. — Simone, þú
ert svo föl! Elsie sagði mér að
þú hefðir lagt þig; ertu nokkuð
lasin, elskan miíl? — Nei, eg er
elcki lasin, sagði svai'aði hún
hikandi. — Hann leiddi hana að
legubekknum og settist þar við
hlið hennar. — Segðu mér allt
af létta, góða. — Miðillinn brosti
dauflega. — Þér finnst það sjálf-
sagt heimskulegt af mér? —
Hvað — heimskulegt af þér —
nei! — Simone dró að sér hend-
urnar. Hún sat grafkyr ofur-
lilla stund og hoi'fði niður á
gólfábreiðuna. Svo mælti liún
lágt — ox-ðin féllu íxenni hratt
af vörum.-—Eg er hi’ædd,Raoul.
— Hann beið um liríð og bjóst
við að hún liéldi áfranx, en þar
sem hún gerði það ekki, sagði
liami hughreyslandi: — Já,
hrædd við livað? — Eg er blátt
áfram hrædd, — það er allt og
sumt. — En —. Hann leit á hana
hálfi’uglaður; hún leit snöggt til
hans á nxóti. — .Tá, vist er það
fjarstæða, og með sjálfri mér
viðui'kenni eg það. Eg veit ekki
lxvaðan þessi ótti stafai’, en eg
hefi það alltaf á meðvjtundinni,
að eitthvað hræðilegt — hræðj-
legt nxuni koma fyrir mig. -—
Ilún einblindi fram fyrir sig,
—Raqul tók ástúðlega utan unx
liana. — Elskan mín, sagðj
hann. — Þú mátt ekki gefast
upp. Eg veit lxvað þetta er, —
það er áreynslan pg taugaþensl-
an. sem pxiðillinp yerður að